North South Expedition

[Kirst]

De maag van Circe begon te rommelen toen de lucht van vers gebakken brood haar neus bereikte. “Graag”, antwoordde ze met een grote glimlach. Ze legde de reep weg en pakte een sneetje brood aan. Als er iets was waarvan Circe kon genieten was het vers deegwaar. De geur alleen was genoeg. Ze ging op één van de banken zitten en nam genietend een hap. “Heewlijk”, zei ze en ze sloeg snel haar hand voor haar volle mond. Ze slikte en probeerde de draad van het gesprek weer op te pakken. “Een Terzieler als huisdier? Dat is voor het eerst dat ik zoiets hoor. Ik kan ze zelf niet zien, maar ik heb natuurlijk wel bestaande afbeeldingen bestudeerd. Zijn het geen kuddedieren, zoals paarden?” Ze liet stiekem een heel klein stukje brood vallen voor Ingolf, die haar smekend had aangekeken. “Ik heb zelf enkel een dikke, rode, luie kat. Hij is al wat ouder, maar hij ging mee op al mijn reizen. Mijn huisgenoot LoLa is allergisch voor hem, dus het wordt tijd voor een eigen appartement.”, zei ze en ze kietelde Ingolf nog een keer achter de oren. Ondertussen begon het schip langzaam vaart te minderen.
“Ah, kijk. Ziet u die krijtrotsen? Dat is Sandwich and Pegwell Bay, onze bestemming. Je vindt hier veel bijzondere waterdieren, maar ook vogels. Ook is hier een Murtlap gespot en laat ik die nou net nodig hebben voor mijn onderzoek.” Ze stond op en veegde de kruimels van het brood van haar af. Vervolgens nam ze de besturing van het roer weer over. Met haar toverstok wees ze naar de zeilen, zodat ze zonder al te veel moeite konden draaien.
“Ik hoop dat u uw zwembroek mee heeft genomen? Door de steile rotsen kunnen we niet te dicht bij de kust komen, dus we moeten een klein stukje zwemmen. Maar u kunt natuurlijk ook aan boord blijven om vogels te spotten”, zei ze en ze knikte naar de lucht, waar zich al de eerste meeuwen verzamelden. “Mocht je wel het water ingaan, pas dan op want er zitten Lobbelogs in het water. Ze bevinden zich voornamelijk op de bodem, maar soms komen ze wel eens dichter bij de kust.” Het zeilschip kwam ondertussen tot stilstand en vanaf de boot hadden ze een goed zicht op de krijtrotsen. Ze hadden geluk: er waren geen Dreuzels in de buurt. Normaal was dit best een populaire snorkelplek.
“Kunt u het anker uitgooien?” vroeg ze aan Orlendr, terwijl ze zelf haar korte broek begon uit te trekken. Onder haar kleding droeg een donkerblauwe badpak - niet modieus, maar wel erg praktisch voor dit soort klusjes in het water.