Decode

[CartoonJessie]

How did we get here
When I used to know you so well
But how did we get here
I think I know
 
Ze bleef verward achter in het Toverdranklokaal. Yvonne had haar een gealarmeerde blik geworpen toen Severus zei dat ze moest nablijven, maar ze had het zelf zonder emoties te voelen aanvaard. Hij had haar helemaal verlamd. Ze was nu compleet gevoelloos.
Of misschien was dat niet helemaal waar. Ze huilde bijna de hele dag. Maar de emotie die ermee gepaard ging was zo een vast deel van haar geworden deze laatste week, dat het haar amper nog opviel. Ze wist enkel dat hij te hard was geweest, te gemeen en gevuld met haat. Ze had geen zin om nogmaals zijn beledigingen te moeten aanhoren.
Ze liep tot voor zijn bureau terwijl alle andere studenten het klaslokaal verlieten en hij haalde zijn toverstaf naar boven om een kruk dichterbij te laten schuiven.
“Zet je,” zei hij kort en hij ging zelf ook aan zijn bureau zitten.
Tops deed wat hij vroeg, maar staarde vervolgens enkel naar de tafel. Ze wilde hem niet aankijken. Het zou teveel pijnlijke herinneringen naar boven brengen. Ze wilde echter niet wachten tot hij het woord zou nemen en haar weer de huid vol zou schelden.
Zodra het geluid van de voetstappen van haar mede-studenten was uitgestorven in de gangen, opende ze haar mond en gedecideerd zei ze: “Ik heb hier geen zin in.”
Hij zag hoe ze dit eerder tegen de tafel dan tegen hem leek te zeggen. Ze leek vastbesloten te zijn om hem niet aan te kijken. “Excuseer?”
“Het spijt me,” zei ze – al klonk dat helemaal niet oprecht. “Ik heb geen zin om hier weer te moeten zitten en al uw beledigingen en onjuiste opvattingen over mijn persoon te moeten aanhoren. Ik blijf erbij dat wat ik heb gedaan, is gedaan uit liefde. Ik heb geen zin om van u te moeten aanhoren dat ik een slecht persoon ben. Wat u zegt kan me niet meer raken, dus bespaar uzelf de moeite. U betekent niets meer voor mij. En alle goedheid die ik in u zag is voorgoed verdwenen.”
Voor het eerst keek ze hem aan en ze zag zijn perplexe blik.
Gedecideerd stond ze recht.
“Als u me strafwerk wilt geven omdat ik vandaag geen woord heb verstaan van uw les, dan zij het zo. Maar ik denk niet dat wij elkaar nog iets te zeggen hebben.”
Severus staarde haar aan met een nietszeggende blik. Hij had haar wel nog dingen te zeggen – eigenlijk. Maar misschien had ze gelijk. Misschien was het beter om het bij dit te laten. Misschien zouden zijn verontschuldigingen de hele situatie tussen hen enkel vermoeilijken. Het was het slimste om het hierbij te laten.
Zijn stilzwijgen irriteerde haar.
“Mag ik gaan?” vroeg ze dringend en haar stem was hard.
“Ik dacht dat...” begon hij langzaam, maar die woorden waren al genoeg om Tops te doen flippen.
“Wat u dacht kan mij geen hol interesseren!” snauwde ze hem toe. “Net zoals het u geen hol kon schelen wat ik dacht vorige week!”
Hij staarde haar aan, maar was vastberaden om niet uit te vliegen ditmaal. Maar desondanks moest hij toegeven dat ze het bloed onder zijn nagels haalde in deze toon. Hij keek haar zwijgend aan.
Ze fronste haar voorhoofd en haar ogen leken vuur te spuwen. Zonder hem nog een kans te geven om iets te zeggen, nam ze haar tas en rende ze het lokaal uit.
Hij verdiende geen aardiger afscheid dan dit.