Grijze dagen

[Rowace]

Vasily grijnsde minachtend terwijl het meisje wegrende en bij wijze van afweermechanisme wat porselein in zijn algemene richting liet zeilen. Hij wierp een versplinteringsschildspreuk op, zodat het theeservies in minuscule druppels uit elkaar viel zodra ze het onzichtbare schild passeerden. Het enige wat ze had bereikt, was dat hij enkele meters verwijderd van haar bleef, omdat hij moest wachten tot hij zijn bezwering weer kon opheffen. Maar hij kon zien dat ze gewond was; zo te zien had zijn zuur de nodige schade aangericht. Tot zijn genoegen merkte hij dat ook de verstilling had gewerkt, want ze gaf geen kik terwijl ze vluchtte.
Zijn zelfvoldane gevoel verdween echter toen hij over het gesmolten theeservies heen stapte en tegen iets op botste dat voelde als een muur van elektriciteit. Hij zette een struikelende stap naar achteren, zijn mond vertrokken tot een strakke streep die nog geen kreun van pijn liet ontsnappen. Hij had al meerdere martelingen doorstaan; een simpel magisch schild zou hem niet van zijn wijs laten brengen, ook al voelde het alsof elke cel in zijn lichaam drie millimeter naar links was getrokken en op scherp was gezet. Zijn borst had de volle laag gekregen – zijn leren jas was de enige reden dat zijn kleding niet in zijn vlees was gebrand.
Hij schudde het gevoel van zich af en focuste op wat belangrijker was: even hadden hij en de krullenbol oogcontact gemaakt. Ze had hem gezien, het wicht. Zijn Onzichtbaarheidsmantel was nog intact, maar op het moment dat hij tegen de muur was opgelopen, had die zijn positie verraden. Vasily’s lippen krulden om tot een woedende grauw en hij hief zijn staf al om de muur naar een andere dimensie te verwensen, toen hij achter iemand hoorde naderen. Snel.
De jongen kwam zijn meisje redden. Wat een timing, dacht Vasily, maar toen bedacht hij dat hij toch alleen Hathaway nodig had gehad. Hij zou zich stilhouden aan het begin van de gang, de Spreukzoeker laten passeren en hem vervolgens klemzetten tegen de muur die het meisje zo gul had opgeworpen. Vasily kon het schroeien van jong vlees al bijna ruiken.

[AlessaJess]

Blue strompelde door de gangen heen. De pijn scheurde door haar rug en haar hart suisde in haar oren. Elke cel in haar lichaam was zich intens bewust van het feit dat hij elk moment direct achter haar kon staan. Overal stonden spullen, maar alles was open en licht en ze had nergens waar ze zich kon verstoppen. Waar ze zich weer kon oppakken. Haar blik begon steeds waziger te worden. Ze moest nu iets vinden. Een wit bestelbusje trok haar aandacht. De achterklep was opengezet en er stond een klein bureautje in, maar voor de rest was het leeg en het had alleen getinte ramen.
Hoewel ze wist dat ze niets zou zien, wierp ze toch een blik achterom voor ze zich erin liet vallen. De beweging trok als een schok door haar lichaam en ze moest een paar tellen blijven liggen om het niet uit te gillen van de pijn. Ze duwde zich aan de vloer op met haar toverstokhand. Haar wereld draaide en ze voelde gal omhoog komen zetten. Nog even…
Ze trok met een snelle mentale tace de achterklep geruisloos dicht en liet zich gelijk weer terugvallen in het schemerige duister.
Blue had geen idee waar ze door geraakt was en dat was een probleem. Als ze gokte en een verkeerde spreuk gebruikte, kon ze de wond alleen maar erger maken. En terwijl de wereld steeds meer begon te draaien, werd het haar beangstigend duidelijk dat iets erger net het duwtje was dat ze niet meer kon hebben. Ze voelde een traan over haar wang lopen van de ingehouden pijn en vloekte zachtjes. Maar zelfs dat kon ze niet zonder stem.
Ze liet zich met haar ene hand op haar buik zakken en legde de staf op haar rug. Met een schietgebedje naar wie er ook maar wilde luisteren, murmelde een stille episkey.

[Rowace]

Blues tas bonkte tegen Trevors bovenbeen terwijl hij rende, maar hij nam niet de tijd om de ballast af te gooien. Toch kwam hij te laat – toen hij de plek had bereikt waar hij Blue gezien had, was de gang leeg. Magie knetterde nog na in de lucht en de inhoud van de stellingen was in het gangpad gedumpt. Een paar dozen leken door zwarte magie zijn aangevreten.
‘Blue?’ riep hij op fluistertoon. ‘Fuck...’
Nog altijd klonk aan de andere kant van de winkel die verrekte Gluiposcoop. Had hij dan toch de verkeerde keuze gemaakt en had hij op het ding af moeten gaan? Wat hier ook gebeurd was, Blue was nergens meer te bekennen. Hij kon alleen maar hopen dat de gooier van het zwarte zuur haar niet ontvoerd had. Meteen toen die gedachte bij hem opkwam, overviel het hem hoe bizar de situatie was. Blue had hem toch alleen maar hiernaartoe gehaald om hem wat op te beuren?
‘Bij dezen zijn mijn zinnen verzet,’ zei hij tegen het luchtledige, half verwachtend dat Blue breed grijnzend tevoorschijn zou springen en hem zou vertellen dat verrassingsaanvallen dé prank van het seizoen waren. Die magere theorie verschrompelde echter toen hij dichter naar de gehavende dozen stapte. In het licht dat hij geluidloos had opgeroepen, glansde iets nat en dieprood op de betonnen winkelvloer. Het waren slechts enkele spetters, maar toch ging dit te ver om een grap te kunnen zijn. Blijkbaar was er toch iemand in de loods bij hen – een tovenaar die over duistere magie beschikte. Een tovenaar die uit was op bloed.
Het deel van zijn brein dat was getraind als Spreukzoeker nam het over. Een onthullingsspreuk liet het gangpad baden in het kristalblauw van een magische muur. Geen wonder dat hij de magie in de lucht had gevoeld; deze paar vierkante meters waren ervan vergeven. Blijkbaar had de muur zijn doel al gediend, want er was een afdruk op zichtbaar ¬– iemand was ertegenaan geknald.
Goed bezig, Blue, dacht Trevor goedkeurend, terwijl hij het gedeeltelijke silhouet van hun tegenstander in zich opnam. Een lang persoon, zo te zien. Maar er was niemand bij hen in de zaak geweest. Je bedoelt: je hebt niemand gezien of gehoord. Onmiddellijk ratelde zijn Spreukzoekerskant een waslijst aan mogelijkheden op. Camouflagespreuken, monddoodbezweringen, verstillingsspreuken… En die Gluiposcoop was vast niet het enige voorwerp dat hun belager tot diens beschikking had. Onzichtbaarheidsmantels waren zeldzaam en duur, maar Trevor had geen idee tegen wie ze het blijkbaar opnamen.
Een geluid achter hem deed hem abrupt omdraaien, staf in de aanslag, schildspreuk geactiveerd. De gang was leeg. Verraderlijk leeg. Achter hem knetterde en gloeide de magische muur.

[Rowace]

Soms zijn de simpelste plannen de beste plannen. Werk met je omgeving, dan zal je omgeving voor je werken.
De jongen liep het gangpad in, precies zoals Vasily had verwacht. De huurling hoefde maar één stap opzij te doen om zijn nieuwe prooi in te sluiten. Hij kon zijn geluk niet op: Hathaway had de tas nog steeds bij zich, blijkbaar niet bewust van wat hij bij zich had. Pas toen hij het bloed van zijn meisje ontdekte, veranderde zijn houding van gespeeld geïrriteerd naar volledig op zijn hoede. Hij kon nu niet meer doen alsof er iets onschuldigs aan de hand was.
Vasily hief zijn staf om Hathaway nog verder uit die droom te helpen, maar de Spreukzoeker had irritant snelle reflexen en had al een schild opgeroepen voor Vasily's Snijvloek, bedoeld voor de schouderband van de tas - en bijgaand, Hathaways schouder zelf -, zijn doel had bereikt. Ook de Cruciatus die hij erop liet volgen, ketste af. Hathaway kende zijn schildspreuken, dat moest Vasily hem nageven.
Misschien moest hij het over een andere boeg gooien? De twee wisten nu allebei dat er op hen gejaagd werd, maar het leek er niet op datze wisten waarom. Allicht viel dat te gebruiken.
'Je liefje ligt al dood te bloeden. Wil jij erachteraan? Geef die tas en misschien ben je dan op tijd bij haar om nog wat laatste woordjes in elkaars oor te fluisteren. Ik weet waar ze is, Hathaway. Geef me wat ik wil, of ik zal eerder bij haar zijn dan jij en ík ben degene die woordjes zal fluisteren.'