Drie jaar eerder

[AlessaJess]

Valentine schuift dichter naar haar toe. Ze voelt haar mondhoek trekken en overbrugt de al minieme afstand tussen hen door haar hoofd op zijn schouder te leggen. Zijn schouder rijst en daalt met elke ademhaling in een tempo als de golfslag. Het geluid van de zee overbrugt de afstand met gemak en hoewel de doordringende geur van as haar ogen doet tranen, weet ze er na een tijdje de geur van Valentine’s eau de cologne in terug te vinden. Hij was het een paar jaar geleden gaan dragen, en hoewel ze het toen vreemd had gevonden om haar beste vriend met de geur van een volwassen man te zien lopen, brengt het haar nu een gevoel van thuis.
Aurora heeft hem nooit kunnen vertellen dat het dezelfde geur is die haar broer ook altijd had gedragen.
Ze laat haar vingers over de zilveren armband glijden die steeds verder haar huid in lijkt te trekken. Ze heeft hem een jaar geleden gekregen, op haar vijftiende verjaardag. Veel te laat, volgens haar moeder. Precies volgens traditie in de woorden van haar vader.
Ze bijt zachtjes op de binnenkant van haar lip en vraagt zich af of ze Valentine moet vertellen over het feit dat haar moeder de armband steeds vaker gebruikt; dat ze hem sinds het nieuws ook al een paar keer heeft gebruikt als oproepmechanisme in de keren dat Aurora alleen op het strand had gezeten. Maar na alle bekentenissen van de dag is dit blijkbaar waar haar trots de grens trekt. Ze heeft het überhaupt nog nooit met Valentine over dat cadeau gehad, hoe zal hij dan reageren als het eerste dat ze erover zegt een verfomfaaide klaagzang is? En, misschien belangrijker, wat zal hij denken als hij weet dat ze blijkbaar nog zo vaak tot de orde geroepen moet worden? Ze heeft geen idee hoe hij hierover denkt en voor het eerst bekruipt haar een angstig gevoel dat ze te laat is om het te vragen. Dat de tijd voor kinderlijke nieuwsgierigheid nog verder achter hen ligt dan hun voetstappen in het natte zand, weggevaagd door de brute onverschilligheid van de zee. Als compensatie trekt ze zijn arm stevig tegen zich aan, haar hoofd nog steeds op zijn schouder. Ze kan nog net geen ril onderdrukken. Niet voor het eerst vraagt ze zich af hoeveel vrijheden haar nieuwe man haar zal geven. Volgens de zoete stem bij het ontbijt heeft ze maar geluk dat Valentine nu voor het laatst nog eventjes langskomt.
“Blijf je, Val?”
Aurora voelt een traan over haar wang glijden en laat hem zijn weg over haar gezicht afmaken, in de hoop dat Valentine haar gezicht niet goed kan zien.
“Ik wil nog geen afscheid nemen.”

[Rowace]

Zoals hij al verwachtte, kruipt Aurora naar hem toe zodra hij haar die opening geeft. Haar wang past in de welving van zijn schouder en losse haartjes die aan haar vlecht zijn ontsnapt, kriebelen in zijn gezicht. Zelfs door zijn shirt heen voelt hij dat haar huid warm is, gebrand door de Australische hitte. Aurora is meer dan ooit de zee, klam en zout.
Een tijdlang zitten ze daar zwijgend. Valentine staart bewegingsloos naar het duinzand, dat zich evenmin beweegt. Vlak onder het oppervlak, weet hij, krioelt het van het leven.
Naast hem frunnikt Aurora aan haar polsen, haar blik op oneindig. Ze moet duizend dingen denken, maar hij vraagt er niet naar. Hij wil niet weten waar ze over peinst, want als hun gedachten overeenkomen, zal alles verloren lijken. Hem is altijd geleerd dat sommige gedachten niet gedeeld horen te worden.
‘Natuurlijk,’ zegt hij. ‘Dit is geen afscheid. Ik ben er nog.’
Maar het is wel een afscheid. Dat weten ze allebei, dus hoeft het niet uitgesproken te worden. Aurora is stil maar Valentine weet dat ze huilt, want ook zijn zicht wordt wazig. De duinen vormen een mozaïek achter zijn tranen en net als zij laat hij ze maar lopen. De paarden zullen hen niet verraden.

De hemel kleurt oranje en razendsnel zakt de temperatuur. Valentine wil niet opstaan, maar als ze nog langer wegblijven, zullen Aurora’s ouders bezorgd worden en op zoek gaan. Hij moet er niet aan denken wat ze zouden zeggen als ze hen hier zouden aantreffen. Het is nu al erg genoeg voor Aurora. Dus hij maakt zich langzaam van haar los, alsof ze slaapt en hij haar niet wil wekken. Als hij maar voorzichtig genoeg is, hoeft dit moment nooit te breken. Dan zullen zij hier altijd blijven zitten, verscholen voor de buitenwereld, als een verstilde foto.
Normaliter spreekt Valentine graag met Mr. en Mrs. Brontë; zij vinden hem vrijpostig op een aandoenlijke, jongensachtige manier, en hij respecteert hen diep en waarachtig. Vanavond wil het hem niet lukken om de luchtige sfeer te vangen. Telkens als hij naar Clementine Brontë kijkt, kan hij alleen maar denken aan de tranen van haar dochter die inmiddels zijn opgedroogd in zijn shirt. Als hij naar Silas kijkt, vraagt hij zich af hoe Aurora’s aanstaande verloofde eruitziet. Voelde Clementine zich ooit zoals Aurora, of legde zij zich even elegant neer bij haar lot als ze haar bestek in haar bord legt?
‘Het eten is weer werkelijk verrukkelijk,’ zegt Valentine routinematig, ook al registreert hij amper hoe het smaakt. De gangen lijken eindeloos. Hij glimlacht. Er is niets aan de hand. Hij was altijd al een betere acteur dan Aurora, dus trekt hij de gesprekken naar zich toe. Hij zal de kaart van heel Londen uittekenen als dat Clementines haviksogen van haar dochter houdt. ‘De huiselfen van Zweinstein zijn goede koks, uiteraard, maar er gaat wat mij betreft niets boven een maal bereid door een medemens.’

[AlessaJess]

Gedurende het hele diner voert Valentine de boventoon in ieder gesprek dat op tafel gelegd wordt. Zelfs de kleine steken onder water die haar moeder om de zo veel tijd Aurora’s richting op werpt, weet Valentine op de gracieuze wijze van een geoefende socialite te verbuigen en naar zichzelf toe te trekken. Als haar moeder haar na hun terugkomst niet aan de kant had getrokken en Aurora heel duidelijk had gemaakt dat de enige reden dat ze Valentine nog in huis toestond was omdat de Hathaways nou eenmaal een te machtige familie waren om tegen de haren in te strijken, zou ze Valentine een glimlach geschonken hebben.
Nu Aurora hem zo aan het werk ziet, compleet in zijn element maar toch ook met het gebrek aan alle zachtheid die ze over de jaren heen in zijn ogen had leren kennen, dringt het pas echt tot haar door dat dit de enige Valentine is die ze binnenkort ooit nog zal zien. Zelfs als ze elkaar op een feestje nog tegenkomen zal het altijd met de afstandelijkheid zijn die van hen verwacht wordt. De realisatie maakt haar misselijk en haar maag geeft een onverwachts harde ruk. In de seconden die het haar kost om bij te komen voelt ze haar linkerhand opeens volledig warm worden vlak voor er een withete pijn doorheen schiet. Aurora’s blik schiet meteen naar haar moeder, die met een te zoete glimlach aan de ring om haar duim draait en die haar ogen even naar Valentine laat schieten. Ze heeft duidelijk iets belangrijks gemist, maar voor Aurora haar aandacht genoeg van de brand in haar hand af kan trekken en iets kan zeggen of haar verontschuldigingen aan kan bieden, neemt haar moeder het heft al weer in eigen handen. De opmerking die volgt over de dromerigheid van haar dochter en hoe ze ooit kan verwachten serieus genomen te worden als ze zich steeds zo laat afleiden, doet haar bloed koken. Aurora voelt haar tanden tegen elkaar aan knarsen terwijl haar moeder haar tijdelijke mentale afwezigheid gebruikt om duidelijk te maken aan hun gezelschap dat dit de reden is dat het maar goed is dat er mannen zijn op de wereld die de belangrijkere zaken van het leven op zich kunnen nemen. Pas nadat ze een laatste, bijna vergenoegde glimlach Aurora’s richting op werpt, stopt haar moeder met spelen met de ring en begint de pijn in Aurora’s hand een beetje af te nemen.
De rest van het diner houdt ze haar kaken stijf op elkaar en haar aandacht stevig op de gesprekken om zich heen. Ze zal Valentine geen kans geven om haar nog een keer zo gedisciplineerd te zien worden. Ze zal hem haar niet als een wild, onopgevoed wezen laten beschouwen. Ze zal haar moeder geen kans geven om hun vriendschap te verzuren, hoeveel makkelijker dat de situatie ook zou maken. Ze heeft dan wel niet heel veel controle over de poppenkast die haar leven heet, maar dit heeft ze in de hand. Dit laat ze zich niet afpakken.
Na het diner besluit haar moeder hun kleine groepje voor te gaan naar een van de vele zitkamers in het huis. Hoewel de favoriete kamer van haar moeder Aurora altijd een onheilspellend gevoel geeft, kan ze niet ontkennen dat het een mooie plek is. De goed gevulde boekenkasten die tegen de wanden zijn geplaatst laten ruimte over voor de grootse kachel die omringd wordt door de zachte stoelen en banken waar je gerust de hele avond op kan zitten zonder stijf te worden of te hoeven verzitten. Hoewel een haardvuur op een dag als vandaag compleet niet aan de orde zou moeten zijn, laat haar moeder de kamer altijd magisch afkoelen door de twee huiselven die de hele avond in de kamer ernaast zullen zitten. Het is een intensiever proces dan als ze een van de huiselven in de kamer lieten zijn, maar als een van de weinige dingen waarover Aurora en haar moeder het met elkaar eens zijn, kan ze wel toegeven dat huiselven tijdens je soiree geen acceptabel aanzicht of wenselijke gasten zijn.
De avond strekt zich als een oneindige zee van spanning voor haar uit en op een paar losse opmerkingen na bestaat er geen kans om Valentine te spreken. Pas als ze aankondigt naar bed te gaan vindt ze de kleine opening waarvan ze hoopt dat Valentine hem met beide handen aangrijpt.

[Rowace]

De avond sleept zich voort. Clementine gaat hen na het dessert voor naar een zitkamer aan de voorkant van het huis. Het uitzicht is adembenemend: je kijkt recht op de uitgestrekte gazons die het huis scheiden van het strand en daarachter, de oceaan. Valentine is vaak in deze kamer geweest, maar de aanblik van de Australische duinpannen went nooit. Hij verschuift zijn aandacht naar Aurora. Ze heeft het hele maal weinig gezegd en keek voortdurend met een vertrokken gezicht voor zich uit. Haar kaak stond gespannen. Eén keer miste ze een vraag van haar moeder en snakte ze bijna onhoorbaar naar adem. Ze herstelde zich onmiddellijk en gracieus, maar niet voordat ze haar moeder had aangekeken met een blik die Valentine nog steeds niet goed thuis kan brengen. Woede, pijn? Aan Clementine was uiteraard niets te zien; zij speelde zogenaamd afwezig met een van haar ringen en lachte om Aurora’s onoplettendheid.
Inmiddels is ook op Aurora’s gezicht geen enkele emotie meer te vinden. De Brontës hebben geoefende, uitgestreken gezichten, waar zelfs Valentine niet doorheen kan kijken.
Pas laat op de avond, als ze hem iets aangeeft, merkt hij de dunne zilveren lijn op die afgetekend is op haar linkerpols. Het zou hem niet zijn opgevallen vanwege haar bleke huid, maar als een litteken dat nog moet genezen ligt de lijn bijna boven op haar huid. Het doet hem aan een ander litteken denken. Een litteken waar hij nooit meer mee te maken hoopt te hebben. Onwillekeurig schiet er een rilling langs zijn rug. Waar heeft ze dat opgelopen? Het zat er de vorige keer dat hij haar zat nog niet, meende hij.
Aurora is de eerste die zich verontschuldigd om naar boven te gaan. Ze werpt hem een subtiele, vragende blik toe die hij niet kan beantwoorden. Haar ouders zouden het niet toestaan als hij achter haar aan probeert te komen.
Toch staat Valentine een paar minuten naar haar vertrek ook op. ‘Ik dank jullie zoals altijd voor jullie enorme gastvrijheid, het heerlijke eten en de prettige avond. Maar het was voor mij een lange dag; het tijdsverschil begint op te spelen. Het lijkt me beter als ik nu naar bed ga.’
Hij wenst de Brontës goedenacht, maar voor hij aanstalten kan maken om zijn weg terug te vinden naar de logeerkamer die praktisch de zijne is, verschijnt er een huiself voor hem. Blijkbaar heeft hij tegenwoordig een chaperonne nodig. Er is niets wat Clementine ontgaat.
Zwijgend gaat hij de elf voor naar de hal. Was dit nou Krittel of Sifka? Hij heeft nooit moeite gedaan om hen uit elkaar te houden, want het liefst doet hij alsof ze niet bestaan. Hij krijgt de kriebels van die wezens en hun enorme ogen en hun eeuwige gedienstigheid. Het is wel best als ze zijn kamer schoonmaken als hij er niet is, maar dat Clementine ze inzet om hem te bespioneren, zint hem totaal niet.
‘Ik vind het heus zelf wel,’ zegt hij koud. ‘Ik ben een vaste gast.’
De elf – Sifka, besluit Valentine – staart hem met haar tennisbalogen aan. ‘Ik heb de opdracht gekregen om meneer Hathaway naar zijn kamer te begeleiden, meneer.’ Blijkbaar ziet ze het ongenoegen op zijn gezicht staan, want ze voegt toe: ‘Als meneer nog niet moe is, kan meneer terugkeren naar de zitkamer?’
Valentine onderdrukt de neiging om haar in haar kleine vleermuizengezicht te schoppen. Ze weet precies wat hij wil, en terugkeren naar de zitkamer is daar niet bij. Hij is elitaire beleefdheden gewend, maar van een minder wezen kan hij het slecht verkroppen. Alsof hij de bevelen van zo’n beest moet opvolgen, ook al praat ze dan uit naam van Clementine. Valentine is er niet van gediend om de wet te worden gelezen door wie dan ook.
Hij snuift en begeeft zich naar boven, geen moeite doend om op haar en haar korte spillebeentjes te wachten. Op weg naar zijn kamer komt hij langs de gang waar Aurora’s kamer zich bevindt, maar hij kan er nog geen blik langs laten glijden zonder dat Sifka het zou rapporteren aan haar mevrouw. Hij kan alleen maar hopen dat Aurora zich niet in de steek gelaten voelt.
Gefrustreerd laat hij zich op zijn bed vallen. De vermoeidheid maakt zich onmiddellijk van hem meester, alsof ze op hem heeft liggen wachten. Hij moet hier een oplossing op vinden. Iets verzinnen om Aurora hier weg te krijgen, zonder dat ze alle schepen achter zich hoeft te verbranden… En lang kan hij er niet mee wachten.

[AlessaJess]

Aurora’s hoop om Valentine die avond nog te spreken verdwijnt als sneeuw voor de zon op het moment dat ze Sifka buiten de zitkamer ziet staan met een grote grijns op haar groteske gezicht. “Goedenacht, miss Brontë.” De ogen van het ding schitteren in het donker op een manier die Aurora compleet niet zint. “Verdwaal niet op de donkere gangen,” gaat het door, “Uw moeder zou het zo jammer vinden om u door de gangen te zien zwerven vanavond.” 
Dat kleine scharminkel… Aurora’s adem komt in zware teugen uit haar mond en het bloed lijkt te koken in haar aderen. Voor ze het goed en wel door heeft, galmt de klap door de gang heen en voelt Aurora de achterkant van haar hand branden. Sifka’s kleine lichaam belandt met een doffe plof op de grond en voor het weer op kan staan loopt Aurora over het heen en geeft het een schop in diens maag. 
Gore Vuilkruiper. Haar moeder kan ze dan wel niks aandoen, die onderkruipselige kopie van d’r moeder in ieder geval wel. Aurora beent naar boven. Voor een halve gedachte overweegt ze om toch op Valentine te wachten in diens logeerkamer, maar aangezien Krittel en Jakka zich nog overal kunnen bevinden en ze zich al weken op dun ijs bevindt, besluit ze toch om zich naar haar eigen kamer te begeven. Het duurt meerdere uren voor ze rustig genoeg is om langer dan 10 minuten achter elkaar in bed te blijven liggen en de zon kruipt door haar raam en over haar oogleden voor ze eindelijk in slaap valt.

De volgende dag sleept ze Valentine mee naar het grote meer achter het huis, waar haar broer haar heeft leren zwemmen. Max had nog wel eens de neiging haar onderwater te trekken, waarmee hij zich keer op keer de woede van hun moeder op de hals haalde, maar wat Aurora stiekem altijd heerlijk vond. Haar moeder heeft tot Fortunatis’ geluk een afspraak in Melbourne vandaag die haar voor het grootste deel van de dag bezig zal houden en ondanks de waarschuwing van vanochtend die nog steeds pijnlijk door haar pols pulseert, is Aurora vast van plan om grof misbruik van te maken van die afwezigheid. Aurora legt een grote standhanddoek op het gras naast het het meer en laat haar jurk van haar schouders glijden en op de grond vallen. Ze draait zich achterom en werpt een blik op Valentine met zijn eeuwig strenge blik. Ze grijnst voor ze hem met een magische ruk haar richting op trekt en zelf lachend het water in springt. Het water is koel voor de hitte van de dag en het zout prikt in haar ogen. Aurora houdt zich roerloos en laat zich een paar meter naar beneden zakken voor ze haar toverstok in het daarvoor bedoelde vakje in haar badpak steekt. De zon glijdt door het water naar haar toe en ze sluit haar ogen om het rood op haar oogleden te zien golven. Eindelijk kan ze zich ontspannen. Er glijdt iets zachts langs haar hand en ze besluit de lach die zich over haar gezicht spreidt toe te laten. Ze kijkt naar Ocura, die haar een kopje geeft en haar benen over Aurora’s schouders legt, waardoor Aurora nog meer naar beneden wordt geduwd. Ze geeft het dier een snelle knuffel voor ze zich afzet naar de oppervlakte en wat benodigde frisse lucht. Hoe zou het Valentine vergaan?

[Rowace]

Nooit eerder is Valentine gewekt door een huiself. Twee reusachtige ogen staren hem vanaf een respectabel afstandje aan en hij betrapt zich erop dat hij wacht tot het wezen met zijn ogen zal knipperen. Vlak boven zijn knoestige vuisten laat de elf een zilveren dienblad zweven met een theepot en toast met ei en worstjes. Het blad trilt licht; blijkbaar kan hij de spreuk niet veel langer vasthouden. Met een hoofdwenk dirigeert Valentine zijn ontbijt naar het nachtkastje.
‘Meneer Hathaway, de familie heeft vroeg ontbeten, meneer. Mevrouw Clementine vroeg Krittel u te melden dat u haar voor de high tea terug kunt verwachten. Ze verontschuldigt zich voor haar afwezigheid, maar uw aankomst was onaangekondigd. Mejuffrouw Aurora verzoekt dat u zwemkleding draagt.’
Valentine wrijft in zijn ogen en rolt op zijn rug. Zal hij ooit wennen aan de jetlags? Er flitst een ijzige kou door zijn lijf wanneer hij beseft dat dit misschien wel een van zijn laatste bezoeken aan Brontë Manor zal zijn. En al helemaal zijn laatste onáángekondigde bezoek. Clementine is niet op haar subtielst vandaag.
‘Vertel je meesteres maar dat ik eraan kom,’ mompelt Valentine terwijl hij zich omhoogwerkt.
De elf knikt, schuifelt een paar pasjes achteruit en verdwijnt dan met een knal die Valentines laatste slaap verdrijft.

Aurora is in een betere stemming, hoewel Valentine zich niet kan voorstellen dat ze veel rust gekregen heeft vannacht. Het is te merken dat de vrouw des huizes er niet is, want Aurora is zo vrijpostig om hem buiten zijn kamer op te wachten, luidkeels te klagen dat hij daglicht verspilt en hem mee te trekken richting de stallen. Op het laatste moment buigt ze af naar een van de grasoevers.
Ze trekt haar zomerjurkje uit en Valentine kan een moment lang niets doen dan kijken hoe de lichte stof naar de grond valt en een zwart zwempak onthult. De rok verhult maar weinig van haar lange, slanke benen. Ze werpt hem een guitige blik toe en hij richt zich beschaamd op het openen van zijn blouseknopen.
‘Je maakt het me niet graag gemakkelijk, is het wel? Amuseer je je, Ms. Brontë?’
Ze verdwijnt lachend in het meer, maar niet voordat ze hem aan zijn half geopende blouse heeft gesommeerd. Hij zet een paar struikelende stappen voor hij zijn balans weer kan vinden. De punten van zijn schoenen eindigen vervaarlijk dicht bij het water.
Tegen de tijd dat hij zich van zijn bovenkleding heeft ontdaan, is ze nog niet één keer bovengekomen. Zenuwachtig speurt Valentine het oppervlak af. In het zoute meer zwemmen de getemde kelpies als de Brontës niet van plan zijn met hen uit te rijden. De halsters met Tembezweringen worden ook op die momenten niet losgehaald, maar toch vreest Valentine voor het grenzeloze vertrouwen dat Aurora in haar paarden heeft. Zwemmen tussen waterduivels staat niet hoog aan zijn lijst van ontspannende activiteiten.
Voorzichtig waadt hij van de kant af. Al na een paar passen valt de bodem weg onder zijn voeten; de afgraving is tientallen meters diep. Hij was vergeten hoe prettig de temperatuur van het water desondanks is – iets waar het Australische klimaat weinig mee van doen heeft – en het meer is kristalhelder als altijd. De Brontës houden van de natuur, zolang ze die naar hun hand kunnen zetten.
In de diepte onder zich kan hij donkere schimmen ontwaren. Voor hij zich zorgen kan maken over welke wezens dat zijn, komt Aurora weer boven water. Drie tellen later breekt een wild briesende kelpie door het oppervlak, zo hoog dat ze Aurora op haar rug uit het water tilt.
Met paniekerige slagen maakt Valentine ruimte voor de waterduivel en haar berijder. Een golf zout water duwt hem kopje-onder en hij verslikt zich voor hij hoestend zijn controle terugvindt.
‘Aurora, gaat het?’ roept hij tussen twee hoestbuien door. ‘Die beesten worden nog eens je dood! En anders de mijne wel.’
Je ziet er adembenemend uit, zegt hij niet. Het hameren van zijn hart is angst, geen opwinding. En onder geen beding zal hij zich door haar laten verleiden om Destiny te zoeken in de diepte.

[AlessaJess]

Valentine roert met zijn armen door het water, ogen zo groot als haar moeders favoriete gebaksschoteltjes en zijn mond licht open in pure verbazing wanneer ze boven komt zetten. Een logische reactie, maar niet een briljant idee als je net kopje-onder wordt geduwd door een golfslag. Een feit pijnlijk bewezen door de manier waarop hij even later proestend weer boven water verschijnt, natte haren als zeewier op zijn hoofd en een gechoqueerde uitdrukking op zijn gezicht. Aurora weet dat ze niet hoort te lachen, kan zich de opmerkingen van haar ouders al voorstellen — en toch barst er een kleine lach van haar lippen, meer adem dan geluid.
Alleen hij mag haar geliefde beestjes beledigen en niet op de bodem van dit meer verdwijnen — altijd nog een optie voor haar lieftallige nieuwe man als blijkt dat ze Ocura niet mee mag nemen, bedenkt ze zich met wat voelt als een wilde grijns op haar gezicht. 
Ergens vraagt ze zich af of ze gek aan het worden is. Alle emoties die al weken door haar lichaam razen, alsof ze een Zoeker is die achter een magisch versnelde Snaai aanzit. Laat staan alle emoties die ze de afgelopen paar dagen heeft laten zien. Kan ze het nog rebellie noemen als haar moeder er niet is om het te zien? Of is stilzwijgend verzet juist een groter goed? Een optie voor jonge heksen zonder vrijheden en mogelijkheden.
Toch weet ze dat Valentine zich niet graag uit laat lachen en hoewel dat niet haar bedoeling was, kan ze het niet over haar hart verkrijgen om haar liefste vriend, haar enige vriend, te kwetsen. “Vergeef me. Ik was mezelf even niet. Alle opwinding stal mijn logisch denkvermogen, ben ik bang.”
Ze zoekt zijn gezicht af naar enige tekenen van ergernis of vergiffenis, waar het donkergroen van zijn ogen haar aandacht trekt. Als ze beter kijkt, ziet ze de bruine vlekjes verborgen in de rand van zijn iris, deels verborgen door een wilde lok bruin haar die tegen Valentine’s voorhoofd plakt en over zijn oog hangt. Haar ogen volgen de streng haar, waar een losse waterdruppel zich aan de punt verzamelt, langzaam opzwellend tot het zijn eigen gewicht niet meer kan houden en richting het meer valt. In een opwelling strijkt ze de lok aan de kant en achter zijn oor, waar haar vingers bevriezen wanneer ze doorheeft wat ze precies aan het doen is. 
“Eh…”
Ze voelt haar wangen gloeien en trapt zichzelf snel een halve meter achteruit. Wanneer waren ze überhaupt zo dicht bij elkaar gekomen? Ze glimlacht — doet in ieder geval een poging daartoe — en wijst naar de kant van het water waar ze de bedienden eerder die ochtend had geboden een uitgebreide brunch uit te stallen. 
“Zwemmen is een erg hongerige bezigheid. Kan ik je verleiden —“ Merlijns baard, wat een verschrikkelijke woordkeuze “tot een vers bakje fruitsalade, of een tonijnsandwich?”
Voor ze het laatste woord goed en wel uit haar mond heeft, voelt Aurora een scherpe druk om haar enkel. Ze heeft net de tijd om haar ogen groot te voelen worden voor ze onder wordt getrokken. De wereld alleen nog water.