<ORPG> St. Holisto's

[Kirst]

Een treurig pasteitje lag op het bord voor haar. Afwezig prikte ze erin, rommelde wat, maar bracht de vork niet naar haar lippen. In plaats daarvan legde ze de vork weer neer, zuchtend. Ze keek in het niets, ver weg met haar gedachten. Vandaag was ze voor het eerst een patiënt verloren. Of niet echt haar patiënt, aangezien ze geen Heler was, maar ze had hem verzorgd en toch was hij gestorven. Weer prikte Rose met haar vork in het pasteitje. Ze wist eigenlijk niet zo goed waarom ze naar de cafetaria was gegaan, want ze kon toch geen hap door haar keel krijgen. Ze voelde alsof ze zou stikken, met een flinke brok in haar keel. 
Voelt het altijd zo? 
Ze nam een slok van haar hete koffie en schoof het pasteitje wat van haar af. Rose wist dat het kon gebeuren. Er stierven elke dag mensen in St. Holisto. Zelf had ze het echter nooit meegemaakt, nooit iemand zien sterven. Ze had nooit verwacht dat het moment van overlijden zo tastbaar zou zijn. Je kon het zien gebeuren en het was niet altijd alsof iemand gewoon ging slapen. Een traan rolde over haar bleke wangen. 
"Verdomme Rose", fluisterde ze zacht en boos veegde ze hem weg. 
Wees niet zo weekhartig. Hoe moet je ooit een Heler worden als je dit niet eens kan afsluiten. 
Met een bibberend zuchtje bracht ze haar koffiemok weer naar haar lippen. Ze keek de cafetaria rond, in de hoop dat niemand haar had zien huilen. Haar ogen waren nog wat rood, maar haar wangen kregen weer een kleur door de hete drank. Vastberaden pakte ze haar vork weer vast en prikte wat bladerdeeg en gehakt erop. Ze bracht het naar haar mond en kauwde erop zonder het echt te proeven. Ze kreeg het maar moeilijk doorgeslikt, dus probeerde ze snel haar koffie te pakken. In haar haast greep ze de mok wat ongelukkig vast, waardoor ze haar vingers brandde en de mok omviel. 
"Oooh, Nicolas Verdomme Flamel!", schold ze.