I Challenge You

[Blossom]

Maria was best wel een bootcamp-meisje. Ze kon in ieder geval prima trappen op rennen en haar conditie was toch redelijk goed. Anthony had het wat minder goed verwacht, al wist hij niet precies waarop hij die verwachtingen baseerde. Joggend ging hij achter haar aan, op een afstand waarop hij goed kon beoordelen of ze in de opdracht ging slagen, en moest hard lachen toen ze zowat andere leerlingen omver liep.
“Ze bedoelt ‘SORRY!’” riep hij tegen de leerlingen toen Maria allerlei Spaanse zaken riep. “Laat Miss Sangría er even door alstublieft!”
Ze maakte wel de weg vrij voor hem, zodat hij een stuk ontspannender achter haar aan kon gaan, met uitzondering van het allerlaatste stukje, want toen de trap zich juist in beweging zette terwijl zij net de laatste trede had verlaten, werd het voor hem te gevaarlijk om door te lopen en dus een behoorlijk aantal verdiepingen naar beneden te vallen.
“Gered, hoor!” riep hij. Nee, hij ging om een spelletje niet in discussie of de trap nu wel-of-niet bewoog op het moment dat zij eraf sprong. Het was geen kwestie van een grote berg Galjoenen (dat nam hij tenminste aan) en ook niet van leven-of-dood. Daarbij: hij had ook wel zin in ontbijt.
“Nou, meid, dat was de ochtendgymnastiek! Is het je bevallen? Het staat 1 tegen 1!”
Hij ging daarna niet direct ontbijten, maar nam eerst een snelle douche. Hopelijk hoefde hij zich niet in marathon-vorm telkens in het zweet te werken (hoewel hij geen hekel had aan zweten) want dan was die douche vrij nutteloos.

Even later zwaaide hij vrolijk naar Aster toen hij de Grote Zaal inliep. Hij was aan de late kant en een full Englisch breakfast met spek en witte bonen in tomatensaus zou het wel niet meer worden, maar hij zou eveneens niet met een lege maag in de les verschijnen.
“Zo,” zei hij toen hij tegenover Maria ging zitten. “Wat is je volgende plan?”