01/09/2020, 08:50
Met een brede grijns op haar gezicht, wachtte Maria Anthony's opdracht af. Aangezien hij waarschijnlijk niets voorbereid had, in tegenstelling tot Maria, zou hij misschien iets ter plekke verzinnen. Waarschijnlijk een wraakplan ofzo, om Maria nog belachelijker te maken. Het tegengestelde bleek waar en Maria keek Anthony met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Dat vind ik nu eens een hele fijne opdracht, Antonio," ze stond recht uit de rode fateuille en gaf Anthony een klopje op zijn schouder: "Iets sportiefs, waarmee ik mijn ochtend goed kan beginnen. Perfecto!"
Ze glimlachte lief naar hem: "Geef me even de tijd om een jogging aan te trekken, dan zie ik je zo dadelijk beneden!"
Een kwartiertje later stond Maria beneden aan het trappenhuis. Ze had haar geblondeerde haar in een hoge paardenstaart gebonden, een zwart, kort sport shortje aangetrokken en een rode T-shirt.
"Estoy lista!" riep ze opgewonden en ze ging klaarstaan aan de onderste trede van de trappen. Maria wist dat het geen gemakkelijke opdracht zou worden. Vooral omdat Anthony er nog snel aan toegevoegd had dat ze zeven minuten had om de leerlingenkamer terug te bereiken. Maar Maria hield wel van een sportieve uitdaging en ze zou het uiterste geven om die tot een goed einde te brengen.
Het volgende moment klonk het startschot en begon ze aan haar spurt. Maria's conditie zat wel goed, dus de eerste drie trappen lukten best goed. Ze had haar ademhaling nog steeds onder controle en als ze dit tempo aanhield zou ze ruim op tijd de leerlingenkamer bereiken zonder problemen. Dat was natuurlijk niet gerekend op de volgende trap. Maria was nog maar drie treden verder of de trap maakte het kenbare geluid dat hij ging bewegen. Voor dat ze het wist, werd Maria door de trap in een andere gang afgezet. Een omweg dus... en al één bewegende trap dichter tegen verliezen. Maria besefte dus dat ze haar tempo moest opdraven, wou ze de zeven minuten halen. Ze versnelde haar pas, liep een stukje door de gang van de derde verdieping om aan een ander trapplatform uit te komen. Gelukkig kwam er net een trap aan, die haar naar de vierde verdieping kon brengen. Zonder te aarzelen sprintte ze de trap op en ook de volgende. Ze zat nu halverwege de vierde en de vijfde verdieping. Maar de eerste steken in haar zij begonnen door te komen. Daarbij had ze nog maar drie minuten. Ze vloekte, want er stond geen enkele trap klaar aan het platform waar ze nu uitgekomen was. Misschien zou ze de uitdaging toch niet halen. Ze sloot haar ogen voor een tel en nam eens diep adem. Er was nog niks verloren en die uitdaging verliezen zou ze ook niet. Toen ze haar ogen terug opende, kwam er inderdaad een nieuwe trap aan en waren de steken in haar zij al een stuk minder. Met nieuwe goede moed liep ze de trap terug op... die niet bleef stilstaan.
"MIERDA!" riep ze luid, want ze besefte dat als ze nog eenmaal op een bewegende trap stond, de uitdaging sowieso afgelopen was. Waarom kon die trap niet gewoon stoppen? Gelukkig kwam ze wel terecht op de juiste gang van het vijfde verdiep. Van hieruit moest Maria nog drie trappen nemen en dan was de uitdaging binnen. Ze had nog anderhalve minuut. Haar kuiten begonnen te branden, maar Maria haastte zich nog een trap omhoog, zonder problemen gelukkig. Het was de trap die daarop volgde, die moeilijker werd. Een groepje derde of vierdejaars stonden doodnormaal een babbeltje te maken in het midden van het gangpad.
"AAN DE KANT TONTOS!" riep Maria uit volle borst, en ze wurmde zich een baan tussen de leerlingen door. Dat ze daarbij een meisje per ongeluk een elleboog in het gezicht gaf, kon Maria niet zoveel schelen.
"LO SIENTO!" riep ze nog snel, terwijl ze verder de trap op holde. Of het meisje haar überhaupt begrepen had, wist ze niet, maar in stresssituaties nam haar Spaans altijd de bovenhand. Nog één trap. Die moest ze halen.
Ze rende de laatste trap op, het portret van de Dikke Dame was al in zicht. Ze was halverwege en toen begon de trap geluid te maken om in beweging te komen.
Nee, ze was er bijna, ze zou niet door een stomme trap de uitdaging verliezen. Met haar brandende kuiten en stekende zij gaf ze nog een laatste eindspurt. En met die laatste krachten, gooide ze zichzelf voorover, zodat ze op de gladde grond terecht kwam, voor de trap onder haar voeten verdween.
"Gehaald," hijgde ze opgelaten: "Ik...hijg, stond niet meer, hijg... op de trap."
Ze probeerde terug op adem te komen op de koude vloer buiten de leerlingenkamer. Ja, ze zou Anthony straks ook nog een opdracht geven die de moeite waard was... maar eerst ontbijt!
Oh nee, dan moest ze weer helemaal naar beneden!
"Dat vind ik nu eens een hele fijne opdracht, Antonio," ze stond recht uit de rode fateuille en gaf Anthony een klopje op zijn schouder: "Iets sportiefs, waarmee ik mijn ochtend goed kan beginnen. Perfecto!"
Ze glimlachte lief naar hem: "Geef me even de tijd om een jogging aan te trekken, dan zie ik je zo dadelijk beneden!"
Een kwartiertje later stond Maria beneden aan het trappenhuis. Ze had haar geblondeerde haar in een hoge paardenstaart gebonden, een zwart, kort sport shortje aangetrokken en een rode T-shirt.
"Estoy lista!" riep ze opgewonden en ze ging klaarstaan aan de onderste trede van de trappen. Maria wist dat het geen gemakkelijke opdracht zou worden. Vooral omdat Anthony er nog snel aan toegevoegd had dat ze zeven minuten had om de leerlingenkamer terug te bereiken. Maar Maria hield wel van een sportieve uitdaging en ze zou het uiterste geven om die tot een goed einde te brengen.
Het volgende moment klonk het startschot en begon ze aan haar spurt. Maria's conditie zat wel goed, dus de eerste drie trappen lukten best goed. Ze had haar ademhaling nog steeds onder controle en als ze dit tempo aanhield zou ze ruim op tijd de leerlingenkamer bereiken zonder problemen. Dat was natuurlijk niet gerekend op de volgende trap. Maria was nog maar drie treden verder of de trap maakte het kenbare geluid dat hij ging bewegen. Voor dat ze het wist, werd Maria door de trap in een andere gang afgezet. Een omweg dus... en al één bewegende trap dichter tegen verliezen. Maria besefte dus dat ze haar tempo moest opdraven, wou ze de zeven minuten halen. Ze versnelde haar pas, liep een stukje door de gang van de derde verdieping om aan een ander trapplatform uit te komen. Gelukkig kwam er net een trap aan, die haar naar de vierde verdieping kon brengen. Zonder te aarzelen sprintte ze de trap op en ook de volgende. Ze zat nu halverwege de vierde en de vijfde verdieping. Maar de eerste steken in haar zij begonnen door te komen. Daarbij had ze nog maar drie minuten. Ze vloekte, want er stond geen enkele trap klaar aan het platform waar ze nu uitgekomen was. Misschien zou ze de uitdaging toch niet halen. Ze sloot haar ogen voor een tel en nam eens diep adem. Er was nog niks verloren en die uitdaging verliezen zou ze ook niet. Toen ze haar ogen terug opende, kwam er inderdaad een nieuwe trap aan en waren de steken in haar zij al een stuk minder. Met nieuwe goede moed liep ze de trap terug op... die niet bleef stilstaan.
"MIERDA!" riep ze luid, want ze besefte dat als ze nog eenmaal op een bewegende trap stond, de uitdaging sowieso afgelopen was. Waarom kon die trap niet gewoon stoppen? Gelukkig kwam ze wel terecht op de juiste gang van het vijfde verdiep. Van hieruit moest Maria nog drie trappen nemen en dan was de uitdaging binnen. Ze had nog anderhalve minuut. Haar kuiten begonnen te branden, maar Maria haastte zich nog een trap omhoog, zonder problemen gelukkig. Het was de trap die daarop volgde, die moeilijker werd. Een groepje derde of vierdejaars stonden doodnormaal een babbeltje te maken in het midden van het gangpad.
"AAN DE KANT TONTOS!" riep Maria uit volle borst, en ze wurmde zich een baan tussen de leerlingen door. Dat ze daarbij een meisje per ongeluk een elleboog in het gezicht gaf, kon Maria niet zoveel schelen.
"LO SIENTO!" riep ze nog snel, terwijl ze verder de trap op holde. Of het meisje haar überhaupt begrepen had, wist ze niet, maar in stresssituaties nam haar Spaans altijd de bovenhand. Nog één trap. Die moest ze halen.
Ze rende de laatste trap op, het portret van de Dikke Dame was al in zicht. Ze was halverwege en toen begon de trap geluid te maken om in beweging te komen.
Nee, ze was er bijna, ze zou niet door een stomme trap de uitdaging verliezen. Met haar brandende kuiten en stekende zij gaf ze nog een laatste eindspurt. En met die laatste krachten, gooide ze zichzelf voorover, zodat ze op de gladde grond terecht kwam, voor de trap onder haar voeten verdween.
"Gehaald," hijgde ze opgelaten: "Ik...hijg, stond niet meer, hijg... op de trap."
Ze probeerde terug op adem te komen op de koude vloer buiten de leerlingenkamer. Ja, ze zou Anthony straks ook nog een opdracht geven die de moeite waard was... maar eerst ontbijt!
Oh nee, dan moest ze weer helemaal naar beneden!
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)