A Coin for a Spell per Day

[Timsel]

Hathaway was echt niet blij dat ze hem ouder had geschat. Ze werd nog roder dan de kleur van haar netjes in een paardenstaart zittende haar maar beet op haar lip om te voorkomen dat ze iets zou zeggen dat haar kans op een baan nog kleiner zou maken. Ze rechtte haar rug wat toen hij haar familie complimenteerde. Hij zei dat ze het op naam alleen niet zo redden. Selena fronste. Dat was de eerste keer dat iemand niet meteen hoge verwachtingen van haar had op basis van haar naam. Nou ja, hij erkende het talent van haar ouders, maar ging er niet automatisch vanuit dat zij net zo goed was, of misschien wel beter. Dat maakte haar op de een of andere manier wel blij. Als ze de baan al kreeg, ondanks al haar onhandigheden bij het voorstellen, werd ze in ieder geval aangenomen op basis van haar talent.
Ze leunde geïnteresseerd naar voren toen Hathaway haar het medaillon uit Thailand toeschoof. Met samengeperste ogen bekeek ze het medaillon. Ze keek weer terug naar Hathaway. Nu was het haar beurt om te laten zien dat ze meer was dan een zeventienjarig meisje en de dochter van twee getalenteerde tovenaars. Dit keer was het haar beurt om te bewijzen dat zij Selena Robijn was, een wellicht jonge, maar getalenteerde heks met verstand van zaken. Ze dacht even na over hoe ze haar blik op de zaak zou werpen.
‘Ten eerste zou ik het niet met blote handen aanraken,’ zei ze. ‘Vervloekte objecten kunnen door aanraking ernstige gevolgen hebben. Ze kunnen dupliceren, je huid verbranden of verschrompelen, iets in je lichaam of hoofd manipuleren – maar gezien het feit dat j- u het aanraakte, ga ik ervan uit dat dát in ieder geval níét het geval is. Als dat niet is, had u waarschijnlijk geen vergunning gehad om de zaak te openen. Voor de zekerheid, voor het geval dat u onzichtbare mookhandschoenen draagt, zal ik dit toch voor alle veiligheid aanpakken, zonder het aan te raken.’
Ze ging was rechter op zitten, ervan uitgaand dat wat ze tot nu toe gezegd had redelijk goed was. Ze pakte haar toverstok. Ze was ondertussen 17, dus ze mocht buiten school magie gebruiken. Ze liet het kettinkje voor haar neus zweven en keek met samengeperste ogen naar het zilveren hangertje. Er viel al snel één ding op.
‘Ik zie krasjes op het metaal,’ sprak ze haar gedachten uit. ‘Dat hoeft niets te betekenen, maar dat betekent wel dat eraan gewriemeld is. Het kan zijn dat dat sporen van duistere magie zijn. Om daarachter te komen is een spreuk erg handig.’ Ze schraapte haar keel. ‘Revelio.’
De krasjes op het metaal begonnen te glinsteren. Er klonk een klik; het metaal ging voorzichtig open. Aandachtig bekeek Selena het. Aan de binnenkant was op eerste blik niets te zien. Maar ze wist beter. ‘Het glans te erg hierbinnen. Meer dan normaal is, zeg maar. Het is dus vervloekt, maar zonder ontzettend kwaadaardige bedoelingen. Een beheksing. Ik kan niet meteen afleiden wélke beheksing erop uitgesproken is, maar waarschijnlijk groei je een tijdelijke snor of verwisselen je ogen en je neusgaten tijdelijk van positie. Maar niets waarvan je permanente beschadigingen van op kan lopen. Waarschijnlijk is het met een Finite of een andere beëindigingsspreuk op te lossen. Dat verschilt natuurlijk per beheksing. Soms werkt het ook gewoon door het in een plas water met goudvissen te laten zakken, andere keren is het zo simpel als een simpele beëindigingsspreuk.’ 
Ze klikte het medaillon weer dicht met een zwiep van haar stok en liet het toen weer zakken, waardoor het zachtjes op de tafel terecht kwam. Ze deed haar toverstok weer weg. Opgelaten keek ze Hathaway aan. ‘En?’ vroeg ze nieuwsgierig. ‘Voldoe ik aan je verwachtingen?’