Grijze dagen

[Rowace]

Blue keek hem aan met een blik die ze waarschijnlijk veelbetekenend vond, maar waar hij niet heel veel wijzer uit werd. Hij wist niet of het kwam omdat ze zijn Legilimentievaardigheden een bovennatuurlijke kracht toeschreef of omdat hij gewoon bagger was in het voeren van gesprekken, maar het was niet de eerste keer dat ze hem op een dergelijke manier aankeek en dan verwachtte dat hij begreep wat ze bedoelde.
Toen ze het over Damiens school begon, had hij een aha-erlebnis. ‘O, had jij met die muziek meegeholpen? Ik vroeg me al af wie de viool speelde.’  
Ze liepen richting het oude pakhuis, terwijl Blue glunderend zwijmelde over hoe prachtig en sfeervol Corvax was. Ze had het duidelijk geweldig gevonden om dat stukje viool te mogen opnemen met Damien. Trevor deed zijn mond al open om zijn mening over de school te geven, maar hij hield zich in toen hij zag hoezeer ze ervan onder de indruk was. Dat hij chagrijnig was en niets op had met dat pretentieuze gedoe dat hem zijn hele leven al was opgedrongen, betekende nog niet dat zij er niet van mocht genieten.
‘D denkt meer aan de kleuren van personen dan aan hun kleding of de details van de lambrisering. Tenzij hij er foto’s van plant te maken, natuurlijk. Zo is er een of ander glas-in-loodraam op de derde verdieping vanwaar je neer kunt kijken op de binnenplaats. Daar zit-ie soms naar meisjes te gluren, de idioot.’ Trevor rolde met zijn ogen, maar grijnsde er wel bij.
Inmiddels waren ze de druilerige parkeerplaats overgestoken. Het miezerde, waardoor hun haar straks nog kroeziger zou krullen dan normaal. Alleen al daarom wilde hij naar binnen, ook al wist hij nog steeds niet wat hij in een kringloopwinkel te zoeken had. Aan de andere kant was hij nog nooit bij zo’n winkel geweest, dus had hij geen idee wat hij kon verwachten. Het enige wat het woord ‘tweedehandswinkel’ bij hem opriep, was de muffe geur van dode oude Dreuzels en hun smakeloze meubels. Maar zou Blue hem echt naar zo’n samenraapsel van ouwe meuk brengen en denken dat hij ervan op zou beuren? Ze kende hem toch wel íéts beter dan dat. Het kon kortom alle kanten nog opgaan. En zolang de deuren gesloten bleven, kriebelde er toch iets van nieuwsgierigheid in hem, in een diep, ver hoekje tussen zijn tenen.