Drie jaar eerder

[AlessaJess]

Drie jaar eerder

Beste Valentine,
 
 
Ik stuur deze uil met interessant nieuws. Hoewel ik het er niet graag over heb binnen een medium zo vatbaar voor miscommunicatie, zou het mij erg vergenoegen mocht het in jouw macht liggen om binnenkort langs te komen. Ik zou vragen hoe het met de afsluiting van jouw laatste jaar op Zweinstein is gegaan, ware het niet dat ik hoopte op de mogelijkheid om ook dit persoonlijk te bespreken.
Ik zal de kokkin vragen om de strawberry shortcake te maken die jij de vorige keren zo kon waarderen.
Graag tot gauw.
 
Alle liefs,
Aurora

[Rowace]

- Blote voeten in de branding

Er wordt over haar gefluisterd

Het zeeschuim lokt haar

En er wordt gezegd dat zij

Ontembaar is -

---

Een uil arriveert met de ochtendpost en nog dezelfde avond heeft Valentine zijn koffers klaarstaan. De brief bevat geen details, geen informatie die hem kan voorbereiden op wat hij aan de andere kant van de wereld aan zal treffen. Hij was dertien toen ze het geheime teken afspraken en in de tussenliggende jaren was het weggezakt en vergeten geraakt in zijn geheugen. Toch herkent hij het onmiddellijk. Ze heeft het nog nooit eerder gebruikt, zelfs niet toen haar broer haar familie verliet. Wat kan er erger zijn dan dat?
De reis is oncomfortabel en zijn dunne reismantel geurt naar groenvuur en as. Hij wacht ongeduldig tot de Australische haardvuurautoriteit zijn papieren en eindbestemming gecontroleerd heeft.
Zoals altijd komt Rendall, de koetsier, hem ophalen uit het statige Autumnfell-hotel, dat in het naastgelegen dorp staat; Brontë Manor is niet aangesloten op het Haardvuurkanaal. Het halfuur dat het de kelpies kost om de rit naar het landhuis af te leggen, verloopt in stilte.
Valentine vraagt zich af wat hij tegen Mrs. Brontë moet zeggen bij aankomst. Normaliter kondigt hij zijn komst eerder van tevoren aan. Niet dat Clementine Brontë het zal laten merken dat zijn onverwachte aanwezigheid haar van haar stuk heeft gebracht.
Silas is de eerste die hem begroet. Hij staat hem op te wachten op het bordes en grapt dat het gastenverblijf in de westvleugel zo goed als van hem is inmiddels. Valentine glimlacht, zegt dat hij de Australische zeelucht in zijn dromen nog kan ruiken. Clementine vergezelt hen binnen. De formaliteiten lijken eeuwig te duren, voordat Silas eindelijk opmerkt: ‘Maar laat ons ouwelui je niet vervelen. Aurora zal verrukt zijn met je komst; je zult haar in de manege kunnen vinden.’
Opluchting stroomt door Valentines aderen. Ze is nog niet uit rijden, dus hij kan nu naar haar toe. Haar nu spreken.
Terwijl een bediende zijn koffers naar zijn vertrekken brengt, volgt Valentine zijn bonkende hart naar de stallen. Rendall wijst hem met een hoofdknikje naar de achterste box, bevestigt daarmee wat Valentine al wist: dat Aurora bij Ocura is.
‘Ms. Brontë,’ zegt hij, en zijn stem is zacht, opdat hij haar niet laat schrikken. ‘Ik heb je brief ontvangen. Ik zou graag verhalen uitwisselen; we hebben elkaar vast veel te vertellen. Zullen we uit rijden gaan?’

[AlessaJess]

Ocura’s vacht is zacht onder haar vingers terwijl Aurora ze er doorheen laat glijden. De zeegroene ogen van haar beste vriendin staan zacht en niet voor de eerste keer in de afgelopen paar dagen heeft Aurora de bijna onweerstaanbare neiging om het hoofdtuig af te doen en te kijken of Ocura haar zonder magisch hoofdstelsel ook in leven zou laten. Hoe zou haar moeder reageren wanneer ze doorhad dat ze haar dochter daartoe had gepusht? Het zou in ieder geval een goede les voor haar zijn…
Ocura’s zachte hinnik trekt haar uit haar melancholische gedachten en ze duwt haar gezicht in de natte snuit. Haar lippen prevelen tegen de zachte huid, waardoor haar woorden nauwelijks te herkennen zijn. “Wat gaan we doen ‘Cura? Hmm…?”
Een tedere stem trekt haar emoties weer terug haar lichaam in, waar ze in de afgelopen paar dagen langzaam uit haar bereik waren gezweefd. Zijn stem doet haar hart sneller kloppen en voor het eerst in dagen heeft ze weer het gevoel dat ze kan ademen.
Ze schiet de stal uit en neemt geen seconde de tijd om de jongen voor haar in zich op te nemen voor ze recht in zijn armen springt en hem stevig tegen zich aandrukt.
“Val.” Haar stem is niet meer dan een ademhaling in zijn haar. De afgelopen paar dagen waren een aaneensluiting van afsluiten en overkomen, ja knikken en lief glimlachen, van wegdrukken en wegzakken. Maar de geur van haar beste vriend plant haar voeten weer in de grond en het voelt eindelijk alsof dingen weer terugvallen waar ze horen. Alsof een wereld die op zijn kop stond eindelijk weer recht wordt gedraaid. De energie die hij met zich meebrengt kweekt zijn eigen vijvertje in haar hart.
“Je bent er.”
Ze duwt hem iets van haar af en bestudeert zijn gezicht. De vermoeide trek om zijn ogen en de assige geur die hij altijd meedraagt als hij langskomt. Ze bijt op haar lip terwijl ze half onbewust zijn kraag weer rechttrekt. “Je moet uitgeput zijn.”
Ze leidt hem naar Ocura, die zachtjes staat te briezen. Ze haalt haar wenkbrauw speels naar hem op en klimt in één vloeiende beweging op Ocura's rug.
“Dus ik hoop maar dat je me bij kunt houden!”

[Rowace]

Ze overvalt hem en hij moet een wankele stap achteruit doen om haar omhelzing op te kunnen vangen. Haar ingevlochten vuurrode haar is stug van het zoute zeewater en ruikt ziltig en vrij. Uit niets blijkt dat zij hem een noodkreet heeft gestuurd. Is het probleem opgelost in de tijd dat het kostte om de brief te verzenden en bezorgen? Maar dan kijkt ze hem aan en ziet hij het toneelstuk: dat haar opgewektheid in werkelijkheid opluchting is.
‘Maar natuurlijk. Ik kwam zodra ik kon.’
Alsof ze bang is dat hij haar hier, nu, zal vragen naar de brief, laat ze hem los en bestijgt ze Ocura. Valentine geeft de kelpie een klopje op haar snuit ter begroeting en weet wat hem te doen staat. Destiny is hem bijna evenzeer gewend als Calandre. Toch vergeet Valentine geen moment dat hij geen normaal paard of Terzieler berijdt, maar een waterduivel met de lokroep van de zee in zijn aderen. De wezens hebben permanent hun halster om, dat hen kalmeert en temt. Hij is er zelf nooit bij geweest, maar heeft van Aurora verhalen gehoord van de omslag in de dieren als Rendall de hoofdstellen moet verwisselen omdat de Tembezweringen versleten raken. Daar denkt hij liever niet aan terwijl hij de makke Destiny van een zadel voorziet en de spreuk opheft die hem aan zijn box bindt.
Aurora is altijd al moediger geweest dan Valentine, dus hij laat haar voorgaan naar het strand. Ze rijden in stilte; weten dat er altijd ogen en oren op hen gericht zijn. Ze zijn pas veilig aan de kust, als ze sneller dan de wind weggalopperen van het landhuis en de verstikkende aristocratie voor een uurtje of twee achter zich kunnen laten. Alleen op hun geheime plekje in de duinen zijn ze beschut van weer, wind, en de Brontë’s.
Op het strand houdt Valentine Destiny weg van de branding. Het jongere broertje van Ocura is minder onstuimig, maar Valentine is niet opgegroeid rond kelpies en vertrouwt hen niet zoals Aurora dat doet. Misschien had hij niet naar de verhalen van Clementine moeten luisteren toen hij twaalf was en voor het eerst op het landgoed logeerde. Ze had hem een gezonde angst ingeboezemd voor de dieren, wellicht in de hoop dat hij ook Aurora kon overtuigen om voorzichtiger te zijn. Dat was uiteraard ijdele hoop; daarvoor leek Aurora te veel op haar vader. Clementines gezicht vertrok altijd een beetje als ze dat zei.
Maar Valentine heeft er geen probleem mee om op een afstandje toe te kijken hoe Aurora Ocura door het water jaagt. Ze lijken met elkaar vervlochten op die momenten, een wapperende vlecht boven wapperende rieten manen; een onstuimige twee-eenheid die je zal betoveren en het water inlokt als je niet oplet. Destiny kan hen amper bijhouden, hoezeer Valentine hem ook aanspoort. Het is niet erg. Ook zo geniet Valentine van de zeelucht.

[AlessaJess]

Hij heeft gelijk door wat ze van hem vraagt en binnen de kortste keren rijdt de wind met ze mee over het zand en vormt het de stofwolken die Destiny’s hoeven opslaan. Aurora werpt een vlugge blik over haar schouder en houdt Ocura’s bevrijdende passen iets in. Valentine heeft op een of andere manier altijd moeite gehad met de zee. Of in ieder geval als er kelpies in de buurt zijn.
Toch… De momenten waarop ze over de branding rijden zijn de momenten waarop Valentine losser lijkt dan hij op welk ander moment dan ook zou toegeven. Alsof het rijden ook hem de mogelijkheid tot een bijna ontspannen vrijheid lijkt te geven. Een dezer dagen zal ze hem mee de branding in trekken. Zal ze hem laten zien dat er niks is om bang voor te zijn, ondanks wat haar moeder graag over de waterpaarden zegt. Maar voor nu is het genoeg om hem zo vrij door het strand te zien galopperen, met zijn lange jas bijna als een cape achter Destiny en hem aanslepend.
Het zeewater slaat als striemen in haar gezicht en de wind verdrinkt in de geur van de oceaan. Dit is hoe vrijheid voelt. Ze heeft er bijna spijt van dat ze bij hun plekje aankomen en ze Ocura in moet houden. Dat ze aan de teugels moet trekken tot ze van galop over gaat naar draf tot ze stapvoets richting de duinen rijden. Het moment dat ze de plek aan ziet komen, begint haar buik zich weer samen te spannen. Vrijwel automatisch gooit ze haar been over Ocura’s flank heen en belandt met een lichte plof in het nog natte zand.
Zelfs stilletjes lopend en een minuutje later eenmaal aangekomen op hun plekje weet ze niet waar ze moet beginnen. Ze heeft de afgelopen paar dagen puur op overlevingsstand gestaan. Ze is een aantal bijna pijnlijke brunches doorgekomen en heeft zich zo ongerept mogelijk gedragen. Het deel van Aurora dat haar broer aan had willen halen puur om de familieschandalen de kast uit te duwen en haar moeder te zien kronkelen had ze weggestopt. Alleen zodat ze al haar opties open had voor wat voor antwoord ze ook kreeg op de vraag die ze hem al dagen had willen stellen.
“Valentine? Mijn excuses, ik weet dat het een ongemakkelijk onderwerp is, maar als ik zo abrupt en ongenuanceerd mag zijn…” Ze kantelt haar hoofd en legt haar hand in haar nek – een beweging waar haar moeder een hartstilstand van zou krijgen als ze het Aurora zou zien doen. “Wat heb jij gedaan om uit te komen onder het veel te vroegtijdige huwelijk met de persoon die jouw ouders voor je hebben uitgezocht?”

[Rowace]

Als Aurora Ocura af laat buigen, de zee uit, weet Valentine dat ze bijna bij hun geheime plek zijn aangekomen. Zij kent het strand en de duinen op haar duimpje; waarschijnlijk zou ze zelfs geblinddoekt de weg nog weten te vinden. Ocura remt zo te zien slechts met tegenzin af en gaat over van galop in draf, waarna Destiny versnelt om haar in te halen.
Tezamen zwoegen de kelpies tegen de helling omhoog, de duinen in, hun berijders op de voet naast hen om hen niet te veel te belasten. De paarden moeten immers niet alleen vechten tegen het rulle zand, maar ook tegen het aanlokkelijke ruizen van de zee achter hen. Valentine werpt een blik over zijn schouder – niemand is hen gevolgd. De golven rollen over de hoefafdrukken en wissen gestaag de sporen uit. Een fluistering tegen zijn toverstaf zorgt ervoor dat ook hun pad in de duinen verborgen blijft.
Hoewel ze nu naast elkaar lopen, zeggen ze niets. Valentine wil niet de eerste zijn die de stilte verbreekt; hij merkt aan Aurora dat ze nog steeds moed verzamelt, ook al verbergt haar slordige vlecht het grootste gedeelte van haar gezicht. Daarom ontfermt hij zich, eenmaal aangekomen bij het dalletje tussen twee duinen dat hun beschutting biedt voor de buitenwereld, over de houten kist die ze een aantal jaar eerder uit het landhuis hebben meegesmokkeld, en waar ze zachte picknickkleden in bewaren. Valentine spreidt een ervan uit in de wind en laat hem neerdalen in het zand, als Aurora dan toch eindelijk spreekt.
Al zijn spieren verstrakken. Zijn schouderbladen kruipen naar elkaar toe in een poging een rilling te onderdrukken die niets met kou te maken kan hebben. Met een ruk draait hij zich naar haar om, alle formaliteiten vergeten – niet omdat niemand hen hier kan zien, maar omdat hij niet aan formaliteiten kan denken. Zelfs hij niet. Niet nu. Jarenlange training die in zijn systeem zijn gedrild tot zijn lichaam geloofde dat het natuurlijk was om geen enkele emotie te vertonen.
‘Nee,’ ontsnapt hem, en daarna nog drie keer: ‘Nee, nee, nee!’
Hij wist natuurlijk dat deze dag ooit zou komen, en dat hij eerder vroeg dan laat zou komen, gezien de Australische traditie binnen Puurbloedfamilies om hun dochters op jonge leeftijd uit te huwelijken. Maar weten en weten blijkt niet hetzelfde te zijn.
Binnen twee stappen is hij bij haar, het kleed tussen hen in vergeten. Onhandig staat hij voor haar – hij is het niet gewend om affectie te tonen, om anderen zomaar aan te raken. Zelfs zijn allerbeste vriendin niet, hoe vaak zij hem ook in omhelzingen trekt. Voorzichtig neemt hij haar handen uit haar nek en houdt ze vast.
‘Wie is het? Wie heeft je gevraagd?’ vraagt hij. Hij staart haar indringend aan, bedacht op elke minieme verandering in haar gelaat, ook al is haar paniek zelfs van een afstand te zien. ‘Zeg me alsjeblieft dat je nog geen ja hebt gezegd!’

[AlessaJess]

Ze voelt haar maag zich samentrekken en een vieze smaak zich in haar mond verzamelen terwijl Valentine daar met zijn rug naar haar toe staat. Schouders omhoog, stokstijf. Hij kan niet niet antwoorden. Ze heeft zijn kennis nodig. Ze heeft dat antwoord nodig. Ze voelt haar longen samenknijpen. Alsjeblieft Val… Alsjeblieft. Op dat moment lijken alle steunpalen die haar overeind houden te kraken. Ik heb je nodig.
Met een ruk draait hij zich naar haar om en alleen alle training van de afgelopen vijftien jaar zorgt ervoor dat ze zelf niet een stap naar achteren springt. Zijn ogen zijn wijd opengesperd en er ontsnapt hem een gepijnigde adem die zich vormt tot het woord dat de afgelopen paar dagen continu door haar eigen hoofd galmde. Nee.
Het woord dat ze gechoqueerd naar haar moeder had gefluisterd. Het woord dat ze door haar tranen heen naar haar moeder had geschreeuwd. Het woord dat door haar hoofd had gezongen terwijl het rood maar bleef komen en komen en de pijn door haar lichaam heen had gescheurd. Het woord dat als een ongrijpbare realiteit had gevoeld toen ze snikkend op de grond had gelegen nadat haar moeder haar toverstok eindelijk weer had opgeborgen en weg was gelopen.
Valentine trekt haar terug naar de realiteit door haar hand uit haar nek te halen en haar aan te kijken. Zijn groene ogen gloeien bijna van de intensiteit waarmee hij haar gezicht lijkt te onderzoeken.
“Niemand. Nog niet tenminste.” Ze duwt de paniek die zich als een slang om al haar organen heen lijkt te wikkelen weg. Voor nu.
“Er is een weduwnaar, hij woont aan de andere kant van het land.” Valentine’s vingers voelen als warme kooltjes tegen haar zoutgedroogde handen. “Zijn rouwperiode is bijna voorbij. Moeder heeft geregeld dat we momenteel veel kennismakingstijd hebben. Mijn verjaardagsgala moet… hét evenement worden.” Ze voelt het gal omhoog komen en trekt haar ogen weg van die intense blik, vol met de shock die zij niet mag laten zien. De shock die ze niet kan laten zien zonder ineen te zakken en nooit meer overeind te komen.
“Hij is een goede match.” Ze hoort zichzelf de details opdreunen die haar moeder haar zo zelfgenoegzaam had toevertrouwd. “Rijk. 7e-generatie Puurbloed. En net dertig geworden, zodat hij me goed kan…” haar stem breekt en ze voelt één verraderlijke traan over haar wang rollen die ze snel wegveegt. “Zodat hij me goed kan inbreken.”

[Rowace]

Valentine haalt opgelucht adem als Aurora hem vertelt dat nog niemand om haar hand heeft gevraagd. Maar zijn opluchting is slechts van korte duur, want hij weet even goed als Aurora dat als Clementine iets in haar hoofd heeft, dat ook zal gebeuren. Aurora kan hem amper aankijken terwijl ze het plan van haar moeder uit de doeken doet. Als versteend staart Valentine zijn beste vriendin aan, niet in staat om ook maar een woord over zijn lippen te krijgen.
Hij is dertig, zegt Aurora. Hij zou mijn vader kunnen zijn, zegt ze niet. Een traan valt op haar wang bij die onuitgesproken woorden en ze maakt één hand los uit de zijne om het vocht weg te strijken. Zelfs die minuscule beweging is elegant, een geoefend gebaar met twee vingers en de bal van haar hand. Ze kijkt hem niet aan als ze haar zin afmaakt, die klinkt als een doodstraf, uitgesproken in de woorden van haar moeder. Hij kan alleen maar naar haar kijken, gevangen in zijn onmacht. Hij is ontzet en voor het eerst in zijn leven heeft hij het gevoel dat er niets is wat hij kan doen om haar te helpen.
Maar Valentine Hathaway neemt geen genoegen met dat gevoel. Koortsachtig zoekt zijn brein naar uitwegen zodat Aurora niet zal eindigen als de bruid van een man die bestemd is om haar geest te breken alsof ze een stel schoenen is in plaats van een mens. Een volledig, prachtig mens. Een meisje nog maar.
‘Dat laat ik niet gebeuren,’ zegt hij. ‘Ik kan…’ En met die woorden komen de ideeën – onvolmaakt en pril, maar een begin. ‘Ik zal met je moeder praten. Ik kan haar overtuigen dat… dat dit niet is wat goed voor jou is. Ze heeft me altijd gemogen,’ voegt hij eraan toe, met een voorzichtig glimlachje dat haar gerust moet stellen. ‘Naar mij zal ze luisteren.’
Aurora zal het niet leuk vinden dat Clementine zijn mening hoger heeft zitten dan Aurora’s eigen mening, maar dat kan hem nu niets schelen. Hij laat haar eeltige, droge hand los zodat hij zich naar de paarden kan omdraaien. ‘Ik ga nu meteen,’ kondigt hij aan, en hij zet een stap in de richting van Destiny. ‘Ik hoef alleen maar de juiste woorden te vinden…’ De twijfel is een zaadje in zijn stem, dat gevoed wordt door het vooruitzicht van de onverbiddelijke Clementine Brontë. Valentine zet nog een stap, aarzelender dit keer. Hij draait zich om naar Aurora, om niet alleen haar maar ook zichzelf te verzekeren van een goede afloop. ‘En als het niet werkt, dan… dan… ren je weg, net als Max.’ Opeens lijken de acties van haar oudere broer veel minder vreemd dan ze een paar jaar geleden waren geweest, toen Valentine een ontroostbare Aurora niet uit had kunnen leggen waarom haar broer haar zomaar had achtergelaten.

[AlessaJess]

Naar mij zal ze luisteren. Als er iemand is waar haar moeder naar zou luisteren, is het Valentine wel; een rijke jongeman van een vooraanstaande familie. Maar Aurora ziet de glinster in haar moeders ogen weer toen ze het haar aankondigde, en ze weet met een misselijkmakende zekerheid dat er niks is dat Valentine kan zeggen om haar moeder van gedachten te laten veranderen.
Haar hart scheurt open bij zijn voorstel, het beeld van haar broer meer dan ze op dat moment kan verdragen. “Ik kan niet weglopen, Val.” Ze stapt naar hem toe, dwingt hem haar aan te kijken en schudt haar hoofd zachtjes. “Niet. Ik heb niemand die mij zou kunnen ondersteunen. Ik zou niet weten hoe ik mezelf zou moeten ondersteunen en zeg niet dat jij me zou helpen, want we weten allebei dat als ik verstoten ben, jouw familie je zou dwingen mij te mijden als de drakenpokken.” De enige reden dat ze dat antwoord überhaupt voor hem klaar heeft liggen, is omdat het een van de opties was die ze op dag één de revue had laten passeren.
Ze trekt Valentine een stukje mee terug naar het kleed dat hij net heeft neergelegd. “Ik waardeer je zelfverzekerdheid, maar denk je echt dat je mijn moeder kan overtuigen dat ik iets anders nodig heb?” Haar hart knijpt zich samen en ze moet zichzelf dwingen om de woorden eruit te persen. “Ze heeft haar hele leven al gezocht naar een manier om me beter te maken. Om me te kneden tot het perfecte popje van een dochter dat ze eigenlijk nooit heeft gewild, maar dat beter is dan hetgeen ze nu heeft.” Haar moeders woorden galmen door haar hoofd. Woorden die ze keer op keer, jaar na jaar heeft gehoord in allerlei verschillende samenstellingen, met tonen variërend van minachtend tot ziedend. “Ik ben ‘een schande voor de familie’. Hoe ga je haar dat uit haar hoofd praten, terwijl ze nu de perfecte oplossing heeft?” De perfecte uitweg.
Ze weet dat ze zich eigenlijk zou moeten schamen voor die openhartigheid, dat ze tegen de grenzen van haar trots zou moeten botsen, maar het voelt… hol. Alsof het allemaal geen waarde meer heeft nu. De eer, trots, bedaardheid, uiterlijke schijn… Alle aspecten die een Brontëvrouw moet hebben. Scherven van het meisje dat hoopte op een toekomst waarin die componenten haar zouden redden. Te dom om te beseffen dat redding voor sommigen nou eenmaal niet is weggelegd. En al helemaal niet voor wilde meisjes die liever in de zee zouden verdrinken dan te stikken in geforceerde huwelijken met dominerende tirannen.

[Rowace]

Valentines hersenen werken overuren, maar alle straten, paden en zijpaden die zijn gedachten inslaan, blijken dood te lopen. Aurora heeft gelijk; ze kan niet weglopen. Hoe graag hij haar ook wil helpen, zijn familie zou het inderdaad niet toestaan dat hij de naam Hathaway door het slijk zou halen door het op te nemen voor een verstoten meisje, hoe hooggeboren ze ook is. En alleen met zijn status kan hij haar beschermen, want als ook hij zich van zijn familie afkeert, heeft hij haar niets te bieden. Nu heeft hij geld en veiligheid om haar te geven, maar die zijn onlosmakelijk verbonden met zijn naam.
Hij kijkt haar aan en ziet in haar ogen dat ze al talloze keren, oneindige keren, heeft rondgedwaald in deze droomdoolhoven en heeft bevonden dat ze geen uitgang bevatten. Er is slechts een steeds dieper midden om in verstrikt te raken, met in het kloppende hart haar moeder en de man die op haar hand wacht.
‘Ik weiger je zo maar op te geven,’ zegt hij. Ondanks zijn twijfel klinken zijn woorden resoluut, want dit weet hij zeker. ‘En je mag niet zo praten; je bent geen schande. Geloof me, ik weet hoe familieschande eruitziet, en jij bent verre van dat.’
Hoe kan ze ooit denken dat ze minder dan volmaakt is? Het is haar moeder die in haar woorden doorklinkt, maar Valentine heeft nooit kunnen bevatten hoe verwrongen Clementines blik moet zijn om naar haar prachtige, felle, fenomenale dochter te kunnen kijken en dan slechts een ongehoorzaam, lastig kind te zien, alsof ze een vervelend aanhangsel of een gruwelijk gezwel is in plaats van een volwaardig persoon met een eigen persoonlijkheid en een mening. Valentine vermoedt dat Clementine had gehoopt dat haar dochter een stuk levende klei zou zijn, dat ze onder haar vaardige handen kon boetseren en omvormen tot haar evenbeeld.
Hij kent dat soort ouders en op dit moment kan hij zich niet voorstellen dat hij nog geen zomer geleden discussies met Aurora voerde waarin hij durfde te beweren dat hij liever haar ouders had dan de zijne, die hij met geen mogelijkheid zover kan krijgen dat ze zich om hem bekommeren. Zijn grootste uitbarsting leverde hem slechts een spreekwoordelijke tik op de vingers op, evenals een verbanning naar Zweinstein. Het ergste dat zijn ouders hem ooit hebben aangedaan, beseft hij plotseling, is hem naar een school sturen alsof hij plebs is. Het is op geen enkele manier te vergelijken met het vonnis dat Clementine over haar dochter wil uitspreken, een vonnis dat haar niet slechts twee jaar maar haar hele leven voor haar bepaalt.
Ze heeft hem meegetrokken naar het kleed dat hij voor zijn gevoel uren geleden heeft uitgespreid, ook al zijn het waarschijnlijk eerder vijf minuten. De paarden zijn onrustig door zijn bewegingen, maar kalmeren als hij naast Aurora zijgt. Hij heeft niets meer om te zeggen. Hij weet dat zij gelijk heeft, maar ook dat hij te koppig is om zich daar zomaar bij neer te leggen. Er moet toch een andere ‘oplossing’ zijn?
Valentine schuift wat dichter naar haar toe, ook al gaat dat tegen zijn eigen instincten in. Ze is altijd al aanhankelijker geweest dan hij, en hij weet dat ze nu verlangt naar iemand om vast te houden. Hij overweegt om een arm om haar heen te slaan, maar besluit het niet te doen. Hij weet niet hoe dat moet, is bang dat hij het verkeerd doet en alles alleen maar erger maakt. Het enige wat hij nu voor haar kan doen, is haar toestaan haar hart te luchten en hopen dat hij een uitweg kan vinden in dit onmogelijke labyrint.