27/08/2020, 17:35
(I'm screaming I love you so)
On my own
(my thoughts you can't decode)
De les ging prima tot nog toe. Al een halfuur was voorbij en hij had juffrouw Tops niet één keer aangekeken. Hij vond dat zeer knap – zeker als hij eraan dacht hoe ze de hele week door zijn hoofd had gespookt.
De leerlingen werkten nu in paren aan een Onontsteekdrank. En voor het eerst die week bleef zijn blik even op haar hangen.
Haar haren hadden weer hun natuurlijk bruine kleur en ze staarde in het boek. Hij zag onmiddellijk hoe er tranen in haar ogen stonden en deze op de pagina’s in haar boek vielen. Ze had haar hoofd weggedraaid van haar mede-studenten en Yvonne leek al het werk op zich te nemen. Ze hakte met ongeziene snelheid de turnippitten fijn om de drank op tijd af te werken.
Een ongekend gevoel van medelijden overviel hem opeens. En het overviel hem zo hard, dat hij een pijnlijke knoop in zijn maag voelde.
Het kind voelde zich nog steeds slecht omwille van hetgeen er vorige week was gebeurd, dat kon hij zien. Severus moest toegeven dat het wel iets met hem deed.
Misschien was hij dan toch te hard geweest voor haar? Misschien waren haar gevoelens toch oprecht geweest. Misschien was ze inderdaad zo wanhopig voor zijn liefde geweest dat ze geen andere manier had gezien.
Als hij zelf, zoveel jaren eerder, zich had kunnen transfigureren om een kans te maken bij Lily, had hij het misschien ook gedaan.
Misschien zou ze de leugen hebben opgebiecht na een aantal afspraakjes. Ze moest nog maar een aantal maanden op Zweinstein blijven – ze was uiteindelijk een zevendejaars. Zo uitzonderlijk groot was hun leeftijdsverschil ook weer niet. Elf jaar viel nog wel een beetje mee, niet?
Severus wuifde die gedachte weg.
Nee, hij kon niet toegeven aan die gedachten. Dit was voor het beste. Voor een uurtje was hij één van de gelukkigste mensen op Zweinstein geweest, maar geluk was nooit voor lange tijd voor hem weggelegd.
Hij kon haar beter laten gaan in zijn gedachten en nooit meer spreken van hetgeen hij – al was het maar even – voor haar had gevoeld.
Hij keek haar weer even aan. Voor een moment wilde hij dat ze opkeek. Dat ze zijn blik zag.
Nee, hij mocht het haar niet laten merken. Snel wendde hij zijn blik van haar af en keek hij kil in zijn eigen boek van Toverdranken.
Maar toch... Het bleef aan hem knagen. Misschien was hij iets te hard geweest. Iets. Hij moest haar nog een keer spreken.
On my own
(my thoughts you can't decode)
De les ging prima tot nog toe. Al een halfuur was voorbij en hij had juffrouw Tops niet één keer aangekeken. Hij vond dat zeer knap – zeker als hij eraan dacht hoe ze de hele week door zijn hoofd had gespookt.
De leerlingen werkten nu in paren aan een Onontsteekdrank. En voor het eerst die week bleef zijn blik even op haar hangen.
Haar haren hadden weer hun natuurlijk bruine kleur en ze staarde in het boek. Hij zag onmiddellijk hoe er tranen in haar ogen stonden en deze op de pagina’s in haar boek vielen. Ze had haar hoofd weggedraaid van haar mede-studenten en Yvonne leek al het werk op zich te nemen. Ze hakte met ongeziene snelheid de turnippitten fijn om de drank op tijd af te werken.
Een ongekend gevoel van medelijden overviel hem opeens. En het overviel hem zo hard, dat hij een pijnlijke knoop in zijn maag voelde.
Het kind voelde zich nog steeds slecht omwille van hetgeen er vorige week was gebeurd, dat kon hij zien. Severus moest toegeven dat het wel iets met hem deed.
Misschien was hij dan toch te hard geweest voor haar? Misschien waren haar gevoelens toch oprecht geweest. Misschien was ze inderdaad zo wanhopig voor zijn liefde geweest dat ze geen andere manier had gezien.
Als hij zelf, zoveel jaren eerder, zich had kunnen transfigureren om een kans te maken bij Lily, had hij het misschien ook gedaan.
Misschien zou ze de leugen hebben opgebiecht na een aantal afspraakjes. Ze moest nog maar een aantal maanden op Zweinstein blijven – ze was uiteindelijk een zevendejaars. Zo uitzonderlijk groot was hun leeftijdsverschil ook weer niet. Elf jaar viel nog wel een beetje mee, niet?
Severus wuifde die gedachte weg.
Nee, hij kon niet toegeven aan die gedachten. Dit was voor het beste. Voor een uurtje was hij één van de gelukkigste mensen op Zweinstein geweest, maar geluk was nooit voor lange tijd voor hem weggelegd.
Hij kon haar beter laten gaan in zijn gedachten en nooit meer spreken van hetgeen hij – al was het maar even – voor haar had gevoeld.
Hij keek haar weer even aan. Voor een moment wilde hij dat ze opkeek. Dat ze zijn blik zag.
Nee, hij mocht het haar niet laten merken. Snel wendde hij zijn blik van haar af en keek hij kil in zijn eigen boek van Toverdranken.
Maar toch... Het bleef aan hem knagen. Misschien was hij iets te hard geweest. Iets. Hij moest haar nog een keer spreken.
![[+]](https://nomaj.nl/images/emerald/collapse_collapsed.png)