Swipe Right

[Ramon]

Het was laat geworden gisteravond. De vrijmibo was ietwat stilletjes van start gegaan op de afdeling, maar rond etenstijd had het gedruis zich verplaatst naar Soho, de uitgaanswijk van Londen. De foto’s op de mobiele telefoon vertelden het verhaal dat hij zich grotendeels niet meer herinnerde: een start bij Ronnie Scott’s Jazz Club, na sluitingstijd door naar XOYO en pas toen de club zijn deuren sloot, was hij met één collega in zijn appartementje beland, waar hij wakker werd met een enorme kater en spierpijn van het liggen op de vloer. Vannacht waarschijnlijk een goed idee, deze morgen bleek het een vergissing.
Ik drink nooit meer.
Met een geeuw tilde Aaron zich van de vloer en nam hij de schade in zich op. Een tafel bezaaid met lege bierflessen en de bijbehorende dopjes, twee lege borden met boordkruimels, de geur van gebakken eieren met de lege pan nog op het gasfornuis. Gelukkig hadden ze nog besloten iets te eten voor het slapengaan, anders was hij deze hoofdpijn nooit meer te boven gekomen. Een lichte plof, waarna hij zichzelf in het bankstel en zijn hoofd in zijn handen liet wegzakken. Eén minuut diep ademhalen, twee glazen water drinken, drie gemiste oproepen van een andere collega om kwart over vijf ’s nachts. Of ’s morgens, net hoe je het bekeek. Aaron bestudeerde de meldingen op zijn telefoon, negeerde de appjes die bij de gemiste oproepen hoorden (allemaal in de strekking ‘Waar zijn jullie? Kom terug!’), tot zijn oog viel op de melding van een app waarvan hij zich niet kon herinneren dat hij hem afgelopen nacht geopend moest hebben. Alcohol made him do it.
Oké, misschien drink ik toch nog vaker.
Het was de eerste gedachte die hem besprong bij de aanblik van de nieuwe Tindermatch die hij in een onbewuste opwelling rond zeven uur deze morgen naar rechts geswipet had. Vrijwel meteen had een berichtje van haar kant gevolgd, maar Aaron vermoedde dat dat het moment was dat hij in slaap gevallen moest zijn. Een blik naar de linkerbovenhoek van het schermpje. Half elf. Hij kon niet weten of ze zijn online-status gezien had, dus het zou een gok worden: ofwel zou ze denken dat hij haar berichtje genegeerd had en kwam hij nu als de wanhoop zelve over, ofwel was hij casually late met het reageren op haar tamelijk standaard openingszin.

Aaron: ¡Hola señorita! Voor jou misschien voor het ontbijt, voor mij vlak voor het slapengaan. En dat op nog geen drie kilometer afstand. Hoe is je dag begonnen?

Een emoji? Met een glimlach? Nee, te wanhopig. Knipoog? Nah, te gladjes. Dan maar even niets. Voor nu zou de wonderschone blonde het nog even zonder smileys moeten doen, ook al speelde er een kleine glimlach rond zijn lippen.