16 going on 20

[AlessaJess]

16 going on 20

“Oke.” Blue keek over haar schouder naar de twee jongens die momenteel nog een beetje verloren in de woonkamer stonden en deed niks om haar glimlach te onderdrukken.
Damien mocht dan even gestopt zijn met spelen, één van zijn melodietjes zat zo in haar hoofd, dat ze hem bleef neuriën terwijl ze het koffiezetapparaat lekker door liet pruttelen en ze de ketel vol met water goot en op het fornuis zette.
Ze had natuurlijk de jongens van tevoren kunnen vragen wat ze wilden drinken, maar Blue was er van overtuigd dat gasten nooit voor een eerlijk antwoord, maar altijd voor het makkelijke antwoord kozen om maar geen moeite te zijn voor hun gastheer/-vrouw. Hoewel ze er nog steeds niet helemaal uit was of Trevor zoiets als uitzondering op de regel niet zou doen omdat hij nooit echt om de mening van iemand anders gaf, of dit juist wel zou doen omdat hij zich de laatste tijd zo vriendelijk mogelijk over probeerde te laten komen, nam ze liever het zekere voor het onzekere.
Ze liep snel door naar de aangrenzende woonkamer, om daar wat zooi van de bank af te gooien zodat de jongens in ieder geval konden gaan zitten. Hoewel ze van tevoren nog had geprobeerd het huis een beetje presentabel te maken was zij zelf net terug gekomen uit Schotland en zat Damien net in een of andere belangrijke week – toetsweek? Projectinleverweek? Joost mocht het weten, met zijn hoeveelheid belangrijke weken – waardoor het er op zo’n manier uitzag in het huis, dat zij er zelf best tevreden mee was, maar ze ook wist dat haar moeder zich om had gedraaid in haar… nou ja, bed, aangezien ze nog leefde enzo.
Ze gooide de deur naar haar kamer open en dumpte haar armen vol zooi daar maar even in. Dat kon ze altijd later nog uitzoeken.
Op dat moment begon Damien weer te spelen. De muziek die door het huis galmde was – zoals altijd – heel mooi, maar lichtelijk afleidend in haar zoektocht naar de juiste woorden om deze belangrijke dag mee te beginnen. Zolang de anderen er maar geen last van zouden hebben, kon zij er wel mee omgaan. En de beste manier om er nu mee om te gaan was… gewoon even geen woorden gebruiken.
Blue stak twee duimen op naar de jongens nu er weer ruimte was voor ze om plaats te nemen en beende snel terug naar de keuken, waar het koffiezetapparaat zijn “ik ben klaar”-spiel begon. Blue had de stem zelf ingesproken, zodat zowel Damien als zij zelf het niet zou vergeten wanneer ze koffie hadden gezet als een van beiden weer in een van hun drukkere periodes zaten en mentaal snel van het ene ding naar het andere ding sprongen. Zelfkennis is de sleutel tot succes, hoorde ze haar moeder al weer zeggen. Wel lekker dat magie het toepassen van die zelfkennis toch zo’n stuk makkelijker maakte.
Ze drukte de knop in zodat het weer stil was in de keuken en draaide zich om.
“Hey jongens? Wat willen jullie eigenlijk? Koffie? Thee? Damien heeft me nog verse munt laten halen zodat we dat ook in huis zouden hebben.”
Een goede zweefspreuk deed het koekjesblik naar het – wel opgeruimde – salontafeltje voor de bank vliegen. De deksel vloog er vanaf in een hopelijk uitnodigend gebaar en liet alle koekjes zien. Ze had voor de gelegenheid zowel tovenaars- als gewone dreuzelkoekjes gekocht en ging er vanuit dat de twee volbloedjongens nog niet vaak met die laatste soort in aanraking waren gekomen. Perfecte manier om duidelijk te maken aan de twee dat niet alles tovenaar ook meteen beter was en dat ze best ook tijdens de voorbereidingen naar dreuzeldingen konden kijken.
Ze pakte de twee goedgevulde mokken van het aanrecht en zette ze pontificaal voor de neuzen van Jareth en Trevor. Ze ging voor de jongens staan.
“Zoals jullie weten is het al weer bijna een van de belangrijkste dagen van het jaar en vooral dit jaar is het zeer belangrijk dat we er iets moois van gaan maken. Dus... verklaar ik deze jaarlijkse vergadering voor de Jarige Jet voor geopend!”

[Cindy]

Jareth Gray Unger stond met een brede grijns in een woonkamer waar hij nog nooit eerder was geweest de waterval van woorden aan te horen van een veel te opgewekte Blue. Het werkte aanstekelijk, al bleek dat alleen voor hem te gelden en niet voor Trevor, die weinig woorden hoefde te gebruiken om te communiceren wat hij dacht. Daarvoor hoefde Jareth geen Legilimens te zijn.
“Blue, darling,” zei hij, toen het bruinharige meisje eindelijk was uitgerateld, “help mij herinneren… Waarom hebben wij nooit gedate?” Hij keek met een schuin oog naar Trevor en grijnsde. “Komt het omdat jouw achternaam moedeloos verwarrend is en ik met mijn domme tienerhersens dacht dat je familie van dat chagrijnig stukje vreten was? Want ik beloof je, ik ben ook van Trevor gaan houden, al was dat pas nadat mijn vuist in zijn gezicht stond.” De herinnering aan die eerste uitdaging die de ouderejaars voor de ukkies van Zwadderich in petto hadden, stond hem nog goed in het geheugen. Het was van een zelfde niveau idioot als verwachten dat twee volwassen - vrij aantrekkelijke, wat zijn persoon betrof zeer aantrekkelijke - tovenaars aan elkaar te koppelen om aan een of andere groepsopdracht te werken. Het eindigde altijd in een gebroken hart, niet het zijne, uiteraard. Maar de lieflijke watwashaarnaamookalweer was daarna niet meer terug gekomen naar de lessen. Arm kind. Had ze maar niet zo idioot moeten zijn om hem te vragen haar ouders te ontmoeten. Jareth Gray Unger zou nooit de ouders van zijn scharrels ontmoeten.
Georgios was de enige uitzondering op die regel geweest, en Jareth had zich daar dan ook flink aan gebrand.
“Ja, je hebt gelijk. De tweeling is bijna jarig! Ik weet zeker dat Trevor dit verrassingsfeestje kan waarderen, Damien weet ik niet zeker, maar misschien moeten we hem even uit zijn kamer trekken om het te vragen?” Hij gaf een joviale klap op de schouder van zijn beste vriend en gaf Blue een knipoog.
“Oké, oké,” zei hij, voordat een van hen hem terug kon fluiten. “Trevor is moeilijk een jarige jet te noemen. Damien daarintegen…” Hij gaf een vaag gebaar in de richting van wat aan het gezang te horen de slaapkamer van Damien moest zijn.
“Bij alle slangen!” Hij sloeg zijn hand theatraal voor zijn mond, alsof hem opeens iets te binnen schoot. “Blue, darling! Je bedoelt toch niet… Oh nee,” ging hij al net zo theatraal kreunend verder. “Mijn lieflijke zusje wordt wéér een jaar ouder? Kan dat kind niet ophouden met groeien, nu ze ruim uit de profetie is gegroeid? Ik kan me nog herinneren dat ze één werd. Trevor, je wilt vast een genant verhaal horen over je vriendinnetje toen ze één was.” Jareth hoefde niet eens een blik op zijn beste vriend te werpen om te weten hoe die keek. “Oké, oké, dan niet.” Hij hief zijn armen omhoog, alsof hij zich overgaf. “Het heeft iets te maken met haar eerste woord en onze huis-elf. Maar als je het niet van mij wil horen, vraag het dan maar aan mijn lieflijke zusje. Die alweer twintig jaar wordt! Twintig, kun je het geloven?” Jareth sloeg zijn hand voor zijn hoofd en liet zich zakken op de bank. “Heb je niet iets sterkers dan thee of koffie, Blue, darling? Een Bourbon misschien? Ik weet niet of mijn arme hart kan overleven dat de tienerjaren van mijn kleine zusje voorbij zijn.”

[Rowace]

- Wanneer ik mijn ogen sluit raast mijn

Leven aan me voorbij

Dus slaap ik voortaan met mijn

Ogen open

Opdat ik niets mis -

---

Het was niet zijn beste dag. Trevor was wakker geworden met een zeurderige net-niet hoofdpijn die zich pas liet wegjagen door een koude douche en een vitamineshotje. Hij had er dan ook tegenop gekeken om naar Covent Garden te gaan, waar zijn broer een appartement deelde met diens beste vriendin Blue. Ze was extreem extrovert en vond het heerlijk om stiekeme avonturen te bedenken en feestjes te organiseren. Eigenlijk was ze in ongeveer alles zijn directe tegenpool.
Het was echter zijn eigen beste vriend die hij niet graag wilde zien vandaag. Op Zweinstein waren ze bijna onafscheidelijk geweest, maar al kort na hun afstuderen was Jareth stuurloos geworden en had hij ogenschijnlijk vooral alles gedaan wat zijn vader maar ergerde. Drank, drugs, heel veel onenightstands… Op school waren zijn flirts grappig geweest, maar terwijl Trevor zich op zijn Spreukzoekerstudie richtte, begon hij zich steeds meer aan het gedrag van zijn beste vriend te ergeren. Het had iets zieligs.
Inmiddels had Jareth beloofd om zijn leven te beteren en na zijn retraite in Griekenland leek hij inderdaad clean te blijven, maar er was iets stuk gegaan in hun vriendschap dat Trevor niet snel gerepareerd zag. Het was dat ze samen een hoop hadden meegemaakt en dat Jareth Lila’s broer was, anders had hij hem jaren geleden al laten vallen.
Trevor moest zich inhouden om niet te kreunen toen Jareth in het rond begon te wauwelen. Hij wilde Blue een verontschuldigende blik geven, maar die werd door haar eigen boze stem naar de keuken geroepen omdat de koffie klaar was. Hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze ervandoor ging om het drinken te halen. Jareth leek niets door te hebben; hij had een domme grijns om zijn lippen en praatte maar door. Het duurde dan ook niet lang voor Trevor zijn geduld verloor.
‘Het is werkelijk nog nooit grappig geweest om D een meisje te noemen. Doe eens volwassen.’
Jareth leek hem niet te horen, want hij begon een dramatische eenmansshow waarin hij langzaam tot de schokkende realisatie kwam dat Lila een jaar ouder zou worden. Natuurlijk moest hij haar ziekte erbij noemen, alsof er niets meer aan de hand was, en hintte hij naar een of ander gênant voorval van toen ze nog een baby was. Trevor was opgelucht toen Jareth besloot om die anekdote te laten voor wat hij was.
Trevor ging op een stoel zitten en zorgde dat hij tussen Jareth en Blue in bleef. ‘Geef hem bij God niet nog meer alcohol. Hij heeft duidelijk al genoeg gehad voor de dag,’ zei hij toen Jareth zei dat hij zin had in drank. Trevors humeur was nog verder gekelderd dan het die ochtend al was geweest. ‘Zwarte koffie is prima voor mij, dank je.’ Hij dwong zijn mondhoeken in een dankbare glimlach. ‘Dus, wat is je idee? Ga je weer vijftig blauwemaansvlinders in mijn appartement loslaten?’
Ook een aantal jaar geleden had Lila’s vriendengroep zijn appartement gebruikt voor een verrassingsfeestje. Wekenlang kwamen er nog iriserende vlinders uit zijn gordijnen als hij ze ’s ochtends opende. Een tikje irritant, maar stiekem was het ook wel sferisch geweest. Zijn nieuwe appartement was een stuk groter, dus hij was benieuwd of Blues plannen nu ook ambitieuzer waren dan ooit.

[AlessaJess]

Een halve seconde liepen Blues hersenen vast. De tweeling… wat—voor tot haar doordrong dat Jareth blijkbaar gewoon letterlijk onzin uit liep te kramen. Ze liet haar blik gelijk op Trevor rusten, een Legilimentieband bijna afdwingend met haar ogen. Op dat moment zou het even heel goed van pas zijn gekomen. Damn. Ze had Damien het haar moeten laten leren, zoals Trevor met Lila had gedaan. Niet dat Damien het haar kon leren, maar toch. Dit kon Jareth toch niet menen?
Maar dat kon hij blijkbaar wel, want het eerstvolgende moment stond hij Damien al te beledigen. Blue moest op haar wang bijten om haar mond te houden terwijl Jareth het over Lila had. Lila, die zich de afgelopen maanden zo druk had gemaakt om haar broer. Die er maar steeds mee had moeten dealen dat haar broer haar steeds verder weg had gepusht. Dat hij zijn hele leven vergooide waardoor zij nooit bij haar grote broer aan kon kloppen, maar uiteindelijk degene moest zijn die hem zijn leven weer op de rails deed krijgen.
En nou vroeg hij haar om bourbon.
“Geen zorgen, Trevor. Was ik niet van plan.” Ze duwde het kannetje melk in Jareths richting, aangevend dat hij het maar met zijn koffie moest doen. Ondertussen glimlachte Trevor zelfs toen ze hem zijn mok aangaf. En men vond hem vroeger de onbeschofte van de twee. Als hij het met die reputatie kon…
“Laat me even heel duidelijk zijn, Jareth. Je bent hier te gast omdat jouw zusje een van mijn beste vrienden is. Omdat ik een van de geweldigste verjaardagen voor haar wil plannen die ze ooit gehad heeft. En omdat jij belangrijk voor haar bent. Maar als jij in mijn eigen huis mijn ene beste vriend uitscheld en de andere probeert te vernederen in bijzijn van haar vriendje, is het voor mij snel gedaan. Ik mag je prima, maar je gaat niet Lila’s verjaardag verpestten door hier een beetje dronken rond te lopen hangen en iedereen tegen je in het harnas te jagen.” Ze keek hem even strak aan, maar ging door voor iemand haar in de reden kon vallen. “Dat gezegd hebbende, zou ik het heel fijn vinden als je die kop koffie even achterover zou willen slaan, zou stoppen met doen alsof je een idioot bent, want wij weten alle drie dat dat niet het geval is en gewoon mee zou willen plannen aan de verjaardag van je zusje.”
Ze pakte de koekjesdoos op en hield hem naar hem uit. Ze wist niet zeker of ze dit goed aan had gepakt, of dat ze te direct was geweest, maar ze moest even duidelijk maken dat hij een grens had bereikt bij haar. Ze wilde er zelf niet eens achter komen wat er zou gebeuren als hij er overheen zou gaan.
Zelf pakte ze een koekje uit het blik en nam een seconde te lang om te kiezen waar ze ging zitten. Trevor had zich zo gemanoeuvreerd dat hij op bijna elke plek tussen haar en Jareth in zat. Maar dat betekende een kant kiezen – een voorkeur aangeven – en dat was niet haar bedoeling. Dus ging ze op de stoel recht tegenover hen zitten, waardoor ze in een soort driehoek waren geparkeerd.
Ze wendde zich tot Trevor. “Oh, ik heb meer dan genoeg ideeën, maar ik vroeg me af of jullie nog wat ideeën hadden voordat ik de hele planning over nam.” En nogmaals; Zelfkennis is de sleutel tot succes. Thanks, mam. “Het wordt sowieso veel leuker als we allemaal met ideeën komen, in plaats van dat ik in mijn eentje helemaal vast zit in ideeën.”
Ze trok beide wenkbrauwen op in een speelse uitdaging. “Dus… kom maar op!”

[Cindy]

Het was dat het absoluut, en dan ook absoluut, niet zijn stijl was en een dergelijke gezichtsuitdrukking niet bij zijn outfit paste, anders had Jareth met zijn ogen gerold. Of quasi-verbijsterd zijn mond open laten hangen. Nu bewoog hij zijn gezicht zodat de kamer een paar graden draaide, keek Blue in diens vurige bruine ogen aan voor wat waarschijnlijk de eerste keer van zijn leven was en nam toen de koffie aan.
“Nogmaals Blue, waarom hebben wij nooit gedatet?” Jareth schonk de zichzelf benoemde beste vriendin van Lila een knipoog. Hij stond op het punt zich te verdedigen en Trevor te antwoorden dat hij vandaag geen druppel alcohol ophad - wat een regelrechte leugen was - toen er een scheut koffie uit zijn beker vloog en zijn hand verbrandde. Vloekend zette Jareth de kop op tafel en voordat Blue hem nog meer kon bekritiseren, had hij zijn toverstaf al getrokken om de bruine vloeistof van haar vloer te verwijderen. Door de afleiding had hij de koekjestrommel geheel gemist, wat geen probleem was. Er zou toch niets in het koekje zitten dat de dag enigszins dragelijk zou maken.
Je bent hier voor Lexie. Voor Lexie. Lexie!
Het was de enige reden dat Jareth zichzelf vanochtend uit bed kon trekken, een douche had genomen en zichzelf met veel moeite had kunnen dwingen te stoppen met drinken na een halve fles Bourbon. Hij wist ergens dat hij zich eigenlijk zou moeten schamen dat hij na 400 dagen achter elkaar nuchter te zijn weer onder invloed was, maar Jareth kon dat gevoel nergens in zijn lichaam vinden. Het enige wat hij wél voelde was een lichte vorm van opluchting. Hij voelde zich iets minder vreselijk over deze dag en dat was zijn terugval meer dan waard. Het kon hem ook niets schelen dat hij daarmee zijn vrienden nog verder van hem vervreemde. Trevor was al een tijd geleden klaar met hem, daarvoor hoefde Jareth geen Legilimens te zijn. Blue en hij waren nooit echt bevriend geweest, ze was slechts een vriendin van zijn zusje.
Lexie. Lexie. Lexie.
“Wat als we haar oude cheerflyteam uit de Verenigde Staten laten overkomen? Mijn lieftallige zusje houdt er ondanks haar vliegblokkade nog steeds van om naar cheerflying te kijken. Ik weet zeker dat die ouweheer van ons hun tickets wel betaald als Trevor het lief vraagt. De ideale schoonzoon ook al is het een Hathaway heeft meer kans van slagen dan zijn mislukking van een zoon.” Dat laatste was er uit voordat hij zichzelf tegen kon houden, maar hij kon er niet te lang bij stilstaan. Trevor en Blue wisten toch al hoe zijn ouweheer over hem dacht, hij had de energie vandaag niet om bang te zijn voor hun medelijden. Bij alle slangen, wat wilde hij graag weer terug naar huis keren om de rest van de fles leeg te drinken en te verdrinken in zijn eigen zelfmedelijden.
Je bent hier voor Lexie.

[Rowace]

Vrienden zijn met Jareth had eigenlijk altijd al betekend dat Trevor de helft van zijn opmerkingen negeerde omdat ze te dom voor woorden waren. Op zijn beurt besteedde Jareth geen aandacht aan alles wat Trevor zei dat hij als pessimistisch gezeur bestempelde. Dus toen Jareth zijn smakeloze dategrap herhaalde, reageerde Trevor er maar gewoon niet op. Hopelijk zou Blue het ook laten, want ze leek niet echt in de stemming te zijn voor ongevoelige opmerkingen.
Allicht zou het gesprek beter gaan als ze het over Jareths zowaar nuttige voorstel zouden hebben om de Amerikaanse cheerflyers over te vliegen als verrassing. Aan de ene kant was cheerflying Lila’s lievelingssport, maar aan de andere kant vond ze het nog steeds confronterend dat ze zelf waarschijnlijk nooit meer zou vliegen. Toch was het niet een heel gek plan en voor Jareths huidige staat beschouwde Trevor dat als een overwinning; hij had immers half-en-half verwacht dat hij strippers zou voorstellen.
‘Dat lijkt me een prima –’
Maar voor Trevor zijn compliment kon afmaken, verpestte zijn voormalig beste vriend het. Natuurlijk. Hij kon tegenwoordig niet één ding zeggen zonder dat het over zichzelf ging. Trevor klapte zijn mond dicht. Het was niet zozeer dat hij Jareth verachtte of het geduld niet langer kon opbrengen om in zijn aanwezigheid te verkeren, maar hij hoefde niet alles te pikken in de naam van Jareths zwakke mentale gestel. Omgekeerd had Jareth hem ook vaak genoeg op zijn aanstellerige gedrag gewezen en dat had hem, hoe vervelend het ook was in het moment zelf, wel geholpen om zich langzaam maar zeker uit de put van de zelfmedelijdende depressie te vechten.
‘Jareth, ik zeg dit als je vriend en omdat ik vind dat je dit moet horen, maar stel je godverdomme niet zo aan. Het is allemaal heel jammer dat je pa denkt dat je een waardeloze zak bent, maar mijn hele familie vindt me uitschot en Blue ként haar vader niet eens, en wij zijn ook gewoon functionele volwassenen met een baan en een leven. Wat verwacht je nou helemaal dat er gebeurt? Dat je pappie van je zal houden als je sterft aan een tragische overdosis en excuses gaat staan janken aan je graf? Vergeet die man en ga iets doen met je zielige leven, want zwelgen in alcoholisch zelfmedelijden staat je niet. Dan kunnen we volgend jaar ook een stom feestje voor jou organiseren, in plaats van dat je God-weet-wat doet in Griekenland – want afkicken was het duidelijk niet.’
Zo, dat was eruit. Trevor staarde zijn vriend woedend aan, maar op een gekke manier luchtte het op om alles in zijn gezicht te gooien. Normaal gesproken waren ze nooit zo direct, maar die strategie werkte klaarblijkelijk niet goed genoeg. En zei Lila niet altijd dat hij zich opener moest opstellen?
‘Sorry, Blue,’ zei Trevor en hij trok zijn blik los om naar haar te kijken. ‘Hier kwamen we niet voor en het is niet mijn bedoeling om ruzie te zoeken in jouw huis. Maar dit moet.’ Met die woorden keek hij van Blue naar Jareth en zond hen woordeloos toe: En waag het niet om van onderwerp te veranderen.

[Cindy]

“Sorry, Blue,” zei Jareth met een stem die droop van sarcasme terwijl hij zich tot Trevor richtte. “Wanneer ben jij van arrogante eikel veranderd in een prince charming?” Jareth was al lang niet meer in staat zich ook maar enigszins zorgen te maken over een bijpassende gezichtsuitdrukking en zette grotere ogen op dan die van een huis-elf. Geen van de technieken die ze hem bij de afkickkliniek hadden aangeleerd hadden op dit moment ook maar enige kans van slagen. Zijn hoofd bonkte, zijn maag draaide zich om en Jareth had het gevoel dat hij weer terug bij af was: in Griekenland, met zijn knieën op de stenen vloer en zijn hoofd in het toilet. Alleen in het appartement van de zichzelf benoemde beste vriendin van Lila kotste Jareth woorden uit in plaats van braaksel.
“Mijn vriend? Doe maar niet alsof jij mij nog steeds als vriend beschouwt. Op de dag dat we van Zweinstein zijn afgestudeerd heb je mij van je bezem geflikkerd en ben je zonder om te kijken doorgevlogen.” Met zijn koffiebeker wees hij in de richting waar Blue ongeveer moest zijn, waarom bleef de kamer in deze gekantelde stand? “Ik kan mij in ieder geval niet meer herinneren dat je daarna ooit nog zonder buffer vrijwillig met mij in dezelfde ruimte was.”
Het was dat Jareth te vaak getuige was geweest van een weggeworpen speeltje van zijn ouweheer die haar furie dan maar op diens zoon af reageerde, anders had hij de verdomde beker tegen de dichtstbijzijnde muur geworpen. In plaats daarvan kwam al zijn woede samen in het compleet de grond inboren van zijn voormalige beste vriend.
“Lul, richt je vervloekingen liever op een spiegel. Dat jij nou nooit drinkt omdat je niet kunt functioneren zonder die pillen,” Jareth maakte met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht, “die je weigert drugs te noemen, wil nog niet zeggen dat iedereen die een paar glazen zuipt per definitie verslaafd is.” Ergens in zijn achterhoofd hoorde hij Georgios’ stem afkeurende geluiden maken, maar die kon een dikke middelvinger krijgen. “Niet iedereen vindt het vreselijk dat zijn pappie nooit van hem heeft gehouden. Ze kunnen mij naar Azkaban slepen voordat ik er ook maar een traan over laat dat mijn ouweheer meer van zijn alles behalve ideale schoonzoon houdt dan van zijn bloedeigen zoon.” Net als braaksel voelde Jareth zich een tikkeltje beter nu bijna al het gif uit zijn lichaam was. Maar net als bij kotsen, was hij nog niet helemaal klaar. “Mijn ouweheer zou zeker niet jankend aan mijn graf staan, maar hij zou in ieder geval nog het fatsoen hebben om naar de begrafenis te komen, van jou ben ik daar nog niet zo zeker van. Al hoop ik voor Lila dat ze op die dag iemand heeft op wie ze kan steunen.”
Jareth wist dat het beeld dat hij nu schetste te veel was, dat de kamer nog meer was gekanteld en dat hij zijn gal volledig had gespuwd. Trevor ouderwets uitschelden en hem schreeuwend de waarheid vertellen had hem enigszins afgeleid van zijn problemen. Maar nu hij al zijn woede had opgebruikt dreef een andere emotie naar boven. Verdriet. Jareth gooide gefrustreerd zijn handen in de lucht, keek emotioneel zijn beste vriend aan en zakte toen verslagen door zijn knieën. “Trevor… Bij alle slangen, je weet niet… Ik bedoel, ik heb zo vaak geprobeerd…” Zijn lichaam was op, zijn ogen verloren de strijd. Jareth barstte in janken uit.

[AlessaJess]

Jareths opmerkingen over het daten waren waarschijnlijk een manier voor hem om op een subtiele manier aan haar door te geven dat ze wel een soort van een punt had, zonder dat hij het echt hardop hoefde te zeggen. Ze zag gelijk waarom de twee jongens zo lang vrienden waren geweest. Beide waren nou niet echt van de directe communicatie. Of dat dacht ze tenminste, tot Trevor zijn mond opentrok. Haar eigen mond viel open. Als versteend stond Blue te kijken naar het drama dat zich voor haar ogen afspeelde. De hele situatie ging van kwaad tot erger tot iets wat duidelijk nóg heftiger was dan dat.
Het ene moment maakte Jareth nog een opmerking druipend in zelfverachting, het volgende moment waren de twee jongens elkaar nog net de huid niet vol aan het schelden. Blue zag de situatie compleet uit de hand lopen. Zag het escaleren tot een ruzie die veel verder ging dan wat er allemaal werd gezegd. De blik in Trevors ogen beangstigde haar.
“Allebei, koppen dicht!”
Met korte uithalen van haar toverstok snoerde ze de twee jongens de mond. En aangezien ze de silencio niet nonverbaal konden opheffen, zou dat nog wel even zo blijven ook.
“Trevor, letterlijk alleen de eerste zin van die tirade was ook maar enigszins acceptabel richting een vriend. Letterlijk, een sarcastische, stille badboyreputatie geeft je geen excuus om iemand verbaal vanuit het niets compleet op zijn bek te geven!” Ze keek hem met grote ogen aan. Ze had nog nooit zo’n ruzie meegemaakt tussen vrienden en had geen idee hoe ze dit aan moest pakken. Maar ze kende Trevor goed genoeg om te weten dat dit geen seconde verder mocht escaleren als ze dit nog op een of andere manier wilde redden. Ze was niet eens zeker of ze dat nu nog voor elkaar konden boksen.
“En jij –” Ze richtte zich tot Jareth, die zonder dat ze het had gemerkt compleet in was gestort. De tranen gleden over zijn gezicht en haar woorden bleven bijna in haar keel steken. Bijna. “Ik weet niet wat er met jou aan de hand is, Jareth, en ik wil het er heel graag rustig met jullie over hebben, maar in welk universum is het ook maar enigszins oké om niet alleen je beste vriend zo uit te schelden, maar om dát soort ongevoelige opmerkingen te maken? Wat geeft je het recht om iemands mentale gezondheid zó in zijn gezicht te gooien!?”
Ze draaide zich met een ruk weer om naar Trevor.
“En dat geldt ook voor jou! Verslavingen zijn niks anders dan een vergevorderde mentale ziekte en hoe is het in zwereldsnaam mogelijk dat jullie dat niet van elkaar begrijpen?! Wat ben ik hier? Een soort moedereend? Doe normaal, jongens!”
Ze greep met beide handen haar nek vast en zakte terug op de stoel. Maar ze voelde zich compleet ongemakkelijk na die tirade en stond gelijk weer op.
“Ik ga jullie allebei jullie stem weer teruggeven, maar waag het niet om elkaar weer naar de keel te grijpen!” Ze haalde een keer diep adem en pakte haar toverstok goed vast. Ze had nog nooit spreuken op haar vrienden gebruikt – niet op deze manier in ieder geval. Er voelde iets heel erg verkeerds aan. Maar ze had ook geen idee wat ze anders had kunnen doen. Wat ze had moeten doen.
Ze zwiepte haar toverstok twee keer door de lucht en hoopte maar dat ze de spreuken correct gedaan had. Ze had niet de behoefte om het na te vragen.

[Rowace]

Het viel te verwachten dat Jareth uit zou halen. Niet alleen omdat hij altijd al een gebrek aan remmingen had – vooral als hij gedronken had – en niet alleen omdat Trevor als eerste over de grens was gegaan die hij met rust had moeten laten. Jareth wilde altijd overtroeven, maakte niet uit waarin. Dus als Trevor één stap te ver ging, sprintte Jareth vol woede langs hem heen. Kijk, het doet me niets. Ik kan jou veel meer pijn doen, leek hij te willen zeggen.
Toch was het Jareth die het op een janken zette. Midden in een dramatische zin over hoe hard hij toch zijn best deed, braken de dijken door. Een gedachte flitste door Trevors hoofd die hij verachtte maar toch niet kon beantwoorden: waren die tranen echt of gewoon een toneelstukje om sympathie op te wekken?
Midden in een jammerlijke uithaal viel Jareth plotseling stil. Blue had hem de mond gesnoerd en met een tweede, felle zwiep van haar staf voelde Trevor dat ook hij monddood was gemaakt. Hij staarde haar een moment lang verbaasd aan en hij moest tot zijn schaamte toegeven dat hij haar weer eens had onderschat. Happy go lucky, maar lang niet gek. Zo’n Monddoodbezwering kon alleen zij opheffen en dat zou ze pas doen als ze hen had waar ze hen wilde hebben.
Blues bezwering hinderde hem echter niet; hij was al niet van plan geweest om iets tegen Jareths tirade in te brengen. Zoekend naar een greintje sympathie voor zijn beste vriend kwam hij met lege handen te zitten, maar als er iets was wat Trevor beter kon dan Jareth, dan was het wel incasseren. Alles wat Jareth hem in het gezicht gooide, had hij al eerder gehoord en ook al deed het pijn om het nu uit zijn mond te horen komen, zou hij er geen traan om laten. Laat staan nu de verontwaardigde Blue als een soort bliksemafleider met krullen tussen hen in stond om hen flink de wind van voren te geven.
Trevor moest zich in houden niet met zijn ogen te rollen toen ze hem een badboy noemde. Zijn omhoogkruipende wenkbrauw kon hij echter niet stoppen. Normaliter had hij in zo’n moment graag oogcontact gedeeld met iemand om een woordeloos moet je die horen uit te wisselen, maar hij had geen zin om naar het grienende hoopje ellende tegenover hem te kijken en Damien was zo wijs om niet op het kabaal in de huiskamer af te komen. Er zat dus niet veel anders op dan om Blue geduldig aan te horen, terwijl ze boze woorden van de een naar de ander slingerde en er duidelijk niet bij kon waarom mensen zo gemeen konden doen. Als Jareth niet zo’n waardeloze eikel was geweest, was het best grappig geweest.
Uitgeblust na haar monoloog in de doodse stilte tussen de twee jongens plofte Blue terug op haar stoel. Meteen kwam ze weer overeind. Dat kind kon ook geen seconde stilzitten.
In een zeer onverstandig moment besloot ze dat haar toespraak hen vast tot veel volwassen inzichten had gebracht en hief ze haar spreuk weer op. Voordat Jareth opnieuw van wal kon steken, stond Trevor op. Nog steeds woordeloos beende hij naar de keuken, zodat hij uit het zicht van de woonkamer was. Als hij ergens nu geen behoefte aan had, dan was het wel Jareths gezanik weer moeten aanhoren. Die kon beter in zijn eentje afkoelen – hoe verder weg, hoe beter.
Trevor rommelde in de koelkast en vond wat flesjes frisdrank, waarvan hij er een pakte. Cafeïne kon hij nu wel gebruiken. Terwijl hij gespannen luisterde of hij al een tweede uitbarsting uit de woonkamer hoorde komen, schroefde hij de dop van het flesje en zette het aan zijn lippen.

[Cindy]

Met zijn stem die door de kleine heks werd gestolen verdwenen ook zijn tranen. Als de situatie anders was geweest en Jareth die ochtend niet te veel alcohol naar binnen had gewerkt om te ontsnappen aan zijn gedachten dan had hij Blue met een brede grijns op zijn gezicht aangekeken. Niet eerder had hij haar zo autoritair en doortastend meegemaakt. Ze deed hem nog het meest denken aan een Griekse receptioniste, een van de weinige dames in Thessaloniki die zijn charmes had kunnen weerstaan.
Waarom hebben wij nooit gedatet?
Zijn lippen bewogen, maar het geluid om de woorden te communiceren ontbrak. Even dacht Jareth ook een teken van humor op het gezicht van zijn voormalige beste vriend te ontdekken, maar hij kon het zich vergissen. Trevor deed immers behoorlijk veel moeite om zijn blik te vermijden. Net een klein kind die niet de verantwoordelijkheid wilde dragen voor deze ruzie en zich niet kon voorstellen dat de ander ook gevoelens had. Het was de reden geweest voor voor zijn uitbarsting waarin hij - toegegeven - gif had gespuwd waar Jareth nu spijt van had. Maar Hathaway had vanaf het eerste moment hij hem had ontmoet alleen ontzag gehad voor harde woorden en daden. Hun hele vriendschap was gebaseerd op een vechtpartij die Jareth had gewonnen!
Toen de kleine heks de bezwering eindelijk had opgeheven, was het alsof ze daarmee hen niet alleen hun stem had teruggegeven, maar ook het vermogen om weer te bewegen. Woordeloos stormde Trevor de kamer uit. Graag had Jareth hem zo kil mogelijk toegesnauwd dat zijn voormalige beste vriend laf was door zichzelf uit de situatie te verwijderen, maar het zou te veel energie kosten. Energie die hij niet langer wilde verspillen aan het nog verder kapot maken van hun band die ooit in een ver verleden vriendschappelijk was.
In plaats daarvan richtte Jareth zich tot Blue. “Je hebt gelijk,” zei hij zonder zijn blik van de kleine heks af te wenden en zijn gevoelens op die manier te verstoppen. Precies zoals hij al die maanden geleden had gedaan bij een zekere Dreuzel, in een ander land, voor het incident dat hem terug in de afgrond had geworpen.
“In geen enkel universum is het oké om iemands mentale gezondheid in diens gezicht te gooien.” Het kwam er gemakkelijker uit dan hij had verwacht, Georgios zou trots zijn. “Maar, Blue, Trevor en ik zijn allang geen vrienden meer, laat staan beste vrienden.”
Vermoeid stapte Jareth om Blue heen om zich in de stoel te laten zakken waar zij net nog had gezeten. Het feit dat zij boven hem uittorende voelde passender bij deze situatie en zorgde er bovendien voor dat de kamer eindelijk stopte met kantelen. Nu zijn omgeving stilstond, kwam zijn hoofd weer op gang en kreeg hij een heldere ingeving. Het zou nooit meer goed komen tussen Trevor en hem. Op Zweinstein had hij Trevor nodig als bliksemafleider, zodat hij zich niet compleet ellendig en alleen voelde. Trevor had op zijn beurt hem nodig om zich niet compleet af te sluiten en als paria onder Zwadderaars te leven. Hun vriendschap was altijd gebaseerd op het feit dat niemand het in Zwadderich overleefde zonder een bondgenootschap. Nu ze waren afgestudeerd, was er letterlijk niets meer wat hun bond.
“Als er iemand het recht heeft om mij compleet op mijn bek te geven en mij een waardeloze zak te noemen, is het Hathaway.” Hoewel het er met een vermoeide zucht uitkwam, meende Jareth elk woord. Als er een tovenaar was die het recht had om zijn leven onmogelijk te maken, was het Trevor. Het enige waarop hij kon hopen was dat zijn voormalige beste vriend zo snel mogelijk terug naar de woonkamer zou komen om hem de genadeslag te geven.