Weakness

[Joël]

~ WEAKNESS ~

Beep. Beep. Beep.
Het irritante staccato geluid van haar wekker galmde door haar slaapkamer. Met een verveelde zwiep van haar toverstok maakte ze het ding monddood. Het streepje licht dat langs haar gordijnen scheen, verblindde haar zojuist geopende ogen. Maggie zuchtte en draaide zich lusteloos om. Normaal was ze glimlachend haar bed uit gegaan, had ze haar wekker handmatig uitgezet, vrolijk de gordijnen geopend en een stijlvolle outfit aangetrokken. Maar vandaag niet. Vandaag zou een dag worden, zoals alle andere dagen. Hetzelfde als eergisteren, gisteren, morgen en overmorgen. Hetzelfde als de eerste dinsdag van deze maand en hetzelfde als de laatste dinsdag van de volgende maand. Hetzelfde. Exact hetzelfde. Naar buiten mocht ze niet dus waarom zou ze moeite doen om fatsoenlijk voor de dag te komen? Niemand had haar nog bezocht dus waarom zou ze moeite doen haar woning schoon te houden? Maaltijden werden door de verschillende etablissementen in Londen tot aan haar deur bezorgd dus waarom zou ze moeite doen om boodschappen in huis te halen? Haar collega’s zag ze niet, evenals haar cliënten, vrienden en familie. Te ver weg, te weinig tijd, te gecompliceerd, teveel redenen om niet te komen. En gelijk hadden ze. Ze konden maar beter wegblijven.
De vervelende lichtinval naast de gordijnen was uiteindelijk Maggies motivatie om toch haar bed uit te komen. Ze liet haar bed onopgemaakt, de gordijnen dicht en haar kleding over de stoel hangen. Met haar warrige kapsel en make-up die ze de vorige avond niet had verwijderd slofte ze onverschillig naar de bank. Met een plof liet ze zich zakken en sommeerde twee sneden droog brood en een kop thee. Haar aanrecht stond vol vuile vaat en hoewel ze prima in staat was dit op te lossen met een paar huishoudspreuken had ze er gewoonweg geen zin in. Apathisch keek ze naar buiten. Het weer was al net zo slecht als haar gemoed. De spinnenwebben in de hoeken van haar kamers, de fruitvliegjes die zich tegoed deden aan onaangeroerd voedsel en de hoogstwaarschijnlijk met Bundimun geïnfecteerde muur in de badkamer maakte haar woning en stemming ook niet veel florissanter.
Gegeneerd legde ze een foto van haar zoon die haar glimlachend aankeek neer op de vensterbank. Daar kon ze nu niet naar kijken. Niet in deze staat waarin ze zichzelf onherkenbaar vond. Het zou vanzelf wel weer overgaan. Net zoals de vorige keren. Ze griste langs de bank en ontkurkte de aangebroken fles rode wijn van gisterenavond. Gulzig zette ze de hals aan haar lippen, kiepte haar hoofd achterover en voelde met de rode wijn ook al haar maandenlange kliniekdiscipline in haar maag verdwijnen. Slap mens dat ze ook was!

[Blossom]

Het was dat Moyra doorbetaald kreeg, maar ze zat tijdelijk zonder werk. Het Zoetwarenhuis was dicht! Dat moest van die klojo’s van het Ministerie, die in haar ogen absoluut niks goed konden doen. Eerst had het Zoetwarenhuis te kampen gehad met regels en wetten en dwingende adviezen, voor magische lotions, voor gezichtsbedekkende Bezweringen, voor het niet meer mogen knuffelen van iedereen die ze liefhad. Daarna werden haar werkuren beperkt en uiteindelijk volledig op nul gezet.
Voor de crisis was alles anders, maar ook toen was het zo dat als ze eens met Maggie sprak, ze zorgvuldig Maggies werk vermeed, want ze zat nooit op meningsverschillen te wachten. Op dit moment wist ze wel dat Maggie thuis moest werken, en aangezien Moyra zichzelf zo’n beetje dood verveelde, vond ze best dat ze eens bij Maggie langs kon gaan. Dat kon toch geen kwaad?
Op haar mooie nieuwe hakjes, gehuld in een frivool strak donkerblauw jurkje en met haar zwarte (oké er zat hier en daar een grijze tussen) netjes omhoog gestoken met nonchalante plukjes langs haar gezicht, huppelde ze door de straat van Maggie, recht op haar voordeur af.
De deurklopper klepperde vrolijk met haar mee en voordat Maggie open kon doen, opende Morya het klepje van de brievenbus van de voordeur en riep: “Halloo-ooo! Mag ik op quarantainebezoek? Je mag twee mensen binnenlaten en ik ben maar alleen, joehoe!”
Er leek echter nog niet direct teken van leven te zijn. Dat was raar. Was Maggie gaan shoppen? Oh, nee, dat kon niet; de winkels waren dicht. Hmm, vreemd.
Nogmaals klepperde ze aan de deurklopper. Was alles wel goed daarbinnen?

[Timsel]

Een tovenaarspandemie, naast een Dreuzelpandemie! Het was verschrikkelijk. Ze had het zien aankomen, letterlijk en figuurlijk en vond het jammer dat ze niet in staat was geweest er iets aan te doen. Gelukkig had ze er wel gebruik van kunnen maken ten opzichte van haar politieke tegenstanders: ze had in de zomer al geregeld, toen er nog geen pandemie was, dat er meer beschikbare ziekenhuisbedden aanwezig waren in St. Holisto’s en dat er een tweede tovenaarsziekenhuis opende, ditmaal in Manchester. Een zet die haar meer stemmen op zou leveren wanneer de volgende Minister van Toverkunst gekozen zou worden.
Desondanks zou ze, had ze de keuze gekregen, geen pandemie ingelast. Als ze ooit een pandemie zou veroorzaken zou dat ook een veel ergere geweest zijn dan wat er nu aan de hand was. Nu stierf maar een klein gedeelte, daar had je dan ook niets aan.
Het was ook irritant dat ze thuis moest werken. De hele dag achter haar bureau terwijl haar kinderen allemaal thuis waren gekomen voor de kerstvakantie. Geen van hun vaders leefden momenteel, dus was zij de enige in huis die voor hen kon zorgen. Of nou ja, de meeste zorg kwam van haar huis-elf, die de hele dag in de weer was met eten maken, huis schoonmaken, de kinderen helpen met huiswerk, de kinderen vermaken, etc., terwijl Morgan Deemster zelf in haar kantoortje zat met een pijp in haar mond en een stapel papierwerk voor haar snufferd.
Ze zuchtte terwijl ze nog een stuk perkament pakte. Wat als dit hele politieke gedoe voor niets was en ze géén Minister zou worden? Dan was dit allemaal voor niets geweest. Al die slapeloze nachten, al dat harde werk… voor niets. Dat zou en mocht niet gebeuren. En hopelijk zou dat ook niet gebeuren.
Maar afijn, de toestemming voor een LHBT-praatclubje op Zweinstein. Ze was door al haar Departementszaken af, nu kwam het papierwerk van het schoolbestuur. Dit had ze toch al geregeld, dacht ze met samengeknepen ogen. Toen zag ze het: ze miste de input vanuit Maggie Rich, haar mede-schoolbestuur-genoot en ze werkten ook samen op het Ministerie.
Ze dacht na. Ze had al een tijdje niets gehoord van Maggie, al sinds de pandemie was begonnen. Leefde ze nog wel? Morgan aarzelde. Moest ze haar opzoeken, of bracht ze daarmee haar politieke ambities in de nesten? Nou ja, met afstand houden moest het wel goedkomen.

Een kwartier later Verschijnselde ze naar Maggie’s flat te Londen, bewapend met het perkament dat Maggie moest ondertekenen in de tas om haar schouder. Morgan keek een beetje beteuterd om zich heen. Wat een dieptrieste omgeving voor Maggie. Kon ze zich niets beters veroorloven? Met haar sjerp rond haar mond geslagen liep ze in de richting van Maggies huis – waar ze tot haar verbazing een andere vriendin zag.
‘Morya?’ zei Morgan stomverbaasd. Ze hadden elkaar al eeuwen niet meer gezien. ‘Nou, wat een rare wereld hè zo, met zo’n pandemie. Anders had ik je wel een knuffel gegeven, maar ik wil niet in het ziekenhuis belanden.’
Ze knikte naar de deur. ‘Ik kom voor Maggie. Is ze thuis?’

[Joël]

Met in haar mond een slok rode wijn die ze nog moest doorslikken sprong Maggie overeind. De bekende stem van Moyra klonk door de brievenbus. Quarantainebezoek! Beschaamd verstopte ze de nog met een bodem gevulde fles wijn onder de bank. Zin om naar beneden te lopen had ze niet dus met een beetje hulp van haar toverstok ontgrendelde ze het slot van de deur, zodat Moyra binnen kon.
’Hij is open!’ riep ze met trillende stem naar beneden, waarna ze met lichte paniek een blik wierp door haar huis. Vreselijk. Een hoop ellende. En zijzelf? Net zo. In haar lila huispak met grijze sloffen stapelde ze vlug wat vuile borden op en zette deze aan kant. Het was dweilen met de kraan open en bovendien was ze nog te futloos om de borden überhaupt naar het aanrecht te brengen. De enige reden waarom ze nu wenste dat ze zich toch had omgekleed was de schaamte dat Moyra haar zo moest zien. Ze had geen bezoek verwacht, maar toch hoorde ze nu voetstappen op de trap. Waarschijnlijk gevolgd door een afkeurende blik en een preek die haar moest overtuigen om allerlei dingen te gaan doen waarin ze helemaal geen zin had. Het bekende verhaaltje van jaren geleden toen ze door haar affaire zo labiel was geworden als een kaartenhuis. Daar had haar ex-man, Colin, goed voor gezorgd met als resultaat een enkeltje afkickkliniek. Bij terugkomst had ze Colin aangetroffen naast een andere vrouw en dat was haar eigen schuld geweest. Althans, zo hadden Colin en Valerie, zijn toenmalige vrouw, haar maar al te graag doen geloven. In werkelijkheid was Colin altijd al een narcistische manipulatieve klootzak geweest en de enige die haar dat altijd had verteld was haar geheime minnaar, Cameron. Had ze maar eerder naar hem geluisterd en was ze maar eerder gaan scheiden van Colin. Helaas waren er eerst een flink aantal jaren emotionele kwelling aan vooraf moeten gaan, voordat ze die beslissing had durven nemen.
In haar kwetsbare momenten verschenen de beelden altijd als een teruggespoelde film op haar netvlies. Haar schuldgevoel nam het dan weer over van haar discipline om terug te vechten en langzaam maar zeker at het haar secuur opgebouwde zelfbeeld weer op.
’Goedemiddag? Hebben we al middag?’ probeerde Maggie met een waterig glimlachje. ‘Wat leuk dat je even op bezoek komt,’ dwong ze zichzelf te zeggen.

[Blossom]

“Open?” zei Moyra tegen zichzelf, en voelde nogmaals aan de deurklink, die inderdaad de deur liet openen. Oh, had ze dat geweten! Haha, wat suf; stond ze hier een beetje door een brievenbus te roepen.
Voordat ze naar binnen ging, hoorde ze ineens een bekende stem.
“Morgan, hoi! Wat toevallig! Ja, Maggie is thuis, ik hoorde haar net dat de deur open is en eh… Nou, zullen we?” Met een uitnodigend gebaar gaven ze zichzelf toegang tot Maggies woonruimte die… een beetje muf rook… en er was al een tijdje niet schoongemaakt en er stond zo hier en daar wat vuile vaat. Er lag een lege wijnfles op de grond, en verderop nog eentje. De lampekap zat scheef op de lamp en er stond een bosje uitgebloeide bloemen op tafel.
“Oh… Ja, het is al middag,” zei Moyra terwijl ze de troep stilletjes bekeek. Wat was er aan de hand? Ze wilde iets zeggen, maar wist niet wat, en zou graag dingen vergoelijken. UIteindelijk zei ze: “Het is wat hè, zo’n lockdown. Je weet toch op een gegeven moment niet meer wat je moet.”
Maggies pyjama of wat het dan ook wezen mocht, sprak boekdelen: iemand was hier het besef van dag en nacht kwijt.
“Heb jij daar nou geen last van, Morgan? Ik bedoel: ik kom hier naartoe om iets om handen te hebben en eh… volgens mij had ik geen dag later moeten komen, maar… Ik vind het toch wel een dingetje hoor: winkels dicht, cafeetjes dicht, feestjes afgelast.”
Ja, daar kon menig mens toch depessief van worden? Dat leek haar nog een semi-normale reactie. Hoewel het wel een erge bende was. Zo kende ze Maggie helemaal niet; die was altijd tot in de puntjes verzorgd! Zou ze anders maar weer weggaan, en dan terugkomen als Maggie er klaar voor was?