31/08/2020, 10:07
Het was het vreselijkste soort films dat men zich maar kon indenken. Wezens van de nacht, gehuld in schaduwen, bij wie het bloed nog van de hoektanden droop. In niets hadden vampiers nog langer het bad-ass imago van een bloeddorstig monster, een spoor van lijken achterlatend, met het vuur in de ogen, maar weer verdwenen zodra de eerste stralen van de allesverzengende zon aan de horizon prijkten. Zelfs de weinige overgebleven vampiers in de non-fictionele wereld schaamden zich nog bij de voorstelling die de laatste jaren in derderangs pulpfictie van hen gemaakt was. Tienerjongens die nooit oud worden, hopeloos verliefd op een sterveling tot zij ook in één van hen omgedoopt zou worden. Niet levend verbranden in de zon, maar enkel irritatie ondervinden en beginnen te schitteren.
Al kon hij zich voor de verandering wel vinden in het kleine deel rondom de irritatie. Zijn hoofd verdroeg het zonlicht voor geen meter en onwillekeurig betrapte Aaron zichzelf erop dat hij elke mogelijkheid tot schaduw aangreep alsof het een reddingsboei op open zee was. Het enige licht dat hij accepteerde, was het ledschermpje van zijn mobiele telefoon, waarop kort na elkaar twee berichtjes elkaar opvolgden.
Aaron: Sleep is for the weak
Kort wikkelden zijn gedachten zich om het voorstel dat van haar kant gekomen was. Zijn sneakers droegen hem immers in de richting van zijn appartement, aangezien hij nul komma nul verwacht had dat dit meisje ook interesse in hem zou tonen, laat staan dat er zich op deze termijn een mogelijkheid tot een date zou voordoen. Liep hij te hard van stapel? Dit was toch te mooi om waar te zijn? Hoe groot is de kans dat deze schoonheid ook echt iets in hem zou zien? Welke koffietentjes zitten er eigenlijk op de route naar huis?
De laatste vraag paste op geen enkele manier bij de voorgaande drie, maar het was de enige die zou blijven hangen. Geen berekening van risico’s, geen kans op een blauwtje of een gebroken hart, maar de impulsiviteit nam, zoals zo vaak, de overhand.
Aaron: Notes? Covent Garden, in de buurt van Charing Cross Station. Ik ben er over een kwartiertje, zie ik je daar?
Al kon hij zich voor de verandering wel vinden in het kleine deel rondom de irritatie. Zijn hoofd verdroeg het zonlicht voor geen meter en onwillekeurig betrapte Aaron zichzelf erop dat hij elke mogelijkheid tot schaduw aangreep alsof het een reddingsboei op open zee was. Het enige licht dat hij accepteerde, was het ledschermpje van zijn mobiele telefoon, waarop kort na elkaar twee berichtjes elkaar opvolgden.
Aaron: Sleep is for the weak
Kort wikkelden zijn gedachten zich om het voorstel dat van haar kant gekomen was. Zijn sneakers droegen hem immers in de richting van zijn appartement, aangezien hij nul komma nul verwacht had dat dit meisje ook interesse in hem zou tonen, laat staan dat er zich op deze termijn een mogelijkheid tot een date zou voordoen. Liep hij te hard van stapel? Dit was toch te mooi om waar te zijn? Hoe groot is de kans dat deze schoonheid ook echt iets in hem zou zien? Welke koffietentjes zitten er eigenlijk op de route naar huis?
De laatste vraag paste op geen enkele manier bij de voorgaande drie, maar het was de enige die zou blijven hangen. Geen berekening van risico’s, geen kans op een blauwtje of een gebroken hart, maar de impulsiviteit nam, zoals zo vaak, de overhand.
Aaron: Notes? Covent Garden, in de buurt van Charing Cross Station. Ik ben er over een kwartiertje, zie ik je daar?
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)