Swipe Right

[Ramon]

Haar stem klonk zo zoet als een kan ijskoude sangria op een zwoele zomeravond in zijn geboortestreek. In zijn gedachten kon Aaron de zee zacht horen ruisen, zich vermengend met de ademhaling die zijn borstkas op en neer deed gaan, terwijl het getijde zich koest hield aan de randen van het maagdelijk witte strand van zijn geboortegrond. Het fijnste aan deze nachten vond hij niet per se de zilte lucht die de golven meebrachten van ver overzees, noch de lichtjes en silhouetten die de reusachtige stad van Barcelona lieten schijnen in het duister, maar het liefst lag hij daar. De volgende ochtend zou hij zich pas druk maken om het ellendige zand dat zich genesteld had in zijn haardos en broekzakken, maar tot die tijd was er niets beters dan eindeloos genieten van alle sterren die aan de donkere hemel stonden. Aaron kende alle sterrenbeelden, ondanks dat hij zich daar nooit echt voor had hoeven inspannen, maar tegelijkertijd moest hij eerlijk bekennen dat, hoe veel lessen Astronomie hij ook zou volgen, hij nooit de prachtige lichtjes in haar ogen zou kunnen benoemen. Lydia had een betoverende werking, net zoals ze zomernachten van destijds, net zoals alle herinneringen aan zijn verleden die hij altijd zou koesteren. Zou zij daar deel van kunnen uitmaken?
"Ik kan niet schrijven," bekende hij eerlijk. Dansen op papier was niet voor hem weggelegd en de enige goocheltrucs die hij met woorden en taal kon maken, bleken vaak flauwe woordgrapjes die in zijn hoofd beter klonken dan op het moment sûpreme. "Het spijt me als dat je teleurstelt, señorita elegante."
Met twee happen had Aaron zich ontdaan van zijn lunch en daar had hij direct spijt van. Het kiezen voor het kleinste stuk had een valkuil voor hem neergelegd en zonder het te beseffen, was hij er met open ogen ingetrapt: ofwel kon zij nu denken dat hij er snel vandoor wilde en daarom zijn deel van de pannenkoek in recordtijd weggewerkt had, of hij werd betrapt op het hebben van enorme zenuwen, wat daadwerkelijk het geval bleek. Aaron was niet het type dat snel zenuwachtig werd, maar van háár kon hij nu al geen genoeg krijgen. Hij nipte van zijn koffie, zodat hij niet direct ook nog zonder drankje zou komen zitten, en luisterde naar wat zij hem toevertrouwde over haar verleden. Verbazing was de eerste emotie die hem overspoelde; niet zozeer omdat ze twee vaders bleek te hebben, maar vooral omdat ze daadwerkelijk uit Londen bleek te komen. Lydia presenteerde zich niet als het afstandelijke stadsmeisje, maar eerder als een onafhankelijke, jonge vrouw die menselijk contact hoog in het vaandel had staan. Natuurlijk rezen er vragen bij hem: hoewel Spanje (en eigenlijk het hele mediterrane gebied) nog niet zo ver was als een wereldstad als Londen op heb gebied van acceptatie van homoseksualiteit, deerde dat hem niet, hij wilde gewoon weten hoe ze was opgegroeid in een drukke stad, en hoe ze uitgegroeid was tot de prachtige dame die nu, door een toevallige applicatie van Dreuzels, tegenover hem aan een tafeltje zat in een stereotiep café.
"Wauw, ik had echt niet verwacht dat je echt een Londense zou zijn. Misschien ben jij wel degene met een geheime identiteit," schonk Aaron haar een klein glimlachje, "dus, guapa, wat mag echt niet ontbreken in een gesprek over je verleden?"