Moonlight Records

[Rowace]

Valentines hart sloeg een halve tel over toen Hazel opmerkte dat Damien haar huisgenoot was. Natuurlijk had hij geweten dat die twee dikke mik waren op Zweinstein, maar hij had voor haar gehoopt dat hun contact zou zijn verwaterd na hun afstuderen. In plaats daarvan was het tegenovergestelde gebeurd. Valentine probeerde subtiel haar gezicht af te speuren. Zou ze het zelf nog weten als de Woods iets met haar geheugenverlies te maken hadden? Hoe dan ook had Hazel blijkbaar door dat er iets niet klopte aan haar huisgenoot, want ze was het huis ontvlucht voor hem. Ze noemde hem intens. Valentine moest zich inhouden om haar niet te vragen wat ze daarmee bedoelde. Als ze hem voornamelijk zag als de-neef-van, zou ze hem toch niet vertellen wat hij wilde weten. Bovendien wilde hij haar niet afschrikken nu ze zo vatbaar was voor duistere suggesties en zijn hulp nodig had.
‘Daar heb je gelijk in,’ gaf Valentine toe, toen Hazel hem erop wees dat hij vanwege die verrekte familieband niet een volslagen vreemde was. ‘Maar ik had het dan ook niet over mezelf toen ik zei dat sommige mensen misbruik maken van kwetsbare jonge vrouwen.’
Hij liet haar even alleen om af te rekenen en trof haar weer bij de winkeldeur, waar ze vol verwondering om zich heen keek. Haar ogen dronken gulzig van elke centimeter van het vertrek, alsof ze haar hele leven blind was geweest en eindelijk kon zien. Valentine naderde haar stilletjes om haar niet vroegtijdig uit haar halve trance te halen. Als vanzelf landde haar blik echter op zijn verschijning en ze glimlachte opgewekt.
Haar vraag zweefde even tussen hen in; hij had er geen direct antwoord op. Eerlijk gezegd had hij er niet over nagedacht waar hij haar naartoe kon nemen. Hij kende genoeg plekken die een hoogstaande lunchafspraak konden verzorgen, maar hij dacht niet dat Hazel erg comfortabel zou zijn op zijn vaste adressen. Met het soort gezellige eenmanszaakjes waar zij zich waarschijnlijk beter op haar gemak zou voelen, had hij geen enkele ervaring. Niet dat hij dat aan haar zou toegeven; ze had duidelijk behoefte aan wat zekerheid. Aan iemand op wie ze kon vertrouwen.
Hij haalde zijn schouders op en zei luchtig: ‘Och, we zien wel. We komen vast wel wat tegen.’
Met die woorden hield hij de winkeldeur voor haar open en gebaarde haar om als eerste naar buiten te stappen. Hij volgde haar en voelde hoe ze de magie achter zich lieten met elke stap die ze van de muziekzaak verwijderd raakten. Ze bevonden zich in een Dreuzelwijk – niet zijn voorkeursbestemming. Dreuzels werkten hem op de zenuwen; het voelde vreemd dat ze geen idee hadden wie hij was of hoeveel macht zijn familie had. Als hij zich door Dreuzel-Londen begaf, had hij altijd het idee dat hij in een soort parallelle wereld terecht was gekomen, waarin alles leek op zijn eigen wereld, maar niets echt was. Soms droomde hij dat hij verdwaalde in een stad vol Dreuzels, waarin hij niets kon aanraken en niemand permanent of vast was. Die dromen bezorgden hem de koude rillingen, iets wat hij zelfs Aurora nooit had verteld. Het was een stompzinnig kinderbijgeloof, dat wist hij ook wel, al hielden de dromen niet op door die kennis.
‘Dus je bent – naar jouw herinneringen – nog nooit in Londen geweest?’ vroeg hij. Opnieuw rees in hem de vraag wat ze dan in haar eentje deed, ronddwalend als een verloren ziel, maar hij onderdrukte de neiging om er nog eens naar te vragen. Alles op zijn tijd. ‘Hoe voelt het om er nu opeens te wonen? Is het heel anders dan waar je op bent gegroeid? Ik kan me niet herinneren of je me ooit hebt verteld waar je vandaan komt, maar aan je accent te horen, zal het niet ver uit de richting zijn.’
Met een half oog op de winkelpanden om hen heen, op de uitkijk voor een of ander Hazel-proof eettentje, probeerde hij haar de aandacht te geven die ze duidelijk miste bij Damien. Toen hij een zaakje zag, nam hij niet eens de moeite om hun gesprek ervoor te onderbreken. Hij boog hun pad simpelweg lichtjes af, zodat ze als vanzelf voor de ingang van de bistro uitkwamen. Een heer leidde zonder de leiding uitdrukkelijk naar zich toe te trekken.

[AlessaJess]

“Oh, ja, nee, ben ik wel. Maar maar één keer met m’n moeder. Jaren geleden,” antwoordde Hazel op zijn vraag of ze nooit eerder in Londen was geweest. “Wat in essentie hetzelfde is als überhaupt nooit geweest zijn, behalve dan dat ik het gevoel heb dat ik beter met kaarten om kan gaan dan toen. Ik weet niet of dat komt omdat ik toch dingen heb onthouden, of dat ik gewoon ouder ben en beter met kaarten en mijn algemeen richtingsgevoel. Zal wel het laatste zijn.” Ze haalde haar schouders op en liet zich meevoeren door Valentine.
“Oh ik kom uit… wacht. Hé! Had jouw familie ook een vakantiehuisje daar? Ik bedoel je directe gezin. Ik weet dat Damien en Trevor er in de zomer vaak te vinden waren, maar ik ben jou toen nooit tegengekomen? Al is het ook een grote stad, dus op zich is dat vrij logisch.” Ze keek hem onderzoekend aan. Zou ze hem kennen? Ooit tegen zijn gekomen zonder dat ze het wist? Ze zocht naar enige herinnering, maar kon niks vinden. Al had ze ondertussen wel geleerd dat je herinneringen niet altijd te vertrouwen waren.
“Maar waar kom jij dan eigenlijk vandaan? Hier uit Londen, of ben je hier vroeger gewoon zo verliefd op geworden dat je hier wel moest wonen?” Ze kende het gevoel. Ze had het zelf meegemaakt.
Hazel liet zich een relatief klein restaurantje in meetrekken dat er iets chiquer uitzag dan waar ze zich helemaal gemakkelijk bij voelde. Maar als ze heel eerlijk was waren de meeste tentjes dat wel. Het was niet alsof ze vroeger vaak met haar moeder naar een restaurant was gegaan. En de pizzeria waar ze op haar verjaardag heengingen was toch wel even hele andere koek dan een restaurant in Londen.
Ze keek ietwat ongemakkelijk om zich heen, maar richtte zich volledig op het gesprek dat ze met Valentine voerde. Toen ze een tafeltje aangeboden hadden gekregen leunde ze haar hoofd af op haar hand en keek Valentine aan.
“Je zegt dat je me sinds Zweinstein niet meer hebt gezien, maar waarom zijn Damien en ik eigenlijk nooit bij jou langs gekomen? Hebben we nooit ergens wat gegeten, of gewoon lekker bijgekletst? Of,” besefte Hazel zich met grote ogen, “woon je hier pas net? Moeten we nog een house-warming plannen voor je?” Ze vroeg zich af of de redelijk formele jonge man voor haar het type was voor house-warming-feestjes, maar besloot dat iedereen het type was voor dat soort feestjes. Of feestjes in het algemeen eigenlijk.

[Rowace]

Op de meest simpele vragen reageerde Hazel met zo veel woorden dat een politicus er trots op zou zijn, waarbij ze er op de een of andere manier in slaagde om niet eens antwoord te geven op de vraag die hij had gesteld. Hoe moeilijk was het om te zeggen waar je woonde? Voor haar blijkbaar zeer. Of ontweek ze het antwoord omdat ze het oprecht niet meer wist? Hij vroeg zich af hoever haar geheugen werkelijk reikte. Bovendien kon het niet gezond zijn om bij mensen te wonen die constant in je gedachten konden neuzen. Dan was er geen reden meer om echte gesprekken te voeren; de Woods hadden andere manieren om achter de informatie te komen die ze wilden hebben.
‘Mijn familie heeft een vakantiehuis in Brighton, als je dat bedoelt,’ zei Valentine weifelend, terwijl hij een poging deed om de kluwen van haar woorden te ontwarren. ‘Maar ik kom zelf uit Reading. Sinds mijn verloving woon ik hier; dat is nu bijna drieënhalf jaar geleden.’
Een blondine leidde hen naar een tafeltje achter in de zaak, waar het op de goedkoop ogende sfeerverlichting na vrij donker was. Valentine schoof Hazels stoel voor haar naar achteren, voor hij zelf plaatsnam. Het tafeltje stond niet helemaal waterpas, want één poot wipte een beetje. Valentine besloot zich er niet aan te ergeren en negeerde ook de papieren placemats die als vervanging van een tafellaken moesten dienen.
‘Een pot thee voor ons beide en een mand broodjes, graag,’ zei Valentine tegen de serveerster. ‘Heb jij voorkeur voor een smaak?’ voegde hij eraan toe met een blik naar Hazel. Van Aurora en de meeste van hun kennissen kende hij de standaardbestellingen uiteraard uit het hoofd, maar Hazel wilde vast zelf kiezen wat ze nam. Zij leek hem zo iemand die niet geloofde in de efficiëntie of zakelijkheid van een maaltijd, maar in de gezelligheid ervan. En Valentine moest toegeven dat het lang geleden was dat hij iets had gedaan, gewoon omdat hij er zin in had.
Toen de serveerster weer weg was, glimlachte hij naar zijn tafelgenote. ‘Om terug te komen op je vraag: nee, je bent me geen housewarming verschuldigd. Al komt dat misschien binnenkort nog; mijn vrouw en ik zitten momenteel in een hotel, omdat ons huis verbouwd wordt. Maar dan ben ik alsnog degene die de housewarming zou verzorgen. Bij dezen ben je alvast uitgenodigd.’ Onopvallend tikte hij met zijn toverstaf op het tafelblad, zodat de koffiekringen en vette vingers van het oppervlak verdwenen. De waterglazen glansden alsof ze nog nooit eerder gebruikt waren. Valentine streek een denkbeeldige vouw uit zijn papieren placemat. ‘Ik weet niet waarom je zolang van mijn radar bent verdwenen. Werkelijk zonde, aangezien we blijkbaar al een tijdje in dezelfde stad wonen. Als ik dat had geweten, had ik je al veel eerder opgezocht. Het is gewoon…’ Hij haalde vaag zijn schouders op. ‘Mijn neven en ik staan soms wat op gespannen voet met elkaar. Laten we het daar maar op houden. Maar laat dat alsjeblieft niet in de weg staan voor jouw relatie met hen.’

[AlessaJess]

Valentine schoof haar stoel voor haar naar achteren voor ze zelf plaats kon nemen en een halve seconde voelde ze zich uit puur gebrek aan decor verstijven voor ze zachtjes moest lachen. De laatste keer dat iemand een stoel voor haar naar achter had geschoven was het haar moeder geweest toen Hazels voeten nog boven de grond hadden gebungeld en nu werd het gedaan door een chique jongeman die toevalligerwijs de neef van haar vrij alternatieve — doch knappe — huisgenoot was. Haar leven was officieel in een soap veranderd.
Ze voelde haar mondhoeken omhoogtrekken op zijn antwoord over de housewarming en ze knikte hem dankbaar toe. Meteen vroeg ze zich af hoe een housewarming van zo’n stijlvol persoon eruit zou zien. En of Damien haar misschien zou kunnen helpen met uitvogelen hoe ze zich daar in zwereldsnaam zou moeten gedragen… als de gesprekken tussen hen ooit minder ongemakkelijk zouden worden, tenminste.  Omdat ze het raar vond Valentine continu aan te staren, pakte ze de menukaart erbij en liet haar ogen eroverheen glijden zonder dat ze ook maar iets in zich opnam. Maar bij zijn claim dat hij blijkbaar op wat gespannen voet stond met Damien en Trevor keek ze toch wat verbaasd op. 
“Oh? Sorry, ik… wilde me nergens mee bemoeien. Maar het maakt op zich ook niet uit, zelfs met je ouders sta je soms een beetje op gespannen voet, toch?” Ze lachte hem hopelijk geruststellend toe. “Ik ga eerlijk zeggen dat ik meer verbaasd ben over het feit dat we nooit… weet ik het, brieven hebben geschreven of zoiets? Hebben wij dat eigenlijk wel eens gedaan, als we bij elkaar op school hebben gezeten, brieven schrijven?” Ineens was Hazel Damien even heel erg dankbaar dat hij haar had uitgelegd dat tovenaars elkaar niet bellen. 
Op dat moment kwam dezelfde blonde, wat vermoeid uitziende ober hun drankjeswensen opnemen. Hazels ogen schoten over het menu dat ze tot dan toe nog volledig niet had doorgenomen terwijl Valentine haar tot overmaat van ramp om een favoriete theesmaak vroeg. Alle letters dansten door elkaar heen, vormden woorden die niks met eten te maken hoorden te hebben en geen enkele smaak leek ook maar enigszins logisch te zijn, terwijl ze ondertussen de ogen van zowel de serveerster als Valentine in haar huid voelde branden. 
“Nee hoor,” piepte ze. “Geen voorkeur.” Het liefste had ze gewoon om kraanwater gevraagd, maar ze was in ieder geval blij dat Valentine standvastig genoeg was om gedecideerd een keuze te maken.

[Rowace]

Valentine lette nauwgezet op haar reactie toen hij Hazel vertelde dat hij met zijn neven in de clinch lag. Misschien was dit een kans voor hem om haar eindelijk van de Woods los te trekken. Toen ze op Zweinstein zaten, had de tweeling – en dan vooral Damien – al jarenlang op haar ingespeeld en had Valentine geen mogelijkheid gezien om haar voor zich te winnen, buiten een ietwat oppervlakkige vriendschap. Hij gunde haar beter dan dat. En als hij haar zo zag, was haar vertrouwen in de broers een stuk minder rotsvast dan toen. Misschien kon ze dit keer aan hen ontsnappen.
‘Heb je even?’ vroeg hij, gespeeld dramatisch toen ze suggereerde dat je het met je ouders ook wel eens niet eens bent. Alleen uit die opmerking bleek al dat ze uit een heel ander milieu kwam dan hij. ‘Onze familie zit nogal ingewikkeld in elkaar, wat dat betreft. Ik weet niet wat Damien je daarover heeft verteld, maar je weet vast dat we uit een Puurbloedfamilie komen, toch? De familienaam is al sinds de middeleeuwen bloedzuiver, als je sommige bronnen mag geloven. Na de Tweede Tovenaarsoorlog heeft bloedzuiverheid veel aan status verloren – en als voorname families hun invloed zien verzwakken, sluiten ze hun rangen.’
De ober kwam terug met een dampende stenen theepot. Zoals Valentine had geïnstrueerd, had hij ook een bord bij zich met een dozijn thee-eieren. Aan de handvaten hingen kleine labeltjes met de smaken. Valentine prefereerde earl grey, maar hij wilde haar zijn smaak niet opdringen en hoewel hij een ijzeren geheugen had, kon zelfs hij niet terughalen wat Hazel jaren geleden had gedronken. Met een achteloos gebaar van zijn hand stuurde hij de ober weer weg, opdat hij verder kon gaan met zijn verhaal.
‘De Woods vallen grotendeels buiten die rangen. Hun moeder is niet zo puur van bloed als mijn familie graag zou zien, en dat levert nu eenmaal… spanningen op over dingen als erfrecht. Wat niet helpt, is dat ze nogal rebels zijn ingesteld. Er zijn hele specials van roddelbladen aan hen gewijd. Zoals je kunt begrijpen, is de rest van de familie daar niet echt blij mee. En daar komt nog bij dat het’ – hij liet zijn stem zakken, want hoewel geen geheim bleef het schaamtevol – ‘Legilimensen zijn.’ Hij boog zich achterover en roerde een lepel door zijn trekkende thee. ‘Een heel verhaal, het spijt me. Je zult je nu wel afvragen in wat voor familie je nu weer bent beland!’
Hij glimlachte minzaam en nipte van zijn thee om haar de tijd te geven om zijn woorden te overdenken. Als hij haar rotsvaste vertrouwen in de Woods kon laten wankelen, was ze wellicht te redden ditmaal. Hazel was de enige vriendin geweest die hij had gehad in zijn miserabele tijd op Zweinstein, dus dit was het minste wat hij voor haar kon doen.
‘Je bent – was? – niet zo van het brieven schrijven, ben ik bang. Volgens mij heb je nogal moeite met spelling, als ik zo vrij mag zijn. Een keer stuurde je me een brulbrief, zodat je gewoon kon praten. Toen woonde ik nog bij mijn ouders en die konden dat niet zo waarderen, al vond ik het best grappig. Ons contact is langzaam verwaterd toen jij afstudeerde, ook omdat je soms weken achtereen in het buitenland zat om Fabeldieren te onderzoeken. Tegen de tijd dat je weer thuis was, waren mijn brieven oud nieuws. Maar voel je er absoluut niet schuldig of verdrietig om; zo gaat het nu eemaal soms met vriendschappen, heb ik begrepen. En we hebben elkaar nu weer gevonden, nietwaar?’

[AlessaJess]

Ze had de specials in de roddelbladen inderdaad zien staan — in het ziekenhuis had ze al geleerd over Eliza Dayes. En als Puurbloedfamilies ook maar enigszins hetzelfde waren als de adel zoals Hazel ze kende vanuit de dreuzelroddelbladen dan kon ze zich helemaal voorstellen dat die relatie alleen al voor aardig wat opschudding had gezorgd. Laat staan de rare dingen die ze in de artikelen had gelezen over verbroken verlovingen, vernoemd vreemdgaan en het vermoeden dat Eliza Damien gebruikt zou hebben om naamsbekendheid voor haar album te vergaren. Ze hoopte ten zeerste dat geen van die dingen waar was, want het boeide haar vrij weinig of ze zich Damien nog kon herinneren of niet, niemand verdiende het om zo behandeld te worden. 
Hazel herkende het woord legilimens meteen toen Valentine het noemde. Het leek alsof er weer een wikipediapagina werd opengeklikt in haar hoofd en informatie kwam als een waterval naar binnen storten. Een paar van de dingen die haar te binnen schoten deden haar wel even slikken. Het idee dat er nu elk moment iemand om haar heen zou kunnen zitten die met al haar gedachten zomaar mee kon luisteren, zat haar niet helemaal lekker. Dat iemand de diepste hoekjes van haar hersenen in zou kunnen… 
Hazel miste de laatste dingen die Valentine zei toen haar hoofd een andere gedachtensprong maakte. De diepste hoekjes van haar hersenen... Zou een legilimens achter het ijzeren gordijn in haar geheugen kunnen kijken? En als dat het geval was, zou diegene dan een klein gaatje open kunnen laten waardoor zij er zelf ook weer langzamerhand slierten herinneringen doorheen kon trekken? Dan zou ze dus wel voor lief moeten nemen dat iemand door haar hoofd zou zitten porren en misschien wel meer van haar te weten zou komen dan zij zelf wist… maar was dat niet soort van wat er nu überhaupt al gaande was? De belangrijkste vraag bleef echter: kon ze erop vertrouwen dat iemand dat voor haar zou doen en niet stiekem informatie achter zou houden? Niet eens zomaar iemand, als ze Valentine mocht geloven, maar een familielid van haar nieuwe oude huisgenootje. Of hij zelf misschien wel. Ze liet het half-enthousiasmerende, half-unheimlische idee achter in haar hoofd marineren terwijl ze zich weer op haar tafelgenoot richtte.
Over het gedeelte met de brulbrief moest ze stiekem wel lachen. Als ze heel eerlijk was, verbaasde ze zich erover dat het blijkbaar maar bij één keer was gebleven. Het klonk als een vrij logische manier om dingen te doen, als het dan toch zo ouderwets moest.
De opmerking over de brieven die hij haar had gestuurd, zat haar niet helemaal lekker. Het klonk logisch dat ze niet zomaar altijd zijn brieven kon lezen als ze steeds zo veel op stap was geweest voor die Fabeldieren, maar was er dan geen enkele magische manier waarop ze die brieven gewoon op haar locatie had kunnen ontvangen? Had ze echt zo makkelijk een vriendschap ten onder laten gaan aan zoiets stoms als tijd? Als iemand die zonder erg veel vrienden was opgegroeid, vond ze het maar een rare actie van zichzelf. Haar  oude zelf. Haar Bluezelf? Ze moest echt een betere naam hiervoor gaan verzinnen, dit gaf haar bonkende hoofdpijnen die ze liever vermeed. 
Toch was dat niet het enige wat haar dwars bleef zitten, dus ze roerde in haar kopje thee waar ze een flinke schep suiker in kiepte en keek Valentine met een schuin hoofd aan.
“Sorry, maar… waarom is het legilimensding zo’n… nou ja, ding?” Ze moest toegeven dat het idee van iemand die in haar hoofd stond te porren nou niet echt heel appetijtelijk klonk, maar… dit was familie toch? “Hebben jullie geen regels over wanneer die persoon — legilimens wel en niet mag… meekijken, zeg maar? Ik bedoel, hij of zij kan er ook niks aan doen dat ze zo zijn geboren toch, valt dat niet… met afspraken te regelen, of zoiets?” 

[Rowace]

Hij had gedacht dat hij de conversatie weer in veilig vaarwater had gebracht door te beginnen over hun briefwisselingen, maar Hazel keerde terug naar het vorige onderwerp. Ze kauwde zorgvuldig op haar woorden, wat Valentine niet verbaasde. Zo te zien was dit de eerste keer dat ze te horen kreeg dat haar verachtelijke huisgenoot en zijn broer Legilimensen waren, en dat was geen licht nieuws om te moeten slikken.
‘Hadden ze dat niet verteld?’ Hij wist niet goed of hij dat had verwacht. Maar het voelde sowieso niet goed dat Damien dit detail had verzwegen voor haar. Ze zou vast alle gesprekken nagaan die ze met hem had gehad, en zich afvragen of hij haar gedachten had gehoord.
‘Natuurlijk zijn er regels voor,’ stelde hij haar gauw gerust. ‘En het schijnt dat je het merkt als er iemand in je gedachten wroet, dus allicht heeft hij nog niet iets bij je geprobeerd als het je niet is opgevallen. Maar de Woods staan nou niet bekend om hun voorliefde voor het volgen van de regels, dus…’ Hij liet zijn stem wegsterven. Hij was al een grens overgaan waarvan hij niet had gedacht dat die er zou zijn; blijkbaar was ze zelfs nu al loyaal aan haar huisgenoot, ook al kende ze hem helemaal niet en had hij allerlei geheimen voor haar. Het was niet verstandig om al te veel te stoken zonder dat hij haar vertrouwen had. Maar het was moeilijk om aan de zijlijn te staan, een plaats waar Valentine zichzelf niet vaak bevond. ‘Alles wat ik wil zeggen is: een waarschuwing is zeven Sikkels waard vooraf en slechts een Knoet nadien.’
Houd het luchtig, beet hij zichzelf toe. Hoe kon hij het gesprek weer uit deze kuil omhoogtrekken? Smalltalk was niet bepaald zijn sterkste kant, in ieder geval niet met Hazel, die niet getraind was in hetzelfde soort gespreksonderwerpen als hij. En al helemaal niet nu ze zo kwetsbaar was – zou ze het fijn vinden als hij vroeg hoe ze zich voelde, of wilde ze juist afleiding van haar niet-benijdenswaardige positie?
Het eten werd gebracht, zodat ze zich daar even mee bezig konden houden. Valentine haatte het dat hij zijn grip op het gesprek telkens verloor. Waarom wist Hazel hem telkens zo uit het veld te slaan, terwijl dat niet eens haar bedoeling was? Het was de verkeerde vraag, dat wist hij: zij zou een gesprek nooit zien als een spel dat gewonnen of verloren kon worden – en wellicht had ze alleen daarom al een streepje op hem voor in dit geval. Het was echter even onmogelijk voor hem om op een andere manier naar hun interactie te kijken als het voor haar was om zich te herinneren wie haar vrienden waren.
‘Weet je,’ begon hij, en hij versoepelde zijn strikte retoriek om meer aan te sluiten op haar vrije manier van spreken, ‘het is vreemd, maar volgens mij reageerde je precies hetzelfde toen we het hier vroeger eens over hadden. Is dat niet fascinerend? Je herinneringen zijn aangetast, maar je persoonlijkheid en gedachten zijn hetzelfde. Volgens mij is dat een goed teken, denk je niet? Geldt dat ook voor je interesses? De eerste keer dat we elkaar ontmoetten, experimenteerde je met fotografie en trachtte je om mijn Terzieler op beeld te vangen. Zou je dat nu nog steeds interesseren, of houd je je nu liever bezig met de zaken die je vroeger deed, de dingen die je je nu nog herinneren kunt?’

[AlessaJess]

Hmm… Zijn opmerking over de regels stelde haar in ieder geval al ietwat gerust en het feit dat ze het blijkbaar zou merken als iemand in haar gedachten wroette des te meer. Maar het feit dat hij haar waarschuwde voor haar huisgenoot zat Hazel niet helemaal lekker. Het probleem was dat ze alleen geen idee had of dat kwam omdat ze het geen fijn idee vond dat ze op haar hoede moest zijn bij haar zogenaamd beste vriend of dat Valentine’s houding haar dwars zat over iemand met wie ze blijkbaar de afgelopen 10 jaar haar leven had gespendeerd.Ze zou Damien maar eens moeten vragen wat zijn kant van deze ongemakkelijke vete was. En in hoeverre hij haar de waarheid zou kunnen vertellen over legilimensen. Hoe ze zelf achter die waarheid moest komen was haar op dat moment even een raadsel, maar daar zou ze dan wel weer achter komen. Eerst informatie verzamelen, dan uitzoeken.
Ze wilde net haar mond open doen om iets te zeggen, om hem iets te vragen misschien over legilimensen toen hij zelf begon te praten. Dat ze dus toch niet zo anders was. Dat het misschien een goed teken was. Hij had het over het fotograferen van Terzielers en iets in haar hoofd leek te trekken, alsof er informatie was die ze hoorde te kennen, maar dat gevoel was weg voordat ze haar vinger erop kon leggen. Maar het was iets. Het was een gedachte! Of in ieder geval een teken dat ze zichzelf misschien niet helemaal kwijt was. Naast het feit dat er net weer een hele la aan informatie over Terzielers in haar hoofd open leek te zijn getrokken. Ze kon zich niet herinneren dat ze die dieren ooit eerder had gezien, maar ze kon zich ook compleet niet voorstellen dat ze ze nog nooit gezien had daar waren de beelden veel te duidelijk voor.. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze over deze dieren geleerd had, alsof het altijd al deel van haar kennis uit had gemaakt. En het idee van onzichtbare dieren fotograferen leek haar immens fascinerend. 
“Oh, zeker lijkt me dat geweldig! Is het me gelukt? Toentertijd?” Ze leunde op de tafel en pakte met haar andere hand haar kop thee op. “Ik zou niet weten waar mijn spullen waren, maar het lijkt me geweldig om het een tweede kans te geven. Vroeger hield ik ook al van fotograferen, wist je? Mijn moeder had een oude fotocamera en een keer per maand lieten we de foto’s ontwikkelen zodat ik ze aan mijn albums kon toevoegen.” Ze vroeg zich af of haar moeder de albums had bewaard. Of dat Hazel ze zelf ergens in haar appartement zou hebben. 
Ze voelde haar telefoon tegen haar been trillen en keek Valentine even verontschuldigend aan voor ze hem oppakte. Haar moeder had haar een sms’je gestuurd om te vragen hoe het met haar ging. En blijkbaar had ze ook een berichtje van Damien gemist met bijna exact diezelfde vraag. Shit. Ze had hem niet ongerust willen maken, maar daar dat sms’je al meer dan een uur geleden gestuurd was, kon ze zich niet voorstellen dat hij nu rustig op de bank zat. Zou hij haar moeder gecontacteerd hebben, of was dat puur toeval geweest?
In ieder geval zou het geen slecht idee zijn om weer eens richting huis te gaan.
“Hey Valentine, ik wil dit absoluut niet afkappen, want ik heb het echt super naar mijn zin, maar ik had Damien verteld dat ik niet te lang weg zou blijven en ik merk stiekem ook wel dat ik een beetje aan mijn mentale tax zit ondertussen. Wat niks met jou te maken heeft hoor! Ik ben sinds het ziekenhuis gewoon snel moe van alle prikkels enzo. We moeten in ieder geval snel nog een keer afspreken! Geen brulbrieven deze keer, ik beloof het.” Ze glimlachte een beetje verontschuldigend naar Valentine en nam nog een slok van haar thee. “Zou jij me na de thee misschien de juiste richting op kunnen wijzen?”

[Rowace]

- Een week later -

Tot Valentines verheuging had Hazel ermee ingestemd om zijn tijdelijke onderkomen te bezoeken: een hotel net buiten het centrum van de stad, dat voorzien was van alle gemakkelijk die een moderne tovenaar zich maar kon wensen. Tegenover het hotel lag een manege voor de dieren van gasten, in een gebied dat er voor Dreuzels uitzag als braakliggend terrein. Valentine had dit hotel er speciaal op uitgekozen, want hij wist dat Aurora er niet van hield om lange tijd gescheiden te zijn van haar Ocura. Ook zijn Terzieler Calandre hadden ze er gestald.

Valentine ijsbeerde door de zitkamer van het penthouse. Waarom was hij zenuwachtig? Het was niet alsof hij Clementine op visite kreeg. Het was nota bene Hazel! Als er iemand op de wereld was die in niets op Clementine leek, was zij het wel.
Misschien was hij juist daarom zenuwachtig. Hazel reageerde niet zoals hij verwachtte, zei niet de dingen waarop hij rekenende. Ze volgde niet de sociale protocollen die er bij hem ingesleten waren. Dat maakte het verfrissend om met haar om te gaan, en ook een tikje verwarrend. Hij was het gewend om de controle te hebben in elke situatie, maar zij ondermijnde hem daarin, vaak zelfs zonder dat ze het zelf door leek te hebben.
Eindelijk ging de telefoon die de hotelkamer met de receptie verbond. Valentine had het niet zo op Dreuzeltechnologie, maar het hotel maakte er efficiënt gebruik van dus hij klaagde niet. De receptioniste meldde dat er een jongedame voor hem was, en hij liet haar naar boven sturen.
‘Hazel,’ zei hij hartelijk toen hij de deur van het penthouse opende. ‘Wat een genoegen je weer te zien. Kon je het goed vinden?’
Hij ging haar voor naar de zitkamer, waar hij haar naar de bank dirigeerde. Zelf nam hij plaats op een stoel ertegenover. Op de salontafel tussen hen in stond een theepot – appelkaneel, zoals ze bij hun vorige had gedronken – en een bescheiden assortiment high-teahapjes. Hij gebaarde haar dat ze mocht pakken wat ze wilde en met een zwaai van zijn toverstaf schonk de theepot twee porseleinen kopjes vol.
‘Aurora, mijn vrouw, wil je ook graag ontmoeten,’ zei hij in de hoop haar wat op haar gemak te stellen met het vooruitzicht dat ze niet de hele middag alleen met hem zou zijn. Vrouwen schenen zich veiliger te voelen als er een andere vrouw in de buurt was. ‘Ze zit momenteel nog in een vergadering van haar makelaardij, maar ze komt straks naar de manege – ik neem aan dat je je fotocamera mee hebt genomen?’