Celebrity Hunt

[PinkyTonks]

Emilien moest een geïrriteerde zucht inhouden, toen Noah meedeelde dat hij nodig moest drinken. Ze moesten echt dringend verder zoeken naar haar kaarten vooraleer andere leerlingen ze begonnen te vinden. Maar Noah zag heel erg bleek na zijn inspanning en Emilien wou koste wat kost vermijden dat hij straks flauw viel. Dan hadden ze nog meer vertraging.
"Goed dan," knikte ze: "Smokkel dan ook ineens wat eten mee, want we zijn nog wel even bezig met dit tempo."
Ongemerkt verlieten ze de bibliotheek richting de keukens.
"Het is dus waar," grinnikte Emilien toen Noah begon over zijn Gandalfkaart: "Je hebt die zeldzame kaart dus! Maar zoals je weet reizen geruchten hier in Zweinstein sneller dan het licht! Ik heb het gehoord van een derdejaars Huffelpuf, die het waarschijnlijk van iemand anders gehoord heeft, die het ook van iemand anders gehoord heeft, die misschien je kaart toevallig gezien heeft..."
Ze haalde haar schouders op: "Je kunt tegenwoordig niets meer geheimhouden op Zweinstein."
Ze bereikten de keukens en Emilien moest toegeven dat ze versteld was van de heerlijke aroma's die haar tegemoet kwamen. Ze nam het eten in zich op en had het liefst ook aan smokkelen gedaan, maar ze gaf een knikje aan Noah dat hij zijn gang moest gaan. Zij was op een veel belangrijkere missie. Haar vermiste chocokikkerkaartjes vinden. Voor de derde keer die dag gebruikte Emilien de navigatiespreuk en inderdaad, er begon een rood lampje te flikkeren.
"Terwijl je in de voorraadkasten zit te kijken," riep ze naar Noah: "Kijk dan ook even of je toevallig een kaartje tegenkomt!"
Zelf begon ze lade's met potten en pannen open te trekken en alles hevig aan de kant te schuiven. Maar ze kon wel met haar handen in het haar zitten. Het was nog bijna moeilijker om zo'n klein ding te vinden in een gigantische keuken dan in een bibliotheek. Een bibliotheek was tenminste nog duidelijk geordend, maar in de keuken lag zoveel verschillend materiaal. Het kon zelfs in de vuilbak liggen. Of ergens in de berg afwas, helemaal doorweekt. Nee, daar moest ze niet aan denken.
"Niks gevonden Noah?" vroeg ze, hoewel het antwoord duidelijk was. Ze moesten een andere tactiek gaan vinden om haar kaartje hier te vinden. "Kunnen we geen hulp inroepen van de huiselfen? Die kennen de keuken door en door. Misschien heeft één van hen de kaart wel al gevonden!"

[Lukas]

Tevreden arriveerde Noah in de keukens. Hij hoorde Emilien nog wat zeggen over zoeken naar chocokikkerplaatjes, maar het registreerde niet. Zijn gedachten waren ergens anders, bij de heerlijke geuren en het voedsel dat er nog tien keer heerlijker uit zag. Links, recht, voor en achter en zelfs boven hem zag hij allerlei lekkers dat hij in een, twee, drie zou kunnen verorberen. Hij kreeg eerst een glas water, alsof de elfjes zijn gedachten konden lezen. Na het nemen van een grote slok, proefde hij van alles dat er vandaag op het menu stond, al had hij de indruk dat de elfjes ook gerechten gemaakt hadden die anders alleen bij speciale gelegenheden op tafel verschenen.
Hij liep van de ene pot naar de andere pot. Een lepel pompoensoep hier, een stuk vleesbrood daar. Zijn favoriet was echter de gefrituurde kabeljauwfilet met frietjes. Heerlijk krokant maar sappig van binnen. In no time speelde Noah de hele maaltijd naar binnen. Zijn buik stond stilletjes aan op ontploffen, en dan moest hij nog aan de desserts beginnen.
Noah wist niet hoe de elfjes het gedaan hadden, maar ze hadden een hele resem aan keuze. Een heerlijke portie tiramisu, met daarop een delicate laag cacaopoeder. Een chocomousse zo luchtig dat je er van ging zweven. Macarons in allerlei kleuren met vullingen zo exotisch geurend dat je je op een onbewoond eiland waande. Strooptaart zo ongelofelijk zoet en een trip naar de tandarts meer dan waard. Maar Noahs favoriet was misschien wel de sticky toffee pudding die hem aankeek en telepatisch in zijn oor /eet me op/ fluisterde. Noah zette een stap dichter en dichter, zijn pupillen werden groter, zijn hart ging sneller slaan. Zijn tweede maag, speciaal gereserveerd voor desserts, maakte zich klaar voor een overdosis goddelijkheid. Met trillende handen nam hij een stuk vast en bekeek het liefdevol vooraleer hij een hap uit de cake nam. Vuurwerk! Puur vuurwerk in zijn mond! Hij kon het niet beschrijven. Zijn ogen waren gesloten en het voelde als hij geteleporteerd werd naar een hele andere wereld. Een onmogelijke wereld, waar alles goed was. Waar iedereen gelukkig was.
Zijn eerste hap was nog niet doorgeslikt of hij begon al aan zijn tweede. Zelfzeker en enthousiast zette hij zijn tanden in het stuk, om op eens, uit het niets, uit zijn droom gehaald te worden. Hij had op wat hards gebeten.
“Wat?” zei hij met een verwarde blik tegen Emilien.

[PinkyTonks]

Noah leek niets gehoord te hebben van wat Emilien zojuist gezegd had.
"Stop met eten!" riep ze kwaad naar hem.
Terwijl zij aan het zoeken was geweest, had Noah zijn hele avondmaal al naar binnen gespeeld: "Weet je zelfs nog wat onze missie is?"
Maar haar afdelingsgenoot leek in beslag genomen te zijn door een sticky toffee pudding. Hij keek ernaar alsof hij ermee wou trouwen. Emilien trok een wenkbrauw op. En dan noemde ze haar en Morrison plakkerig.
"Kun je alsjeblieft voortdoen?" vroeg ze op hetzelfde moment dat Noah het stukje cake met een vies gezicht weer uit zijn mond haalde. Emilien keek hem verbaasd aan. Enkele seconden geleden had het nog geleken alsof hij ermee wou zoenen. Maar hij leek even verbaasd als zij dat de toffee pudding tegenviel.
"Als het niet lekker is, zijn we dan gewoon voort?" vroeg Emilien gehaast, maar toen zag ze een blauw puntje uit het gebak steken.
"Nee, wacht? Is dat één van mijn kaarten?" ze griste de cake uit Noah's handen en bestudeerde het blauwe hoekje dat uit de pudding stak.
"Niet te geloven!" riep ze uitgelaten: "Je hebt hem gevonden!"
Ze begon de bovenste laag van de cake eraf te peuteren, zodat haar kaart vrijkwam. En lieve hemel, het was één van haar zeldzaamste kaarten.
"Bij Merlijns baard," lachte ze: "Het is Merlijn!"
Ze stak de plakkerige kaart bij de rest, ze zou het later wel schoonmaken.
"Volgende locatie," riep ze vol overtuiging. Als ze een kaart in een gebakje konden vinden, dan was nog niet al hun hoop verloren.
Ze glimlachte naar Noah toen ze de navigatiespreuk nogmaals uitsprak. Maar dit keer was de locatie weer onbekend. Het rode puntje scheen dicht bij de keukens, maar de plattegrond was haar volledig vreemd.
Vragend keek ze haar partner in crime aan.

[Lukas]

Er was geen ander woord voor. Noah was teleurgesteld. Teleurgesteld dat zijn stuk cake verpest was door Merlijn, in Merlijns baard nog wel! Hij was wel blij voor Emilien, maar toch had hij liever verder genoten van het zoete gebak. Met het idee dat er een stokoude tovenaar, al dan niet echt, in had gezeten, was zijn goesting pijlsnel verdwenen. Misschien ook goed, want aan deze snelheid zouden ze pas haar laatste kaart vinden binnen nu en drie maanden. Noah die er wat aandachtiger bij liep kon zeker geen kwaad.
Hij keer naar Emilien die voor de zoveelste keer haar toverstok in de aanslag nam om de volgende kaart te vinden. Een rood bolletje lichtte op. Vlak bij de keukens, in een grote ruimte. Een ruimte die Noah noch Emilien herkende. Het leek nog geen vijftig meter wandelen van waar ze nu stonden, toch had Noah geen idee waar het kon zijn. Hij kende Zweinstein niet volledig van buiten, maar had toch altijd de indruk gehad dat hij aardig zijn weg kon vinden. Dan zijn magische, interne GPS hem vandaag in de steek liet, was de tweede teleurstelling.
Net zoals er een rood lichtje had opgelicht, lichtte een spreekwoordelijke lamp boven Noahs hoofd op. Ze waren beide Raafjes. Raafjes waren slim, of dat geloofden ze toch. Maar dat wilde vooral zeggen, dat ze allebei wel het raadsel van de verborgen kamer op konden lossen.
“Het is een ruimte die jij of ik niet kennen,” begon Noah enthousiast, “dus - euh - welke lokalen, hallen, zalen of zelfs toiletten weten we niet liggen?”
Noah keek Emilien hoopvol aan. Zweinstein was een groot mysterie, een mysterie zo groot dat iedereen er tegelijkertijd alles en niets over wist.
“De Geheime Kamer is er zo een, en - euh - de Kamer van Hoge Nood, en vraag me niet waar Professor Anderling haar kantoor is.”
Noah ratelde de ene na de andere locatie af. Als ze die allemaal zouden moeten gaan bezoeken, op voorwaarde dat ze ze zelfs vonden, waren ze nog even bezig. Dan was Noah ongetwijfeld klaar voor St. Holisto’s Tehuis voor Overrijpe Tovenaars en Heksen.
Het echte Euraka-moment kwam maar niet, tot hij een jongen door de gang hun richting uit zag lopen. Tandwielen begonnen in zijn hoofd aan topsnelheid te draaien. Zijn grijze rekencellen deden overuren. Hij kende de jongen en het gevoel in zijn buik gaf hem de indruk dat de jongen de sleutel was voor hun probleem.
“Hé!” riep Noah luid, zonder goed te weten hoe de jongen hun reddende engel kon zijn. “Kan je ons even helpen?”

[Blossom]

Joshua was - alweer - best wel in de war. Hij wist bijvoorbeeld totaal niet welke dag het vandaag was, wat het huiswerk voor morgen was, hoe laat het was, en hoeveel druppels Helleborussiroop er ook alweer in Flegmaflip moesten. Maar hij was absoluut niet chagrijnig! In tegenstelling tot al het andere was hij de songtekst van ‘Happy’ niet vergeten en dus huppelde hij de leerlingenkamer zingend uit. Op naar de keukens, want eh… ja waarom eigenlijk?
Totdat iemand ‘Hé!’ riep, want hoewel dat zijn voornaam niet was, voelde hij zich toch aangesproken, omdat het om te helpen was, en doorgaans was hij de behulpzaamheid zelve. 
“Hoi Noah en hoi Emilien!” Namen wist hij gelukkig nog wel. “Wat doen jullie hier?”
Echter: voordat ze antwoord konden geven op zijn vraag, kreeg hij al een prachtige ingeving. Het had iets met chocola… kikkers… springen, nee, eten, nee… totdat hij gokte: “Chocokikkerplaatjes? Ik spaar ze niet, hoor, al vind ik ze wel leuk. Meestal geef ik ze weg want dan ben ik heel blij dat ik er iemand gelukkig mee maak. Snap je?”
Vast niet, maar het weggeven van zaken zat er diep bij hem ingebakken, ook al vond iedereen hem een halfgare hippie. 
“Maar eh… komen jullie daarvoor helemaal vanuit de Ravenklauwtoren naar de Leerlingenkamer van Huffelpuf? Wat gezellig!”
Hoewel, nouja, Emilien was echt een lange, lange tijd boos op hem geweest vanwege zijn romance met haar beste vriendin. Misschien nog steeds, hoewel haar aura, voor zover Joshua die waar kon nemen, niet groen was zoals bij kwade emoties. Hoe dan ook zou ze er vast niet zijn voor de gezelligheid. Joshua herstelde zich een beetje en richtte zich dan maar iets meer tot Noah dan tot Emilien. 
“Waar kan ik mee helpen?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij wist echter zeker dat het om Chocokikkerplaatjes ging. Heel zeker.

[PinkyTonks]

Joshua... Van alle personen aan wie Noah hulp kon vragen was het Joshua. Emilien kon een geïrriteerde blik niet onderdrukken. Hoewel haar beste vriendin het al een tijdje terug goed gemaakt had met haar ex, vertrouwde Emilien hem nog altijd niet volledig. Hij was zo raar. Soms leek hij wel van een andere planeet te komen. Ze had nu echter geen enkele reden om kwaad op hem te zijn, omdat, zoals het een ware Huffelpuf betaamde, Joshua erg behulpzaam was. En aangezien zij en Noah er niet uitgeraakte waar hun volgende locatie was, was hulp erg op z'n plek.
Emilien wou de jongen net uitleggen waarom twee Ravenklauwers in de keukens waren, toen hij zelf aan een hele uitleg begon. Emilien keek hem haast met open mond aan toen hij begon over chocokikkerkaartjes. Hoe wist hij dat? Noch Noah, noch zij had het onderwerp ter sprake gebracht. Vervolgens legde Joshua het verloren puzzelstukje op zijn plaats.
"De leerlingenkamer van Huffelpuf!" gilde Emilien opgewonden, waarmee ze Joshua's vraag om hen te helpen beantwoordde: "Dat is waar mijn volgende kaart ligt."
Ze keek Noah opgelaten aan. "Een locatie die we allebei niet kennen, het kon niet anders dan een leerlingenkamer zijn!"
Ze schudde Joshua heen en weer. "Jij bent een Huffelpuf, je moet ons binnensmokkelen! Het is een kwestie van leven of dood!"
Het was pas toen ze Joshua weer losliet, dat Emilien besefte dat ze die arme jongen hun probleem helemaal niet uitgelegd hadden.
"Wel," probeerde Emilien weer kalm te zeggen na haar plotse ingeving: "Mijn goede vriend Noah hier heeft mijn hele zeldzame collectie chocokikkerkaartjes doen verdwijnen. Nu liggen ze allemaal verspreid over Zweinstein. We hebben zonet Merlijn in de keukens gevonden, maar blijkbaar ligt er ook eentje in de leerlingenkamer van Huffelpuf. We moeten snel zijn voordat iemand anders ze vindt. Dus Joshua, please, help ons!"

[Blossom]

“Ho nou!” riep Joshua toen hij zo’n beetje door Emilien aangevallen werd. Hij wist echt alles van paniekreacties, maar Emilien maakte zich druk om niks. Tenminste: een chocokikkerplaatje, maar dat was volgens hem toch echt geen kwestie van leven of dood.
Hoewel? Had zijn warrige hoofd iets belangrijks gemist?
“Kan je iemand doodmaken met een chocokikkerplaatje?” vroeg hij zich hardop af. Hij fronsde. Er bestonden werkelijk mensen op Zweinstein die hem gekker konden maken dan hij al was!
Eindelijk leek Emilien wat rustiger te worden en legde het werkelijke probleem uit. Joshua blikte naar de wijnvaten en de ingang van de Leerlingenkamer. Het was ten strengste verboden om mensen van andere afdelingen mee naar binnen te nemen, maar die regel vond hij maar stom. Als hij het goed had, waren er niet heel veel mensen meer in de Leerlingenkamer aanwezig. Weinig echte problemen, dus.
“Oké,” zei hij. “Mochten er mensen binnen zitten die beginnen te zeuren als jullie binnenkomen, vertel hen dan maar dat je mij ergens met waanideeën en al hebt gevonden. Dan sla ik allerlei wartaal uit en dan geloven ze jullie wel.” Hij lachte: dit was voor het eerst dat hij misbruik zou gaan maken van zijn zienersziekte, of wat het dan ook mocht wezen. Ach, leugentje voor bestwil. Niks mis mee, toch?
Hij tikte het ritme van Helga Huffelpuf op het wijnvat, waarna de deur openzwierde.
“Sesam Open U!” riep Joshua dramatisch.
Hij stapte als eerste naar binnen en wenkte Emilien en Noah om mee te komen. Gelukkig was de Leerlingenkamer leeg, zoals hij eerder al een beetje verwachtte.
“Probeer tussen de troep dat plaatje maar te vinden!” lachte hij. Huffelpufs hadden namelijk al generaties lang de gewoonte om geinige prullaria aan het plafond vast te plakken.

[Lukas]

Er waren veel gek gestoorde tovenaars die uiteindelijk op chocokikkerplaatjes terecht waren gekomen. Perkamentus, Merlijn en zelfs Gandalf waren er zo enkelen. Noah was niet zeker dat Joshua er ooit zo eentje zou worden. Hij was gek, een beetje gestoord, maar in dit geval vooral zeer behulpzaam. Ondanks Emiliens paniekaanval en allerlei regeltjes die het verbieden om leerlingen van andere afdelingen mee te smokkelen naar je eigen leerlingenkamer, leek het er op dat Joshua vooral een chille peer was. Een chille peer die de regels met veel plezier aan zijn laars lapte om hen verder te helpen.
Het binnen raken was echter de makkelijkste stap. Wanneer Noah zijn eerste blik wierp op de leerlingenkamer van Huffelpuf, wist hij meteen waarom. Hij wist dat de meeste hufjes van het meer relaxe type waren, maar dit sloeg alles. De leerlingenkamer was op een rommelige manier gezellig en het plafond hing vol met rare objecten, sommige waarvan Noah niet wilde weten wat ze deden.
"Hoe moeten we hier ooit een plaatje vinden?” vroeg hij luidop. Het leek haast een onmogelijke missie. Voor een aalmoes gaan bedelen op de Wegisweg en Emilien terugbetalen voor het verlies van haar eigendom leek een waarschijnlijker scenario.
"Is het hier altijd zo rommelig?” vroeg Noah met een zenuwachtige lachje. Een beetje nerveus liep hij in het rond, nergens zag Noah een goede plaats waar het kaartje sowieso kon liggen. En onder elke beker van de honderddelige koffiebekerverzameling kijken leek hem geen goed plan. Hij had nu graag een krachtige accio gebruikt, maar de plaatjes lieten zich niet zomaar doen.
Teleurgesteld plofte Noah zich neer in een van de vele, maar allemaal verschillende fauteuils. Met zijn hand deed hij alsof hij hard aan het nadenken was. Emilien die weer een paniekaanval kreeg kon hem nu wel gestolen worden. Na een tijdje vals te denken, en compleet verbazingwekkend, geen idee te hebben van wat ze moesten doen, vroeg hij: “Hebben jullie misschien een idee hoe we dat vervloekte kaartje hier in Merlijns baard terug gaan vinden?”

[PinkyTonks]

Misschien moest Emilien Joshua toch een tweede kans geven. Hij hielp hen tenminste om illegaal de leerlingenkamer van Huffelpuf binnen te geraken. Wanneer ze al haar kaarten teruggevonden zou hebben, zou ze misschien haar verontschuldigingen aanbieden voor zo lang pissig op hem te zijn. Maar nu waren haar gedachten ergens anders. Ze moest haar kaartjes vinden, voordat anderen dat deden!
Toen Noah en zij naar binnengeleid werden door Joshua, twijfelde Emilien of ze wel juist geplaatst was in Ravenklauw. De leerlingenkamer was een gezellig rommeltje, net zoals haar kamer, hutkoffer, kleerkast...
"Ah wat gezellig," grinnikte ze, terwijl ze de gele muren vol met planten bestudeerde. Ja, in deze leerlingenkamer had ze zich vast ook thuis gevoeld. Maar misschien bood die van Ravenklauw haar meer de rust die ze nodig had, wanneer ze dan eindelijk aan haar huiswerk begon.
Voor een tel was ze vergeten waarom ze überhaupt daar waren, zo intrigerend vond ze de andere leerlingenkamer. Het besef dat ze op zoek was naar haar zeldzame kaartjes drong weer tot haar door, toen Noah verslagen vanuit een zetel vroeg hoe ze haar kaartjes hier ooit nog zouden terugvinden.
"Geen zorgen," glimlachte Emilien, want voor één keer was ze best zeker dat ze haar kaartje zouden terug vinden: "Deze leerlingenkamer is, wat ik noem, gestructureerde orde. Het is rommelig, maar toch heeft alles zijn plaats. Enkel de persoon die de rommel maakt, weet te vinden wat hij of zij moet hebben. Eenmaal opgeruimd is het onvindbaar. En geloof me, ik weet er alles van, want ik ben de chaos zelve."
Emilien keek Joshua en Noah zelfzeker aan: "Maar," ze glimlachte nog breder: "Enkel een genie beheerst chaos!"

Haar plan was duidelijk. Aangezien Joshua de leerlingenkamer waarschijnlijk vanbinnen en vanbuiten kende, wist hij waar alles moest staan. Het was aan hem om uit te zoeken of er iets ongebruikelijks was. Zaken die op een verkeerde plaats lagen, verdwenen of weggelegd waren, zouden Noah en Emilien verder onderzoeken. Emilien was er zeker van dat als ze die tactiek toepaste, ze binnen een mum van tijd haar kaartje zouden vinden. Dat moest ook maar, want voorlopig waren er amper Huffelpuffers in de leerlingenkamer. Slechts een enkeling had even een vreemde blik op hen geworpen, maar had het gelaten voor wat het was. Toch vreesde Emilien dat er ieder moment een Klassenoudste ofzo kon binnenvallen. Waarschijnlijk zou die zijn of haar mond niet kunnen houden en hen gaan verklikken. Dan zou hun kaartjeszoektocht definitief afgelopen zijn en zou de kans dat ze ze ooit nog allemaal terug vond niet eens meer bestaan.
"Zijn jullie klaar?" vroeg Emilien samenzweerderig aan de twee jongens: "Op jullie plaatsen, zoek!"

[Blossom]

“Zoek?” lachte Joshua. “Zoals een hond, bedoel je?” Kennelijk was het chocokikkerplaatje een zeer belangrijk ding, want zowel Noah als Emilien bleef zeer serieus. Noah had nog gevraagd of het hier altijd zo rommelig was; een vraag die Joshua maar niet beantwoordde, want vandaag was het netjes. Netter dan dit werd de Leerlingenkamer doorgaans niet.
Wat Emilien zei, was misschien wel nuttig: georganiseerde chaos. Hij moest hen vertellen wat er anders was vandaag, dan gingen zij op die plaats zoeken.
Nu, hij wilde hen niet ontmoedigen, maar hij had dus geen fotografisch geheugen. In plaats daarvan had hij een vreemde brei als hersens, die hem soms wel, soms niet bruikbare informatie doorspeelden. Hersenen die een loopje met hem namen, die hem verwarden en hem soms waanbeelden lieten zien, waardoor hij zich voortdurend afvroeg of dit nu wel allemaal helemaal echt was.
“Uhm… ik moet er even bij gaan zitten,” kondigde hij aan, en nam een fauteuil waarop hij in kleermakerszit ging zitten. Misschien lukte het als hij zijn hoofd leeg maakte? Of juist vol liet stromen?
Hij sloot zijn ogen en ademde eens diep in-en-uit. Wat had Noah ook alweer gezegd? Oh, ja: ... dat vervloekte kaartje … Dat was het! Het kaartje was door middel van magie hier beland. Dat zei dus ook lekker veel, maar niet heus. Het was niet alsof hij de aura van pas vervloekte zaken kon zien. Het was hopeloos.
“Kijk eens in de theepot, die gele met bijen erop.”
Hij had het gezegd zonder dat hij naar het ding gekeken had. Zijn ogen waren gesloten geweest, maar nu knipperde hij. Het was zomaar een ingeving. Het kon eigenlijk niet, maar Zweinstein zat altijd vol met dingen die niet konden. Direct blikte hij naar waar de theepot altijd stond; op een boekenplankje naast een porseleinen popje met een Huffelpuf schoolgewaad uit 1954, een pot vol magische knikkers die zacht bewogen en een schaakstuk dat zichzelf telkens kapotsloeg.
De tuit van de theepot stond altijd naar rechts wijzend, maar nu naar links. Was dat een teken?