Vleermuizen en Radijsjes

[CartoonJessie]

Uren



Severus werd niet vaak wakker met het idee dat hij heerlijk had gedroomd. Maar deze ochtend was anders. Al glipte de herinnering aan zijn droom even snel weg als zandkorrels tussen zijn vingers, hij wist dat de heerlijke droom die hij de afgelopen uren had gedroomd, veroorzaakt was door Loena.

Loena was er zelf in voorgekomen. Haar aanzicht was een mooi beeld om mee wakker te worden. Maar Severus kon niet lang nagenieten, want realist als hij was, schoten er al die eerste minuut dat hij wakker was weer beelden van de avond ervoren door zijn hoofd.

Loena die met Harry Potter op het feestje van Slakhoorn verscheen.

Loena die werd aangevallen door de vampier Sanguini.

Severus die er niet in slaagde Sanguini te verslaan.

De Bloederige Baron die te hulp schoot.

De Baron...

Met een ruk kwam Severus recht in zijn bed. Hij was Begeest geworden! De Baron had zijn lichaam overgenomen, maar veel meer kon hij zich niet duidelijk herinneren van de afgelopen uren. Hij pijnigde zijn hersenen en sprak snel een Verlichtingsspreuk uit over de gloeilamp naast zijn bed. In het zwakke licht van de gloeilamp zag hij dat hij zijn kleren van de avond ervoren nog steeds aan had. Ook de gordijnen rond zijn hemelbed hingen nog open – dat was niet zijn gewoonte. Severus slikte terwijl hij langzaamaan fragmenten van die avond terugwon in zijn gedachten.

De Baron had Sanguini weten te verslaan. Loena was veilig en ze was... ze was met de Baron meegekomen! Dat herinnerde hij zich. En hij kon zich ook herinneren dat hij weer was bijgekomen op de bank in zijn werkkamer – en Loena was er geweest!

Maar wat was er daarna gebeurd? Severus schoof naar de rand van het bed en wreef met zijn handen door zijn gezicht om uiteindelijk zijn slapen te masseren. Hoe was hij in zijn bed geraakt? Hoe was Loena teruggekeerd naar haar kamer? Was de Baron nog langer gebleven?

Hij wist het niet meer – wat was er de afgelopen uren in hemelsnaam gebeurd?

Severus kwam recht en zag zijn schoenen netjes naast de voet van zijn bed staan. Daar zou hij ze zelf nooit achterlaten. Hij kreeg het beklemmende gevoel dat hij misschien liever niet wilde weten wat er was gebeurd in die uren die hij niet kon herinneren.

Hij deed zijn schoenen aan en besloot om in zijn werkkamer te gaan kijken. Misschien dat daar meer aanwijzingen waren die de gaten in zijn geheugen zouden kunnen opvullen. Maar al bij het opendoen van de deur merkte hij dat er iets mis was.

Het haardvuur brandde.

Terwijl hij in de deuropening stond, schoot zijn blik naar de bank en – hij had geen flauw idee waarom – daar zat ze. Haar eigen schoenen naast de voet van de bank – even netjes naast elkaar als de zijne bij zijn bed hadden gestaan – en het allergrootste boek over Duistere Magie dat hij had, lag open in haar schoot. Ze droeg nog steeds de jurk die ze naar het bal had gedragen en Severus had niet het idee dat zij die nacht al had geslapen. Haar ogen schoten verwoed over de enorme pagina’s van het boek en voorzichtig sloeg ze een reusachtige pagina om.

Hij schraapte zijn keel en dat leek haar aandacht wel te trekken. Langzaam draaide ze haar hoofd en ze glimlachte opgelucht toen ze hem zag.

“Ehm,” was het enige dat Severus over zijn lippen kreeg. Alsof het nog niet erg genoeg was dat hij niet wist wat er gisterenavond was gebeurd, kon hij ook niet verklaren waarom Loena nog in zijn werkkamer zat.

“Ik wachtte al uren,” zei Loena in een dromerige, maar tegelijkertijd lome stem. Ze was moe. “Ik ben blij dat je weer wakker en alert bent.”

Severus knikte langzaam. “Ik ook." Hij kon het niet laten om even radeloos om zich heen te kijken, op zoek naar antwoorden. "Maar vertel me alsjeblieft: wat is er gebeurd?”