02/09/2020, 16:12
LoLa verzekerde hem ervan dat het café ondanks de kaarsenzee geheel brandveilig was. Hij zond Damien telkens dubbelzinnige blikken, alsof hij een of ander binnenpretje had dat hij wilde delen. Damien keek de kroegbaas niet-begrijpend aan, maar die kondigde alleen aan dat hij zich nog even op moest frissen. Met een laatste klap op de piano waarvan Damien bijna in een kromp – al die ringen op dat prachtige gelakte hout – verdween LoLa door een deur achter de bar die schijnbaar naar zijn privévertrekken leidde.
Verbazing overheerste de stilte die Damien met zachte pianoklanken vulde. Maar was LoLa ooit echt rechtlijnig geweest? Damien besloot maar gewoon af te wachten wat de donkere jongen allemaal had verzonnen voor zijn feestje-annex-date. Het betaalde goed genoeg en als hij geen excentrieke, vage types wilde tegenkomen, had hij maar geen muzikant moeten worden.
De deur van LoLa’s appartement ging een paar minuten later alweer open. Voor iemand die van outfit was gewisseld, was LoLa bijzonder snel, dacht Damien. Hij stopte met spelen en tussen de wegstervende laatste noten werd een jonge, zachtoranje vrouwenstem zichtbaar, gevolgd door het melodische klikken van lage hakjes op de cafévloer. In het zwakke licht van de kaarsen die hem meer verblindden dan bij schenen kon hij slechts een silhouet zien dat om de tafeltjes slalomde en zijn richting op kwam.
Als verstijfd zat Damien op de pianokruk. Hij had haar stem al herkend en hij had geen idee hoe hij moest reageren. Laat staan hoe zíj zou reageren als ze hem zag, want het was wel duidelijk dat LoLa haar niet verteld had dat hij er was.
Het exacte moment dat ze hem in de gaten kreeg, was hoorbaar: ze snakte naar adem. De haren op Damiens armen schoten onwillekeurig omhoog. Het leek een uur te duren voordat ze zijn naam zei, en alsnog wist hij niet wat hij zou doen.
‘Circe,’ antwoordde hij. Hoewel hij haar eerder had herkend dan zij hem, was zijn verbazing nog steeds te horen. ‘Ik… Ik wist niet dat je terug was in Londen…’
Zijn brein zocht paniekerig naar iets om te zeggen. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken was niet bepaald civiel geëindigd. Maar dat was vijf jaar geleden geweest, toen ze pubers waren. Hoeveel was er in de tussentijd gebeurd? Hij had hun gefaalde relatie achter zich gelaten, maar misschien koesterde zij nog wrok. Het zou hem niet echt verbazen. Aan de andere kant had LoLa haar schijnbaar naar beneden gestuurd, en die zat vast niet te wachten op een gevecht in zijn kroeg.
LoLa…
‘LoLa zei dat hij een feestje ging geven. De gasten zullen zo wel komen.’ Het klonk zo nep dat Damien er nu zeker van was dat dat hele feest een leugen was geweest. Zijn blik gleed zenuwachtig terug naar het ene tafeltje dat gedekt was voor twee. Wat was het plan? Circe hoopte toch niet dat ze hem weer voor zich kon winnen?
Verbazing overheerste de stilte die Damien met zachte pianoklanken vulde. Maar was LoLa ooit echt rechtlijnig geweest? Damien besloot maar gewoon af te wachten wat de donkere jongen allemaal had verzonnen voor zijn feestje-annex-date. Het betaalde goed genoeg en als hij geen excentrieke, vage types wilde tegenkomen, had hij maar geen muzikant moeten worden.
De deur van LoLa’s appartement ging een paar minuten later alweer open. Voor iemand die van outfit was gewisseld, was LoLa bijzonder snel, dacht Damien. Hij stopte met spelen en tussen de wegstervende laatste noten werd een jonge, zachtoranje vrouwenstem zichtbaar, gevolgd door het melodische klikken van lage hakjes op de cafévloer. In het zwakke licht van de kaarsen die hem meer verblindden dan bij schenen kon hij slechts een silhouet zien dat om de tafeltjes slalomde en zijn richting op kwam.
Als verstijfd zat Damien op de pianokruk. Hij had haar stem al herkend en hij had geen idee hoe hij moest reageren. Laat staan hoe zíj zou reageren als ze hem zag, want het was wel duidelijk dat LoLa haar niet verteld had dat hij er was.
Het exacte moment dat ze hem in de gaten kreeg, was hoorbaar: ze snakte naar adem. De haren op Damiens armen schoten onwillekeurig omhoog. Het leek een uur te duren voordat ze zijn naam zei, en alsnog wist hij niet wat hij zou doen.
‘Circe,’ antwoordde hij. Hoewel hij haar eerder had herkend dan zij hem, was zijn verbazing nog steeds te horen. ‘Ik… Ik wist niet dat je terug was in Londen…’
Zijn brein zocht paniekerig naar iets om te zeggen. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken was niet bepaald civiel geëindigd. Maar dat was vijf jaar geleden geweest, toen ze pubers waren. Hoeveel was er in de tussentijd gebeurd? Hij had hun gefaalde relatie achter zich gelaten, maar misschien koesterde zij nog wrok. Het zou hem niet echt verbazen. Aan de andere kant had LoLa haar schijnbaar naar beneden gestuurd, en die zat vast niet te wachten op een gevecht in zijn kroeg.
LoLa…
‘LoLa zei dat hij een feestje ging geven. De gasten zullen zo wel komen.’ Het klonk zo nep dat Damien er nu zeker van was dat dat hele feest een leugen was geweest. Zijn blik gleed zenuwachtig terug naar het ene tafeltje dat gedekt was voor twee. Wat was het plan? Circe hoopte toch niet dat ze hem weer voor zich kon winnen?
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)