Swipe Right

[Ramon]

Haar hand had zo zacht aangevoeld. Hij had de aanraking nog langer willen voortzetten, maar waar het gezegde luidde dat de liefde van de man door de maag gaat, had zij het contact tussen hun beide handen verbroken op het moment dat de geur van een warme pannenkoek zijn neusgaten binnendrong, recht naar de plaats waar zojuist nog de zoete geur van haar parfum was beland, nadat Lydia zich richting hem gebogen had. Ook voor die test was ze geslaagd. Niet te veel, maar subtiel, alsof een kleine lentebries langs hen beiden was gestreken, had de bloemige geur hem afgeleid van alle vragen die zijn richting in gevuurd werden. Aaron had het geluk dat hij ergens één vraag onthouden had, om hem later te kunnen beantwoorden, anders zou zij hem ongetwijfeld bestempelen als weer zo’n arrogante jongen die zichzelf belangrijker vindt dan wat zij te vertellen heeft.
“Ik denk dat ik dit stuk neem,” wierp hij haar speelse knipoog terug in haar schoot. Zijn vork prikte in het gebakken deeg en zijn mes vermeerderde het aantal stukken op het bord naar drie. Nou ja, één aanzienlijk veel groter stuk en twee kleine babypannenkoekjes on the side. Aaron had best honger, maar zou zeker niet in de veel te overduidelijk gezette val van zijn date trappen. Hij nam een hap.
Terwijl hij kauwde, echode het stemgeluid van de blondine na in zijn gedachten. Ze had Spaans sexy genoemd, maar dios mío, waarom sprak zij het dan niet? Hij had manieren geleerd, dus dat specifieke compliment over haar uiterlijk zou hij vast en zeker nog een lange tijd voor zich houden, al zou de femme fatale aan de andere kant van de tafel het ongetwijfeld al van zichzelf weten. Het kon niet anders of haar zelfvertrouwen moest zich spreiden van elk puntje van elke vinger tot haar kruin, en van haar fluwelen lippen tot de killer legs die uitmondden in de (zonder twijfel dure) hakken die ze voor deze gelegenheid gekozen had.
“Ik kom uit Barcelona,” herinnerde hij zich slechts één van de vragen die zij in haar woordenwaterval had laten lopen. “Nou ja, een voorstadje. Prachtig aan het strand, zwemmen tot de maan je komt halen en heerlijk eten en drinken tot de zon weer opkomt. Een beetje cliché is het wel.”
Natuurlijk was de waarheid iets genuanceerder en hoefde zij niet direct te weten van zijn gezinssituatie. Dat hij juist degene was die zorgde voor het eten, en uit het raam zijn broertje met zijn vriendjes op het witte zand zag spelen. Dat hij degene was die zijn moeder elke avond van het strand plukte, uit de armen van haar nieuwe man, die nooit echt een eerlijke kans van hem gekregen had. Maar hij was daar gelukkig geweest, het had geen zin om hen achteraf nog iets te verwijten. Hij had immers nooit aan deze tafel gezeten met miss Atomic Bomb, als hij niet alle stappen precies zo gezet had als nu het geval geweest was.
“En hoe zit het met jou? Je gaat me toch niet vertellen dat zo’n elegante uitstraling tot stand kan komen in een metropool als Londen?”