Blame it on the Booze

[Nano]

De zoveelste tussen Valarie en Nyx

Het was een rustige nacht in een buitenwijk van Londen waar Nyx, die met een hand zichzelf tegen hield om niet voorover te vallen, bovenop de Big Ben de straten in de gaten hield. Sinds hij zijn gruzielement heeft was hij niet bang meer om dood te gaan, en deed hij vaker domme dingen. Zoals zonder enige vorm van veiligheid bovenop de Big Ben staan.
Het was al een tijd geleden sinds zijn laatste contact met Valarie. De laatste keer was ook niet heel geweldig gelopen, maar hij had wel zijn leven aan haar te danken.
Zo nu en dan hebben ze nog contact gehad met een simpele uil, al stuurde Nyx nog wel eens een raaf om zijn bericht af te leveren, wat hij soms ook zelf deed in zijn faunaatvorm. Iets waarvan hij niet zeker wist of dat Valarie het door had.
Valarie heeft een flinke indruk achter gelaten op hem. Naast het feit dat ze van rivalen over zijn gegaan naar soort van handlangers, heeft Nyx de laatste keer ook de wat zachtere kant van haar gezien.
Het was tijd om haar op te zoeken.
Nyx nam een sprong van de Big Ben, wat voor enkele hulpkreten zorgden van de straten onder hem, echter veranderde hij vlak voordat hij de grond raakte in een raaf, waarna hij richting het noorden vloog. Rustig onderweg naar Schotland.

Eenmaal aangekomen bij het landhuis waar Valarie zichzelf volgens Nyx' contacten bevond, maakte hij een landing in een boom tegenover het perceel en veranderde hij terug naar zijn menselijke vorm. Er liepen flink wat dooddoeners rond. Enkele herkende hij nog. Maar zeker weten of dat ze hem binnen zouden laten deed hij niet.
Het zekere voor het onzekere nemende, haalde hij een stuk perkament uit zijn binnenzak, krabbelde daar vluchtig op "Is het veilig om mijn gezicht te vertonen? -N", waarna hij deze dubbelvouwde en vastklemde tussen zijn kaken.
Hij transformeerde zichzelf weer in een raaf en vloog een rondje rondom het landhuis. Het eerste wat hem opviel was dat de deuren van het balkon van de kamer van Valarie open stonden. Alsof ze bezoek verwachtte.
Zo snel en onopgemerkt als het hem lukte schoot hij door de deuren naar binnen en landde langs de asbak op een houten bureau in de kamer. Valarie zou hier vast wel ergens zijn. Met een harde "Kraa!" presenteerde hij zijn aanwezigheid in de kamer, met de hoop dat Valarie het kon horen.

[Timsel]

‘Ik vraag het je nog één keer heel aardig… Antwoordt je eerlijk, dan ben ik heel blij met je, en dan kunnen we doen alsof er niets gebeurd is.’ Valaries zachte stem fluisterde in het oor van de gemartelde onschuldige Olivier Kwint. Ze likte met haar gevorkte tong in zijn oor en haar toverstok gleed langs zijn nek. ‘Je laatste waarschuwing, Kwint… hoe kom ik in het Departement van Mystificatie?’
Er volgde een stilte, enkel gevuld door het zachte gehuiver van Kwint. Zijn ogen waren bloeddoorlopen van urenlang verhoor en Valarie staarde hem kwaadaardig aan. Er volgde geen enkel antwoord. Valarie begon haar geduld te verliezen. ‘HOE. KOM. IK. IN. HET. DEPARTEMENT. VAN. MYSTIFICATIE?’
Een nieuwe stilte. En toen, zachtjes, maar heel duidelijk te horen, sprak Kwint. ‘Dat zal je nooit te weten komen, Lingaard.’
Valarie schreeuwde het uit van woede. Zonder er erg in te hebben boorde ze haar lange nagels in het gezicht van de onschuldige Ministeriemedewerker, trok ze weer uit zijn vlees en doorboorde ze zijn hart met het mes dat ze in haar handen had. Ze vloekte nog harder toen hij levenloos in elkaar zakte. Met een paar bewegingen van haar toverstok werden alle spullen in de donkere kerker opgeblazen, en ze zette haar scherpe tanden in zijn huid, zodat ze toch nog profijt van hem had en slokte de hap vlees in haar mond op.
Toen ze klaar was met kwaad zijn bekeek ze zichzelf hijgend in de gebarsten spiegel aan de muur. Haar jurk zat onder het bloed. Ze snakte naar adem en wist met een toverspreuk haar ademhaling onder controle te krijgen. Haar hunker naar mensenvlees was groot. Te groot. Was ze de grens overschreden? Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Was er wel iets zoals te ver gaan? En wat waren de consequenties?
Haar gedachten werden onderbroken door gebonk boven. Alert trok ze haar toverstok en sloop ze de trap op. Toen ze voor de deur stond, Verschijnselde ze in de kamer met haar stok gericht op de inbreker die het flink zou bezuren en – zag dat het Nyx was.
‘Nyx?’ zei ze. Ze wist niet waarom, maar ze was verbaasd. Ze had hem een hele lange tijd niet gezien – en hij haar niet. Ineens voelde ze zich weer als een 17-jarige, zoals ze eigenlijk was. Nyx was de enige persoon op de aarde waarvan ze blij was hem te zien. Niet dat ze dat ooit toe zou geven. Wel was ze zich bewust van het feit dat ze helemaal onder het bloed zat.
‘Sorry van het bloed, ik – alles is oké, het is alleen een beetje druk en zo,’ zei ze terwijl ze zijn blik ontweek. Ze hadden elkaar al heel lang niet gezien of gesproken. Valarie was zonder uitleg verdwenen. Dat was al een hele tijd geleden. Twee maanden? Drie maanden?

[Nano]

Toen Valarie bebloed de kamer in verschijnselde ging er van alles door Nyx heen. Hij maakte zich lichtjes zorgen om haar, toen Valarie zei dat ze oké was, gleed die zorgen al snel van hem af. Het eerste wat hem opviel was de stok die ze vast had. Het was daadwerkelijk de stok die hij voor haar had gemaakt.
Hij transformeerde naar zijn menselijke vorm en sloeg zijn benen over elkaar. "Surprise Surprise" zei hij droogjes, waarna hij een sigaret uit zijn vest haalde en Valarie er ook een aanbood. "Ik was in de buurt." zei hij, waarna hij glimlachte en zijn sigaret aanstak. "Nee, ik miste je aanwezigheid. Het is best saai om alleen maar ja-knikkers rondom je te hebben." Die woorden schoten sneller uit zijn mond dan dat hij verwacht had. Was het zo?
Nyx liet zijn ogen even over Valarie heen glijden. Ze was veranderd. Ze was afgevallen, en niet te zuinig. Daarnaast heeft ze haar ogen met een of andere vloek blauw gekleurd. Stond haar niet verkeerd.
"Staat je goed, een maatje minder." zei hij, waarna hij een trek van zijn sigaret nam. "Niet dat je er verkeerd uitzag met. Je snapt wat ik bedoel."
Hij borg zijn pakje sigaretten op en keek een beetje bleu voor zich uit. "Dus. Waar ben je geweest? Je had zoiets van, hé Nyx, Succes, ik stuur een keer een uil met zakelijke informatie en daar laat ik het bij?" viel hij haar direct aan. Hij waardeerde het niet, het stelde hem alleen teleur. Hij dacht dat ze een bondgenootschap hadden. Op een persoonlijk niveau. "Je weet toch dat ik moeite heb met de eerste stap zetten." grapte hij direct verder. Hij wou haar niet beledigen of in een hoekje duwen, hij wou alleen laten merken dat hij het niet oké vond.
Nyx nam nog een trek van zijn sigaret en keek Valarie recht aan. “Maar even zonder grappen, Hoe is het met je? En dan bedoel ik, met jou? Niet met je dooddoeners.”

[Timsel]

Ze nam zwijgend ze sigaret aan en stak hem aan met een knip van haar vinger. Ze knikte hem dankbaar toe en blies een rookwolk uit. Haar gevorkte tong klemde zich om de sigaret terwijl ze haar haren in een paardenstaart deed. Ze nam daarna de sigaret weer in haar hand en nam opnieuw een trek.
Ze keek hem vernietigend toe toen hij opmerkte dat ze er beter uitzag. ‘Dat weet ik ook wel,’ zei ze met een bittere toon in haar stem. ‘Ik zag er niet uit,’ zei ze met een blik op de spiegel. ‘Afvallen was minder makkelijk dan ik had gedacht,’ zei Valarie zacht terwijl ze zichzelf in haar parelwitte ogen keek. Vroeger waren ze donker geweest, maar sinds haar tweede Gruzielement waren ze steeds witter geworden. Sommigen zouden wellicht zeggen dat ze geen mens meer was.
Ze draaide zich om naar Nyx. ‘Ik had… tijd nodig. Ruimte. De laatste maanden ben ik alleen maar bezig geweest. Ik wilde er weer uitzien zoals ik vroeger was. Aantrekkelijk. Hoe ik eerst was straalde niets uit. Zeg niet dat het niet zo was,’ zei ze hem met een grimmig lachje. ‘De Dame van het Duister, een rollend stukje wol.’ Ze grinnikte. ‘Nee. Ik wil dat mensen me aankijken en huiveren, vlak voordat het levenslicht in hun ogen dooft.’
Ze liep naar hem toe. ‘Ik had wellicht wat moeten laten weten, maar er was teveel dat ik niet kon laten gaan. Ik heb heel veel moeten doden om te bereiken wat ik nu heb. Je snapt wel dat er niets belangrijkers is dan ons doel.’
Ze duwde haar sigaret in zijn mond en draaide zich om terwijl ze naar een scherm achterin de kamer liep. ‘Wat heb jij ondertussen gedaan?’ riep ze over het scherm heen terwijl ze haar jurk uitdeed en een korset en een leren rok sommeerde. ‘Beetje zitten lantefanteren? Ravenvoer zitten vreten? Vast niets dat iets toevoegt aan ons doel, anders had ik het wel gehoord. Ik heb overal oren.’ Haar jurk gooide ze vanachter het scherm op de grond, waar Nyx het kon zien. Ze kleedde zich aan en liep toen vanachter het scherm vandaan. ‘Ik heb ook wel eens zin in iets leuks,’ mopperde ze terwijl ze de sigaret uit zijn hand trok. ‘Na al dat werk… girls just wanna have fun, right?’

[Nano]

"Je zag er goed uit. Dat weet je zelf ook wel, je ziet er nu alleen veel beter uit." Zei Nyx met een snelle knipoog. En dat loog hij niet eens.
Toen ze vraagde of dat Nyx de laatste tijd heeft zitten lantefanteren schoot hij in de lach. "Nee. Ik heb mezelf nuttig gemaakt. Zelfs voor jou. Ik heb een manier om het departement van Mystificatie te betreden. Zonder problemen. Maar daar komen we later wel een keer op, als we onze 'werkafspraak' een keer goed over doen." zei hij, terwijl hij quote's maakte met zijn vingers toen hij het woord werkafspraak uitsprak. "Maar gezien we volgens mij beide een hoop te vertellen hebben, lijkt het me beter om eerst een drankje te doen."
Het uitgebreide diner wat Nyx met Dimitri heeft gevoerd zou hij graag nog eens over willen doen. Dit keer met de echte Valarie en zonder daarbij bijna dood te gaan. Vooral dat laatste vond hij wel een must.
Hij zette zichzelf af van het bureau en liep de richting van Valarie op, die zichzelf nog aan het omkleden was. "Dan kan je me vertellen over je vampirisme en je tweede Gruzielement. Ik ben benieuwd wat voor een verhaal daar achter gaat."
Toen ze de sigaret uit zijn hand trok en aangaf dat ze zin had om iets leuks te doen, keek Nyx haar uitdagend aan. "Nou, een drankje en daarna een dreuzelfamilie uitmoorden dan maar? Niet perse in die volgorde natuurlijk. Of heb je iets anders in gedachten?"
Nyx keek Valarie recht in haar ogen aan en probeerde eens in haar hoofd te graven naar wat ze op dat moment dacht, om vervolgens aan het feit herinnerd te worden dat Valarie een bijzondere Occlumence was. "Gaan we voor netjes of voor casual? of iets er tussenin?"

[Timsel]

Ze keek hem schamper aan terwijl ze haar schoenen aantrok en onderwijl een nieuwe rookwolk uitblies. ‘Vampirisme?’ Ze fronste. ‘Je hebt misschien wel een punt,’ mompelde ze binnensmonds. Tegenwoordig had ze meer gemeen met vampiers dan met mensen. Toen ze haar schoenen aanhad liep ze naar Nyx toe.
‘Klinkt leuk ja,’ zei ze op zijn offer. ‘Ik stel voor dat we naar zo’n smerige Dreuzelbar gaan.’ Ze grijnsde. ‘Het zou toch wat zijn als iedereen daar helemaal lijp wordt… misschien vergiftigd wordt… en ondertussen bestellen wij wat lekker eten.’
Ze knikte naar hem. ‘Ik stel voor dat we over twee uur afspreken in Londen. Ik moet nog het één en ander doen. Trek jij maar wat leuks aan. Je ziet eruit als een zwerver. Ik ga gewoon zo. Als mensen me raar aankijken…’ Ze liet haar slangentong naar buiten glijden. Ze grijnsde. ‘Ik heb er zin in. Even geen politiek, even lekker ontspannen, heerlijk. Drankje erbij, hier en daar een dode.’ Ze keek hem streng aan. ‘Twee regels. We zijn gewoon als zakenpartners. Die regel ken je. Geen geflirt, geen gevlij, daar houd ik niet van. Regel twee,’ en ze trok de sigaret die hij nonchalant in zijn mond had eruit, ‘oh wee als je me ooit nog met een vampier vergelijkt. Als je zo’n beest hebt ontmoet, zal je wel anders spreken, mag ik hopen.’
Ze liep de kamer uit. ‘Tot over twee uur, Blishwick. Wees er, of je gaat het berouwen.’

[Nano]

Daar stond Nyx weer bovenop de Big Ben. De laatste gong sloeg. Het was nu 9 uur 's avonds, precies 2 uur later. Dit keer zag hij er wat netter uit. Een zwart T-shirt met daaroverheen een losse colbert en om het af te maken een zwarte effen broek. Je kan nooit teveel zwart aanhebben.
Zijn colbert wapperde in de koude wind die hierboven goed te merken was. Waar Valarie hem precies op zou willen zoeken of wat ze precies van plan was, was zoals gewoonlijk weer een raadsel. Een ding was echter zeker: Er was of geweld of dood of chaos te vinden, en dat vond Nyx helemaal niet zo erg. Uit het niets klonk er een luide pop vanuit het St James's Park. Dat klonk als een duidelijke verschijnselende heks die een uitnodiging verstuurd. Dat moet Valarie wezen!
Hij maakte weer een sprong van de toren af, zoals hij dat eerder die dag ook al maakte, om zichzelf vervolgens vlak boven de hoofden van alle dreuzels te veranderen in een kraai om richting de St James's Park te vliegen.
Eenmaal aangekomen vloog hij tussen een grote groep duidelijk aangeschoten dreuzels en veranderde hij zichzelf terug naar zijn menselijke vorm, waarna hij zichzelf ruw losmaakte van het groepje om het pad te volgen het park in.
Hoewel het langzaam begon te schemeren waren ook in het park zelf nog flink wat dreuzels te vinden, wat hij een positief iets vond. Dan konden ze altijd nog richt-oefeningen doen.
Aangekomen bij het bruggetje boven het kleine meertje zag hij Valarie al staan. Toen hij aan kwam lopen floot hij op een uitdagende manier. "Goedenavond Lingaard" zei hij terwijl hij knikte en haar eens goed van boven naar beneden bekeek. "Wat is het plan schoonheid?"

[Timsel]

Valarie droeg een lange zwarte jurk. Ze had haar best gedaan er goed uit te zien. Ze was blij om Nyx te zien. Eén blik op de groep Dreuzels was genoeg om ze weg te jagen. Ze knikte Nyx toe en gooide haar arm in de zijne.
‘Wat we gaan doen vanavond?’ zei ze terwijl haar hakken haar het park uitvoerden, het stadse leven in. ‘Even niet bezig zijn met onze plannen. Gewoon even lekker zuipen. Wat lol hebben.’ Ze keek hem aan en het kwam bijna smekend over. ‘Ik heb het gevoel dat we dat verdienen. We zetten ons zo hard in voor onze maatschappij, en wat krijgen we ervoor terug? Schouwers achter onze reet.’
Ze hief haar neus op. ‘Denken ze soms dat ik het leuk vind om er zo uit te zien?’ mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Nyx. ‘Ik doe het voor hen.’ Bij de uitgang van het park stond een eenzame zwerver met een peuk in zijn bek en wat smerige niet-bewegende Dreuzelkranten in zijn arm.
Valarie keek om zich heen toen ze zag dat de Dreuzel hen opmerkte en hun kant op liep. Niemand lette op: ze waren allemaal bezig met elkaar. Jointje roken, beetje “chillen”, dat soort dingen. Uit het niets haalde ze haar toverstok tevoorschijn en in één tel verscheen er een kleine, fijne groene flits die het leven uit de ogen van de zwerver doofden –
En ze Verdwijnselden naar een paar blokjes verderop. ‘Sorry, ik kon het gewoon niet laten,’ zei ze terwijl ze haar handen door haar haren haalde. Ze keek hem verontschuldigend aan. ‘Jij zou hetzelfde gedaan hebben. Vooral als je een vrouw was.’
Ze knikte naar een restaurantje waar de lichtjes vrolijk knipperden. ‘Een Dreuzelrestaurant. Kijken of we daar wat leuks kunnen beleven.’
Ze sleurde hem naar binnen. De Dreuzelober kwam op hen af. ‘Een tafel voor twee personen,’ zei Valarie op commanderende toon, voordat de ober überhaupt zijn mond opengedaan had. Ze werden naar een tafel begeleid die tegen de bar stond, waarna Valarie hem commandeerde om hun sterkste drank te komen brengen en toen ze alleen waren, keek Valarie Nyx aan. Toen ze zat, besefte ze pas hoe moe ze was.
Ze slaakte een zucht. ‘Ik dacht dat onsterfelijkheid me juist krachtiger zou maken,’ zei ze zachtjes. ‘Maar hoe onsterfelijker ik word, hoe moeier ik me voel. Dankjewel,’ zei ze, toen de drank arriveerde. Toen die was ingeschonken, haalde ze haar handen door haar ogen en slaakte een zucht. ‘Afijn. Jij beweerde een methode gevonden te hebben om in te breken bij dat vervloekte Departement van Mystificatie. Vertel.’

[Nano]

Een groene flits en direct werd Nyx weggezogen naar een wat drukkere dreuzelstraat. Hij moest zijn best doen om niet direct in de lach te schieten. De zelfbeheersing van Valarie is flink achteruit gegaan. "Ik geloof je direct." zei hij, toen ze kwam met een slap excuus. "Maar waarom zou je een reden nodig hebben om een simpele dreuzel te vermoorden?"
Eenmaal aangekomen in het restaurant bestudeerde Nyx alle aanwezige mensen. Geen een herkende hij, dus een valstrik zal het wel niet zijn. Toen ze eenmaal zaten en Nyx zonder een woord te zeggen met een klein handgebaar liet weten aan de bediende dat hij de fles mocht laten staan kwam de zachtere kant van Valarie omhoog.
"Onsterfelijkheid maakt je sterker, maar je bent op dit moment met zoveel dingen bezig dat je op raakt Val. Er is een verschil tussen onsterfelijkheid en een worden met een Duracell batterij." Zei hij, waarna hij een slok nam van de whiskey in zijn glas. Toen ze begon over het Departement van Mystificatie keek hij haar strak aan. "Dit stelt me nou weer een beetje teleur Valarie. Ik dacht dat we het niet over werk gingen hebben."
Nyx bekeek haar nog eens goed. Het was duidelijk te zien dat ze op was. De wallen onder haar ogen waren een teken van slechte slaap. "Maar als het je een beetje meer rust geeft: Toen we elkaar tegen kwamen in het Ministerie had ik het over een familielid van een van de medewerkers daar die daar werkt. Ik heb het modderbloedje wat ronddraaft op de Departement van Mystificatie gevonden en weet alles van 'm. Ook heb ik voldoende hoofdhaar om wisseldrank te maken voor een heel weeshuis. Dus laat die zorgen maar van je afglijden."
Hij hief zijn glas op en liet de goudbruine substantie klotsen in het glas. "Nu we het daar toch over hebben, ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Wat heb je daar te zoeken? Het lijkt wel alsof je geobsedeerd bent met daar binnen komen. Staat dit probleem niet een beetje in de weg met onze hoofdmissie?"
Snel nam hij nog een slok en plaatste het glas op tafel waarna hij achterover ging zitten in de oncomfortabele stoel en zijn been over de ander heen sloeg. "Ik bedoel. We zijn bondgenoten. Wat is er nou zo erg dat je het na alles wat we meegemaakt hebben voor me achterhoudt? Ik ben letterlijk door het vuur gegaan voor je. Een beetje vertrouwen kan toch geen kwaad?"

[Timsel]

Er sprongen spontaan tranen in Valaries spierwitte ogen. Haar mond viel open. Een Modderbloedje dat werkte op het Departement van Mystificatie! Perfect! Ze wist de tranen met moeite binnen te houden, al liet ze het niet merken. Ze probeerde rustig adem te halen, maar ze was ontzettend blij – en vooral opgelucht.
‘We moeten hem te pakken krijgen,’ zei Valarie zachtjes. ‘Hij is de sleutel tot alles.’ Ze keek hem streng aan. ‘Houd hem in leven, wat het ook mag kosten. Ik moet het een en ander voorbereiden. Ze wipte wat zenuwachtig in haar stoel terwijl ze zachtjes in zichzelf begon te mompelen. ‘Eindelijk is het zover. Eindelijk word ik compleet. Eindelijk ben ik weer één. Eindelijk ben ik vrij.’
Tijdens het mompelen gleden haar vingers om het medaillon dat ze alweer drie jaar geleden als vijftienjarige tot haar Gruzielement had gemaakt. Haar eerste moord was dat geweest – op dat joch, hoe heette hij ook alweer? Het enige wat haar bond aan wie ze was.
Ze werd uit haar mijmeringen gehaald door Nyx die haar vroeg wat daar zo belangrijk was dat ze er per sé naar toe moest. Ze fronste. ‘Dat is een lang verhaal,’ mompelde Valarie. Ze ging wat achterover zitten.
‘Het begint met dit medaillon – een familie-erfstuk,’ legde Valarie uit. ‘Al generaties lang in de familie. Mijn eerste… Gruzielement. Kort nadat ik dit Gruzielement had gemaakt verzamelde ik Dooddoeners van over het hele land bij elkaar op een bijeenkomst – maar we waren verraden. De Schouwers grepen in. Velen wisten te ontsnappen, maar ze hadden het per sé op mij gemunt. Ze sloegen me buiten bewustzijn – en toen ik wakker werd, lag ik in het St. Holisto’s. Alleen…’ ze keek wat onbehagelijk voordat ze verder ging, ‘wist ik niet meer wie ik was. In het St. Holisto’s hebben ze mijn geheugen gewist. En dat niet alleen – alles aan woede en kracht dat ik in me heb. Mijn hele persoonlijkheid uitgewist. Het was verschrikkelijk.
De verantwoordelijken zijn gearresteerd omdat ze buiten het Ministerie om handelden en het programma illegaal was, maar mijn geheugen was ik kwijt. Ik werd niet naar Azkaban gestuurd, omdat ik niet meer was dan een kamerplantje zonder geheugen. Ik belandde op een zorgboerderij, waar ik de hele dag met dieren en met bakken bezig was. Ik kwam aan en ik was eigenlijk slechts een schim van wie ik ooit was. Ik was een verstandelijk gehandicapte.
Toen kwam Alicia Kram. Die ken je wel, toch?’ Uit haar tas haalde ze De Ochtendprofeet die ze bewaard had. Ze tikte op de artikel van de Zwerkbalwedstrijd van een paar weken geleden. ‘Die bekende Zwerkbalster. Blijkbaar had zij mijn medaillon. Door opnieuw met mijn medaillon in connectie te komen werd ik weer de oude – maar mocht ik hem afdoen, verander ik weer in een meisje zonder persoonlijkheid.’
Ze propte het medaillon voor de zekerheid dieper in haar decolleté. ‘Het bleek dat Alicia een testpersoon was voor het geheugenwisproject, onder het mom van depressietherapie. Ook zij heeft geen enkele gevoelens, voelt zich leeg, heeft geen herinnering van haar leven vóór haar therapie, hoewel zij minder zwaar te grazen was genomen. Alicia was erachter gekomen dat onze gewiste geheugens op het Departement van Mystificatie te vinden zijn. Ik moet dat hebben. Door mijn geheugen en persoonlijkheid terug te doen word ik vollediger en perfecter dan ik nu al ben. Dan herinner ik me nog veel meer van mijn leven en heb ik het medaillon niet meer nodig om mezelf te kunnen zijn.’
Ze leunde naar voren. ‘Snap je nu waarom ik daar naar binnen moet, Nyx?’ zei ze zachtjes. ‘Kram is me aan het helpen. Ze wil zich echter niet aansluiten bij de Dooddoeners, wat ik eeuwig zonde vind, want ze heeft wel potentie.’ Ze glimlachte. ‘Stel je voor wat je met al die gewiste geheugens kan. Stel dat ik zelf mijn geheugen niet terugneem, kan ik iemand anders mijn geheugen en persoonlijkheid geven. Er kunnen twee van mij rondlopen. Ik kan de Minister van Toverkunst mijn geheugen en persoonlijkheid geven – er is van alles mogelijk.’
Ze gleed met haar gevorkte tong door haar wijn. ‘Het Ministerie had mij nooit hun vijand moeten maken. Wist je dat ik een tweelingzus heb? Als in, ééneiige tweeling? Vermoord door de Schouwers toen we vier waren. Vier.’ Ze grijnsde vervaarlijk. ‘Het Ministerie weet van de profetie die over mij is uitgesproken. Ik ben hun doelwit en zij zijn mijn doelwit.’
Ze lachte maniakaal tot ze besefte dat er een ober bij hun tafel stond. ‘Wat sta je te kijken?’ zei ze en liet opzettelijk haar gevorkte tong zien. ‘Breng ons wat te eten. Doe maar iets feestelijks. De gyros voor mij.’ Ze keek Nyx aan. ‘Wat wil jij? Ik trakteer.’
Toen de ober wegwas, ging ze weer haar drankje drinken. ‘Nou, nu weet je alles over me wat je echt zou moeten weten. Heb jij nog wat spannends te vertellen? Waarom haat jij het Ministerie?’