Een beetje verbijsterd stond Circe met nog haar tandenborstel in haar hand voor de dichte badkamerdeur. Ze was het gewend dat LoLa af en toe een beetje vreemd kon doen, maar dit was wel heel bijzonder gedrag. Al de hele dag deed hij zo geheimzinnig en giechelend. Ze begreep sowieso niet dat hij een feest organiseerde op een maandagavond en waarom hij haar zo had lopen pushen om een leuk jurkje aan te doen. Feestjes waren niet meer echt haar ding en tegenwoordig bleef ze liever thuis met een goed boek. Ze zuchtte en liep naar de gootsteen in de keuken, waar ze haar mond spoelde en haar tandenborstel neerlegde.
Het is en blijft een rare vent, dacht Circe en ze haalde nog snel een hand door haar blonde haren. Maar goed, zolang hij maar geen verrassingsfeest voor mij heeft georganiseerd, vind ik het allang goed. Ze had nog niet veel zin om haar oude Zweinsteinvrienden weer te zien. Ze was nog maar net terug in de bewoonde wereld en ze moest nog behoorlijk aarden. Na drie jaar alleen de wereld rond zeilen, vond ze grote groepen mensen lastig. Bovendien had ze geen zin in de praatjes over het verleden en alle prestaties van haar vrienden. Het klonk misschien arrogant, maar ze was er gewoon nog niet aan toe. Ze haalde nog een keer diep adem, streek haar zwierige, lange jurk goed en liep naar beneden. Door de deur heen hoorde ze de klanken van een piano. Even was ze van haar stuk gebracht. Er werd wel vaker livemuziek gespeeld in de bar van LoLa, maar het was nog veel te stil in het café. Ze hoorde geen rumoerige stemmen, geen gekletter van glazen… enkel een paar deuntjes van de piano. Ze duwde de deur zachtjes open en ze knipperde met haar ogen. Het was vrij donker in de zaak, op het licht van de honderden kaarsen na dan. Circe moest even wennen aan het gedempte licht en ze zag enkel een silhouet achter de piano zitten.
“Bij Merlijns baard, wat heeft die gast nou weer uitgespookt”, zei ze mopperend terwijl richting de piano liep. “Hallo? Wat is dit allemaal…” maar voor ze verder kon gaan stokte haar adem. Ze voelde hoe haar hart in haar schoenen zonk en ze greep een tafeltje vast ter ondersteuning.
“Damien?” bracht ze fluisterend uit.
Het is en blijft een rare vent, dacht Circe en ze haalde nog snel een hand door haar blonde haren. Maar goed, zolang hij maar geen verrassingsfeest voor mij heeft georganiseerd, vind ik het allang goed. Ze had nog niet veel zin om haar oude Zweinsteinvrienden weer te zien. Ze was nog maar net terug in de bewoonde wereld en ze moest nog behoorlijk aarden. Na drie jaar alleen de wereld rond zeilen, vond ze grote groepen mensen lastig. Bovendien had ze geen zin in de praatjes over het verleden en alle prestaties van haar vrienden. Het klonk misschien arrogant, maar ze was er gewoon nog niet aan toe. Ze haalde nog een keer diep adem, streek haar zwierige, lange jurk goed en liep naar beneden. Door de deur heen hoorde ze de klanken van een piano. Even was ze van haar stuk gebracht. Er werd wel vaker livemuziek gespeeld in de bar van LoLa, maar het was nog veel te stil in het café. Ze hoorde geen rumoerige stemmen, geen gekletter van glazen… enkel een paar deuntjes van de piano. Ze duwde de deur zachtjes open en ze knipperde met haar ogen. Het was vrij donker in de zaak, op het licht van de honderden kaarsen na dan. Circe moest even wennen aan het gedempte licht en ze zag enkel een silhouet achter de piano zitten.
“Bij Merlijns baard, wat heeft die gast nou weer uitgespookt”, zei ze mopperend terwijl richting de piano liep. “Hallo? Wat is dit allemaal…” maar voor ze verder kon gaan stokte haar adem. Ze voelde hoe haar hart in haar schoenen zonk en ze greep een tafeltje vast ter ondersteuning.
“Damien?” bracht ze fluisterend uit.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)