Vraag niet waarom

[HpLovies]

Elke vezel in haar lijf had een tegenantwoord willen schreeuwen, willen ontkennen wat hij juist naar boven had gebracht. Maar hij had niet meer dan gelijk gehad. Het was élke keer haar eigen beslissing geweest om te verdwijnen van de aardbol zonder iets van contact te houden. Dus hield ze haar mond.
Elli knikte bevestigend naar Trevor toen hij halt hield voor het kleine cafeetje. Een belletje rinkelde opgewekt toen de deur van zelf open zwaaide. Binnen was het een stuk donkerder dan buiten en haar ogen moesten kort wennen aan het verschil aan licht. Ze zochten een tafeltje uit, Elli verkoos er eentje dicht aan het raam zodat het warme licht van de lentedag nog steeds op haar huid kon raken doorheen het glas. Het cafeetje had van die typische altijd-plakkerige-houten tafeltjes en een zweepje muziek galmde door het vooral-houten-interieur heen. Nog voor ze goed en wel aan het tafeltje zaten, verscheen een vod vanuit de lucht om de tafel af te kuisen. Niet veel later belande zowel de drank- en eetkaart en een bosje vergeet-me-nietjes in een glazen bokaaltje op tafel, dat laatste als poging tot gezelligheid.
‘Maar, verpleegkundige, dus?’ vroeg Trevor na een tijdje.
‘Verpleegkunde dus,’ Elli lachte kort, ‘Ja, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen maar het voelt… juist? Ik wil iets kunnen betekenen, mensen helpen.. ik zorg graag?’
Dat laatste was er eerder als een vraag uitgekomen, alsof ze niet zeker was dat ze graag voor mensen zorgde. Terwijl ze haar schouders al glimlachend ophaalde, bladerde ze doorheen het boek en haar blik bleef even hangen bij de dranken.
Koffie.
Elli keek in de richting van de vrouw die achter de toog stond, maar die bleef verveeld in de nieuwe Ochtendprofeet bladeren en leek niet eens te merken dat er nieuwe klanten in haar café waren komen zitten. De nood aan het zwarte goedje was nochtans hoog, maar het kon uiteindelijk nog wel wat wachten. Elli liet haar blik weer afdwalen en glimlachte aarzelend naar de jongen tegenover haar. Het voelde vreemd aan, alsof ze elkander nog maar net kenden ondanks dat de vriendschap met Trevor één van haar langste vriendschappen ooit was (geweest?) . Ze schraapte haar keel zachtjes als poging om het ongewone, awkwarde en nerveuze gevoel dat ze voelde, uit haar lichaam te schrapen. Het bleef koppig zitten.
‘Maar, Spreukzoeker, dus?’ haar mondhoeken deden een poging tot glimlachen, ‘Enneuh, hoe is het met Lila? Je ouders? Damien?’
Heel even betrok haar glimlach maar ze verbeterde haar houding snel.
‘Hoe is het met jou?’