Swipe Right

[Ramon]

Hij had de deurknop van het zaakje nog net niet in zijn hand genomen op het moment dat zij hem liet weten nog wat extra tijd nodig te hebben. Dat kon twee dingen betekenen: ze woonde iets verder van hem dan hij gedacht en gehoopt had, of ze bleek de typische vrouw die nog even nodig had voor haar uiterlijke verzorging. Aaron prees zich gelukkig om het feit dat hij een man was, iemand die uit de douche stapte, zijn haar fatsoeneerde, een crèmepje op zijn gezicht smeerde en, in het geval van vanmorgen, een luchtje leende van zijn collega, voordat hij op pad kon. Nog geen vijf minuten voor de spiegel en toch meteen klaar om de dag tegemoet te treden.
Hij draaide zich om en daalde de drie treden van het taluudje voor de koffiezaak weer af, om vervolgens om de hoek in een supermarkt te verdwijnen. Hij zou twintig minuten hebben om de boodschappen in te kopen die hij wellicht voor zichzelf deed, maar die ook konden dienen als een verrassing na de koffie. Bij de kassa liet hij de levensmiddelen in een papieren tasje zakken, en even later stond hij, vijf voor half twaalf, wederom bij de deurklink die hem een krap halfuurtje daarvoor al aangestaard had. Dit keer ging hij wel naar binnen.
“Een tafeltje voor twee, alsjeblieft,” gokte hij erop dat zijn tinderdate nog geen voet in Notes gezet zou hebben. Zijn blik gleed soepel over de verschillende gezinnen, stelletjes en yuppen aan de tafels en zijn vermoeden werd bevestigd. Aaron koos voor de stoel die minder comfortabel oogde dan de bank tegen de muur aan de andere kant van het tafeltje, maar als hij één ding geleerd had van daten met West-Europese vrouwen, was het dat zij een soort vreemde obsessie hadden met de mogelijkheid om het restaurant in te kunnen kijken om vervolgens geïrriteerd te raken als de man aan de tafel geen serveerster kon wenken om de rekening te vragen, omdat zij simpelweg niet in zijn blikveld viel. Hoewel vrouwen de meest prachtige wezens op aarde waren, zouden zij altijd hun eigenaardigheden houden.
In de weerspiegeling van het scherm van zijn telefoon pleegde hij nog even de laatste ijdelheden, voordat Aaron besloot nog een laatste berichtje te sturen. Tenminste, als zij geen catfish bleek, want eerlijkheid gebood hem te zeggen dat ze tot nu toe wel te leuk leek om waar te zijn. Zonder na te denken verscheen de boodschap dat hij aan zijn tafeltje zat op zijn scherm, vergezeld door een vleugje luchtigheid en plagerij:

Aaron: Ik ben er! Je kunt me herkennen aan de slaapzak en het kussen, en, als je me nog langer laat wachten, aan de gesloten oogleden