28/08/2020, 12:34
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28/08/2020, 12:35 door CartoonJessie.)
Eentje speciaal voor Marijke! (Vampie)
Eten
Loena geeuwde luid terwijl ze de trappen afliep die naar de keukens leidden. Vervolgens kietelde ze de peer op het schilderij en stapte ze de keukens binnen.
Ze was best moe, maar had nog teveel honger om al te kunnen slapen.
Het was Halloween en alle andere leerlingen hadden hun buikjes rond gegeten in de Grote Zaal, maar Loena had andere prioriteiten.
Geen snoep en andere heerlijkheden voor haar, zij had immers enkel die avond de kans om een Kirrend Kerverspook te zien. Enkel op Halloween - wanneer de grens tussen hun wereld en de wereld die volgde filterdun was - kwamen de Kirrende Kervelspoken naar hun wereld en verstopten ze zich in duistere hoeken van oude kastelen. Ongetwijfeld waren er ook enkele Kirrende Kervelspoken naar Zweinstein gekomen, daar twijfelde Loena niet aan, maar ze had vast op de verkeerde plekken gezocht. Dat gaf niet. Ze was nog maar een tweedejaars en dat betekende dat ze nog vijf Halloweens de kans zou hebben om het kasteel te doorzoeken.
De huiselven van de keukens kwamen snel dichter toen ze zagen dat ze een gast hadden en bogen eerbiedig door hun knieen.
"Hallo!" zei Loena vrolijk, maar hoorbaar moe. "Zou ik wat boterhammen met pompoengelei kunnen krijgen?"
"Jazeker!" piepten meerdere huiselven tegelijkertijd en Loena liep naar een opgeruimd aanrecht. Ze wilde niet aan de tafels gaan zitten, want daar leken de huiselven al druk bezig te zijn met de voorbereiding van het ontbijt en ze wilde hen niet storen. Het was vast al heel laat - want de geur van vers brood verspreidde zich reeds door de keukens.
Loena genoot van de geur en nam een perkamentrol en een veer en begon te noteren welke plekken ze die nacht had bezocht. Het was belangrijk dat ze dit correct bijhield, om haar kans op succes voor volgend jaar te vergroten. Loena ging er helemaal in op.
Ze was maar net klaar ermee toen de huiselven haar een bordje kwamen brengen met enkele smakelijke boterhammen.
"Dank jullie wel!" zei Loena terwijl ze het bordje nam en het naast haar zette. Ze rolde haar perkament op en stak het in een zakje dat ze zelf gehaakt had en versierd had met tientallen sterren en maantjes. Ook haar veer borg ze erin op en ze bleef op het aanrecht zitten, haar benen bengelend over de rand, terwijl ze rondkeek in de keuken om te zien wat de huiselven deden. Ondertussen at ze op haar gemak haar boterhammen op.
Ze had nog maar net een hap genomen toen de deur weer openging en haar toverdrankprofessor binnenliep, zijn gezicht helemaal verstopt achter een groot boek. Hij leek zich amper bewust te zijn van de huiselven die heen en weer liepen en begaf zich met grote passen naar een tafel. Hij gooide het boek neer terwijl zijn ogen nog steeds verwoed over de pagina schoten.
Loena kauwde langzaam terwijl ze hem aankeek. Hij had haar niet eens opgemerkt!
Hij wilde gaan zitten - maar er stond helemaal geen stoel! Net toen Loena hem wilde waarschuwen, renden drie huiselven snel dichterbij met een comfortabele stoel en schoven ze deze onder hem in net voordat hij zich neerzette. Hij hoefde verder geen woord te zeggen - de huiselven leken al te weten wat hij wilde. Twee andere huiselven kwamen eraan met een grote kan koffie en een kopje en een derde bracht een potje vol kaneelstaafjes.
Hij keek nog steeds niet op en vulde blindelings zijn kopje met koffie om vervolgens een kaneelstaafje te grijpen en dit enkele malen in het kopje te dippen.
Loena kauwde nog steeds op haar boterham terwijl ze telde hoe vaak hij dit deed. Zeven keer was genoeg voor hem en hij nam daarna zijn koffie en slurpte eraan. Loena nam nog een hap en bleef hem aanstaren, alsof hij ieder moment iets fascinerends zou doen.
Hij leek enorm geconcentreerd op zijn boek terwijl hij een pagina omsloeg en met zijn neus slechts centimeters van het boek verderlas. Opeens trok hij een veer uit zijn mouw en begon hij kanttekeningen te maken. Het was pas twee alinea's verder dat hij zich bewust werd dat twee ogen hem aanstaarden. Hij keek opeens op en toen hij Loena op het aanrecht zag zitten, schrok hij zich een hoedje.
"Leeflang!" riep hij geirriteerd - vooral geirriteerd met zichzelf omdat hij zich zo had kunnen verschrikken - en Loena kauwde langzaam verder en keek hem nog steeds met grote ogen aan.
"Er is geen reden om u te verschrikken, professor,” zei ze zodra ze haar mond had leeggegeten. “Zoals u ziet ben ik geen Kirrend Kervelspook. En zelfs zij zouden zachtaardig zijn."
Severus had zich in geen tijden zo verschrokken. Haar kleine en bleke gestalte had inderdaad wel iets spook-achtigs over zich - maar hij had geen flauw idee waar ze het in feite over had.
Ze sprong van het aanrecht en nam haar bord terwijl ze naar hem toeliep. "Boterham?"
Hij keek haar streng aan en keek vervolgens boos naar de boterhammen die ze hem aanbood, alsof zijn blik alleen al de boterhammen zou doen verdwijnen.
"Wat doet u op dit uur nog uit uw bed, juffrouw Leeflang?"
"Ik was bijna klaar, professor," zei ze snel en ze zette haar bord op de tafel. "Ik had nog honger en wilde nog iets eten voordat ik het bed in kroop. En u, professor?"
Hij stond versteld om haar lef. Vroeg ze nou wat hij hier feitelijk deed?
"Dat gaat niemand iets aan, juffrouw Leeflang, en u al zeker niet!"
Hij had nooit begrepen waarom zijn uitingen van woede, frustratie en onbegrip haar niet afschrokken. Ook ditmaal leek ze niet onder de indruk.
“U gaat me eens uitleggen wat u hier doet op dit uur van de nacht. Er is alle leerlingen gezegd dat ze na het Halloweenfeest naar hun kamers moesten keren – dat zou ook voor u moeten gelden dan!”
“Oh,” Loena dacht even na en keek bedenkelijk naar zijn kopje koffie. “Dat wist ik niet. Ik ben niet naar het Halloweenfeest gegaan. Ziet u, ik was op zoek naar Kirrende Kervelspoken.”
Sneep rolde met zijn ogen. “Wat zijn dat nu weer?”
Slechts drie secondes later wenste hij dat hij dat niet had gevraagd, want Loena zette zich opeens op de tafel neer en begon enthousiast te vertellen.
“Kirrende Kervelspoken laten zich enkel zien met de nacht van Halloween. Er is namelijk een oude legende die vertelt hoe de magische familie Kervel werd uitgemoord rond het jaar 1136. Het was een reusachtige volbloed tovenaarsfamilie die enorm veel te zeggen had in Schotland en zich met al hun macht verzette tegen het strenge Britse regime dat vanuit London werd gevoerd. Natuurlijk was dit een bedreiging voor het toen ook al corrupte ministerie van Toverkunst, en ze werden allemaal vermoord! De drie kastelen die de familie bezat, werden op Halloween met de grond gelijk gebrand en de volledige familie ging levend op in de vlammen! Volgens de legende zworven de misvormde geesten naar andere kastelen, waar ze zich enkel met Halloween toonbaar zouden maken en zielig zouden kirren! Ziet u, ze zijn namelijk niet op zoek naar wraak, maar naar medelijden en begrip voor hun trieste geschiedenis. Het is best enorm zielig allemaal.” Loena knikte en zuchtte diep en triestig.
Severus had geluisterd, maar nu klopte zijn slaap uit pure frustratie en een hoofdpijn groeide. Hij realiseerde dat geen enkele straf haar zou breken en geen enkele nare opmerking haar uit haar schoenen zou slaan. Het enige wat hij kon doen, was zichzelf besparen van haar gezelschap.
“Juffrouw Leeflang, ik heb er al spijt van dat ik het u heb gevraagd,” zei hij eerlijk en ze glimlachte, alsof ze zijn eerlijkheid apprecieerde. “Keer alstublieft terug naar uw leerlingenkamer en blijf daar.”
“Natuurlijk, professor! Dat was ik reeds van plan.” Loena sprong weer van de tafel af en schikte haar tas tegoei. “Nog een fijne Halloween, professor. Geniet van uw boek en koffie.”
Ze draaide zich om en huppelde naar de deur.
“Daag!” riep ze naar de huiselven en ze zwaaide naar hen voordat ze de keukens weer verliet.
Severus liet zijn ellebogen op tafel rusten en masseerde zijn slapen. Banning moest vast bergen geduld hebben met haar in zijn afdeling...
Zijn maag knorde opeens. Ook hij had het Halloweenfeest overgeslagen – zij het dan om andere redenen dan te zoeken naar Kirrende Kervelspoken... Zijn nieuwste boek over de Duistere Kunsten wachtte op hem en hij zou het niet wegleggen voor hij het uit had. Hij nam een boterham van het bord dat juffrouw Leeflang had achtergelaten en las al etend verder.
“Pompoengelei,” mompelde hij toen hij de vreemde smaak proefde. Hij aarzelde even, maar besloot toen toch om het verder op te eten en sprak zichzelf toe: “Dat wat niet doodt...”
Eten
Loena geeuwde luid terwijl ze de trappen afliep die naar de keukens leidden. Vervolgens kietelde ze de peer op het schilderij en stapte ze de keukens binnen.
Ze was best moe, maar had nog teveel honger om al te kunnen slapen.
Het was Halloween en alle andere leerlingen hadden hun buikjes rond gegeten in de Grote Zaal, maar Loena had andere prioriteiten.
Geen snoep en andere heerlijkheden voor haar, zij had immers enkel die avond de kans om een Kirrend Kerverspook te zien. Enkel op Halloween - wanneer de grens tussen hun wereld en de wereld die volgde filterdun was - kwamen de Kirrende Kervelspoken naar hun wereld en verstopten ze zich in duistere hoeken van oude kastelen. Ongetwijfeld waren er ook enkele Kirrende Kervelspoken naar Zweinstein gekomen, daar twijfelde Loena niet aan, maar ze had vast op de verkeerde plekken gezocht. Dat gaf niet. Ze was nog maar een tweedejaars en dat betekende dat ze nog vijf Halloweens de kans zou hebben om het kasteel te doorzoeken.
De huiselven van de keukens kwamen snel dichter toen ze zagen dat ze een gast hadden en bogen eerbiedig door hun knieen.
"Hallo!" zei Loena vrolijk, maar hoorbaar moe. "Zou ik wat boterhammen met pompoengelei kunnen krijgen?"
"Jazeker!" piepten meerdere huiselven tegelijkertijd en Loena liep naar een opgeruimd aanrecht. Ze wilde niet aan de tafels gaan zitten, want daar leken de huiselven al druk bezig te zijn met de voorbereiding van het ontbijt en ze wilde hen niet storen. Het was vast al heel laat - want de geur van vers brood verspreidde zich reeds door de keukens.
Loena genoot van de geur en nam een perkamentrol en een veer en begon te noteren welke plekken ze die nacht had bezocht. Het was belangrijk dat ze dit correct bijhield, om haar kans op succes voor volgend jaar te vergroten. Loena ging er helemaal in op.
Ze was maar net klaar ermee toen de huiselven haar een bordje kwamen brengen met enkele smakelijke boterhammen.
"Dank jullie wel!" zei Loena terwijl ze het bordje nam en het naast haar zette. Ze rolde haar perkament op en stak het in een zakje dat ze zelf gehaakt had en versierd had met tientallen sterren en maantjes. Ook haar veer borg ze erin op en ze bleef op het aanrecht zitten, haar benen bengelend over de rand, terwijl ze rondkeek in de keuken om te zien wat de huiselven deden. Ondertussen at ze op haar gemak haar boterhammen op.
Ze had nog maar net een hap genomen toen de deur weer openging en haar toverdrankprofessor binnenliep, zijn gezicht helemaal verstopt achter een groot boek. Hij leek zich amper bewust te zijn van de huiselven die heen en weer liepen en begaf zich met grote passen naar een tafel. Hij gooide het boek neer terwijl zijn ogen nog steeds verwoed over de pagina schoten.
Loena kauwde langzaam terwijl ze hem aankeek. Hij had haar niet eens opgemerkt!
Hij wilde gaan zitten - maar er stond helemaal geen stoel! Net toen Loena hem wilde waarschuwen, renden drie huiselven snel dichterbij met een comfortabele stoel en schoven ze deze onder hem in net voordat hij zich neerzette. Hij hoefde verder geen woord te zeggen - de huiselven leken al te weten wat hij wilde. Twee andere huiselven kwamen eraan met een grote kan koffie en een kopje en een derde bracht een potje vol kaneelstaafjes.
Hij keek nog steeds niet op en vulde blindelings zijn kopje met koffie om vervolgens een kaneelstaafje te grijpen en dit enkele malen in het kopje te dippen.
Loena kauwde nog steeds op haar boterham terwijl ze telde hoe vaak hij dit deed. Zeven keer was genoeg voor hem en hij nam daarna zijn koffie en slurpte eraan. Loena nam nog een hap en bleef hem aanstaren, alsof hij ieder moment iets fascinerends zou doen.
Hij leek enorm geconcentreerd op zijn boek terwijl hij een pagina omsloeg en met zijn neus slechts centimeters van het boek verderlas. Opeens trok hij een veer uit zijn mouw en begon hij kanttekeningen te maken. Het was pas twee alinea's verder dat hij zich bewust werd dat twee ogen hem aanstaarden. Hij keek opeens op en toen hij Loena op het aanrecht zag zitten, schrok hij zich een hoedje.
"Leeflang!" riep hij geirriteerd - vooral geirriteerd met zichzelf omdat hij zich zo had kunnen verschrikken - en Loena kauwde langzaam verder en keek hem nog steeds met grote ogen aan.
"Er is geen reden om u te verschrikken, professor,” zei ze zodra ze haar mond had leeggegeten. “Zoals u ziet ben ik geen Kirrend Kervelspook. En zelfs zij zouden zachtaardig zijn."
Severus had zich in geen tijden zo verschrokken. Haar kleine en bleke gestalte had inderdaad wel iets spook-achtigs over zich - maar hij had geen flauw idee waar ze het in feite over had.
Ze sprong van het aanrecht en nam haar bord terwijl ze naar hem toeliep. "Boterham?"
Hij keek haar streng aan en keek vervolgens boos naar de boterhammen die ze hem aanbood, alsof zijn blik alleen al de boterhammen zou doen verdwijnen.
"Wat doet u op dit uur nog uit uw bed, juffrouw Leeflang?"
"Ik was bijna klaar, professor," zei ze snel en ze zette haar bord op de tafel. "Ik had nog honger en wilde nog iets eten voordat ik het bed in kroop. En u, professor?"
Hij stond versteld om haar lef. Vroeg ze nou wat hij hier feitelijk deed?
"Dat gaat niemand iets aan, juffrouw Leeflang, en u al zeker niet!"
Hij had nooit begrepen waarom zijn uitingen van woede, frustratie en onbegrip haar niet afschrokken. Ook ditmaal leek ze niet onder de indruk.
“U gaat me eens uitleggen wat u hier doet op dit uur van de nacht. Er is alle leerlingen gezegd dat ze na het Halloweenfeest naar hun kamers moesten keren – dat zou ook voor u moeten gelden dan!”
“Oh,” Loena dacht even na en keek bedenkelijk naar zijn kopje koffie. “Dat wist ik niet. Ik ben niet naar het Halloweenfeest gegaan. Ziet u, ik was op zoek naar Kirrende Kervelspoken.”
Sneep rolde met zijn ogen. “Wat zijn dat nu weer?”
Slechts drie secondes later wenste hij dat hij dat niet had gevraagd, want Loena zette zich opeens op de tafel neer en begon enthousiast te vertellen.
“Kirrende Kervelspoken laten zich enkel zien met de nacht van Halloween. Er is namelijk een oude legende die vertelt hoe de magische familie Kervel werd uitgemoord rond het jaar 1136. Het was een reusachtige volbloed tovenaarsfamilie die enorm veel te zeggen had in Schotland en zich met al hun macht verzette tegen het strenge Britse regime dat vanuit London werd gevoerd. Natuurlijk was dit een bedreiging voor het toen ook al corrupte ministerie van Toverkunst, en ze werden allemaal vermoord! De drie kastelen die de familie bezat, werden op Halloween met de grond gelijk gebrand en de volledige familie ging levend op in de vlammen! Volgens de legende zworven de misvormde geesten naar andere kastelen, waar ze zich enkel met Halloween toonbaar zouden maken en zielig zouden kirren! Ziet u, ze zijn namelijk niet op zoek naar wraak, maar naar medelijden en begrip voor hun trieste geschiedenis. Het is best enorm zielig allemaal.” Loena knikte en zuchtte diep en triestig.
Severus had geluisterd, maar nu klopte zijn slaap uit pure frustratie en een hoofdpijn groeide. Hij realiseerde dat geen enkele straf haar zou breken en geen enkele nare opmerking haar uit haar schoenen zou slaan. Het enige wat hij kon doen, was zichzelf besparen van haar gezelschap.
“Juffrouw Leeflang, ik heb er al spijt van dat ik het u heb gevraagd,” zei hij eerlijk en ze glimlachte, alsof ze zijn eerlijkheid apprecieerde. “Keer alstublieft terug naar uw leerlingenkamer en blijf daar.”
“Natuurlijk, professor! Dat was ik reeds van plan.” Loena sprong weer van de tafel af en schikte haar tas tegoei. “Nog een fijne Halloween, professor. Geniet van uw boek en koffie.”
Ze draaide zich om en huppelde naar de deur.
“Daag!” riep ze naar de huiselven en ze zwaaide naar hen voordat ze de keukens weer verliet.
Severus liet zijn ellebogen op tafel rusten en masseerde zijn slapen. Banning moest vast bergen geduld hebben met haar in zijn afdeling...
Zijn maag knorde opeens. Ook hij had het Halloweenfeest overgeslagen – zij het dan om andere redenen dan te zoeken naar Kirrende Kervelspoken... Zijn nieuwste boek over de Duistere Kunsten wachtte op hem en hij zou het niet wegleggen voor hij het uit had. Hij nam een boterham van het bord dat juffrouw Leeflang had achtergelaten en las al etend verder.
“Pompoengelei,” mompelde hij toen hij de vreemde smaak proefde. Hij aarzelde even, maar besloot toen toch om het verder op te eten en sprak zichzelf toe: “Dat wat niet doodt...”
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)