Hogere sferen

[AlessaJess]

Opnieuw liet Trevor zijn nukkige relatie met planten zijn mening vertroebelen. Blue moest een kreun onderdrukken en draaide zich half om van haar drinken om gepijnigd naar haar tegenstribbelende vriend te kijken.
“Trevor, doe alsjeblieft eens een keer niet zo praktisch. Alsjeblieft. Kerst gáát nou eenmaal niet om praktisch. Kerst gaat om sfeer! Gezelligheid, liefde, lampjes, vrolijkheid, samenhorigheid, kerstmutsen,” ze haalde heel snel adem tussendoor. “familie, zelf gekozen familie als we even heel eerlijk zijn, vrienden! Maar ook cadeautjes, etentjes, nepsneeuw, kerstbomen!” Ze keek hem met pure, oprechte blijdschap aan. “Hoe kan je dat niet geweldig vinden? Beter nog, hoe kan je jezelf dat allemaal niet gunnen? Serieus, als er iemand een mooie kerst verdient met al het goeds en geweldigs dat het kan brengen, ben jij het wel!”
Blue greep een handvol koekjes uit de kartonnen doos op het aanrecht en stak ze in haar zak, zodat ze die over de rest van de dag aan Trevor kon voeren, terwijl hij zijn tas sommeerde. “En kerst telt niet alleen als alleen eerste kerstdag zelf.” Kapte ze hem af voordat hij dat argument naar voren kon brengen. Ze rolde met haar ogen terwijl ze een arm door de zijne stak en haar eigen jas en tas pakte. “Ook al gaat dat natuurlijk ook geweldig zijn met het diner dat Damien en ik hebben gepland. Maar het gaat ook om de periode ervoor! Eigenlijk is het bijna alleen maar om de periode ervoor als ik heel eerlijk ben.” Ze opende de deur en leidde Trevor de kamer uit. “Het is de opbouw van verwachtingen, weet je? Het samen dingen doen waar je blij van wordt met mensen waar je blij van wordt. Het je huis en winkel versieren en dan zien dat andere mensen die je helemaal niet kent dat ook doen! De verbintenis die je dan voelt met complete vreemdelingen. En dat met een hele stad. Of eigenlijk zelfs een hele wereld!”
Blue wist niet precies waarom, maar het was zó belangrijk dat ze dit punt over kon brengen op Trevor. Het feit dat vrolijkheid in elk hoekje zit als je maar hard genoeg je Lumos erop schijnt. Dat schaduwen soms wel diep mogen lijken te zijn, maar dat je niet de enige bent die ze voelt en dat een hele stad ze samen weg probeert te drijven met het licht dat ze door de straten laten vlammen! Het collectieve wegjagen van demonen.
En Blue voelde diep in haar botten dat als iemand dat verdiende, de lichtheid die van die kennis kon komen, dat Trevor het wel was.

[Rowace]

Blue was zo iemand die uitermate vermoeiend was als je probeerde aandacht te geven aan elk woord dat ze zei. In het begin had Trevor dan ook niet begrepen wat Damien nou zo leuk aan haar vond – Trevor werd horendol van haar – maar na een paar jaar was het hem opgevallen dat zelfs Blue niet altijd oplette tijdens haar eigen spraakwatervallen. Als hij haar nu zou vragen te herhalen wat ze had gezegd, zou ze het waarschijnlijk slechts ten dele kunnen reproduceren, waarbij ze halverwege uiteraard zou verzanden in een nieuwe ellenlange speech over kerst en liefde.
Ze haakte haar arm door de zijne en sleurde hem al kwebbelend naar de gang. In haar zak had ze koekjes gestoken, alsof ze met de hond uitging in plaats van met hem.
‘Zelfgekozen familie?’ echode Trevor. ‘Is dat zoetsappige kersttaal voor “vrienden”? Volgens mij kijk je veel te veel van die soaperige films. Goddank heb ik al een vriendin, anders had je me proberen te koppelen aan de kerstbomenstalhoudster, zeker.’
Terwijl ze naar beneden liepen, gebaarde hij haar dat hij nog wat geld moest halen, voor ze hem in haar enthousiasme de deur uit zou marcheren. Bij de kassa vulde hij zijn geldbuidel. De veer die de bonnen uitschreef, maakte met een krasserig geluid een notitie voor zijn boekhouding.
‘Of…’ bedacht Trevor zich, terwijl hij Blue voor liet gaan naar buiten en de vele sloten op de winkeldeur dichtmaakte en activeerde. ‘…heb jij misschien een oogje op die kerstbomenstalhoudster? Want je weet dat ik een belabberde wingman ben. Mensen blij maken en verbindingen aangaan met wildvreemden en dat soort kerstige onzin zul je toch echt zelf moeten doen. Er is een reden dat ik niet meer uitgenodigd word op de diners van de Hathaway-clan.’