Happy Anniversary?

[Timsel]

Gad. Ver. Damme. Zo’n oude, smerige viespeuk? Was Amanda dáármee getrouwd? Sorry, maar Valarie had haar een dienst gedaan om haar levend te verbranden. Vijf minuutjes in een oven was beter dan nog langer dan 5 jaar tegen dat hoofd aan te kijken. Desondanks deed ze niet moeilijk; als ze het spelletje niet meespeelde dan zou al snel duidelijk worden dat zij Amanda niet was. Ze moest vooral snel van Alwyn af; die zou snel erachter komen dat zij niet zijn vrouw was. Vooral niet als ze zometeen helemaal nostalgisch gingen doen.
Ze speelde dus mee en glimlachte liefkozend naar hem toen hij haar hand pakte. Ze gaf hem een kneepje. ‘Het is al goed, lieverd. Als je maar wel lekker voor me kookt vanavond!’ Oh nee, wacht… dat kan niet, want tegen de avond lig je ergens dood in een graf…
Ze liepen het kantoortje in. Meneer-De-Leukste-Thuis, achterin het kantoortje begon meteen te fluiten toen ze binnenkwamen. ‘Daar zijn ze hoor! Onze lovebirds!’
Uit het niets stonden mensen lachend en juichend op. Ze werd omhelsd door een lelijke, mollige vrouw die stonk naar Dreuzelbloed. ‘Gefeliciteerd he lieverd?’ zei ze haar. ‘Jaaa, bedankt schat,’ antwoordde Valarie overweldigd.
Het liefste had ze haar toverstok gepakt en iedereen in deze kamer, inclusief Alwyn, in één klap doodgemaakt. Maar dan hier levend uitkomen was een verloren zaak. Dan zou ze zeker haar geheugen nooit meer kunnen terugkrijgen. Er zat niets anders op dan het spelletje mee te spelen.
Een kleine bebaarde tovenaar met een enorme camera die te groot voor zijn eigen lengte moest zijn sprong naar voren. ‘Grahampjes!’ riep de tovenaar opgewekt. ‘Even een foto hoor! Even lekker knus op elkaar.’
Valarie stond op het punt om te kotsen. Desondanks glimlachte ze breed en legde haar hand op Alwyns schouder. ‘Nou, cheeeeese,’ zei ze. Mogen we nu weer verder???
‘Nou kom op, jongens! Niet zo bescheiden!’ riep de fotograaf. ‘Normaal blijven jullie ook nooit van elkaar af op kantoor, waar blijft die zoen?’