How to Handle II

[Blossom]

Koosnaampjes? Ding in je broek? Wat? WAT?!?! Terwijl Gideon vanuit zijn nek zijn hoofd voelde kleuren en zijn keel ineens gortdroog was, kuchte hij ongemakkelijk.
Was hier niet ook gewoon een protocol voor? Koortsachtig zocht hij zijn kennis door, zoekend naar een passend repliek - dat er niet was. Even blikte hij naar de dame die de rode knop had ingedrukt; die hem nu keurend bekeek en ze zou ongetwijfeld merken dat zijn hoofd nu dezelfde kleur had als die knop. Vanavond nog zou ze de standaardprocedure volgen: het Alarmknop-evaluatieformulier zou vast al in haar tas zitten. Daarop moest ze een korte vragenlijst invullen over hoe tevreden ze was met de afhandeling na het indrukken van het alarm. 
Dus het moest goed gebeuren. Niet op zijn LoLa’s.
Zijn schouders werden beetgepakt. Op een dwingende toon vertelde LoLa dat hij al twee dagen in de rij stond door een fout van het Ministerie. 
Aggossie, arme LoLa. Hij had het Ministerie duidelijk tegen zich, maar dat viel met een beetje stennis niet op te lossen. Gideon gaf een klein en haast onmerkbaar knikje, in de hoop dat LoLa het begrijpen zou en dat hij zich verder koest zou houden. Het was ook helemaal niet de bedoeling dat Gideon bij zijn schouders gepakt zou worden; dergelijk fysiek contact mocht een Schouwer niet toestaan. 
Goed! Dus zo snel mogelijk door naar de orde van de dag! 
Gideon wilde tegen LoLa zeggen dat het erg lullig was, mijnheer, maar bij die hele zin kon hij niets anders denken dan aan dingen in broeken, wat nou niet bepaald een gedachte was voor tijdens zijn werk. De dame van het loket trok inmiddels haar jas aan terwijl LoLa hem emotioneel om hulp vroeg. 
“Ik begrijp het, maar je moet nu echt gaan." Oké, hij had LoLa nu tegen de regels in getutoyeerd. Of dat goed was of slecht, zou Gideon niet weten, maar de rij toehoorders achter hen hadden al opgevangen dat LoLa hem gewoon bij zijn voornaam noemde. Zijn Schouwershouding herpakkend greep hij een van LoLa's polsen vast. "Ik breng je naar buiten en als je niet meewerkt, sla ik je in de handboeien.”
Dat had hij toch maar weer mooi gezegd! En hij meende het! 
Maar niet heus, maar dat hoefde die troela achter het loket niet te weten. Die moest gewoon een vinkje geven voor het correct afhandelen van calamiteiten. Punt uit.