Kerst met Nootjes

[Timsel]

De sneeuw fladderde daarbuiten naar beneden in de grijze lucht. Af en toe blikte Theo op van haar tv, waarop ze de PlayStation die ze had gekocht op had aangesloten. Met een gespannen blik in haar ogen en vingers die zich krampachtig aan de joystick van de controller vasthielden probeerde ze het einde van het level van Crash Bandicoot te halen, maar steeds viel ze weer in de gaten die de brug die ze over moest steken om de één of andere reden had.
Toen ze voor een zoveelste keer in zo’n gat viel, en de game haar mededeelde dat haar levens op waren en dat ze dus helemaal opnieuw met het level moest beginnen, vloekte ze binnensmonds. Het beeld ging op zwart en Theo baalde, want ze wist dat ze weer opnieuw langs die vervloekte mini-baas moest.
Ineens hoorde ze buiten haar kamer voetstappen. Shit! Haar ouders. Snel schakelde ze de PlayStation uit, deed het tv-knopje uit en gooide een doek over de tv waardoor haar ouders het ding niet zouden zien. Ze wist maar ternauwernood een geloofwaardige leeshouding aan te nemen toen ze op haar rug op bed ging liggen en haar boek op een willekeurige bladzijde opensloeg.
Haar vader deed de deur open. Theo deed alsof het een verrassing was en zei: ‘Merlijns baard, pap – kan je niet kloppen?’
Ze zag hoe haar vader een blik door de kamer haalde. Zijn blik bleef stil liggen op de tv met het doek eroverheen, maar blijkbaar had hij geen enkel idee wat er onder het doek lag en zei hij: ‘Sorry. Ik zal eraan denken.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Net zoals dat jij er hopelijk aan gedacht hebt dat je oom en tante er over een kwartier zijn.’
Shit! Was het al zo laat? Theo keek ongelovig op de klok en ja hoor, ze had hier de hele middag gezeten. Haar oom en tante waren… niet bepaald haar type mensen. En hun oudste zoon was een eersteklas eikel. Ze kwam hem wel eens op Zweinstein tegen, maar ze wisselden nooit een woord. Gelukkig zaten ze in andere jaren.
Ze trok een vies gezicht. ‘Ik heb daar echt geen zin in,’ zei ze zuchtend. ‘Zeg maar dat ik ziek ben of zo en zet het eten maar voor de deur, ik kan mezelf hier prima vermaken.’ Ze knikte naar de radio in de hoek. ‘Ik doe de radio aan om in de kerstsferen te komen en het is helemaal prima.’
‘Dat heb je vorig jaar ook gedaan, Theodora,’ zei haar vader streng. Theo trok een vies gezicht. Ze haatte het wanneer haar vader, of wie dan ook, haar volledige naam gebruikte. ‘Kijk, ik weet dat je het moeilijk vindt om met mensen om te gaan…’
‘Dat vind ik niet, mensen zijn vermoeiend…’
‘… maar ik wil wel dat je in ieder geval beneden komt bij het eten. Dan gaan we samen nog een spelletje spelen met z’n allen en dan kan je terug naar je kamer, oké?’
Theo aarzelde. Dat klonk oké. Het had erger gekund. ‘Mag ik dan tot het eten in mijn kamer blijven?’
Ze zag hoe haar vader zijn best deed om niet geïrriteerd te klinken, maar er kwam uiteindelijk een instemmend woord uit. Theo was blij. Het was niet wat ze wilde, maar het was een tussenweg waarop zowel zij als haar vader in ieder geval iets kregen waar ze blij mee waren.
Daarna knikte haar vader en liep haar kamer uit. ‘Dan zie ik je zo,’ zei hij bij de deur. ‘En trek even wat fatsoenlijks aan. Die juten zak kan echt niet.’
Theo trok een gezicht. ‘Dit is een hoodie, pap – een hoodie! En een joggingbroek –‘ Maar haar vader had de deur al dichtgetrokken. Theo zuchtte en sloeg het boek in haar handen tegen haar voorhoofd. Hier had ze zo geen zin in.

Dit is wat Theo momenteel draagt!

[Blossom]

Van liever lee vond Mason zichzelf er te oud voor worden: familiebezoek tijdens kerst. Dat was iets wat zelfsprekend was als je veertien-min was. Voor volwassenen zoals hij, ook al had hij die status nog niet lang, hoorde het toch niet meer? Maar ja, aangezien Alicia hem niet meer moest omdat ze duistere zaken kennelijk leuker vond dan hem, en hij het vieren van kerstmis in zijn eentje nou ook niet helemaal zag zitten, was hij meegegaan met zijn ouders.
Och, zijn ouwelui waren de kwaadsten niet. Mason kon het niet slecht met hen vinden, dat mocht best eens worden gezegd. In vakanties werkte hij zelfs in de winkel van zijn vader en woog hij toverdrankingrediënten af of deed hij halffabrikaten in een reageerbuisje en sloot die dan af met wax. Naast zijn ouders waren er nog een broertje en een zusje, en die wilden o-zo graag naar hun oom en tante, nou, hiep hoera… Niks spannends te beleven met Kerst. Hoewel hij zijn broertje vorig jaar succesvol aanspoorde tot het in de fik steken van de kerstboom, wat op zich wel geinig geweest was. Misschien dat hij zijn zusje kon overtuigen dat ze vooral een halve liter Oude Klare achterover moest slaan; dat zou alles wel goed maken deze kerst.
En dan was er nog een nichtje. Zijn oom en tante waren de trotse-maar-niet-heus ouders van Theodora, die zichzelf liever Theo dan Dora liet noemen. En het was een gek mens. Godzijdank had de Sorteerhoed haar niet in Zwadderich gezet, al viel ze als 11-jarige nog wel mee. Inmiddels was ze uitgegroeid tot een groenharige hippie in oversized kleding en liep ze erbij alsof ze uit wilde dragen dat ze op de psychiatrische afdeling van het St. Holisto beter op haar plek zou zijn. Stilletjes aan bedacht Mason al plannen hoe Kerst toch nog leuk kon worden.
“Zalig Kerstfeest!” zei hij tegen zijn oom en tante toen ze met het hele gezin de haard uit stapten. Daarna eisten zijn ouders de volledige aandacht van elkaar op en zijn broer en zus gingen alvast in de keuken kijken voor wat lekkers.
Mason ging op onderzoek uit en sloop naar boven.
“Doraaaa, Dooraaatje, Doortje! Doordoordoordoordoor,” zong hij zachtjes tegen zichzelf, en trok een deur open. Niemand. Tweede deur dan. Ook niemand. Hmm… de derde?
Ja, raak! En wat was dat? Een Dreuzelherriemuziekapparaatdingest?
“Wat hou jij er gekke hobbies op na,” zei hij droogjes tegen zijn nicht. “Stinkt naar Dreuzels hier.”

[Timsel]

‘HEE – KLOPPEN!’ riep Theo geschrokken toen de deur ineens openvloog en het mobiel waar ze muziek op had zitten luisteren twee meter de lucht invloog. Het plofte ergens achter haar neer. Ze zou het zometeen wel zoeken. Haastig deed ze de luchtpods in haar oor uit en keek op. Tot haar schrik was het niet haar vader, zoals ze had verwacht, maar het was Mason Jones – haar neef – en een ontzettende eikel.
Snel krabbelde ze overeind en gooide een doek over haar Dreuzelcomputer die een update aan het doen was.
‘Wat moet je?’ vroeg ze. Zij en Mason waren heel anders; Mason maakte constant opmerkingen als ‘Modderbloedje’ naar de ene na de andere en zocht overal ruzie, terwijl Theo juist contact met iedereen probeerde te vermeiden. Ze kwam overeind, waardoor er wat dingetjes omvielen, waardoor ze gedwongen was om krampachtig te proberen de dingetjes in het gareel te houden. Mason was een intimiderende persoon, en hoewel ze niet dacht dat hij haar zou vervloeken in haar eigen huis, wist ze zeker dat hij zijn vrienden haar achterna zou sturen wanneer ze weer terug op school waren als hij erachter kwam dat er meerdere Dreuzelapparaten in deze kamer stonden.
‘Ik uhm… weet niet waar je het over hebt,’ mompelde Theo, die naar de deur toeliep om daar in de weg te staan zodat hij niet verder haar kamer in kon lopen. Ze probeerde hem intimiderend aan te kijken, maar keek snel weg; ze had er een hekel aan om iemand recht in de ogen te kijken.
‘Ik, eh… was me aan het omkleden voor het avondeten,’ zei ze gespannen. ‘Dus als je weer weggaat kan ik me even omkleden en dan kom ik zo naar beneden. Niet dat ik überhaupt zou weten waarom je tegen me zou willen praten, maar goed.’

[Blossom]

Uiteindelijk waren de vrienden van Mason op één hand te tellen en zat er niemand diep in zijn hart, maar hij lag bij de andere Zwadderaars zo slecht nog niet. Hij had geen grootheidswaanzin, hij was geen dolle lesbi, hij handelde niet in verboden zaken en hij was geen treurzeur, geen wandelende versiertruc en geen losgeslagen stuiterbal. Hij was er gewoon, maar om al die trieste figuren ineens tot zijn vrienden te rekenen, dat ging hem ietwat te ver. Theodora had dus niets van zijn vrienden te vrezen, al wist ze dat niet want ze spraken elkaar nooit.
’Wat moet je?’ vroeg ze vijandig. Mason vond dat wel geinig. Het was net alsof hij haar betrapt had op het toilet.
“Vrolijk Kerstfeest!” liet hij haar weten vanachter een gesloten deur. “Ooooh, was je daar met heel stiekeme dingetjes bezig die ik - en zeker ook je ouders - niet mogen weten?”
Ze zei dat ze niet wist waarover hij het had, en probeerde hem weg te duwen met haar ogen. Nah, haar Basilisk-imitatie was van korte duur en werkte eerder averechts. Hij zette zijn voet tegen de deur voordat ze die met een klap zou dichtslaan, waarna ze verklaarde dat ze zich om zou gaan kleden.
“Dat is, zo te zien, hoognodig. Wat ga je aantrekken? Een andere charmante vuilniszak?” Een beetje pesten mocht toch wel? Opnieuw opende hij de deur en zag Theodora in nog steeds dezelfde rare kleding. Daar besteedde hij echter geen aandacht aan; hij liep verder naar binnen en trok een toetsenbord onder een kleed vandaan.
“Plastic alfabet, hmm. Wat is dit voor een Dreuzelding? Een Runenvertaler?” Het was een ding met een stekker. Raar dat Theodora dat in huis had. Hij bekeek het even aan de boven en onderkant, typte er wat op en constateerde dat er niks gebeurde - dat was te zeggen; totdat er een ding onder een doek een raar PLOINK-geluid gaf.

[Timsel]

Oh jee. De printer, de printer! Mason had, zonder het te weten, de printer geactiveerd! Theo was zo bezig geweest met het bedenken van een antwoord op de opmerking dat ze weer een vuilniszak ging dragen, dat ze zich helemaal niet bewust was geweest van het feit dat Mason op willekeurige toetsen van het toetsenbord had gedrukt.
Ze griste het toetsenbord uit zijn hand en stopte het onder het doek. ‘Een Runenvertaler, inderdaad,’ zei ze zo hard mogelijk om boven de razende printer uitkwam. ‘Nu tijd om te gaan – oh shit.’ Onder het doek uit kwamen allemaal papiertjes – Dreuzels noemden ze A4’tjes – kwamen met daarop de handleiding van een stofzuiger… gevolgd door allemaal plaatjes van knappe Dreuzels.
Theo kreeg het behoorlijk benauwd. ‘Ik weet niet wat dat allemaal is,’ zei ze prompt terwijl ze de grote afbeeldingen van Marilyn Monroe, Emma Watson, Harry Styles en Logan Lerman opraapte en ze ergens in een la propte. ‘Dat waren plaatjes uit het werkboek van Dreuzelkunde, trouwens,’ zei ze en besefte zich terwijl ze het zei dat het behoorlijk ongeloofwaardig klonk.
Het was best grappig dat er zweet op haar voorhoofd stond terwijl er buiten sneeuw lag.
‘Blijf van mijn spullen af,’ zei ze en deed haar best om dreigend te klinken. ‘En ga mijn kamer uit!’

[Blossom]

“Ah, handig, zo’n runenvertaler, maarre… wat betekent: ‘Dyson V10 Cyclone Total Clean?’ Is dat het Dreuzelwoord voor ‘Vliegfunctie uitgeschakeld voor deze Bezem?’” Met de handleiding van de stofzuiger (of wat het dan ook wezen mocht) in de hand keek hij grinnikend naar de plaatjes die allemaal onder de doeken vandaan kwamen. Het geluid van die papierspuugmachine overstemde hen beiden.
“Wat leuk, een Dreuzel. En nog eentje! Ben je er soms verliefd op?” Hij raapte enkele stilstaande foto’s op dun papier op en bekeek de plaatjes. Het waren ook maar mensen. Onmagische mensen, met saaie gezichten.
“Welkom, onmagisch volk! Vier vooral kerst in de kamer van mijn nicht!” Daarna propte hij alles bij Theodora in een lade, waar de gezichten verkreukelden. Theodora leek het allemaal heel gênant te vinden, en dat was natuurlijk volkomen terecht. Dat Mason zelf daar zijn gedachten over had, namelijk gatverdamme!, was tot daar aan toe, maar wat zouden haar ouders ervan vinden?
Met een ruk trok hij het laken waaronder die ratelende Dreuzelmachine stond, weg.
“Zo, zo. Een - hoe heet zo’n ding? - trompoeter? Wat moet je daarmee?”
Ze had al gemurmeld dat het allemaal voor Dreuzelkunde was, maar Mason wist met honderd procent zekerheid te zeggen dat het bezitten van zo’n plastic Dreuzelding niet van de leerlingen werd geëist. Sterker nog: als professor Wapenaar dit ding zou zien, zou hij zo blij zijn als een tornado op een camping.
“Wat heb je nog meer? Laat eens zien, je hebt vast zo’n warme haarblazer. En zo’n klutsmachine? Een muziekinstrument met een snoer?” Weggaan kwam, ondanks Theodora’s smeekbede om van haar spullen af te blijven, niet in hem op. Nee, integendeel: hij trok hier en daar een deur of een la open in de hoop nog meer van die Dreuzelzooi te vinden. Dat was veel leuker dan kerstmis vieren.

[Timsel]

Theo kon er niet tegen als andere mensen aan haar spullen zaten. Theo had smetvrees en kon er heel slecht tegen wanneer andere mensen aan allerlei attributen zaten die van haar waren; alle bacteriën die ze ergens anders hadden opgevangen, verspreidden, je zou zelfs het woord ‘veegden’ ze dan over haar spullen en dat vond ze niets.
Theo droeg dan ook altijd handschoenen om te zorgen dat haar handen niet besmet raakten. Die maakte ze na zo’n dag dan ook snel schoon, want wie wist wat er allemaal op zat. Daarnaast had ze altijd felgekleurde nepnagels om ervoor te zorgen dat, als ze iets aanraakte, dat op een lichaamsdeel kwam wat niet van haar was.
In haar eigen kamer droeg Theo geen handschoenen, behalve van de deurknop, want ze ging er eigenlijk vanuit dat niemand aan haar spullen kwam, zelfs de huis-elf niet, want die had ze duidelijk geïnstrueerd om van haar spullen af te blijven. En nu zat Mason met zijn vieze, gore tengels aan haar spullen!
‘Blijf AF!’ ze deed haar handschoenen aan en rukte alles wat Mason opraapte uit zijn handen. Ze keek hem kwaad aan, of nou ja, ze keek naar zijn voorhoofd, want daar zaten zijn ogen niet. ‘Als je nu niet weggaat, dan… dan…’ Ze dacht na. ‘Dan zorg ik er hoogstpersoonlijk voor dat je eruit gaat!’ Ze greep haar toverstok van haar bureau en richtte die op Mason. ‘Ik – ik meen het! Ik tel tot drie! Eén… t-twee…’

[Blossom]

“Wat hebben we hier!” Hij viste iets uit een lade waarvan hij niet wist wat het was. Het was kokervormig, rond en er zat een knopje aan. Ondertussen deed Theodora handschoenen aan. Handschoenen! Heus! Wat een vertoning!
“Wat? Vind je mij een wilde kat die met handschoenen moeten worden aangepakt? Wat een eer.”
Ze greep alles wat hij vastgehouden had, terug, als een leeuwin die haar kroost verdedigde en daarna duwde ze zo’n beetje haar toverstok onder zijn neus. Of hij weg wilde gaan.
“Okééé,” gaf hij min of meer toe. Hoewel daar natuurlijk wel een addertje onder het gras zat, want zijn broer en zus waren er natuurlijk ook nog. “Dan ga ik Dylan en Caroline naar je toe sturen. Altijd leuk, die twee! En daarbij… willen onze ouders echt heel graag weten wat voor spulletjes jij hier allemaal hebt, natuurlijk.”
Mason vond zijn eigen ouders nog niet half zo erg als die van Theodora wat bloedzuiverheid betreft. Dat kwam natuurlijk vooral omdat de familie Noot wat rijker was en zelfs in de laatste tovenaarsoorlog aan de kant van Voldemort had gevochten. Dat hadden zijn ouders niet, die hadden zich er afzijdig van gehouden en leken er ook geen mening over te hebben.
“Vrede zij met u!” riep hij jolig. “En met uw Dreuzelzooi! Doei!”
Wedden dat ze hem nu zou vervloeken? Dat werkte best sfeerverhogend. Of hij ging werkelijk doen wat hij zei en zijn broertje influisteren dat Theodora had toegezegd dat hij op die kamer de papierspuugmachine stuk mocht komen maken. Altijd leuk. Er waren nog meer opties maar die liet hij graag aan die gekke Theodora over. Pff… handschoenen! Dat kind moest zich echt na laten kijken.

[Timsel]

Kokend van woede was Theo toch opgelucht dat Mason wegliep – maar wat als hij haar ouders zou vertellen dat ze hier Dreuzelspullen had? Ze vloekte in zichzelf en liep haastig achter haar neef aan.
‘Wacht!’ zei ze wanhopig. Ze wilde niet weten hoe haar ouders zouden reageren als ze erachter kwamen dat hun dochter allemaal Dreuzeltroep op haar kamer had. Ze moest dan een smoes verzinnen, zoals dat ze het deed om te bestuderen of Dreuzels echt zo waardeloos waren als het leek, maar dat zou misschien weer de indruk wekken dat ze twijfelde aan hun superioriteit… en met name haar moeder kon heel makkelijk door haar leugens heen prikken. Haar vader scheen niet zo veel moeite te hebben met Dreuzels als men wellicht van hem vermoedde, maar hij zou absoluut niet blij zijn als hij erachter zou komen dat zijn dochter ook maar een greintje interesse had in de Dreuzelwereld.
En ondanks dat hun visies op de wereld enorm verschilden hield Theo wel van haar ouders en dus mochten ze dat niet weten. Omdat Mason niet reageerde legde ze met haar met handschoen bedekte hand op zijn schouder om hem te laten stoppen. ‘Prima. Wat wil je?’ gromde ze. ‘Geld? Dat ik je huiswerk voor je doe? Zeg het maar. Maar vertel alsjeblieft niet wat ik op mijn kamer heb.’

[Blossom]

Een handschoentje op zijn schouder, het radeloos uitgesproken ‘Wacht!’ en het gezicht van Theodora dat er paniekerig uitzag en vooral even groen als haar haren. Daar deed hij het voor! DIt was toch prachtig? Geweldig gewoon, ze zat volledig bovenop de kast en hij genoot van de aanblik.
Wat hij wilde? Wilde hij dat zij zijn huiswerk maakte? Dat was iets voor hersenloze eikels. Mason wist dat hij niet bepaald gemakkelijk leerde, dus moest hij het vooral niet aan anderen overlaten. En geld? Geld was handig, maar niet altijd nodig. Nee, hij hoefde ook geen geld.
Hij schudde zijn hoofd.
“Ik wil dat je mee naar beneden komt en kerst viert zoals ieder jaar, al vanaf dat we beiden nog in de luiers zaten.” Hij zei het op een stevige toon, vaderlijk bijna, maar hij meende het wel. Als die stomme Theodora de hele kerst op haar kamer zou blijven, zou hij de hele kerst opgescheept zitten met zijn broer en zus, die hij iedere dag al zag, zijn ouders en oom en tante. Een leeftijdsgenoot - hoe stom ze ook was - kon gewoonweg niet afwezig blijven.
En als Theodora zich dan zodanig van haar ouders afkeerde dat ze haar hele kamer vol met Dreuzelzooi had, kon het nog echt gezellig worden ook. Mason hoopte dat de dooie kalkoen zou gaan vliegen.
“Wij kunnen ook heel erg goed voordoen hoe het hoort, dat kerst vieren,” zei hij ietwat ondeugend. “Zullen we, om maar met iets simpels te beginnen, de kerstbonbons beheksen? Of kunnen we de lampjes van de kerstboom in discostand zetten? Zullen we de namen op de kerstcadeautjes verwisselen?”
Je kon maar beter iets nuttigs te doen hebben, toch?