Decode

[CartoonJessie]

How can I decide what’s right?
When you’re clouding up my mind
I can’t win your losing fight
All the time
 
“Tops, let nou toch eens op! Je doet het helemaal fout!”
“Huh?”
Verward keek Tops naar haar toverdrank. Groen. De drank hoorde helemaal niet groen te zijn.
Yvonne schudde met haar hoofd. “Je kan beter wat meer op je toverdrank dan op je professor letten!” merkte ze fluisterend op.
Tops keek Yvonne met grote, waarschuwende ogen aan. Niemand mocht dat horen. Vooral hij niet.
Haar blik dwaalde weer af naar haar professor. Hij inspecteerde met een norse blik de toverdranken van enkele overijverige Ravenklauwers. Gelukkig – hij had niets gehoord.
Professor Sneep. De jongste professor op Zweinstein. De enige professor die zo een aura van mysterie met zich meedroeg. De reden waarom alle toverdranken van Tops mislukten.
Gelukkig was er nog Yvonne. Voor een zevendejaars had ze een enorme kennis van Toverdranken en ze wist haast iedere toverdrank die Tops verpestte te redden. Vastberaden liet ze enkele venkelbladeren in de toverdrank vallen en roerde ze erin. Op slechts vijf secondes had de toverdrank weer de blauwe kleur die hij hoorde te hebben.
“Bedankt,” fluisterde Tops en ze probeerde zich te concentreren op haar boek, maar ze kon het niet laten om iedere keer op te kijken als professor Sneep haar klasgenoten aansprak. Ook al snauwde hij hen gemeen toe, Tops was niet aangedaan van die toon. Ze wist dat hij iets te verbergen had en dat het om een goede reden was dat hij zo gemeen was tegen hen. Ze wist ook dat hij waarschijnlijk met wat meer positieve aandacht een heel ander mens zou kunnen zijn. Hij moest wel heel erg eenzaam zijn – de enige professor van zijn leeftijd hier op Zweinstein en door zijn taak als professor kon hij geen gezelschap zoeken bij andere studenten – ook al waren zij vast dichter bij zijn leeftijd dan de andere professoren.
Tops kon het niet laten om iedere les te dromen van hem. Ze had hem bijna doorgrond – bijna.
Maar door haar dagdroom merkte ze weer eens niet dat haar toverdrank een gevaarlijk kleurtje begon aan te nemen. 
Met een enorme knal ontplofte de toverdrankketel. Tops was maar net op tijd om haar gezicht te beschermen toen ze werd overgoten door het warme, rode goedje. Enkele studenten gilden – Yvonne waarschijnlijk nog het hardste – en Tops probeerde het rode spul van haar bruine haren te krijgen.
“Juffrouw Tops!” De stem van professor Sneep klonk dreigend en Tops haar hart sloeg een tel over. “Wat moet dit voorstellen?!”
Tops wist niet wat te zeggen en stotterde wat.
“Waarom lijk je iedere keer maar weer niet in staat om ook maar één toverdrank succesvol af te werken? Denk je dat ik niet zie hoe juffrouw Lipkens constant je toverdrank redt?!”
Yvonne sloeg snel haar ogen naar de grond. Tops staarde met een tranerige blik in zijn diepzwarte ogen. Snapte hij dan niet dat hijzelf haar altijd afleidde?
“Wel?!” Hij klonk laaiend van woede en Tops vond het oneerlijk dat hij haar zo hard aansprak – en dat terwijl zij zoveel respect voor hem had. “Ben je je tong verloren?”
Tops wist dat het geen zin had om hem tegen te spreken – dat zou een verloren gevecht zijn.
“Het was inderdaad mijn schuld,” zei Tops stil. “Ik had beter moeten opletten.”
Sneep snoof door zijn neus – mogelijks was hij teleurgesteld door het feit dat ze hem niet tegensprak. Hij was het niet gewoon dat leerlingen hun fouten toegaven. “Dat praat je nog niet vrij. Ik hoef je niet te zeggen dat je voor deze opdracht geen punten behaalt. En je zal deze rotzooi nu onmiddellijk opruimen. En vanavond heb je strafstudie. Ik verwacht je om zeven uur.”
Weeral sloeg Tops haar hart over. Strafstudie... klonk eigenlijk nog niet zo slecht. Dromend begon ze de rotzooi van haar toverdrank op te ruimen.