66 minuten tot middernacht

[AlessaJess]

 -- 66 minuten tot middernacht --

Blue & Olivia

Dit was niet het soort setting waar Blue blijkbaar normaal gesproken foto’s zou maken – en het tijdstip had daar niet eens iets mee te maken. Maar ze was in de vreemde positie gemanoeuvreerd dat ze door haar vriendin en tevens de ex van haar beste vriend gevraagd was om foto’s te maken van het concert dat ze met haar band in Londen opvoerde, terwijl Blue eigenlijk geen herinneringen meer had van wie die hele Eliza Dayes nou was. Een vervelende bijkomstigheid van Blues kortstondige maar intense ontmoeting met de nieuwe drakenpest was dat ze zich eigenlijk niks meer kon herinneren van voor het moment dat ze wakker was geworden in het ziekenhuis. Maar ze maakte er het beste van en had deze kans gretig aangegrepen om in ieder geval weer wat meer van haar vorige leven te weten te komen. Blue had er zelfs een specifieke perspas bij opgestuurd gekregen om exact dat te kunnen doen.
Iemand duwde tegen Blue aan en ze verloor half haar evenwicht. Tegen de tijd dat ze rechtstond kon ze al bijna niet meer zien wie van de tientallen mensen om haar heen de beuker was geweest. Het was gewoonweg bizar om te zien hoeveel mensen er te wachten stonden om naar binnen te mogen om een optreden te zien van Six Minutes Till Midnight. De persrij was dan wel honderd keer korter dan de rij voor normale bezoekers, maar Blue was helemaal geen rijen gewend in haar werk, dus zelfs de paar tientallen fotografen die al dan niet met hulp waren gekomen, waren lichtelijk intimiderend. Nou was dit ook een VIP-show, speciaal georganiseerd om te beginnen om 6 voor 12 – credit naar de bandnaam – dus op zich was de drukte niet zo gek, maar toch. Gelukkig was deze rij al in beweging. Blue was absoluut niet jaloers op de personen die nog een uur in de rij moesten staan tot alles van de foto- en videograven goed was opgezet. Ze diepte haar perskaart alvast uit de speciale tas die zo betoverd was dat alleen zij er dingen uit kon halen – en er dus ook niks uit kon vallen, wat voor haar op zich een hele handige toepassing was. Het was niet de meest georganiseerde rij die Blue ooit had gezien, maar ze gokte dat ze na de volgende persoon wel ongeveer aan de beurt was.

[Timsel]

Olivia was haar kaartje kwijt. Het was te bizar voor woorden, en als iemand dit aan haar verteld zou hebben zou ze diegene uitgelachen hebben, maar de hond van haar vader – echt een poepie verder, hoor – had haar kaartjes opgegeten. Ja. Echt waar. Ze had het zelf zien gebeuren. Ze had hier maandenlang naar uitgekeken: de Britse tour van Six Minutes Till Midnight. Ze hadden jarenlang niet meer opgetreden in Brittannië, maar nu waren ze terug. Olivia was een ontzettend grote fan van de leadzangeres – echt een knappe, grappige, sexy vrouw – en had gehoopt haar misschien na het concert te kunnen spreken, maar toen kwam die rothond.
Een paar dagen geleden had ze haar kaartjes aan haar zus – een fan, hetzij minder dan haarzelf – laten zien en was daarna even een sigaretje gaan roken op de veranda van het landhuis. Toen ze terugkwam, zag ze net hoe Roef de kaartjes over zijn lippen deed glijden.
Echt waar!
Maar goed, zonder kaartje kwam je niet binnen, en dat was best wel stom, want ze had hier zó lang naar uitgekeken en nu kon het niet. Het hele incident had er wel voor gezorgd dat ze sindsdien niet meer gerookt had, dus er was in ieder geval één positief aspect aan dit alles. Haar vriendinnen hadden haar uitgelachen, gezegd dat ze toch geen kaartje had gekocht, maar dat was niet waar!
Maar ja, hoe kwam ze nu binnen? Iemand bestelen? Eén van haar vriendinnen naaien? Over een hek klimmen kon niet, want die waren magisch beschermd waardoor je er niet overheen kon. Nee, de enige manier was de lange rij waar ze toch weggestuurd zou worden als ze erin zou gaan staan.
Maar toen viel haar blik op de persrij. De radartjes in haar hoofd draaiden overuren. Wat als…
Ze liep het bos achter de rij in, en begon de grond af te speuren. Al snel had ze er eentje: een kever. Gelukkig had ze eerder dat jaar de spreuk kever naar camera geleerd, wat een kever in een camera transformeerde. De spreuk lukte en niet kort daarna liep Olivia het bos weer uit met een flitsende camera die ooit een kevertje was geweest. Wat is magie toch mooi!
Ze speurde de persrij af en zag een meisje dat er ietwat verward uitzag: ze keek een beetje vaag in het rond, alsof ze niet precies wist waar ze moest zijn. Ze zou begin de 20 moeten zijn, dus niet veel ouder dan zijzelf was. Olivia zelf vond dat zijzelf door kon gaan voor iemand van 18 of 19, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Olivia stapte op haar af.
‘Heeeee!’ zei ze vrolijk en gooide een arm om het wildvreemde meisje heen en gaf haar ter begroeting drie zoenen op de wang. ‘Wat heb ik jou toch ontzettend lang niet meer gezien! Wat leuk! Werk je ook bij De Ochtendprofeet? Wat een toeval! Ik heb je daar nog niet eerder gezien.’
Ze rommelde wat in haar heuptasjes, en ach, geen perskaart. ‘Hè!’ riep ze verward. ‘Ik zou toch zweren dat – nou ja zeg.’ Ze fronste, en maakte toen een geschokt gezicht. ‘Ik ben mijn perskaart vergeten. Ik ben nieuw bij de krant en ik heb er zoveel voor moeten doen om er te mogen werken en nu verpest ik het op mijn allereerste dag… Ik kan wel janken. Zonder perskaart kan ik niet binnenkomen…’

[AlessaJess]

Blue voelde dat er een arm om haar heen geslagen werd en draaide zich instinctief naar de persoon toe. Ze zag nog net een flits paars voor ze drie zoenen op haar wangen geplant kreeg. “O, hey,” zei ze een beetje verbaasd, maar dat was ook wel zo’n beetje het enige wat ze er tussenin kon krijgen voor het meisje gelijk doorging over hoe ze elkaar kenden. Maar toch niet? Nee, wel. Ze kenden ze elkaar blijkbaar. Oh nee... Het meisje begon in haar tasje te graaien, wat Blue een mooie gelegenheid gaf om haar iets beter te bekijken – en haar het rottige "sorry, maar ik kan je me niet herinneren, want..." nieuws te vertellen. Blue haatte dit deel van haar leven. Maar de excentrieke, jonge meid met haar paarse haar zag eruit alsof ze wel een beetje ruimdenkend was en Blue niet gelijk als een paria zou behandelen. Dat stemde haar humeur al gelijk wat beter. Ze wierp het meisje haar breedste lach toe. “Nee nee, ik werk niet voor de Profeet, ben zo’n beetje een freelancer eigenlijk, al heb ik de laatste tijd een soort van een pauze genomen – of heb moeten nemen eerder. Lang verhaal. Vertel ik je nog wel. Of, eigenlijk…” Blue wilde ook in haar eigen tas gaan graaien, toen het onbekende meisje voor haar een gepijnigde kreet slaakte. Blue keek gelijk weer op. “Wat is er?”
Het gezicht van het jonge meisje vertrok in een gechoqueerde uitdrukking die Blue zo goed kende. En de woorden die daarna uit haar mond kwamen vliegen bevestigden dat gevoel alleen maar. Ze had één kleine fout gemaakt en meteen was het gedaan voor de avond. Geen redden aan. Niet door zichzelf in ieder geval. Blue wierp snel een blik op de rij: de man voor haar kreeg net zijn pas terug aangeboden, dus binnen twee tellen was zij al aan de beurt. En ze zou dat meisje hier niet alleen laten staan. Niet terwijl zij zichzelf in de laatste maanden meerdere malen in exact dit soort situaties had bevonden.
“Flut. Dat ken ik… Geen zorgen!”
Blue griste haar grootste twee camera’s uit haar tas, hing één ervan om haar nek, slipte haar kaart weer terug en trok er meteen een statief uit dat ze in de handen drukte van het meisje. Het resultaat was dat ze er allebei als de meest klungelige, onvoorbereide en overbeladen fotografen ooit uitzagen. Niet een look waar Blue geheel onbekend mee was.
De controleur wenkte haar over en Blue trok het meisje aan haar mouw, terwijl ze met een brede glimlach op de man afliep. “Kom mee,” zei ze zachtjes.
Ze stak gelijk een lekkere babbel af met de man, terwijl ze met haar ogen rollend haar camera’s op zijn tafel legde. “Sorry hoor. Soms heb je gewoon van die dagen die helemaal niet lopen zoals je ze verwacht had. Vind u het erg als ik dit hier even neerleg?” Ze wierp hem haar grootste, ongemakkelijke lach toe, terwijl ze in haar tas ‘op zoek ging’ naar haar pas. Ze trok een van haar cameralenzen eruit. “We dachten echt dat we het niet meer zouden halen met dat hele passenfiasco bij de Profeet.” Ze pakte nog eens twee lenzen achter elkaar de tas uit, die ze het – niet zo grote – tafeltje oplegde. “Het was echt puur geluk dat we deze nog aan Eliza konden vragen, anders waren we, nou ja, verdoemd geweest is wel een heel heftige uitdrukking, maar toch!” Ze trok een tasje met batterijen eruit en legde die ook nog op de stapel. “Je wil zoiets toch echt niet missen! Vooral niet als iemand je speciaal heeft gevraagd.” Ze haalde haar schouders een beetje verloren op. “Vrienden laat je nou eenmaal gewoon niet graag in de steek, snapt u wel?” Op dat moment toverde ze – in de niet letterlijke vorm van de term – haar pas tevoorschijn, waar in plaats van een krant of tijdschrift waar ze voor fotografeerde, alleen maar stond dat de pas inderdaad persoonlijk door Eliza was aangevraagd. Het was een schaamteloze vorm van machtsmisbruik, maar nood breekt wet. De man keek haar met wat samengeknepen ogen aan – ze nam het hem niet kwalijk, ze had zo zitten wauwelen – en pakte de pas over om hem aan wat van de heftigste authenticatiespreuken te onderwerpen die ze ooit had gezien. Langzaam pakte ze de lenzen en camera’s weer terug in haar tas. Laat hem na dat toneelstukje alsjeblieft genoeg onder de indruk zijn van die echte kaart dat hij niet ook naar de pas van het meisje zou vragen… Alsjeblieft…

[Timsel]

‘In orde.’
Wat? Holy shit, het is me… gelukt? Stomverbaasd zag ze hoe de bewakingsman het pasje teruggaf aan – Olivia ving een blik op van haar perspas – Blue. Olivia knikte dankbaar naar de beveiligingsman en liep daarna haastig voorbij het beveiligingspoortje na nog een blik opgevangen te hebben van de vele beveiligingsapparatuur. Dat was een stuk makkelijker dan gedacht! Ze moesten hier de beveiliging aanscherpen.
Pas toen de beveiliging uit hun zicht was, wierp ze zich dankbaar op Blue in een dikke omhelzing. ‘Wow. Dat was close,’ zei ze daarna, en floot even opgelucht. ‘Echt, dankjewel dat je voor me bent ingesprongen. Doet me aan vroeger denken,’ zei ze met een grijns. Ze besefte zich dat ze nu een paar smoesjes moest bedenken om dit feit te kunnen ondersteunen, maar daar was ze nu ondertussen wel goed in.
Olivia loog veel; tegen leraren dat ze haar huiswerk kwijt was geraakt, ziek was geweest, of tegen haar vader, wanneer hij haar vroeg waarom er platgedrukte sigaretten op het terrein lagen, of tegen vrienden en vriendinnen, wanneer ze iets moest bedenken om hun aandacht te krijgen of financieel ondersteund te worden – ze had alleen nog nooit gedaan alsof ze iemand kende, terwijl dat helemaal niet zo was.
Misschien was het handigste om nu weg te gaan en ‘haar werk’ te doen, maar tegelijkertijd… ze was verdomme backstage, terwijl haar vriendinnen ergens op de achterste rij zaten en de hele tijd verrekijkers moesten gebruiken om ook maar iets van de band te kunnen zien. Misschien kon ze Eliza wel een knuffel geven, haar dingen vragen die ze altijd al van haar had willen weten… Bovendien had Blue haar zonder enige twijfel geholpen. Ze leek haar erg slim en was niet bang om te liegen om iets te bereiken, wat Olivia erg leuk vond, en bovendien, laten we wel wezen, zag ze er goed uit.  
Radartjes gingen heen-en-weer in haar hoofd, en eigenlijk moest ze al blij zijn met het feit dat ze überhaupt binnen was gekomen, maar nu ze hier toch was…
Dit kan een interessante avond worden.
‘Het concert start in eh… een uurtje?’ zei Olivia, die een blik op een grote klok wierp. ‘Wil je voor die tijd iets doen? Een biertje drinken? Of moet je backstage naar de repetities? Want dan ga ik met je mee!’

[AlessaJess]

“In orde.”
Oh wow… Blue stond even als aan de grond genageld. Het was haar gewoon gelukt! Het duurde misschien iets langer dan gebruikelijk voor ze haar handen weer genoeg kon laten werken om het pasje aan te pakken, maar toen ze het deed kwam ze weer helemaal los. “Dank u wel. Fijne dag nog meneer. Werk ze!” Ze plakte haar meest brede grijns op haar gezicht en liep met het meisje weg die een lange fluit uitblies. “Wow, dat was close.” Blue keek d’r vanuit haar ooghoeken aan en voelde de grijns door haar gezicht breken in een brede lach. “Dat mag opgaan voor understatement van de eeuw…” Ze kon bijna haar lachen niet meer inhouden tot het meisje begon over vroeger. Tja. Dat rottige werkje was er dus ook nog. Ze voelde gelijk haar humeur weer iets dimmen. Ze wilde haar mond openen toen ze stom werd geslagen door de grootte van deze ruimte. Hoe veel mensen konden hier eigenlijk naar binnen!? Het meisje naast haar begon weer te praten en bracht een goede vraag op.
“Nou ja… de backstage fotografie begint pas over tien minuten en eigenlijk moet ik daarvoor nog mijn spullen op gaan zetten…” Blue keek het door zwevende lampen verlichtte veld over en maakte een snelle beslissing. “Maar het kan geen kwaad om even rond te kijken en de plek te verkennen? Kijken waar we de beste foto’s van zowel het podium als het publiek kunnen maken?” Ze zette haar tas neer zodat het meisje de spullen erin kwijt kon en een beetje normaal rond kon lopen. “Ik heb je trouwens nog iets te vertellen. Beetje vreemd misschien en überhaupt een lang verhaal, maar…” Blue gaf op en rommelde wat door haar tas heen tot ze een pasjeshouder vond. Ze gaf het meisje een van de lichtblauwe kaartjes met gouden letters aan en wachtte gespannen op haar reactie.
Hi, mijn naam is Hazel “Blue” Hathaway, maar dat weet je waarschijnlijk wel, want daarom geef ik je nu dit kaartje. Ik ben door de nu-niet-meer-zo-nieuwe drakenpest mijn volledige geheugen kwijt geraakt. Dat betekent dat ik ook niet meer weet wie jij bent. Maar nieuwe start, nieuwe kansen en zo. Heb je nog vragen? Stel ze maar. Zo niet mag je jezelf weer voorstellen en me vertellen hoe wij elkaar kennen. Dank je.
Trevor had gezegd dat hij de kaartjes had gemaakt omdat ze er altijd een zooitje van maakte als ze het zelf probeerde te vertellen, maar iedereen had haar altijd prima begrepen als ze het zelf uitlegde. Het probleem was de brok in haar keel en haar neiging om eroverheen te praten, wat ook de reden was dat ze het kaartje – dat ze ondertussen uit haar hoofd kende – niet gewoon zelf opdreunde. Ze waren door heel veel –iets minder aardige – versies heengegaan voor ze uiteindelijk hierop uitkwamen. Volgens Damien was het de perfecte combinatie en mooi to the point. Volgens zowel Trevor als Blue had het een verkeerde toon gehad, maar allebei vonden ze dat het een andere kant op aangepast had moeten worden – hij directer, zij wat aardiger. Dus hadden ze het maar zo gehouden.
“Dus. Vragen?” vroeg ze met een gespannen glimlach, toen het leek alsof het meisje klaar was met lezen.