Undercover Mansion

[Timsel]

Ergens kwam de man die ze tegenover hen hadden Frodo bekend voor. Had hij hem eerder gezien? Had hij hem eerder opgepakt? Had hij eerder zo met zijn toverstok op de vreemdeling gericht gestaan? Hij wist het niet.
‘Kop dicht,’ siste Frodo en liep naar de man toe. ‘Silencio!’ Door de spreuk was de man monddood gemaakt. Met ‘Detentio,’ zorgde hij ervoor dat de man gewikkeld werd in dikke touwen. Hij keek Gideon fronsend aan. ‘Soms, mijn vriend, is het beter om niets te doen. We hadden gewoon hier kunnen wachten tot hij weer weg was gegaan. Nu zitten we mooi met een neo opgescheept…’ Hij dacht even na, en zei toen: ‘Al is dat niet per sé slecht. We kunnen hem gebruiken…’
Hij keek of het dichtstbijzijnde kamertje leeg was. Perfect. Een ruimte met enkel een tapijt en een paar gare schilderijen. Met een zweefspreuk bracht hij de neo naar binnen en ontdeed hem toen met ‘Finite,’ van zijn monddoodheid.
Frodo hurkte bij de man neer terwijl deze nog immer vastgebonden op de grond lag.
‘Een echte neo,’ mompelde Frodo en wenkte Gideon. ‘Zou hij een Vonx zijn? Hij ziet er niet uit als eentje.’
Hij richtte de toverstok op de keel van de vreemdeling. ‘Op dit moment zijn er Schouwers onderweg om het huis in beslag te nemen,’ blufte hij. ‘We zijn met tientallen. Iedereen in dit huis krijgt een mooi ticket naar Azkaban. Jij ook, op den duur. Maar misschien dat je je straf wat korter kan maken als jij ons vertelt wat hier precies aan de hand is. Wie ben je? Wat doe je hier? Wat is hier aan de hand? Drie simpele vragen. Zo niet, dan zou ik erop rekenen om de komende zomers in Azkaban te zitten in plaats van Ibiza.’
Hij keek naar Gideon. Speel even mee!

[Blossom]

Frodo handelde redelijk volgens protocol, dus Gideon was totaal niet verbaasd. Echter; wachten totdat hij ontdekt zou worden door een Neo-Dooddoener zat niet echt in Gideons systeem. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen Frodo hem erop aansprak, want ze hadden geen van beiden door die deur heen kunnen kijken. 
“In het slechtste geval kunnen we hem misschien ruilen voor het meisje,” opperde hij toen Frodo zei dat deze Neo misschien te gebruiken was. “Het ligt eraan hoe belangrijk deze is. Hij is geen Vonx.” Al tijden had hij foto’s op een prikbord hangen achter zijn bureau op het Ministerie. Ieder gezicht stond in zijn geheugen, maar dit gezicht zat daar niet bij. 
Frodo gooide er een dreigement tegenaan; eentje waardoor Gideon inwendig moest lachen, maar zijn gezicht bleef in de plooi. 
“Ibiza? Zou je daar vakantie-neo’s zoeken?” zei hij zachtjes. “Gezellig geel zwembroekje? Dobberend op een opblaas-regenboog-unicorn? Zie je het voor je?”
Ondertussen pakte hij zijn notitieboekje en nam de gevangen Neo nauwkeurig in zich op. 
Hij had nog niet veel gezegd, maar hetgeen hij wèl gezegd had, was redelijk accentloos geweest, hoewel Gideon een vleugje Wales hoorde.
“Naam?” vroeg hij, en nam zijn veer ter hand. Het irriteerde hem dat hij deze jongeman niet kende: bij de meeste tovenaars en heksen van niet al te veel ouder of jonger dan hij wist hij een naam. Dat was een overblijfsel van toen hij nog Klassenoudste was. Had hij dan niet op Zweinstein gezeten? Of was er Wisseldrank in het spel?
“En naast wat je hier doet en wat voor bijeenkomst er in de woonkamer is, heb ik nog één prangende vraag: Waar is de kelder? Die ga jij ons aanwijzen.” Al Frodo’s beloftes en bedreigingen waren van redelijk nut; daar had hij niets op aan te merken. Maar het ontmantelen van een Dooddoenersorganisatie was niet hun taak vannacht. Het ging om Mathilda Vonx. Gideon wilde dat meisje vinden en vertrekken. Die geheime infiltrant moest dan de rest maar doen.

[Merdyff]

Zoals verwacht werd hij monddood gemaakt, vastgebonden en meegesleurd naar een aangrenzende, lege kamer. Het was Frodo, de jongste van de twee die het initiatief leek te nemen. Het was een beetje een vreemd duo, Edmund had de indruk dat ze niet echt op elkaar ingespeeld waren. Misschien een eerste opdracht samen?
Waar ze het duidelijk wel over eens waren, was dat ze het gloeiend irritant vonden dat ze hem niet herkenden. Dat las hij zo in hun ogen. Zijn vermomming hield dus zonder veel problemen stand. Natuurlijk speelde ook de leeftijd een rol. Frodo was degene waarmee hij effectief op Zweinstein had gezeten, maar het was Gideon die zich vooral afvroeg hoe het kwam dat hij hem niet herkende.
“Isaac Holloway is de naam,” zei Edmund. “Ik zou ‘aangenaam kennismaking’ zeggen, alleen vind ik hier niet veel aangenaam aan.”
Uiteraard was hij niet bang voor de bedreigingen van de Schouwers. Het ergste wat ze konden doen, was hem voor de Wikenweegschaar sleuren, maar daarbij zouden ze vooral zichzelf belachelijk maken. Nee, als hij ergens bang voor moest zijn, was het dat de Vonxen ontdekten wie hij werkelijk was. Hij kon het spel dus maar best zo goed mogelijk blijven spelen.
“Wat ik hier doe? Ik kwam eigenlijk voor een potje schaak met Fenton, maar blijkbaar werd er meer volk verwacht dan gedacht. Ik dacht niet dat mensen naar Azkaban gestuurd werden voor een potje Toverschaak?”
Hij keek beide Schouwers één voor één uitdagend aan en zijn blik bleef op Gideon rusten.
“Als je een bende Schouwers mee hebt om het huis te omsingelen, waarom sluipen jullie dan naar binnen als een dief in de nacht?” vroeg hij. “En wat hebben jullie in de kelder te zoeken? Denk je dat daar een schat bewaard wordt of zo?”
Terwijl hij zelfzeker tegen de twee Schouwers sprak, draaiden zijn hersenen overuren. Er knaagde iets, iets klopte niet aan de hele situatie. Iets wat hij zonet gezegd had, deed ergens een alarmbelletje rinkelen. Koortsachtig probeerde hij te bedenken wat het was, zonder iets te laten merken aan zijn ondervragers. Toen het begon te dagen, kon hij met moeite zijn gezicht in de plooi houden.
Ik kwam voor een potje schaak met Fenton. We zouden alleen thuis zijn, maar het toneelstuk was afgelast, dus bleef iedereen thuis. Tot zover alles logisch. Maar wat doet Voronin hier dan???
Hij werd erin geluisd. Fenton die hem zogenaamd in vertrouwen nam en Mathilda liet zien, hem de kans gaf dit aan een eventuele contactpersoon te laten weten en hem dan uit te nodigen voor een ‘intiem’ potje schaak. Het was een test. Hij durfde niet te zeggen of ze hem daadwerkelijk niet vertrouwden of of dit standaard procedure was, maar hij zat dik in de problemen. Zelfs als hij nu alarm sloeg, zou de aanwezigheid van de Schouwers hem verraden, want wie anders zou hen op de hoogte hebben gebracht over de Snul in de kelder?
Hij keek de Schouwers indringend aan, zijn gezichtsuitdrukking niet meer de arrogante neo-dooddoener.
“Jullie moeten hier weg, nu meteen,” zei hij dwingend. “Maak mij los, ga en laat geen sporen na. Dit is een val.”
Hij wist niet hoe lang het zou duren voor hij gemist werd, maar als dit nog lang duurde, zou hij zich op serieuze constipatie moeten beroepen om zo lang naar de wc te zijn.

[Timsel]

Frodo kon er maar niet bij. Hij kende deze vent ergens van. Had hij hem eerder opgepakt? Was het één van die Zwadderaars waarmee hij constant ruzie had op Zweinstein? Misschien een ex van één zijn zus? Dat kon hij inmiddels toch niet meer bijhouden. Mylah viel op behoorlijk foute mannen en Alicia was haar aan het achtervolgen met die bizarre relatie die ze met dat joch van een Jones had. Zijn ouders hadden een handeltje in de Verdonkerde Maansteeg en zijn collega’s hielden het goed in de gaten. Hij wilde niet de bemoeizuchtige grote broer uithangen, maar een groot fan van het idee dat dat misschien zijn schoonbroer zou kunnen worden beviel hem allerminst.
Hoe dan ook, feit was dat de ogen van deze vent hem ergens bekend voorkwamen… maar waar vandaan, dat zou hij niet weten…
De naam Isaac Holloway zei hem in ieder geval niets. Hij keek Gideon even aan. Misschien dat er een teken van herkenning te zien zou zijn bij hem, maar hij kon dat niet uit zijn gezichtsuitdrukking halen.
Hoe dan ook, de zelfvoldane indruk van de crimineel leek van sneeuw in de zon voor zijn ogen te veranderen; misschien had hij de bedreigingen niet geloofd, maar nu hij na enkele minuut nog steeds onder schot van twee Schouwers stond was hij misschien van gedachten veranderd. Misschien had hij gedacht dat één van zijn Dooddoener-vriendjes hem zou komen redden, maar dat feest ging blijkbaar niet door.
“Leuk geprobeerd,” zei Frodo grimmig toen de Holloway hen zei dat het een val was. “Natuurlijk is dit een val. Het is een Vonx-landhuis, wat had het anders kunnen zijn? We zijn daarop voorbereid,” zei Frodo met meer moed dan hij eigenlijk voelde. Toch wilde hij geen watje lijken tegenover zijn partner, die zich eerder geërgerd had aan het feit dat Frodo zich terug had willen trekken en om versterking had willen vragen. Nee, hij wilde ook bewijzen dat hij een capabele Schouwer was en ondanks het feit dat ze sterk in de minderheid waren, deze missie succesvol volbrengen en de Snul in de kelder te kunnen redden.
Hij leunde wat naar voren. “Mijn collega daar heeft het al heel netjes gevraagd, Holloway, of hoe je ook mag heten. Heb je hem niet gehoord? Waar. Is. De. Kelder? Als je dit niet vertelt, moeten we je verder gaan verhoren op het Ministerie, maar dat kost en jou veel tijd – dus als je even meewerkt, dan zijn we allemaal winnaars in deze situatie.”
Hij stond op en liet de man er even over nadenken en ging bij Gideon staan. “Dit helpt niet. Deze neo is behoorlijk fanatiek. We moeten met scherper geschut komen. Wat is onze volgende stap? Zijn familie bedreigen? Als hij die heeft? Heb jij Veritaserum bij je?” Hij aarzelde. "En wat als het echt een val blijkt te zijn?"

[Blossom]

Gideons gedachten waren lelieblank toen hij de naam van de jongeman hoorde, die hij vervolgens in zijn notitieboekje krabbelde. Frodo kende hem ook duidelijk niet. Dat was al vreemd op zich. Echter; Gideon kon daar een conclusie uit trekken: hij schatte de kans dat zij zojuist hun eigen informant hadden belaagd op fifty/fifty - een goede reden om de waarschuwing van de val een klein beetje serieuzer te nemen dan Frodo deed. 
“Ach we zijn er nu toch,” zei hij koeltjes. “Isaac Holloway... ben je bang dat men hierboven datgene hier in de kelder zit, erg zal gaan missen?” 
Holloway leek bang en niet-bang tegelijkertijd; hij was in ieder geval nauwelijks onder de indruk van hen geweest eerder. Dat kon ook een teken zijn. 
Hoe dan ook vroeg hij zich af of hij hem het voordeel van de twijfel zou geven, ondanks dat Frodo al duidelijk te kennen gaf van niet. 
“Nee, ik heb geen Veritaserum bij me, maar…” Hij trok het Hangoor uit zijn zak. “We kunnen wel afluisteren, en dan bepalen we zelf wel of het een val is of niet.” Toen ze zojuist nog buiten waren had hij nog tegen Frodo gezegd dat het hangoor ook gesprekken opnam, zodat ze later als bewijsmateriaal gebruikt konden worden. Misschien kwam dat nu van pas bij het oprollen van deze hele organisatie, hoewel het een lastige materie bleef: de Vonxen waren ontzettend correct in het naar buiten treden met hun politieke ideetjes en hun immense invloed op het Ministerie. Een kindermishandelingszaak zou hen van keihard hun voetstuk laten vallen. Dat was wat Gideon graag wilde: gezichtsverlies voor de Vonxen.
“Dus… Laten we onze grote onbekende potentiële Neo hier? Vastgebonden en met een nieuwe Monddoodbezwering - als ze hem zoeken en vinden, moeten ze daarna ons nog zien te vinden. Ik ga hier niet weg zonder dat meisje.”
Eigenwijs of niet; hij had al oneindig lang moeten wachten om dat arme kind hier weg te halen en iedere dag dat Mathilda Vonx in de koude kelder zat, was een dag teveel. Hij durfde best risico’s te nemen, al was het hem verboden om zichzelf of zijn collega in gevaar te brengen. Dan nog; Frodo vroeg onzeker: ‘wat als het echt een val blijkt te zijn?’ en het enige juiste antwoord was volgens Gideon met een overmoedig glimlachje: “Dan is het showtime.”