Vleermuizen en Radijsjes

[CartoonJessie]

Verbazing


“Heb je zin om vanavond met mij naar het feestje van Slakhoorn te gaan?”

De vraag sloeg bij Loena in als een bom. Ze had net Hermelien getroost op de meisjeswc en was blij dat ze nog eens iets kon doen voor haar vriendin – ze had niet veel van Hermelien en de andere Griffoendors gehoord dit semester. Maar Hermelien was ondertussen alweer weggevlucht en nu stond Loena alleen met Harry in de gang.

Ze keek hem met reusachtig verbaasde ogen aan en haar mond hing een beetje open.

“Naar Slakhoorns feestje? Met jou?”

Het leek alsof iemand anders die woorden zei. Loena kon het niet geloven dat hij haar meevroeg!

Harry verduidelijkte haar echter snel dat hij enkel met haar wilde gaan “als goede vrienden” – maar zelfs dat kon Loena niet van streek maken. Een feestje! Ze was nog nooit naar een feestje op Zweinstein gegaan. Misschien was dat waarom ze zo weinig vrienden had? Het zou absoluut heerlijk zijn!

Loena was zo door het dolle heen, dat ze het ook tegen Ginny zei toen ze een uurtje later samen Toverdranken hadden. Ginny reageerde enorm opgelucht en tevreden en was haast even enthousiast als Loena. “Oh Loena, wat geweldig dat je er ook zal zijn! Ik heb gehoord dat Slakhoorn zelfs enkele leden van de Witte Wieven heeft uitgenodigd!”

Ze babbelden de rest van de les over wat er die avond zou volgen en Loena leek wel naar de laatste les Verweer van dat semester te zweven – nog meer dan gewoonlijk.

Severus liet de leerlingen binnen en begon zijn les. Iedere nu en dan keek hij naar Loena, maar haar dromerige blik leek ditmaal niet op hem of hetgeen hij hen aanleerde gefocussed te zijn. Het verwarde hem, maar hij zou haar er niet mee confronteren tijdens de les zelf. Hij veronderstelde dat haar gedachten bij de snel naderende kerstvakantie zaten.

Na afloop van de les wachtte hij aan de deur totdat alle leerlingen het lokaal hadden verlaten. Alle leerlingen, behalve zij. Toen hij zich naar haar omdraaide, verwachtte hij dat ze hem met een indringende blik zou aankijken, wachtend op een begroetende glimlach of een vriendelijk woord, maar ze zat nog steeds op haar bank zoals ze er de hele les al had gezeten: haar gezicht op haar handen, dromerig kijkend naar de muur. Hij was dit niet meer gewoon van haar en liep naar zijn eigen bureau, maar terwijl hij dit deed sprak hij haar wel aan.

“Wat heb jij vandaag? Heb je ook maar één woord van mijn les verstaan?”

Loena schrok lichtjes op dat hij dit vroeg, en sprong recht van haar stoel terwijl ze naar hem toe stapte.

“Sorry, Severus. Ik geef toe dat ik niet erg goed heb opgelet vandaag... Ik was aan het dromen.”

Hij trok een wenkbrauw op terwijl hij haar onderzoekend aankeek en zich achter zijn bureau zette. “Dat was wel erg duidelijk. Het is dat ik weet dat je toch al alles wist wat ik hen vandaag heb geleerd, anders had ik je erop aangesproken.”

Loena glimlachte en keek hem aan terwijl ze op de bank voor hem ging zitten. Ze had hem vandaag inderdaad geen aandacht geschonken.

“Severus, ik...” Loena’s adem stokte even – alsof ze iets wilde vragen maar niet durfde. Dit trok zijn aandacht en hij keek haar afwachtend aan. Loena leek nooit een blad voor de mond te nemen – waarom aarzelde ze dan?

“Wat is er, Loena?”

Loena keek naar de grond, te beschaamd om hem in de ogen te kijken. “Zou ik vandaag het nablijven mogen overslaan?”

Severus had zich aan veel zaken verwacht – maar niet aan dit. Waarom wilde ze nu al weg?

Zijn stilzwijgen leek haar enkel te motiveren om door te babbelen en ze keek opeens smekend in zijn ogen. “Alsjeblieft? Ik ben meegevraagd naar het feestje van Slakhoorn – deze middag opeens! Maar het kwam zo onverwachts – ik heb absoluut niets om aan te trekken! Ik zou nog graag wat kleren willen transfigureren of iets in elkaar willen steken, maar het feestje begint al om acht uur en als ik nog zou nablijven, zou ik geen tijd meer hebben om iets aan te trekken of me klaar te maken!”

Zijn mond was lichtjes opengevallen. Weeral zei ze iets waar hij zich niet aan had verwacht.

“Alsjeblieft?” herhaalde ze terwijl ze nerveus frummelde met haar vingers.

Hij wilde helemaal niet dat ze nu al ging, hij kon niet geloven wat hij hoorde, maar hij wilde haar niet in de weg staan – zelfs als dit haar allerlaatste keer nablijven was en ze elkaar minstens twee weken niet meer zouden zien. Hij knikte zwak – hij was nog tezeer van zijn stuk om het zelf te beseffen, maar ze leek zo gelukkig... Zoiets kon hij niet in de weg staan. Hij was zodanig in gedachten dat hij niet eens merkte dat Loena verrukt glimlachte en ze naar hem toe liep. Hij voelde hoe ze hem omhelsde terwijl hij nog stijfjes op zijn stoel zat, maar het deed hem minder dan anders in zijn huidige verwarde status.

Ze rende naar haar bank en nam haar tas.

“Ga je er ook zijn?” vroeg ze nog snel en hij knikte afwezig.

Opeens leek hij wakker te schrikken – iemand had haar meegevraagd – Loena had een date. Hij sprong opeens zo hard recht van zijn stoel dat deze luid naar achteren schoof. Ze keek hem even verward aan terwijl haar hand al op de deurklink lag.

“Met wie ga je?”

Zijn stem klonk veel harder, killer en dreigender dan hij in feite bedoeld had.

Loena leek zich gewaar te worden dat iets mis was en ze liet haar hand weer van de deurklink glijden.

“Harry Potter.”

Voor een moment leek het Severus zwart te worden voor zijn ogen. De gevoelens die zijn naam in hem losmaakten, werden hem teveel. Hij wilde alleen zijn en het was alsof een ander iemand de controle over zijn stem overnam en zwakjes zei: “Veel plezier.”

Loena knikte en verliet de kamer, maar zodra ze weg was, liet hij zich ellendig terug in zijn stoel zakken en liet hij zijn hoofd in zijn handen vallen.

Niet weer.