Should I call you sir?

[Timsel]

Should I call you Sir?

In een knalgroen jurkje brachten Cassandra’s lange benen haar Goudgrijp de Tovenaarsbank in. Haar hakken klonken weertegen de betegelde vloer en weerkaatste tegen de muren. Ze kwam wat geld halen; normaal zou haar moeder dat doen, maar goed, die was druk bezig met wat boeven pakken en zo, dus ging zij het maar doen. Ze wilde immers delen van de nieuwste collectie van de GalaGloria-collectie kopen.
Leuk vond ze het niet om naar Goudgrijp te gaan. De kobolden waren best creepy en ook wel een beetje vies. Ze deden haar een beetje denken aan een huis-elf maar dan nog smeriger. Zelf had ze ook een huis-elf, maar die deed klusjes. Deze kleine vieze mannetjes keken alleen creepy en waren goed om het geld te beheren. Maar ja, geld moest ook bewaakt worden en de magische gemeenschap was dankbaar dat zij het deden. Leuk was anders, maar haar moeder, die altijd maar benadrukte dat ze gelukkig moesten zijn met elke cent omdat zij het ook anders had meegemaakt, zei dat ze dankbaar moesten zijn met elke knoet.
Het was echter verrassend rustig in de bank. Er waren minder kobolden aanwezig dan gebruikelijk. Het was niet echt het hoogseizoen voor de kobolden, maar alsnog. Ze ging voor een balie staan. Een kobold zat wat papieren door te nemen en had haar nog niet opgemerkt, dus met een poeslieve glimlach drukte ze op het belletje. Hij merkte haar weer nog op. Pas toen ze een vierde keer, steeds gefrustreerder op het belletje drukte, keek hij op.
‘Ja?’
Cassandra rolde met haar ogen. ‘Ik sta hier al vijf minuten, wat een service! Merlijns baard zeg. Maar fijn dat je eindelijk tijd hebt om van die stomme papieren op te kijken, want ik wil geld ophalen. Twintig galjoenen, tien sikkels en vijf knoeten. Uit de Deemster-kluis.’
De kobold knipperde met zijn ogen en fronste toen. ‘De Deemster-kluis.’
‘Ja, nummer 36666 of zo.’
‘Hmhm. Juist. En wie bent u? U bent niet mevrouw Deemster, of bent u door de tijd gereisd?’
Een kobold iets verderop proestte het uit, alsof hij de beste grap ooit gehoord had.
Cassandra’s wangen werden rood. Hoe durfde dat schepsel zo tegen haar te praten?
‘Ik ben Cassandra Deemster, Morgan Deemsters eerste dochter, en ik heb hier een sleutel en ik eis met spoed naar mijn kluis gebracht te worden.’ Boos legde ze de sleutel neer op het tafeltje.
De kobold knikte. ‘Uiteraard, madam Deemster. Zoals u kunt zien hebben we een kleine bezetting vandaag en zult u met een andere solo-gast de mijnen ingaan met mijn collega Grommel.’ Er verscheen een andere kobold. Op zijn naamplaatje stond Grommel.
Hoewel Cassandra heel graag in haar eentje wilde gaan, had ze wel wat beters te doen dan ruziemaken met dit walgelijke wezen. Ze zou sowieso bij haar moeder een klacht indienen, dan konden ze via het Ministerie dit wezen wel even aanpakken. Ze wierp de Kobold een koude blik toe en ging toen met Grommel verder de zaal in – en zag tot haar grote verbazing een klasgenoot.
‘Uhm,’ zei Cassandra tegen de kobold, ‘ik wil solo.’
‘Gaat niet.’
‘Ja maar…’
‘Graag of niet, madam Deemster.’
Cassandra rolde met haar ogen. Ze kwam nu aan bij de klasgenoot. Ze keek hem met minachting aan. ‘Zo zo,’ zei ze koeltjes. ‘Jij ook hier?’

[PinkyTonks]

Roderick was één van de rijkste personen op Zweinstein. Maar om zo rijk te zijn in de Tovenaarswereld, moest hij wel iedere zomer naar Goudgrijp om zijn grote hoeveelheid Dreuzelgeld om te zetten naar Tovenaarsgeld. Hij haatte het. Het was altijd een veel te lange procedure, met veel papieren om in te vullen en identificatiebewijzen. En omdat hij ook nog eens veel geld wou overzetten, stond er altijd een hele rij van andere klagende Dreuzeltelgen achter hem die hun geld kwamen omwisselen. Hij zuchtte wanneer de kobold hem eindelijk een papier en een sleutel overhandigde. Hij moest eerst langs één kluis om zijn Dreuzelgeld te deponeren, dan kreeg hij uit de kluis daarnaast zijn Tovenaarsgeld en ten slotte moest hij nog een ritje maken naar zijn eigen kluis om daar het geld dat hij niet wou meenemen in op te slaan. Hierdoor alleen al was hij een halve dag kwijt. Roderick zuchtte toen een kobold hem meenam naar een karretje. Hij gromde dat er vandaag een aantal veranderingen moesten plaatsvinden, waardoor ze twee klanten per keer zouden vervoeren naar hun kluis. Rod haalde zijn schouder op. Daar kon hij wel mee leven. Of ja, toch totdat hij zijn karretjespartner zag paraderen. Zijn jaargenoot Cassandra van Zwadderich, liep met een felgroen jurkje en een minachtende blik op hem af. Zucht.
"Hallo Cassandra,' probeerde hij vriendelijk, ook al had ze door haar openingszin laten merken dat ze het vervelend vond om samen met hem gezien te worden. Hij had namelijk Dreuzelbloed. Ook al was het 'blauw' bloed, omdat hij van Dreuzelafkomst was maakte het niet uit. Hier in de Tovenaarswereld was hij niets. Dat had ze hem de voorbije jaren al vaak genoeg duidelijk gemaakt. Zij daarentegen, was één van de belangrijkste heksen die hier rond liep omdat haar moeder één of andere hoge functie had. Roderick had nooit de moeite gedaan om fatsoenlijk op te zoeken wat het was. 
Het ergste was dat Cassandra nu met hem in een karretje moest stappen en langs de Dreuzelkluis moest gaan. Nog een reden te meer om met hem te spotten. Daarbijkomend zou ze waarschijnlijk ook nog beginnen klagen dat alles veel te lang duurde, hoewel hij haar daar in gelijk zou moeten geven.
"Kom je geld ophalen of geld opslaan?" vroeg hij dan maar om een vriendelijke conversatie te starten. Misschien dat als hij haar aan het praten hield, dat ze niet zou beginnen over zijn Dreuzelgeld...

[Timsel]

Cassandra had het niet zo met Roderick. Op hun eerste kennismakingsdag had hij verkondigd van adel te zijn, maar dat was een of andere Dreuzelhertog of wat dan ook. Lekker interessant. Dat had echt nul waarde voor haar. Al was zijn moeder Queen Elisabeth!
In een wanhopige poging een gesprek te starten, vroeg de jongen haar of ze geld kwam ophalen of kwam storten. ‘Ophalen,’ zei ze koeltjes. ‘Uit mijn kluis met galjoenen, sikkels en knoeten. Zeg, meneer de Kobold, gaat dit nog lang duren? Ik heb een héél druk schema, ik heb over een uurtje afgesproken op de Wegisweg en ik heb vanavond een belangrijk etentje. Waar wachten we precies op, komt er nog iemand bij of zo?’
Cassandra haatte het om te laat te zijn. Nee, zij was altijd stipt op tijd. Ruim van tevoren aanwezig. Ze kon zich ook echt niet voorstellen dat er leerlingen waren die bijna altijd te laat kwamen in de les. Zij zat vaak al tien minuten – minimaal – voordat de les echt begon in het lokaal.
‘Ja mevrouw, ik was even alles aan het inpakken dat ik nodig heb,’ zei de kobold, die uit een kastje kwam. ‘Ik ben nieuw, dus ik weet nog niet precies waar alles ligt. Mijn nederige excuses.’
Cassandra rolde met haar ogen en mompelde, meer tegen zichzelf dan tegen Roderick: ‘Dat is je aangeraden ja…’
Ze konden eindelijk het karretje instappen. Cassandra werd altijd misselijk van het karretje. Het ging snel en het draaide, bah. Gelukkig had ze een toverdrankje gekocht dat tegen misselijkheid werkte. Nadat ze, leunend op het hoofd van de Kobold, zich in het karretje gemanoeuvreerd had, veel te dicht tegen de edele heer Roderick aan, nam ze het toverdrankje in. Ze merkte dat ze desondanks erg zenuwachtig was. Ze wilde echter niet voor schut staan, zeker niet tegen deze Dreuzelprins, dus deed ze haar best zich af te leiden door een kletspraatje te forceren met de jongeman.
‘En wat kom jij hier doen, Roderick? Of moet ik je misschien Sir Roderick noemen?’ zei ze, met een grijnsje. ‘Ik wist überhaupt niet dat je hier geld had…’

[PinkyTonks]

Wat had Roderick dan ook verwacht... Dat mevrouwtje 'dikke nek' zich anders zou gedragen nu ze in een bank stonden vol met Tovergeld, waar ze kennelijk genoeg van had. Integendeel. Ze liet hem heel 'vriendelijk' weten dat ze stapels in haar kluis had liggen. En zoals het een echte diva betaamde, begon ze vervolgens nog die arme kobold uit te schelden. Hoewel Roderick in de Dreuzelwereld zelf van hoge afkomst was, hadden zijn ouders hem altijd geleerd om met beide voeten op de grond te staan en vooral om het personeel met respect te behandelen. 
Roderick manoeuvreerde zich het karretje in en Cassandra wurmde zich met tegenzin tegen hem aan, waarna haar volgende rij vernederingen begon. Roderick had het zo met haar gehad. Alsof het niet genoeg was dat ze zich op school al hooghartig naar hem toe gedroeg, bijgestaan door haar legertje Zwadderaars en pesters. Zelfs nu ze alleen was, leek ze haar mond vol met verwijten niet te houden. Misschien moest Roderick wel een zeepspreuk gebruiken om al haar vieze woorden weg te wassen. 
"Je hoeft me echt geen 'sir' te noemen hoor." speelde hij het spelletje mee. Ditmaal zaten er geen tien andere klasgenoten naast haar in het karretje. Ze stelde niets voor. "Dat klinkt zo plechtig. Zijn we niet al jaren jaargenoten? Het zou stom zijn als je me nog steeds zo moest noemen."
Hij gaf haar een vriendelijke grijns, alsof hij niet door had dat ze het al spottend bedoelde. Cassandra hapte op kwetsbaarheid, zo ver was Rod ondertussen al gekomen. Ze zocht de zwakke plekken in het harnas op om daar haar zwaard in te steken en er nog een extra draai aan te geven. En hij was echt niet van plan om dat vandaag te laten gebeuren.
Met een schok vertrok hun karretje de donkere tunnels van Goudgrijp in. Het leek steeds een beetje op een ritje in de achtbaan, alleen gingen ze dan niet overkop. Maar Roderick vond het wel leuk. De adrenaline die door zijn lijf schoot, terwijl hij van de wonderen van de natuur kon genieten. De stalagmieten en stalactieten in de grotten van Goudgrijp waren onmenselijk groot en het karretje spinde er mooi omheen, waardoor je ze in detail kon bekijken. Ook al moest je snel zijn. Bijna stak Rod zijn armen in de lucht en had 'woehoeee' geroepen, maar besefte net op tijd dat de ijskoningin naast hem zat. En zo'n verhaal zou sneller dan snel de ronde doen op Zweinstein. Hij hoorde het al. 'Meneertje de baron zat als een peuter naast me te gillen in het Goudgrijpkarretje. Tot zover je adellijke status. haha.'
Cassandra daarentegen zat nogal stijfjes naast hem. Ze sloeg een beetje groen uit. Dat zou pas een verhaal zijn. Dat die knappe, altijd perfecte Cassandra, moest kotsen op weg om haar zakken geld op te halen. 
"Alles oké?" vroeg hij dan maar, maar hij kon zijn glimlachje moeilijk wegsteken.

[Timsel]

Cassandra had het niet makkelijk. Haar knokkels werden wit van de spanning waarmee ze de beugels vasthield, alsof het levensgevaarlijk was en er regelmatig ongelukken gebeurden, ook al wist ze natuurlijk dat dit niet het geval was. Ze voelde haar hoofd heen en weer schudden en ze werd alle mogelijke richtingen opgeschoten.
Toen het baronnetje haar vroeg ‘of het wel ging’, wist ze nog net ‘het gaat perfect’ te mompelen, maar besloot daarna meteen om maar niets meer te zeggen voordat er nog meer dan woorden uit haar mond zou gaan komen.
Ze was dan ook ontzettend blij toen ze eindelijk beneden waren. Ze wist niet hoe snel ze het karretje uit moest. Met trillende benen wist ze de stenen ondergrond te vinden. Het was maar goed dat ze veel had geoefend met op hakken lopen, anders was ze lelijk ten val gekomen. Met haar toverstok voerde ze een simpele kalmeringsspreuk toe, waardoor ze binnen enkele seconden alweer opknapte.
Ze kwam overeind en keek Roderick glimlachend aan. ‘Nou, dat was toch best prima. Je was vast bang. Ik vond het wel leuk,’ zei ze uitdagend. ‘Ik kan niet wachten tot we weer teruggaan. Zo leuk.’
Ha! Daar had ze hem! Hij had vast gedacht dat ze helemaal van haar stuk zou zijn. No way José. Cassandra Deemster was nooit van haar stuk te slaan.
Ze herkende dit stukje Goudgrijp: haar kluis bevond zich ergens verderop. Ze vermoedde dat Rodericks kluis hier ook in de buurt zou zijn. ‘Welke kluis heb jij en zeg me dat het niet te ver lopen is. Ik heb wel meer te doen dan Dreuzelkluizen bezoeken.’

[PinkyTonks]

Hoewel Cassandra er nogal groen uitgeslagen uitzag, beweerde ze dat ze het ritje met het karretje fantastisch vond. Roderick haalde al grijnzend zijn wenkbrauwen op. Hij geloofde er geen sikkepit van.
"Wel, prima dan," zei hij een beetje spottend: "Ik heb gehoord dat ze op de terugweg een looping geïnstalleerd hebben. Dat zal je dan wel fantastisch vinden!"
Hij negeerde haar vraag of zijn kluis ver weg was en stapte in plaats daarvan met grote passen een drietal deuren verder. "Hierzo," antwoordde hij kort.
Zijn kluis zag er hetzelfde uit als alle andere kluizen op het verdiep, behalve dat er naast zijn deur een klein gaatje in de muur was. De kleine holte was bedoeld om zijn toverstok in te steken. Dit diende enerzijds als identificatiebewijs, maar was anderzijds ook het enige dingetje waaraan je een 'Dreuzelkluis' kon herkennen. Zijn toverstok was namelijk door de bank gelinkt aan zijn Dreuzelcreditcard. Door aan de balie het gewenste bedrag door te geven, hoefde Roderick nu alleen maar zijn stok in het gaatje te steken om het juiste bedrag over te schrijven. En als alles volgens plan ging, dan zou zijn kluis nu weer vol moeten zitten met tovenaarsgeld. 
"Beveiling," verklaarde hij aan Cassandra. Een heleboel volbloedtovenaars wisten namelijk niet hoe je Dreuzelgeld naar Tovenaarsgeld moest omzetten. Gewoon omdat het hen niet interesseerde. Roderick was er dus ook van overtuigd dat Cassandra, die alleen maar neerbuigend naar Dreuzeltelgen keek, niet wist wat het gaatje voor zijn toverstok betekende. 
Met een knarsend geluid ging de zware deur van Roderick's kluis open om vervolgens bergen aan tovenaarsgoud te onthullen. Als hij hier met iemand anders dan Cassandra had gestaan, had hij zich waarschijnlijk geschaamd. Roderick schepte niet zo graag op over zijn geld, zeker omdat een heleboel van zijn vrienden het helemaal niet zo breed hadden. Maar om Cassandra letterlijk zijn bergen echt tovenaarsgeld te tonen, vond Roderick niet zo erg. Misschien hield ze dan op met te beweren dat hij enkel belangrijk was in de Dreuzelwereld. Want ondanks dat Cassandra tot de rijkste tovenaars van Zweinstein behoorde, was Roderick er bijna zeker van dat zijn fortuin nog net een tikkeltje groter was. Niet dat hem dat wat kon schelen.
"Voor zover mijn Dreuzelgeld," lachte hij haar vriendelijk toe en vervolgens stapte hij zijn kluis binnen om zijn tassen rijkelijk te vullen.

[Timsel]

“Oh leuk!” reageerde Cassandra op sarcastische toon toen Roderick zei dat ze een looping hadden geïnstalleerd. Niet dat Cassandra ook maar enig idee had wat een looping was, maar het was vast iets Dreuzeligs en iets wat Cassandra vervelend zou vinden, anders zou de baron er niet over beginnen.
Ondanks dat Cassandra vond dat Dreuzels onder deden aan tovenaars en heksen en behoorlijk primitief waren, volgde ze het proces om het Dreuzelgeld om te zetten naar tovenaarsgeld met interesse. Het was een interessant systeem: hij moest zijn toverstok erin steken om het geld te krijgen. Dreuzels waren van nature onbetrouwbaar, dus logisch dat hij zijn toverstok moest laten zien. Dat hoefde Cassandra niet; niet alleen omdat ze een bekend gezicht was en de dochter van een bekende, maar ook omdat ze gewoon een volbloed heks was.
Nieuwsgierig wierp Cassandra een blik op de kluis van Roderick. Oké, hij was goed gevuld. Met tovenaarsgeld. Maar alsnog, hij was in ieder geval half Dreuzel. Verdiende hij het wel om zoveel van het tovenaarsfortuin te mogen hebben? Al dat goud dat generaties lang door tovenaarsfamilies werd doorgegeven? Misschien iets om bij moeders aan te kaarten voor op de politieke agenda. Cassandra vond het namelijk niet helemaal eerlijk.
Ze stak haar neus dan ook de lucht in en ging toen verderop staan, waar de kobold al stond. Haar kluis was namelijk niet veel verder. De kobold legde zijn hand op de hendel en smolt de deur open voor haar. Ze had voor het eerst een eigen kluis, na deze jarenlang met haar moeder te moeten delen. Ze was immers 17 geworden. Cassandra stapte zonder de kobold verder aan te kijken de kluis in en verzamelde haar geld.