En even wist ik het niet meer

[Rowace]

Blue had hem wantrouwend aangekeken en scherp gevraagd wat ze met zijn mobiel moest, maar haar nieuwsgierigheid won het blijkbaar van haar achterdocht, want ze nam de telefoon wel aan. Gespannen wachtte Damien af terwijl ze door de foto’s scrolde. Hoe vaker haar duim over het scherm ging, hoe verwarder haar blik werd. Argwaan veranderde in onrust, in angst, in tranen die ze verwoed weg knipperde terwijl ze maar bleef scrollen. Ze klemde krampachtig het dekbed vast, maar hield niet op met zoeken naar iets wat ze kon herkennen, plaatsen, verklaren.
Ze vroeg waarom hij haar dit aandeed, maar keek hem nog steeds niet aan, te gebiologeerd door de foto’s die ze zich duidelijk niet kon herinneren. Misschien was het geen goed idee geweest om haar zo veel foto’s te laten zien, zo veel tastbaar bewijs van alle herinneringen waar ze niet meer bij kon. Ze kon haar ogen niet losscheuren van de mobiel en Damien kon maar moeilijk de drang weerstaan om het ding af te pakken en ver weg te stoppen.
Hij had haar antwoorden willen geven; het was niet zijn bedoeling geweest om haar van streek te maken, ook al was dat een te verwachten bijeffect van deze hele klotezooi van een situatie. Damiens toch al droge mond weigerde dienst en plotseling voelde hij zich doodmoe. Hij plofte neer op de stoel naast het bed en sloot zijn ogen, zijn hoofd in zijn nek. Er was niets wat hij kon bedenken dat haar ervan kon overtuigen dat hij haar alleen maar probeerde te helpen.
‘Ik weet het ook allemaal niet, Blue.’
Was Trevor maar hier. Die had het waarschijnlijk een stuk botter aangepakt, maar hij was in ieder geval doortastend en had alle verwarring ongetwijfeld in de kiem gesmoord met één blik.
Blues stem brak, en het ongebruikelijke, giftige blauwe randje dat was weggevallen toen ze door de fotogalerij klikte, was meteen weer terug. Als door een wesp gestoken stootte ze de mobiel met zo’n kracht van zich af dat hij van het bed viel en op de grond kletterde. Damien schoot overeind uit zijn overpeinzingen en grabbelde het ding van de vloer om te kijken welke foto haar zo had getriggerd.
De foto was wazig; het was een van de eerste die hij met het toestel had gemaakt en hij had nog niet goed doorgehad dat je op Dreuzelfoto’s niet mocht bewegen. Toch had Blue meteen haar moeder herkend in de vrouw rechts, die lachte om het feit dat de doos in haar handen met een spreuk vederlicht was gemaakt. De gedachte dat Damien haar moeder kende, stelde haar duidelijk allesbehalve gerust. Dacht ze echt nog steeds dat hij haar aan het belazeren was?
‘Zoals ik al zei,’ begon Damien zo geduldig mogelijk, ‘kennen we elkaar al vanaf de eerste. Je moeder heeft ons helpen verhuizen naar dat appartement in Covent Garden. Ik –’
De deur van de kamer zwaaide over en een geagiteerd uitziende Heler kwam binnen. Schijnbaar was ze afgekomen op het geluid van de gevallen telefoon. Of misschien had Blue een paniekknop ingedrukt toen hij zijn ogen van haar had afgewend. Hoe het ook zij, de Heler gaf hem een vuile blik en meldde hem afgemeten dat het wellicht beter was als hij vertrok.
Damien trok zijn mond open om zich te verdedigen, maar sloot hem weer toen hij bedacht hoe dit eruit moest zien in de ogen van de Heler. Blue, die vredig had liggen slapen, was van streek geraakt door wat híj haar had verteld. Misschien was het inderdaad beter om haar even alleen te laten, zodat ze alles kon verwerken.
Met tegenzin stond Damien op. Hij wilde het beste voor zijn vriendin, maar hij wilde haar ook niet zomaar in zo’n verwarde staat achter laten, vooral niet aangezien hij er de oorzaak van was. Het voelde als wegrennen voor zijn verantwoordelijkheden. Ongetwijfeld zagen zowel Blue als haar Heler dat anders.
‘Je…’ Hij grabbelde in zijn zakken op zoek naar een stuk perkament. Het enige wat hij bij zich had, was een visitekaartje van Spreukwerk, Trevors winkel. Vlug tikte hij er met zijn staf tegenaan, zodat zijn naam en adres onder dat van Trevor verscheen. ‘Voor als je me wilt bereiken,’ zei hij, en hij legde het kaartje op Blues nachtkastje, bang dat ze het niet zou aannemen als hij het haar gaf. Er stond nog niets op het kastje – de volgende keer zou hij een bloemetje meenemen. Deden Dreuzels dat niet? ‘Dan… eh… ga ik maar.’

[AlessaJess]

Verhuizen. Hazel was blij dat de Heelkundige in de deuropening stond en hem maande zijn biezen te pakken. Maar waarom was de jongen zo aangeslagen? Waarom boeide het hem zo veel? En… waarom herkende ze haar zogenaamde huisgenoot niet?
Hij keek haar bijna verslagen aan terwijl hij wederom door zijn zaken graaide. Het kaartje dat hij er uithaalde daarbij betoverend. Voor als ze contact wilde opnemen met hem. Waarom gaf hij niet op? Waarom wilde hij dit zo graag? En waarom keek hij zo verdomde aangeslagen?!
Hij schoof het kaartje op de lege tafel naast haar. Een pijnlijke herinnering aan het feit dat er tot nu toe nog niemand – “Wacht!”
Ze had een idee, een stom, slecht, belachelijk idee, maar een idee.
“Jij kent mijn moeder, toch?” Ze wachtte op een teken van confirmatie voor ze doorpraatte. De traan die zich nog uit haar oog drong wreef ze verwoed weg. “Dan kan jij regelen dat ze langskomt. Toch?” Ze wierp een blik op de Heelkundige die nog steeds met een strenge blik de situatie observeerde. “Ze zeggen dat er geen mankracht is om dreuzelfamilies in te lichten met dit virus en…” ze voelde haar eigen verraderlijke, stomme stem al breken. “Als je echt… als jij me echt kent…” Ze dwong haar handen te stoppen met trillen. Greep de deken nog harder vast toen dit niet lukte. “Haal mijn moeder dan voor me.” Ze dwong zichzelf hem recht aan te kijken. Hij keek zo oprecht gepijnigd. Dat moest maar genoeg zijn voor haar om hem te vertrouwen. In ieder geval voor nu. “Alsjeblieft.”


Damien Hathaway,

Ik weet niet Ik wil je graag mijn excuses aanbieden voor hoe ik me de vorige keer gedragen heb. Ik was volgens mij niet al te aardig naar je, terwijl je blijkbaar wel gewoon de waarheid sprak en mijn moeder dezelfde dag nog langs hebt laten komen voor me.
Bedankt daar nog voor.
Er zijn heel veel Ik heb best een aantal vragen als je dat niet erg vindt. Zou je misschien binnenkort langs kunnen komen zodat we wat dingen kunnen bespreken?
Alvast bedankt,

Met vriendelijke groeten,
Hazel Hathaway

[Rowace]

Toen hij aan het eind van de avond eindelijk weer thuiskwam, was hij afgepeigerd. De ontmoeting met Blue had hem ontdaan achtergelaten en hij had een tijdlang verdwaasd voor de ingang van het St. Holisto gestaan terwijl hij probeerde te bedenken wat hij nu in godensnaam moest doen. Bij een gastles Verweer tegen de Zwarte Kunsten hadden ze geleerd wat voor immense schade Amnesiaspreuken konden aanrichten, maar het was toch iets heel anders om het te zien gebeuren bij zijn beste maatje. Pas toen een Dreuzelagent had gevraagd of alles wel goed ging, was hij in beweging gekomen. Hij kon zich achteraf niet meer herinneren of hij netjes een zijstraatje had opgezocht waar niemand hem kon zien, of dat hij ter plekke in het midden van de drukke winkelstraat was Verdwijnseld.
In Brighton had het gegoten en Jane Hathaway was niet thuis geweest. Damien had geen flauw idee waar ze werkte en overwoog om aan te bellen bij haar buren, maar hij had geen puf voor Dreuzels. Ze zouden hem ongetwijfeld allerlei vragen stellen waar hij geen magieloze verklaring voor had. Blue was altijd degene die de Dreuzelzaken regelde…
Doorweekt was hij terugverschijnseld naar Trevors appartement, waar hij goddank zijn broer ditmaal wel aantrof. Tot Damiens grote opluchting was hij alleen; hij mocht Lila echt, maar hij dacht niet dat hij deze situatie in Engels zou kunnen vatten. Op dit soort momenten was hij dankbaar dat hij met Trevor een directe manier van communiceren had, waarbij hij niets hoefde uit te leggen.
Trevor had aangeboden om met Blue te praten, maar bij nader inzien leek dat toch niet een goed idee. Er leek gewoonweg geen goede manier om dit op te lossen, behalve te wachten en te hopen dat Blue bij zou draaien. Waarschijnlijk zou ze alleen maar meer overstuur raken als er nog meer mensen bij haar kwamen om aan haar wankele bewustzijn allerlei kanten op te trekken.
Tegen halfzes was het eindelijk opgehouden met regenen en waagde Damien een tweede poging om Blues moeder op te zoeken. Inmiddels was ze terug van haar werk. Het meest ongemakkelijke gesprek dat hij ooit in zijn leven had gevoerd volgde en hij was bijna opgelucht dat hij niet mee naar binnen hoefde toen hij Jane af had gezet bij de ingang van het St. Holisto; hij was er niet zeker van dat hij een tweede confrontatie met een herinneringloze Blue door kon komen zonder zijn eigen verstand te verliezen of in huilen uit te barsten. En daar had niemand wat aan.
Het appartement voelde anders aan. Leger. Terwijl Blue al een paar weken weg was. Het was gek om alle spullen precies zo terug te vinden als hij ze die ochtend had achtergelaten, alsof hij naar een parallelle werkelijkheid keek, waarin zijn grootste zorg de deadline van de sampletrack was. Nu voelde hij amper iets toen hij besefte dat hij met zijn partner had afgesproken dat hij nog voor de middag zijn deel op zou sturen, zodat Jeffrey de boel kon mixen. Zonder nog eens te luisteren – het was toch al bijna af geweest toe – stuurde hij zijn deel van de opdracht naar Jeffrey, die hem in de loop van de middag drie brulbrieven had gestuurd.

Hij had slecht geslapen en schoof bij het ontbijt de envelop van Jeffrey aan de kant, die ongetwijfeld alleen nog maar meer chagrijnige woorden bevatte. Hij sloot zich op in zijn muziekkamer en speelde alles van zich af. Even geen schoolopdracht, maar gewoon de muziek die hem zelf aansprak, de reden dat hij van muziek was gaan houden.
Toen hij rond een uur of drie zichzelf dwong om te lunchen, wachtte een sneeuwwitte uil geduldig voor het keukenraam om binnengelaten te worden. Hij had geen idee hoelang het beest er al zat, maar het vloog meteen weg zodra Damien het briefje rond zijn poot los had gepeuterd. Het kwam van Blue. Ze wilde hem weer zien. Het gesprek met haar moeder had haar zo te zien goed gedaan, al schreef ze in vreemde, formele zinnen en had ze een paar keer flink zitten krassen. Ze had duidelijk moeite gehad met de brief. Zou het haar dyslexie zijn, of wist ze gewoon nog steeds niet wat ze met hem aan moest?

Damien stapte Blues kamer binnen. Nog steeds waren er nog geen andere patiënten te bekennen. Ook Blue zelf zag hij nergens. Aarzelend wachtte hij tot ze terug zou komen, maar toen ze een kwartier later nog steeds niet op was gedoken, bedacht hij dat er waarschijnlijk ergens een zitkamer was.
Hij vond haar even later in een binnentuin die, ondanks dat de afdeling op de vierde verdieping lag, genoot van direct zonlicht en een betoverde wand die een zacht briesje produceerde, alsof ze echt buiten waren. Blue zat opgekruld in een comfortabele stoel, met op het tafeltje naast zich een stapel tijdschriften. Bovenop lag een oud exemplaar van de Puur!
‘Mag ik naast je komen zitten?’ vroeg hij vriendelijk, met een knikje naar de stoel aan de andere kant van het bijzettafeltje. ‘Je zei dat je met vragen zat. Ik wil je graag helpen – ik hoop dat je dat kunt geloven. Dit alles moet verwarrend voor je zijn…’

[AlessaJess]

Hazel pende de vierde naam op haar A4’tje en stippelde een lijn tussen de nieuwe naam en Damien. Daarna trok ze een ontbroken lijn tussen haar eigen naam in het midden en deze Trevor. Het is dat ze de naam in haar mobiel had zien staan – als deel van een mapjestitel voor een aantal foto’s waar ook Damien op stond – maar verder had ze eigenlijk geen idee wie het was. Ze ging er vanuit dat het wel iemand op een van die foto’s zou zijn, maar daar stonden zo veel mensen op…
Ze had nog niet heel veel tijd gehad om door haar foto’s heen te bladeren, maar ze begon wel het idee te krijgen dat ze een vrij selecte groep mensen had waar ze steeds foto’s van maakte – haar vrienden? Ze begon een nieuwe lijn te stippelen tussen haar en Eliza Dayes. Zou ze al met Damien samen hebben gewoond toen die twee een relatie kregen? Waren zij en Eliza ook vrienden, of in ieder geval kennissen?
Ze werd door een zachte, terughoudende stem uit haar gedachten getrokken en was heel blij te zien wie er voor haar stond.
“O, hey! Jij bent precies wie ik nu even nodig heb!” Hazel wierp hem een glimlach toe en legde meteen het A4’tje en de pen opzij. Met een knikje naar Damien – die er vreemd genoeg vandaag een stuk minder bedreigend uitzag dan gisteren – maakte ze de stoel tegenover haar vrij van de extra tijdschriften die ze daar neer had gelegd en dumpte ze die maar even op de grond.
“Bedankt. Dat waardeer ik heel erg.” Ze glimlachte hem weer toe en trok haar benen tegen zich aan de stoel op. “En ja, natuurlijk geloof ik je.” Ze kromp half ineen als ze terugdacht aan haar reactie de dag ervoor. Niet heel handig dat. Nou ja, niet alsof zij er nou echt iets aan had kunnen doen, wat een situatie…
“Maar ik ben blij dat je me wilt helpen! Gisteren was… weird, is denk ik de enige manier om het een beetje te beschrijven. Dus ik heb even wat onderzoek gedaan.” Ze griste de Puur! van het tafeltje naast haar stoel en pakte het lijstje met de slechts twee keer dat ze Damiens naam in de bladen had kunnen vinden eruit. Ze vroeg zich af of hij gisteren ook al zo vriendelijk naar haar had gekeken als nu en hoewel het een ongemakkelijke gedachte was, voelde ze zich nu in ieder geval wel een stuk beter over haar keuze in huisgenoot.
“Dus, laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen, aangezien dit een vrij ongemakkelijk gesprek kan worden als ik dit niet weet en jij wel...” Ze keek hem recht aan zodat ze zijn reactie goed zou kunnen bepalen. “Maar volgens dit blad zijn wij een stelletje. Is dat waar?”

[Rowace]

Blue zag er een stuk beter uit dan gisteren. Ze had een blosje op haar wangen en het puntje van haar tong stak tussen haar ingevette lippen terwijl ze iets op een velletje papier krabbelde. Ze keek naar hem op en glimlachte enthousiast.
Even wist Damien niet goed hoe hij moest reageren; na haar felle reactie van de middag ervoor had hij verwacht dat het hem behoorlijk wat moeite zou kosten om haar ervan te overtuigen dat hij het beste met haar voor had. Nu leek ze het vanzelfsprekend te vinden dat ze hem vertrouwde. Blijkbaar had het bezoekje van haar moeder haar goed gedaan.
Ze veegde de tijdschriften aan de kant, zodat hij plaats kon nemen en verontschuldigde zich nogmaals voor haar schrikreactie bij hun eerste ontmoeting. Maar Blue bleek nog steeds Blue te zijn, want ze was duidelijk niet van plan om in ongemakkelijkheden te blijven hangen. In plaats daarvan had ze ‘onderzoek’ gedaan, kondigde ze trots en een tikje theatraal aan, en ze pakte het stuk perkament erbij waar ze aantekeningen op had zitten maken.
Damien kon een paar namen onderscheiden; niet alleen haar humeur, maar ook haar handschrift was erop vooruit gegaan sinds ze haar uitnodiging had gestuurd. In het midden van een groot spinnenweb stond haar eigen naam met dikke, zekere letters in een cirkel. Onder ‘Hazel Hathaway’ had ze veel kleiner ‘Blue’ gekrabbeld. Blijkbaar had ze zich pas op het laatste moment herinnerd dat dat óók haar naam was en paste het eigenlijk al niet meer in de cirkel. Haar eigen familie had ze makkelijk kunnen benoemen, maar de rest van het blad was teleurstellend leeg. Damien zag alleen zijn eigen naam, en die van Trevor, met een timide stippellijntje ertussen. Er waren eigenlijk voornamelijk veel vraagtekens bij drie namen uit de toverwereld die ze had weten te vinden, waarvan ze ongetwijfeld hoopte dat hij ze kon helpen invullen.
‘Barst los,’ zei hij bemoedigend en meer dan ooit leek zijn Blue weer terug te zijn gekeerd in het hologige gezicht tegenover hem, want ze greep zijn aanbod meteen met beide handen aan en gooide haar eerste, meest prangende vraag op tafel.
Damien lachte. De spanning gleed van zijn schouders bij het horen van haar vraag, die hij gemakkelijk kon beantwoorden. Gelukkig hoefde hij niet langer te bewijzen dat hij geen oplichter was die het op haar zorgverzekering had voorzien. Als hij de middag gewoon kon doorbrengen door jeugdherinneringen op te halen en Blue te vertellen over hun vriendschap, was dat nog zo slecht niet. Als alles niet zo vreemd was geweest, had hij er best van kunnen genieten.
‘Nee, nee, we zijn gewoon vrienden. Beste vrienden, maar niets meer. En nooit geweest ook, dus compleet níét ongemakkelijk. Er staat voornamelijk een hoop rommel in die roddelbladen, omdat highsocietymoeders met een midlifecrisis zich graag vergapen aan wat de Puurbloedkindjes zoal uitspoken.’ Hij rolde met zijn ogen ‘Over het algemeen is het antwoord “niet veel”, dus de “journalisten” beroepen zich graag op hun creatieve vrijheid.’ Hij hoopte dat de oude tijdschriften die ze had gevonden, niet uit de tijd stamden van de Z-paasvakantie en Trevors rechtszaken. Voor een eerste middag zou dat veel te ingewikkeld zijn om uit te leggen zonder haar opnieuw af te schrikken. Bovendien wilde hij niet dat ze een verkeerd beeld van zijn broer kreeg. ‘Vergeet gerust alles wat je in de Puur! en de Heks en Haard hebt gelezen. Volgende vraag?’

[AlessaJess]

Huh. Hazel kon niet zeggen dat ze niet blij was met dat antwoord. Een relatie met een persoon die je je compleet niet meer kon herinneren zou dit hele ding een stuk ingewikkelder hebben gemaakt dan het al was. Damien leek haar gevoelens te delen als ze keek naar de manier waarop hij wat terugzakte in zijn stoel. En die lach natuurlijk. Die lach werkte aanstekelijk.
“Dus… ik ben samen gaan wonen met mijn beste vriend na school?” Op zich verbaasde het haar niks, maar er was toch één ding… “Dan blijft er het ding van het appartement… Heb ik stiekem de loterij gewonnen in de afgelopen tien jaar, of…” Yikes, dit was awkward. “Ben ik een soort golddigger geworden die haar beste vriend voor alles laat betalen?”

[Rowace]

‘Dát is wat je wilt weten?’ Damien trok een wenkbrauw op. ‘M’n ouders betalen het appartement tot ik mijn opleiding heb afgerond. En omdat jij zo nodig “iets wilt bijdragen” ontferm jij je meestal over de boodschappen en dat soort dingen.’
Hij hoopte niet dat ze er niet weer een punt van zou maken. Het was de eerste keer al irritant genoeg geweest, toen ze op huizenjacht waren geweest en hij zijn oog had laten vallen op de dure bovenverdieping in de populaire, kunstzinnige wijk. Hij had er niet mee ingezeten dat zijn ouders voor de huur zorgden, maar Blue voelde zich schuldig en een bloedzuiger, of wat ze het ook noemde.
Uiteindelijk waren ze het eens geworden dat ze genoeg inbracht door het contact te onderhouden met hun huurbaas en buren, die allen Dreuzels waren. Hoewel Damien zich in theorie kon redden met niet-magische mensen, voelde hij zich meer op zijn gemak bij tovenaars. Zelfs nu hij al jaren in het appartement woonde, deed hij nog regelmatig dingen die de buren als ‘ongewoon’ bestempelden, waarvan hij nooit had geweten dat het tovergebruiken waren.
‘Bovendien,’ voegde hij eraan toe voordat ze kon protesteren, ‘ben je niet mijn huisgenoot om de kosten te splitten, maar omdat ik graag met je samenwoon. Het is gezellig en je hebt een goede muzieksmaak en de afwas is minder werk. En je kunt goed jammen…’ Hij viel even stil. ‘Wacht, kun je nog steeds viool spelen?’

[AlessaJess]

Oké, dat klonk toch wel heel heftig als een golddigger. Daar moesten ze het later dan nog maar eens over hebben. Als ze weer bij hem in zou trekken. Hij ging ook wel ook heel makkelijk uit van het feit dat zijn ouders het appartement maar zouden betalen. Had hij echt niet door dat zoiets belachelijk duur was voor zijn ouders? Hoe rijk waren die andere Hathaways überhaupt?
Ze trok haar mond open om een vraag te stellen over zijn familie toen hij haar in de reden viel. Ze voelde een soort warmte in zich kruipen toen hij het had over de gezelligheid. Gek genoeg voelde ze die zelf ook wel. Het was een hele vreemde gewaarwording. Voor zover zij zich kon herinneren had ze nooit een beste vriend gehad, maar de gevoelens waren er blijkbaar nog wel. Die warmte verdween bij zijn volgende woorden en werden vervangen door een soort kortsluiting in haar hoofd. Ze kon wat nou? Ze floepte het er ook meteen uit. “Kan ik nog steeds wat?!” Ze keek hem ongelovig aan. “Ik speel fluit. Dat is het enige dat ik ooit heb gespeeld. Hoe kom ik aan het geld om vioollessen te betalen?!” Of ze was een nog grotere golddigger dan ze dacht, of er was hier iets heel vreemds aan de hand… “Sinds wanneer zou ik viool spelen dan?”

[Rowace]

Haar heftige reactie deed hem vermoeden dat het antwoord op zijn vraag ‘nee’ was. Hij bande zijn teleurstelling zo goed mogelijk uit zijn gezicht voor hij haar schouderophalend aankeek. Zou ze bij alles wat hij haar vertelde zo verbaasd reageren? Dan ging dit nog een lange middag worden.
‘Wat heb je opeens met geld? Wat maakt het uit hoe je het kon betalen? Je nam lessen op Zweinstein, oefende veel, en nu kun je viool spelen. Of dat kon je…’ Hij schokschouderde opnieuw. ‘Ik weet niet precies wat je je nog wél herinnert, maar je hebt nu meer vaardigheden dan toen je elf was. Is dat niet… nou ja… logisch? Het kan je toch niet verbazen dat je in al die jaren niet hebt stilgestaan? Je kunt van alles. Kon. Whatever.’ Hij trok een gepijnigd gezicht.
Damien wist niet zo goed waar zijn frustratie vandaan. Wellicht kwam het doordat ze dingen vroeg die hem helemaal niet belangrijk schenen te zijn. Wat ze dan wél moest willen weten, wist hij ook niet. Hij wilde voornamelijk gewoon dat alles weer bij het oude was.
‘Sorry, dat was niet aardig. Het is gewoon… verwarrend.’ Hij peuterde het elastiekje uit zijn haar, schudde de bos over zijn schouders en begon hem opnieuw bij elkaar te binden, zoals hij wel vaker deed als hij nerveus was. Als hij iets met zijn handen kon doen, leidde hem dat goed af van de ongemakkelijke stilte.

[AlessaJess]

Zijn antwoord was als een klap in haar gezicht en ze keek meteen weg. Wat kon zij eraan doen dat ze zich haar hele leven zorgen had moeten maken om geld met alleen haar moeder als kostwinner? Wat kon zij eraan doen dat ze geen idee had wat ze de afgelopen jaren allemaal had geleerd? Wat kon zij eraan doen dat ze blijkbaar van alles wist over magie en geen idee had hoe of waar ze het had geleerd?! Het had haar al belachelijk veel moeite gekost om überhaupt te accepteren dat ze tien jaar ouder was dan ze zich kon herinneren en dat haar halve leven aan haar voorbij was gegaan zonder dat ze er zelf bij was geweest. Dat warme gevoel dat nog een klein beetje was blijven hangen werd meteen weggeslagen. Hij keek zo gefrustreerd. Had hij dan echt niet door hoe dit voor haar was? Kende haar zogenaamde beste vriend haar dan echt zo slecht?
Ze kruiste haar armen over haar borst en wreef haar duimen over de kippenvel op haar huid. Ze staarde naar het draadje dat los hing van haar spijkerbroek. Misschien was dit toch een slecht idee… “Sorry…”
Haar ogen schoten naar zijn gezicht. De frustratie in zijn ogen. De manier waarop hij zijn haar uit zijn gezicht trok en daarbij zijn litteken op zijn voorhoofd ontblootte. Wat een kutsituatie dit.
“Ja… Zeg dat wel ja.” Ze kon het niet opbrengen om haar normale vreugde en opgewektheid in haar stem te leggen. Het klonk vooral heel hol.
“Zullen we een afspraak maken?” Ze ademde diep in. “Wat dacht je ervan als we stoppen met sorry zeggen tegen elkaar? Dit is een intens vage situatie en volgens mij weten we allebei niet zo goed hoe we met elkaar om moeten gaan. Zullen we er maar gewoon vanuit gaan dat we het allebei goed bedoelen en dat dat maar genoeg moet zijn?” Geen idee of het een goed idee was. Maar iets beters kon ze nu ook even niet verzinnen. “Oké, volgende vraag, als je dat oké vindt tenminste..." Ze speurde zijn gezicht af naar toestemming. "Dat litteken. Op die oudere foto’s had je het nog niet. Het is een vervloeking toch? Wie heeft je zo toegetakeld? Ben ik stiekem met een Azkabanwaardig crimineel meesterbrein samen gaan wonen?” Ze voelde aan zichzelf dat het glimlachje heel karig was. Maar het was er een. Het was een poging tot een grap. Tot een vorm van familiariteit. Ze ging dit hele gedoe niet haar idee van zichzelf af laten nemen.