En even wist ik het niet meer

[Rowace]

Al voordat hij uitgesproken was, had hij zich rot gevoeld over zijn opmerkingen en Blues reactie maakte het niet veel beter. Ze wendde met een scherpe draai haar hoofd af, zodat haar dikke, donkere krullen voor haar gezicht vielen en hij haar niet meer aan kon kijken. Ofwel ze huilde, ofwel ze was er niet ver vanaf. Haar houding was stijver dan ooit en ze streelde haar blote armen in een poging zichzelf te kalmeren.
Berouwvol keek Damien naar wat hij had veroorzaakt, maar hij liet het bij zijn verontschuldigingen, bang dat hij haar weer te snel wilde pushen. Als het al lastig was voor hem om haar zo te zien, dan was het voor haarzelf al helemaal hel. Hij moest haar de tijd geven om alles voor zichzelf op een rijtje te zetten, hoe ongeduldig hij ook was om dit alles zo snel mogelijk achter hen te laten. Zo werkte het klaarblijkelijk niet. Hij zou denken dat hij beter zou moeten weten, gezien zijn ervaringen met de instabiele mentale gezondheid van zijn broertje, maar bij Trevor had hij altijd precies geweten wat er in zijn hoofd omging en wat hij nodig had. Het meisje dat tegenover hem zat, was Blue – en tegelijkertijd ook niet, en hij had vrij weinig input om haar gedachten uit af te leiden. Het zou hem niets verbazen als ze zelf ook niet goed wist wat ze zelf eigenlijk dacht, aangezien haar hele wereldbeeld was ontwricht. Nee, het enige wat hij haar kon bieden, was meer geduld en hopelijk antwoorden.
Even was het stil terwijl Blue zich vermande en Damien probeerde om haar woordeloos en roerloos duidelijk te maken dat ze daar alle tijd voor mocht nemen. Net toen hij overwoog om zichzelf te excuseren naar het toilet om haar de mogelijkheid te geven om hun ontmoeting af te ronden zonder dat ze bot hoefde te zijn, gaf ze hem een tweede kans. Haar stem was een tikje trillerig, maar toch vastberaden.
‘Voor iemand met het geheugen van een tienjarige, ben je erg volwassen,’ merkte Damien met een op met een voorzichtig glimlachje, in de hoop te laten zien dat hij het echt niet kwaad bedoeld had.
Dit bleek genoeg voor haar te zijn om zich echt te herpakken – voor nu had ze hem vergeven. Hij wist niet of dat kwam omdat ze nog steeds de Blue was die onmogelijk lang boos op hem kon blijven, of omdat ze had besloten dat ze hem te hard nodig had voor antwoorden om het zich te kunnen veroorloven om hem nogmaals weg te sturen. Per slot van rekening leek hij momenteel haar enige link te zijn naar haar magische leven.
Hij knikte haar bemoedigend toe toen ze aarzelend voorstelde om hun vragensessie weer op te pakken. Ze had haar volgende vraag echter niet ongelukkiger kunnen timen. Ze probeerde het te verpakken als een grapje, maar de haartjes op zijn armen en nek gingen recht overeind staan. Hij ademde traag en diep in, terwijl hij probeerde te bedenken hoe hij haar kon vertellen dat dat de enige vraag was die hij niet zou beantwoorden. Hij had nog nooit iemand verteld hoe hij aan zijn litteken was gekomen. Zelfs Lila, die af en toe Legilimentie gebruikte bij Trevor, wist het niet. Damien kon alleen maar hopen dat Blue hem er niet toe zou dwingen om te kiezen tussen hun vriendschap en dit geheim; dat ook deze versie van Blue hem zou vergeven dat hij haar niet in vertrouwen nam. Al zou hij het haar niet kwalijk kunnen nemen als haar argwaan terug zou keren. Hij smoorde de rest van die gedachtegang in de kiem. Hij had geen andere optie. Hoe kon het dat dit gesprek zo verkeerd ging?
Gepijnigd keek hij haar aan, smekend met zijn ogen. Hij schudde langzaam zijn hoofd, alsof ze het eerder zou accepteren als hij het slechte nieuws traag bracht. ‘Ik wil je helpen. Echt waar. Ik weet dat dat misschien niet zo lijkt momenteel, maar het is wel zo. Maar ik ga die vraag niet beantwoorden. Je kunt het je niet herinneren, maar je hebt hem me al een miljoen keer gesteld en ik heb hem nooit beantwoord en… dat heb je geaccepteerd. Uiteindelijk. En dat zul je opnieuw moeten doen. Volgende vraag. Alsjeblieft.’ Hij beet op de binnenkant van zijn onderlip, durfde haar blik niet los te laten. Hij had werkelijk geen idee wat deze versie van Blue zou accepteren. Op dit moment was het voor haar waarschijnlijk makkelijker om hem op te geven dan om hem te blijven vertrouwen ondanks alle verwarrende signalen die hij haar had gezonden.

[AlessaJess]

Hazels herinneringen gingen tot ongeveer 51 uur terug – als je haar jeugd even niet meetelde. Als er één ding was waar ze in die uren weer hard tegenaan was gelopen, was het wel dat sommige wonden lastig waren om mee te leven. En nog lastiger om van te genezen. Zijn uitdrukking sprak boekdelen en de pijn in zijn ogen resoneerde met hetgeen dat zij voelde bonken in haar hart. Ze herkende haar eigen verdriet in de toon van zijn stem. En de machteloosheid in zijn woorden sloot aan op de enige constante emotie die door haar lichaam heen had gesuisd sinds ze haar het nieuws hadden verteld. Hier kon ze mee omgaan. Dit snapte ze. Hem snapte ze.
En hij reageerde alsof hij dat nooit van haar zou verwachten.
In een opwelling leunde ze voorover en pakte zijn hand vast.
Ze wilde iets zeggen. Wilde sorry zeggen omdat ze dit blijkbaar ooit miljoenen keren had gevraagd terwijl hij het er zo duidelijk niet over wilde hebben. Wilde duidelijk maken dat ze het snapte. Dat dit voor haar meer bewijs was dat ze hem kon vertrouwen dan hij haar op een andere manier had kunnen geven, al snapte ze zelf niet eens precies waarom.
Het kwam er allemaal niet goed uit. In plaats daarvan knikte ze en haalde ze met een vermoeide glimlach haar schouders op.
Ze voelde zich als een boksbal waar iemand al zijn ongewenste emoties op af liep te stoten. In de afgelopen twintig minuten had ze zich opgewekt, verwachtingsvol, onzeker, verbonden, verward, gekwetst en begrepen gevoeld. Met misschien een hintje medelijden ertussendoor gegooid. Ze hoopte serieus niet dat al haar gesprekken met Damien zo waren, anders zou ze dat hele samenwonen nooit overleven.
Hazel liet zichzelf met een zucht weer terug in haar stoel zakken. Ze nam een halve seconde om te genieten van het magische briesje dat speelde met haar haar en haar gezicht streelde. Zo veel vragen. Zo veel jaren aan details waar ze om zou kunnen vragen, behalve dan dat ze zich de details niet meer herinnerde en dus niet wist hoe ze ernaar moest vragen…
“Vertel me alsjeblieft wat over mijn vrienden.” Ze wierp een blik op haar telefoon. Ze hoopte dat hij de vermoeide toon in haar stem niet al te persoonlijk op zou vatten. “Blijkbaar heb ik de dag dat ik hier binnenkwam een verrassingsfotoalbummapje voor een of andere Trevor gemaakt… Ken jij hem ook, of is hij iemand van werk of zoiets?” Ze wreef over haar nek. “Mam zei dat ik iets met foto’s doe, al snapte ze er zelf volgens mij het fijne al niet helemaal van.” Om precies te zijn had haar moeder haar verteld dat ze eigenlijk totaal geen idee had wat Hazel nou deed, maar dat ze er gelukkig van werd en dat dat het enige was wat voor haar moeder had geteld. Cliché als de drakenpest, maar het had Hazel in ieder geval het gevoel gegeven dat ze misschien niet al te slecht terecht was gekomen. En dat voelde al als heel wat.

[Rowace]

Zijn woorden hingen in een blauwgroenige wolk tussen hen in en hij durfde zich amper te bewegen, tot Blue zich naar hem toe boog om zijn hand in de hare te nemen. Haar huid stak ondanks haar tan grauw af tegen de zijne en haar handpalmen waren koud, maar de aanraking was een verademing. Hij had gevreesd dat ze hem alleen nog maar meer zou wantrouwen vanwege zijn litteken, dat ze terecht had herkend als afkomstig van een duistere vervloeking. Maar zijn weigering om haar vraag te beantwoorden, had eerder het omgekeerde effect: dit was de eerste keer sinds haar geheugenverlies dat zij degene was die de afstand tussen hen verkleinde en hem zelfs aanraakte. Blue was nog steeds Blue. Zelfs al lag haar hele leven overhoop, toch zou ze zich altijd eerst om anderen bekommeren, voor ze aan zichzelf toekwam.
Damien keek naar de manier waarop haar klamme vingers troostend over de zijne streelden, maar net toen hij het gebaar wilde kopiëren, trok ze haar hand terug en krulde ze zich weer op in haar stoel. De duizend vragen die door haar hoofd raasden, waren bijna tastbaar, zelfs zonder Legilimentie.
Ze zuchtte, verzette haar gedachten en veranderde abrupt van onderwerp. Damien vermoedde dat ze het er niet bij zou laten; hoewel ze zich ditmaal waarschijnlijk niet persoonlijk gekwetst voelde omdat hij zulke belangrijke informatie voor haar achterhield, betwijfelde hij of ze van gedachten zou zijn veranderd aangaande haar hardnekkige opvatting dat het hem goed zou doen om zijn geheim hardop uit te spreken. Van wat hij tot nu toe van deze nieuwe Blue gezien had, was ze ondanks haar gebrek aan concrete herinneringen nog steeds dezelfde persoon met dezelfde opvattingen en karaktertrekken. Hoe dan ook was hij dankbaar dat ze het voor nu liet rusten.
‘Je vrienden… Wauw, waar zal ik beginnen? Het zijn er nogal wat. Volgens mij hebben we inmiddels half Londen wel over de vloer gehad, of in ieder geval alle interessante mensen.’
Blue rommelde wat met haar telefoon en Damien nam intussen het papier waar ze haar spinnenweb van kennissen op was begonnen van de tafel. Hij pakte een ganzenveer en een tijdschrift als ondergrond en trok een dikkere lijn tussen zijn eigen naam en die van Trevor. Met een tikje van zijn staf wiste hij de vele vraagtekens die rond hun achternamen zweefden. Terwijl hij begon te schrijven, voelde hij zichzelf tot rust komen. De paniek van eerder trok weer weg.
‘Geen idee waar die foto’s precies voor zijn, maar je bent eigenlijk altijd wel met spontane cadeautjes en verrassingen bezig. In ieder geval, Trevor is mijn broertje. Tweeling-, om precies te zijn. Ik weet niet of híj zou zeggen dat jullie bevriend zijn, want hij… doet zogezegd niet echt aan vrienden.’ Damien rolde met zijn ogen. ‘Maar dat zijn jullie dus wel gewoon. Hij helpt je bijvoorbeeld ook om een oplossing te vinden voor je dyslexie. Wist je dat je dat had, trouwens? Want dat is zo…’ Damien wierp een meelevende blik op de stapel tijdschriften die ze zonder veel resultaat had doorgeworsteld. ‘Het zal je verheugen dat je hem voor die hulp mag betalen, mocht je de onweerstaanbare drang voelen. Hij is Spreukzoeker,’ legde hij uit terwijl hij ‘tweelingbroers’ boven het lijntje schreef dat hij net had getekend. Voor de goede orde zette hij er ook Trevors adres bij.
‘Wacht, ik heb foto’s meegenomen. Gewone foto’s, deze keer.’ Uit zijn tas, die hij zolang naast zijn stoel had laten staan, haalde hij zijn Maroti, het compacte toestel dat, in navolging van Dreuzelcamera’s, een scherm had waarmee je de foto’s kon bekijken voordat je ze af had gedrukt. Hij klikte door de berg aan recente foto’s, tot hij achteraan had gevonden wat hij zocht. ‘Kijk, dit is van een avondje met dat we hadden voordat je naar Brazilië vertrok. We hadden in een middag Londen geschoten met z’n tweeën en hielden een wedstrijdje wie de beste foto had gemaakt.’ Hij wierp haar een speelse blik toe. ‘Zou ik je ervan kunnen overtuigen dat ik had gewonnen?’
Hij had de foto zelf genomen, dus was hij de enige die niet te zien was. Midden op het beeld zwaaide Blue vrolijk met een aanwijsstok naar het witte laken dat ze in de keuken op hadden gehangen en waar ze hun beste kiekjes van de maand op hadden geprojecteerd – Blue had haar poot stijf gehouden en Damien ervan weerhouden om een diascherm te kopen. Op de bank tegenover het laken zat Trevor ontspannen onderuitgezakt, met zijn arm losjes om Lila’s schouders geslagen. Ondanks jarenlang oefenen had hij zichtbaar moeite om zijn grijns te verbergen.
‘Dat daar links is Trevor,’ lichtte Damien toe, terwijl hij het toestel aan Blue overhandigde en een nieuwe poot toevoegde aan het spinnenweb. ‘Dat meisje naast hem is Lila. Je zou kunnen zeggen dat ze je beste vriend is, maar dat ben ik al. Ze is een goede – maar verre – tweede, zeg maar.’

[AlessaJess]

Damien pakte het papiertje dat ondertussen haar enige houvast aan haar nieuwe leven was van het tafeltje af. Als reflex stak ze haar hand uit om hem tegen te houden toen hij er een veer bij pakte, maar die hand trok ze meteen weer terug. Ze had besloten hem te vertrouwen, dan moest ze er ook op vertrouwen dat hij haar systeem niet in de war zou schoppen. Geen halve maatregelen nou. Ze knakte haar knokkels om maar wat met haar hand te doen terwijl hij dikke, zelfverzekerde lijnen tussen mensen trok. Dus hij had wél iets met die “Trevor” te maken! – Wacht even… half-Londen? Laat maar zitten met de vraag over hoe rijk die Hathaways waren, de vraag was blijkbaar eerder hoe bekend ze nou eigenlijk waren… En zij daar blijkbaar in meegenomen. Damien had een punt, Hazel zou er niet al te veel van moeten schrikken dat haar leven was veranderd sinds ze tien was, maar half-bloody-Londen op bezoek hebben gehad voor iemand die nauwelijks vijf kinderen op haar kinderfeestjes had gehad was toch wel een heel vreemde gewaarwording.
Ze was nog net op tijd met het concept uit haar hoofd zetten om een stortvloed aan Trevor-gerelateerde feitjes aan te kunnen horen. Hij…doet niet aan vrienden? Wat? Wie deed nou niet aan vrienden? Ze had niet heel veel tijd om er stil bij te staan.
“Oh ja, geen zorgen! Ik weet dat ik dyslectisch ben. Daar zijn we vorige maand – ehm…” Shit. “… jaren geleden... achter gekomen.” Ze kon zich die vreemde psychologische test nog herinneren als de dag van gisteren. De uitslag was een stuk fijner geweest dan die dubbele dag aan testen. De vrouw was aardig geweest en had Hazel een kop thee aangeboden en haar er zelfs bij laten zitten toen de vrouw het dyslexieoordeel aan haar moeder en haar had verteld. Hazel had zelfs vragen mogen stellen. Maar dat lag dus ondertussen al meer dan een decennium in het verleden.
Damien maakte een grapje over het geld, wat vast en zeker leuk bedoeld was, maar wat bij haar niet zo goed aankwam. Ze gaf hem een wat zuinig lachje.
Brazilië… daar had hij het gisteren ook al over gehad. Ze was nog nooit buiten Engeland geweest. Nee, dat was niet waar. Maar wanneer zou ze dan wel voor het eerst buiten Engeland zijn geweest? Zou dit de eerste keer zijn geweest? Waarom kon ze het zich nou niet gewoon herinneren?! Ze voelde zich hol. Zou dit ooit normaal gaan voelen?
Oh, doe eens normaal Hazel. Ze riep zichzelf streng tot de orde. Je bent letterlijk pas twéé dagen herinneringen aan het ophalen. De dokters zeggen dat er een kans is dat je ze zelfs misschien terug krijgt, stop eens met zo ziekelijk zwartgallig doen! Ze dwong zichzelf weer naar zijn verhaal te luisteren.
De foto die Damien liet zien zag er geweldig uit. De gezellige sfeer droop er aan alle kanten vanaf en Hazel voelde zich ondanks zichzelf toch weer enthousiast worden. De elkaar snel afwisselende emoties begonnen hun tol op haar te eisen. Ze voelde de vermoeidheid door haar heen golven. Toch pakte ze gretig het toestel uit zijn handen om de foto eens goed te kunnen bekijken. Zijn vingers, die ze aanraakte bij het overpakken, voelde een stuk warmer dan haar eigen handen. Ze had niet eens echt door gehad dat ze zo koud waren… De jongen die Damien aanwees zag eruit alsof hij op het punt stond niet meer chagrijnig te kijken. Hazel begon te begrijpen wat voor soort persoon hij waarschijnlijk was als hij ook al niet ‘aan vrienden deed’, toen de jongen op de foto zich wat bewoog en de fonkel in zijn ogen en de bijna omhooggetrokken mondhoeken zichtbaar werden. Interessant.
“In alle eerlijkheid zou je me momenteel vrijwel alles wijs kunnen maken.” De blik waarmee hij haar aankeek vertelde haar echter een ander verhaal en ze lachte terug met een schud van haar hoofd. “Tss… een beetje proberen te liegen tegen de geheugenverlorene. Schaam je!” Dit voelde wel goed. Beetje gekscherend doen met iemand omdat ze diens humor begon te leren kennen. Ze was haar vrienden gewoon aan het leren kennen! Opnieuw kennen. Herkennen? Weird.
Verre tweede beste vriend – cool. Alleen… Ze bestudeerde Damien nog eens goed terwijl ze hem het toestel weer teruggaf. Hij mocht haar zien staren, ze dacht niet dat hij het type was om het erg te vinden. En zo wel, was in zijn geheugen hun vriendschap waarschijnlijk nog goed genoeg dat het niet al te vreemd zou zijn... Hopelijk. Zijn wilde haar. Zijn drakenoorbel die hij nog inhad van de dag ervoor. Kom op geheugen, dit zou ze moeten weten!
Maar ze wist het niet. Dus wreef ze haar handen maar even samen, voor ze ze tegen haar mond aanlegde om erop te blazen.
“Oké, dus we hebben Lila, en jij noemde mij… Blue, toch?” Ze wachtte voor de zoveelste keer op zijn knikje. Ze wilde nu even nergens vanuit gaan voor het geval ze ook maar één van deze details niet goed had opgeslagen. “Oké… dus welke kleur ben jij dan?”

[Rowace]

Wat hij ook zei, alles leek Blue uit het veld te slaan. Zelfs opmerkingen waarvan hij dacht dat ze niet wereldschokkend zouden zijn, deden haar verstommen. Maar hij had dan ook geen idee hoe het moest zijn om helemaal niets te weten over je eigen leven. Was ze niet praktisch een tienjarig meisje, gevangen in het lichaam van een twintigjarige vrouw? Ze werden daar beiden pijnlijk aan herinnerd toen ze zich versprak. Wat voor haar enkele maanden geleden leek, lag in werkelijkheid al zo’n twaalf jaar achter haar. Ze leek zich te verslikken in die realisatie en faalde erin om naar hem te glimlachen.
Voor de zoveelste keer nam Damien zich voor om het rustiger aan te doen. Het was alleen zo lastig om zich daaraan te houden, omdat het meisje dat tegenover hem zat, er nog steeds uitzag als zijn Blue, met wie hij grapjes kon maken en herinneringen kon ophalen over hun studietijd. Hij was nu al meerdere keren in die valkuil getrapt. Hij kon nog zo graag wensen dat alles weer normaal was, maar hij kon het niet afdwingen door te doen alsof er niets aan de hand was.
Gelukkig leek de camera haar weer wat blijer te stemmen. Het was ook zo verraderlijk hoe snel ze enthousiast te krijgen was, zelfs in deze staat. Ze deed er alles aan om zich op de been te houden omdat dat betekende dat ze meer informatie zou krijgen, als een wankel kaarsje dat wanhopig poogt in brand te blijven door maar alles te verslinden.
Bijna zonder dat hij het zelf doorhad, ging Damien weer mee in haar enthousiasme. ‘Nee, nee, Lila is haar echte naam. Puur toeval, want jouw bijnaam hadden we in het eerste jaar al bedacht – en zij is twee jaar jonger. Ik weet niet precies meer waar we Blue vandaan hadden… Maar volgens mij heb je de eerste drie schooldagen geprobeerd te overleven op alleen maar blauwe bessen omdat blauw je lievelingskleur was, of zo. En dat vonden we allemaal hilarisch. We waren vrij apart, zullen we maar zeggen.’
Ze keek hem verloren aan. Haar ogen dwaalden over zijn gezicht, rusteloos op zoek naar… wat? Herkenning waarschijnlijk. Ze wreef zenuwachtig in haar handen en blies warme lucht in haar palmen. Het deed Damien meteen denken aan die andere koude handen, uit de herinnering van zijn broer. Vooral toen ze haar zeventiende verjaardag naderde, voelden Lila’s huid door de MFS aan als die van een lijk.
‘Ik wil te snel, hè?’ zei hij met een spijtig glimlachje. Hij wilde zijn excuses aanbieden, maar slikte ze in; Blue had net nog gezegd dat ze niet wilde dat hij zich steeds verontschuldigde. ‘Misschien moeten we het hier voor nu bij laten… Zal ik je terugbrengen naar je kamer? Heb je binnenkort trouwens nog een afspraak met de Helers? Want ik wil best met je meegaan, als je dat fijn vindt.’

[AlessaJess]

Hazel wou dat ze kon zeggen dat alleen maar proberen te leven op blauwe bessen niks voor haar was, maar dat zou een grove leugen zijn. In alle eerlijkheid klonk het zelfs wel fijn; je eigen voorwaarden stellen in een situatie waar je geen enkele controle meer in hebt. Terugvallen op iets nostalgisch als de wereld van je favoriete boeken en daar stukjes van meenemen in je eigen wereld…
De topjes van haar vingers begonnen te tintelen en te steken en ze blies nog een paar keer op haar handen om ze wat warmer te krijgen. Ze had het zo belachelijk koud. Waarom had ze het opeens zo koud?
Damien keek haar met medeleven in zijn ogen aan. Het was beter dan frustratie, maar ze wist niet zeker of ze het kon waarderen. Ze was niet iemand om medelijden mee te hebben. Als ze een probleem had, dan dealde ze daarmee, maar ze liet niet andere mensen zich zorgen gaan zitten laten maken om haar.
Maar bij de slangen, had ze de hulp nu nodig. Flutzooi!
Ze was niet op tijd met tegen hem zeggen dat het allemaal wel goed was; dat ze door konden en toen hij eenmaal door bleef praten merkte ze dat ze de energie niet had om hem, laat staan zichzelf zo voor de gek te houden.
“Vanmiddag.” En ze had niemand om met haar mee te gaan. Niet haar moeder die de vorige keer alle ziekenhuisdingen had geregeld. Die geen moment weg was geweest bij haar bed en de dokters had lopen irriteren tot Hazel weer naar huis had gemogen. En dus zei ze ja.
“Als je dat niet erg vind tenminste! Jij moet ook een heel druk leven hebben als we het soort huishouden zijn dat half-Londen over de vloer krijgt…” Ze boog zich voorover, klaar om elk moment nu op te staan. “En ik heb al aardig wat van je tijd in beslag genomen de afgelopen twee dagen.”
Hoe had ze dat briesjes een paar minuten geleden nog lekker gevonden?
Ze pakte het blaadje van Damien over en staarde naar de personen die er ondertussen op stonden. Hij had nog niks gedaan aan de eerste vreemde naam die ze op had geschreven.
“Hey Damien? Ken ik die Eliza eigenlijk?” Opeens drong er iets tot haar door en ze voelde haar eigen ogen groot worden. “Oh, shit… je had natuurlijk gezegd dat ik alles uit die bladen kon vergeten… daarom heb je er niks aan veranderd, tuurlijk! Stom. Laat maar. Got it!” Hij had haar inderdaad nog specifiek gezegd dat ze niks moest geloven wat in de bladen stond. Ze wiste de naam gelijk uit met een spreuk. Één ding minder om zich zorgen over te maken.

[Rowace]

Damien stopte de camera terug in zijn tas en hees die op zijn schouder toen hij opstond. Hij wierp een blik op zijn horloge.
‘Het is al vanmiddag,’ zei hij. ‘Het is kwart voor vier. Hoe laat heb je die afspraak? En natuurlijk ga ik met je mee! Dit is veel belangrijker dan een schoolproject, of feestjes geven. Londen vermaakt zichzelf maar even.’
Blue nam het papier van hem over. Ze liet haar blik over zijn aantekeningen glijden en haalde haar toverstaf uit de zak van haar spijkerbroek. Damien was benieuwd wat ze ermee kon doen. Zou ze eigenlijk nog wel kunnen toveren, nu ze al haar herinneringen over de toverwereld kwijt was? Hij hoorde amper wat ze zei, want met verbazingwekkend nonchalance tikte ze op het blad, waarna de inkt in haar staf opgezogen werd.
‘Eigenlijk is dat wél waar,’ zei Damien terwijl Blue vrolijk doorratelde over hoe alles in de tijdschriften een leugen was. ‘Eliza woonde een tijdje hier in Londen, een paar jaar geleden. Maar ze is teruggegaan naar Amerika, waar ze vandaan komt, om door te kunnen breken met haar band, Six Minutes Till Midnight. Dus toen ging het uit.’
Hij haalde zijn schouders op. Het klonk allemaal zo veel simpeler dan het destijds had gevoeld. Nog steeds miste hij haar soms, niet eens zozeer als vriendin, maar als zijn maatje met wie hij van alles kon bespreken, met wie hij kon lachen en serieus kon zijn en alles daartussenin. Hij geloofde niet in zielsverwanten, maar nu zijn beste vriendin zijn gehele bestaan was vergeten, was het misschien niet meer dan logisch dat zijn hart verlangde naar de Amerikaanse die voor alles een oplossing had.
Tegen de tijd dat ze de wachtkamer van de Hoofdheler binnenstapten, waren ze al zo’n vijf minuten te laat voor Blues afspraak, maar er was niemand die hen van de ongemakkelijke stoeltjes plukte. Pas een kwartier later stak een vermoeid uitziende man van eind vijftig zijn grijzende hoofd om de hoek van de deur om hen naar zijn kantoortje te begeleiden.
Dr. Serpren stelde zich voor en rommelde door een berg perkament op zijn bureau. Alles aan hem schreeuwde dat hij behoefte had aan een pauze, maar algauw bleek dat dat er eerst voorlopig niet in zat voor hem: om de vijf à tien minuten zeilde een memovliegtuigje door het daarvoor bestemde ventilatiekanaal en cirkelde om zijn hoofd, terwijl het om aandacht piepte. Ondanks de chaos probeerde de man iets van het gesprek te maken, tot zijn collega de kamerdeur opengooide en hem op professionele wijze aandrong om vooral haast te maken en de afspraak af te ronden, aangezien er vier nieuwe spoedgevallen waren gemeld en ze alle handen konden gebruiken die beschikbaar waren. Serpren sputterde tegen dat hij momenteel niet beschikbaar was, met een gebaar naar Blue, maar dat argument hield slechts vrij kort stand.
Uiteindelijk kwam het gesprek, dat een halfuur had geduurd maar eerder aanvoelde als vijf minuten, neer op: ‘We hebben dit nog nooit meegemaakt… Alles en iedereen draait overuren, dus helaas is er niet heel veel tijd om dingen te bespreken… Probeer alles bij het oude te houden voor het geval het je geheugen triggert en zodat je niet stilstaat met je leven, want dan bestaat de kans dat je meer herinneringen kwijtraakt.’ Toen zijn collega de kamer verliet om en hem met een ongeduldig tikken van zijn voet aanspoorde op hetzelfde te doen, richtte Serpren zich kort tot Damien: ‘Zorg ervoor dat ze niet alleen is, vooral de eerste dagen terwijl ze nog moet aarden, want het kan een heel heftige shock zijn. Ze kan mensen ontmoeten die ze wel kent maar niet meer kent en dat kan heel overweldigend zijn.’ Voordat hij vertrok, voegde hij er nog snel aan toe vanuit de deuropening: ‘Enige vragen kun je bij de Heelkundigen kwijt. Succes!’
Een tikje verbluft bleef Damien achter. De Hoofdheler had vast meer informatie gegeven, maar dit waren de enige punten die hij had kunnen meeschrijven. Serpren had haar het nieuws waarschijnlijk rustig willen brengen met voorbeelden en ogenschijnlijk onnodige details, zodat Blue zo veel mogelijk zelf zou opnemen en vragen kon stellen, maar daardoor was de tijd wel razend snel voorbijgegaan. Nu had hij belangrijke tips af moeten raffelen terwijl hij een hap van een oud broodje naar binnen propte en wegspoelde met een stoffig glas water.
Damien wierp een blik op zijn beste vriendin. Was de publieke gezondheidszorg altijd zo hectisch en chaotisch? Hij had slechte herinneringen aan ziekenhuizen, maar dat waren allemaal privéklinieken geweest waar de Helers alle tijd hadden voor het selecte aantal patiënten. Dat had hij al verschrikkelijk genoeg gevonden, maar Blue kreeg niet eens die goede begeleiding. Hij nam zich voor om zijn moeder te vragen of ze klinieken kende in Londen die zich in hersenletsel specialiseerden. Want naar deze chaos zou hij haar niet terug laten keren.
‘Dus… je kunt naar huis,’ begon hij voorzichtig en hij stond op. ‘Weet je al wat je wilt? De Heler zei dat je het beste je huidige leven zo veel mogelijk kunt oppakken, maar ik zou het ook goed begrijpen als je liever naar je moeder gaat om op adem te komen. Als je wilt, breng ik je er zo heen en dan drop ik later vandaag nog wel wat kleren en zo, als je moeder geen spul van je meer in huis heeft.’

[AlessaJess]

Hazel was nog nooit zo blij geweest met een beslissing in haar leven. De helft van het gesprek was aan haar voorbij gegaan, de andere helft had ze memovogeltjes uit haar haar lopen plukken. Als ze Damien niet had om op terug te vallen met die laatste informatiewaterval van de dokter… Ik kan mensen ontmoeten die ik ken, maar die ik niet ken. Wat in de wereld…?
Hazel bleef verdwaasd zitten terwijl de heelkundige de kamer uitbeende. Naast zich voelde ze Damien al even verduft achterblijven. Hazel was er vrij zeker van dat het niet de bedoeling was dat doktoren hun patienten zomaar in hun kantoortjes lieten zitten zonder supervisie. Tegelijkertijd was ze er echter ook vrij zeker van dat gesprekken met patiënten niet zo hoorden te gaan, dus op zich…
Haar mondhoek trilde.
Hazel keek naar de jongen naast zich en even bleven hun blikken in elkaar gehaakt hangen. Toen barstte ze in lachen uit. Haar schouders schokten en ze moest een hand voor haar mond gooien om de verpleegkundigen op de gang niet te alarmeren. Alle spanning van de afgelopen dagen werden uit haar getrokken in een lachbui waar ze zichzelf niet uit kon, noch wilde trekken. De energie lekte mee.
“Sorry. Het is gewoon…” Ze haalde haar schouders op naar Damien die nog steeds tegenover haar zat een maakte een of ander vagelijk gebaar. De memovogeltjes vlogen nog steeds rond en met verder niemand om lastig te vallen begonnen ze om hun hoofden heen te vliegen. Nog even en ze zouden al even opdringerig worden als ze net waren bij de dokter… Hazel knikte met haar hoofd naar de deur voor ze opstond.
Damien legde haar ondertussen een lastig vraagstuk voor.
Huis… Helemaal prima, maar wat was haar huis?
Hazels ouderlijkhuis? Blue’s studentenhuis – of wat het ook zou zijn?
Hij keek haar zo zorgzaam aan. Wat nog steeds niet helemaal bij zijn ik-ben-cool-en/of-edgyuiterlijk paste, maar ze begon eraan te wennen. De uitspraak was ‘iemand op zijn blauwe ogen vertrouwen’. Maar Hazel vond nu meer vertrouwen in dat donkerbruin dan ze ooit in blauwe ogen had gezien – nou kende ze verder ook niet echt iemand met blauwe ogen, maar dat was het punt niet!
“Ik wil mijn moeder even bellen. Laten weten dat ik naar huis ga.” Haar maag trok zich samen bij de gedachte aan het huis waar ze in op was gegroeid, maar dat duwde ze zo goed en kwaad als ze kon weg. Ze kon voor de makkelijke optie gaan. Maar daar zou ze haar geheugen niet van terug krijgen. En die angst – de angst voor het nooit meer weten – was wat haar deed besluiten. Ze voelde een oprechte lach op haar gezicht kruipen terwijl ze hem een soort ondeugende blik toewierp. “Breng me maar naar mijn golddigger’s flat.”

[Rowace]

Het was een moment stil. Alleen de memovogeltjes tjirpen ongelukkig. Toen hikte Blue van het lachen. Haar magere lichaam schokte van de lachstuipen die ze probeerde binnen te houden, haar hand voor haar mond geslagen. Ze grinnikte een excuus, zonder de moeite te nemen om de zin die ze begon ook daadwerkelijk af te maken.
Onwillekeurig verspreidde zich een grijns om Damiens lippen. Blue had nu eenmaal een gekke lach, die hem steevast aanstak, ongeacht hoe ongepast het ook was om in deze situatie te giechelen als twee tieners die een Mestbom af hadden laten gaan in de lerarenkamer. Ongepast of niet, het luchtte wel wat van de gespannen sfeer op.
Blue streek haar gezicht weer glad toen hij opstond, en volgde hem de gang op. Tijdens haar lachbui had ze blijkbaar wel over zijn vraag nagedacht, want ze zei dat ze graag haar moeder wilde bellen. Met een brede grijns voegde ze toe dat ze wel benieuwd was naar haar ‘golddigger’s flat’. Damien rolde overdreven met zijn ogen en zuchtte theatraal, ten teken dat hij haar gezeur om geld nog steeds vermoeiend en onnodig vond.
‘Wat jammer nou voor je dat ik geen ouwe zak ben die op het punt staat een hartaanval te krijgen omdat hij te veel vlees eet,’ zei Damien. ‘Je hebt het appartement nog niet eens gezien en je maakt nu al plannen voor wat je ermee gaat doen als ik op mysterieuze wijze uit beeld ben verdwenen, zeker?’
Ze liepen naar Blues kamer, waar de weinige bezittingen die ze bij zich had gehad toen ze opgenomen werd, op haar lagen te wachten. Damien hielp haar met inpakken en moest uiteindelijk wat van haar spullen in zijn tas doen, omdat de tas die ze bij zich had gehad van buiten een stuk groter leek dan hij van binnen was. De reservekleren die haar moeder had gebracht pasten er niet meer bij in.
‘Magie en de Dreuzeltechnologie die telefonie en zo mogelijk maakt, gaan niet echt goed samen. Ik denk dus niet dat je hier bereik zult hebben. Maar het is straks tegen halfzes, dus als je zin hebt, kunnen we de stad ingaan en bij een Dreuzelrestaurant avondeten? Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben wel moe na vanmiddag, dus ik heb niet veel zin om te gaan koken.’

[AlessaJess]

Hazel was blij dat hij erin mee ging. “Tuurlijk, wat had je dan verwacht?” Ze rolde haar ogen al even theatraal als hij had gedaan. “Hey, even compleet ongerelateerd, maar hebben wij toevallig een giftige slang thuis die toevallig een hekel aan jou heeft en wiens kooi ’s nachts vanuit het niets open kan gaan?” Ze grijnsde hem lieftallig toe terwijl ze wat van haar spullen in haar tas propte. Gelukkig pakte hij ook wat van haar over, anders zou ze het nooit allemaal mee hebben gekregen. Ze nam ook meteen het bosje bloemen mee dat haar moeder de dag ervoor samen met haar op de bovenste vloer van het ziekenhuis had gekocht. Er stond nog een nieuw bosje vergeet-me-nietjes bij die daar niet hadden gestaan toen ze eerder die middag naar de binnentuin was gegaan. Er kroop een warmte door haar buik heen en ze keek naar Damien vanuit haar ooghoeken. “Dank je.”
Op het moment dat hij begon over eten, begon haar maag te knorren en ze nam zijn aanbod dankbaar aan. Met een kreun dacht ze aan koken. “Nee. Nee. Nee! Restaurant zou perfect zijn.” Ze vroeg zich af of ze genoeg energie zou hebben om het überhaupt naar een supermarkt te halen, laat staan te koken! Fysiek voelde ze zich… oké, verschrikkelijk, maar in ieder geval lang niet zo erg als ze zich nu mentaal voelde. Zo…moe… Maar terwijl Damien zijn rugzak omsloeg, merkte Hazel ook dat ze energie kreeg van eindelijk weer een beetje op een normale manier met iemand kunnen praten. Interessant. Ze trok nog even snel de deken recht en liep toen met twee bosjes bloemen, een volle tas en een relatieve vreemdeling het ziekenhuis uit en de warme avondzon in.
Hazel was voor zover zij wist één keer in Londen geweest met haar moeder, dus ze had Damien maar de weg laten leiden richting een leuk restaurantje. Op z’n zachts gezegd was het sferisch. De lage zon scheen op de warmbruine, stenen voorkant waar de groene klimop die eroverheen kroop het licht goed kon vangen. Er stonden meerdere houten tafeltjes buiten, met schattige pastelkleurige stoelen en vrolijk gekleurde bloemen op elk tafeltje naast het zout-en-peper-stel. De zwierige letters die op het houten bord boven de deur waren geschilderd zeiden alleen maar de Bistro. Het deed haar denken aan foto’s die ze van Parijs had gezien.
Hazel schoof een pastelblauwe stoel naar achteren en ging zitten. De kou zat nog steeds in haar botten, maar ondertussen tintelde haar huid door het warme licht van de late zomerzon. Ze liet de wereld even aan zich voorbij trekken, voor nu gelukkig met haar plekje erin, tot ze de menukaart aangeboden kreeg door een jonge meid met een baret. Hazel trok een wenkbrauw op naar Damien toen ze weg was en speelde met een vergeet-me-nietje dat ze uit het bosje had gehaald.
“Weet je zeker dat het een goed idee is om hier te bellen? Is dat niet een beetje… asociaal?”