Decode

[CartoonJessie]

How did we get here
When I used to know you so well
But how did we get here
When I used to know you so well
I think I know
 
Het leven zag er stralend uit voor Nymphadora. De zaken waren veranderd.
Met een lading aan fantastische beoordelingen voor haar PUISTen, liet ze zich door haar moeder en vader omhelzen op het grasveld voor Zweinstein. De afstudeerceremonie zat er bijna op en Tops was zo ontzettend opgelaten over het feit dat ze nu aan haar Schouwersopleiding kon beginnen, dat haar haar er spontaan rose van kleurde.
Er waren slechts een paar leerlingen die er raar van opkeken. Een maand eerder had ze opgebiecht dat ze een Transformagiër was. En sindsdien waren er geen twee dagen voorbij gegaan dat ze met dezelfde haarkleur had rondgelopen. Ze genoot van haar vrijheid en was zelfzekerder dan ooit. Het fiasco met Severus had haar diep geraakt, maar ze was er enkel als een sterker persoon uitgekomen.
Ze keek nog een keer naar het perkament waarop haar punten stonden opgeschreven en fronste even haar voorhoofd. Iets voelde niet juist aan de Uitmuntend die ze had behaald voor Toverdranken en ze nam voor een kort moment afscheid van haar ouders terwijl deze het gezelschap opzochten van Yvonne’s ouders.
Ze vond hem in het gezelschap van professor Anderling en de oude heks trok even haar wenkbrauwen op bij het zien van Tops haar kauwgomrose haarkleur. Hij zag de uitdrukking van het hoofd van Griffoendor en volgde haar blik. Zijn eigen gelaat verried geen enkele emotie terwijl hij zijn ogen in die van Tops liet rusten.
“Zou ik professor Sneep even van u mogen lenen? Ik heb een vraag.”
Professor Anderling knikte en er kon een kleine glimlach vanaf. “Uiteraard.”
Terwijl professor Anderling het gezelschap van andere professoren opzocht, staarden ze elkaar aan. Hun blikken waren beiden leeg en tegelijkertijd ijskoud.
“Ik had een vraag over mijn punten voor Toverdranken,” begon ze zakelijk.
“U weet net als mij dat ik niet degene ben die over de punten voor de PUIST’en gaat.”
Hij wilde haar wegwuiven, maar ze ging onmiddellijk verder.
“En u weet net als mij dat u degene bent die de flesjes heeft verzameld en gecatalogiseerd. En wat u misschien niet weet, is dat ik het toverdrankje van meneer Lievens heb gezien en de kleur ervan was perfect. En ik kan niet verklaren waarom hij maar net een Voldoende heeft en ik een Uitstekend – terwijl mijn toverdrank misselijkmakend groen was!”
“Als meneer Lievens klachten heeft over zijn punten, stel ik voor dat u hem zelf tot bij mij – of nog beter – tot bij de examencommissie stuurt. Ik zie niet in waarom u zou klagen. Had u deze PUIST dan niet nodig voor uw Schouwerstudies?”
Wat hij zei rolde zo gladjes over zijn tong dat Tops hem met een frons in haar voorhoofd aankeek en haar mond een beetje openhing terwijl ze nadacht.
Meneer Lievens zou niet gaan klagen. Toverdranken interesseerde hem geen moer – ondanks zijn uitzonderlijke talent voor het vak. Nee – dit kon niet betekenen wat zij dacht dat het betekende. Had hij haar... geholpen?
Ze staarde in zijn ogen en rilde toen ze dacht dat ze haat zag.
Nee. Niet hij.
“Laat maar,” zei ze en ze keek van hem weg. “Ik wil het al niet meer weten.”
Ze hoopte met heel haar hart dat ze dit rare moment zo snel mogelijk zou vergeten. Ze had gedacht dat ze hem kende – en het idee dat hij tot iets aardigs in staat was, wilde ze niet langer geloven. Dan negeerde ze nog liever de feiten.
Ze wandelde terug tot bij haar ouders, maar zijn blik verliet haar figuur niet.
Het zou nooit goed komen tussen hen beide, dat wist hij ook. Maar door haar op deze manier te helpen, had zijn geweten eindelijk weer een beetje rust. Als dit betekende dat hij haar nooit meer zou zien, dan was het maar zo. Hij had gedaan wat hij kon om haar een beetje geluk te verzekeren, zelfs als hijzelf nooit van eender welk geluk zou mogen proeven. Hij had gedacht dat ze hem misschien nog een laatste teken van aardigheid zou geven, maar zulke voorspoed had hij niet. Vandaag niet, nooit niet.
Wat ze ooit hadden gehad, was voorgoed voorbij.