<ORPG> De Kerstborrel

[Timsel]

De Kerstborrel

Het is bijna kerst en alle docenten zijn eigenlijk net zo blij als dat de leerlingen zijn dat ze twee, of misschien wel meer weken door dat gekke virus dat zich onder de Dreuzels waant, even vrij zijn en kerst kunnen vieren met hun familie. Ze sluiten kalenderjaar 2020 af met een gezellige Kerstborrel in de docentenruimte. Alle docenten en andere stafleden zijn natuurlijk van harte welkom voor een lekker glas wijn, of een lekker hapje van eerste hand uit de Keukens van het kasteel. Alle genodigden mogen een gast meenemen. Eén regel: leerlingen zijn niet welkom!

Wie? Iedereen die werkzaam is op Zweinstein en één gast per staflid, zolang het maar geen leerling is!
Wat? Een Kerstborrel. Laat het lekker gezellig worden. Even op het jaar reflecteren, roddelen over een vervelende leerling, etc.
Waar? De lerarenkamer tegenover de Grote Zaal. Hij wordt bewaakt door twee grote waterspuwers voor het geval er ongenode gasten willen aanschuiven.
Wanneer? Aan het einde van de laatste lesdag van 2020, rond een uur of 8. De volgende ochtend vertrekt de trein naar Londen.

[Timsel]

Ah, een kerstborrel. Wat leuk! Wat een leuk einde om het kalenderjaar af te sluiten. En gelukkig maar dat dat aan de orde was! Hoewel Dara vroeger soms klaagde over trage docenten, was ze ontzettend achter met haar nakijkwerk – ze had zoveel klassen, zoveel leerlingen, ze kon het allemaal niet meer bijhouden. Vandaar dat het fijn was dat het even lekker vakantie was. Ze zou in de kerstvakantie naar het huis van haar ouders gaan, daar kerst en nieuwjaar vieren en dan kon ze in de tussentijd lekker nakijken. Ze was in het bijzonder benieuwd naar de vijfdejaarsopstellen over Vargot, gezien het niet bekend was van welk geslacht Vargot was en ook niet wát Vargot überhaupt was. Was het een kobold? Een huis-elf? Een heel intrigerend personage in de geschiedenis waar men veel niet van wist en de leerlingen mochten zelf op onderzoek uitgaan over wie en wat deze persoon nou eigenlijk was.
Gelukkig ging ze niet zomaar weg, nee. Er was nog een Kerstborrel. Het avondeten in de Grote Zaal was net afgelopen en nu was de Kerstborrel. Aan de zijkanten van de docentenruimte was plaats gemaakt voor tafeltjes met allerlei drankjes en eten waar de leerlingen niets van mochten weten en alle docenten waren gezellig aan het babbelen.
Dara vond het erg moeilijk om aansluiting te vinden bij de collega’s; ze was immers eigenlijk pas net klaar met haar Zweinsteinopleiding en veel docenten kende ze ook van die rol. Een goed voornemen voor volgend jaar was dus om misschien wat vriendschappen op te bouwen met doc- collega’s.

[Joël]

Met zijn handen in elkaar gevouwen leunde Orlendr tevreden achterin de comfortabele fauteuil bij het haardvuur. Zijn herdersstaf rustte tegen de armleuning en met zijn blauwe ogen gefocust op de dansende vlammen doezelde hij langzaam in. Pas toen hij het geschuif van een van de stoelen hoorde, schrok hij wakker.
’Bij Merlijn!’ bracht hij slaapdronken uit. ‘Oh! Mijn excuses, jongedame,’ verontschuldigde de senior zich bij de aanblik van de jonge professor Geschiedenis van Toverkunst. ‘Ik, eh, was even ingedommeld vrees ik.’
Orlendr stond op en klopte op zijn mollige buik.
’Zo, dus wij mogen de borrel aftrappen! Wat kan ik voor je inschenken? Ik ga zelf voor een heerlijke zoete Elfenwijn vanavond.’
Op zoek naar een glas van een beetje formaat voor zichzelf -waarom waren die krengen allemaal zo klein?- gaf hij er ook een aan Dara. De huis-elfen hadden zich weer goed uitgeleefd, want er was een grote verscheidenheid hapjes en drank aanwezig. Als een echte Bourgondiër begon hij een bord vol te laden met de lekkernijen. Stukjes kaas met olijven, geroosterd brood met tapenade en een gegrild drumstickje sierden al snel zijn bord. Halverwege zijn eerste stukje kaas besefte hij zich dat er buiten Dara nog geen enkele andere professor op de borrel was verschenen en dat hij waarschijnlijk de halve hapjestafel al had geclaimd tegen de tijd dat ze zouden verschijnen.
’Dus, eh, kaasje?’ bood Orlendr zijn jonge collega aan, terwijl hij nonchalant zijn bord met lekkers neerzette.

[Blossom]

Oh, gezellig, een kerstborrel! Jo-Ann had het zo achteraf best zelf kunnen organiseren, want zulk soort evenementen pasten haar wel. Het was niet omdat ze altijd maar in de kweekkassen was, dat ze niet van een feestje hield. Nee, meestal ging ze er voluit in, om zich de volgende ochtend met haar kater weer terug te trekken in de kas.
Vanmiddag had ze het eindelijk aangedurfd om Tariq een uil te sturen. Dagenlang had ze met een uitnodiging rond gelopen, niet wetend of ze die versturen zou. Tariq was wel echt leuk… maar ze was vast niet de enige die dat dacht. Haar verwachting was dat hij niet alleen zou zijn met kerst, maar een borrel met haar drinken op Zweinstein kon toch wel? Iedereen mocht een introducé meenemen, en Tariq had afgelopen schooljaar nog een les in seksuele voorlichting verzorgd voor de school. Dat leek Jo-Ann een goede reden om hem uit te nodigen. Toch maakte het idee alleen haar al licht zenuwachtig. Daarom had ze er ook zo lang mee gewacht. Wat nu als hij het stom vond? Het kon ook gemakkelijk zo zijn dat hij gewoon aan het werk was. In zijn beroep was dat helemaal niet raar.
Ze verwachtte dus niks, maar ze had wel een glitterjurk met een interessant decolleté aangetrokken voor het geval dat haar love interest toch plotseling voor haar neus zou staan.
Toen ze binnenkwam, zag ze dat alleen Dara en Orlendr er al waren, en dat er allerlei hapjes en drankjes klaar stonden.
"Hallo!" riep ze vrolijk. "Zo, dat ziet er feestelijk uit, en dat terwijl we nog maar net gegeten hebben..." Ze nam een glas bubbeltjeswijn.
"Geen introducés?" vroeg ze aan haar collega's. "Ik had eigenlijk gehoopt dat ik wat partners bij mensen zou zien, maar… zijn Zweinsteinprofessoren gedoemd om vrijgezel te blijven?"

[Blossom]

Eigenlijk had Yorick als eerste aanwezig willen zijn, maar zijn plannen werden maar weer eens ruw verstoord door die verdomde George! Want wat was het nou als je een gedachtenzuiger en toekomstvoorspeller als vriend had? Juist: die wist zo’n beetje altijd waar je was en dat de tijd rijp was om een kus te stelen, al had je toch wel andere plannen, maar was je te zwak om weerstand te bieden. Of nouja: zoiets.
Het had even geduurd voordat Yorick nog maar weer eens het belang had uitgelegd van het geheimhouden van hun relatie, waarna hij - hoe kwam dat toch altijd? - zichzelf weer aan moest kleden.
Hoe dan ook: daar was hij dan eindelijk! Vrolijk en op zijn Kerst-best zwaaide hij de deur open.
“Goedenavond! Staat de champagne al koud?” vroeg hij jolig, waarbij hij Jo-Anns laatste woorden opving: ‘Zijn Zweinsteinprofessoren gedoemd om vrijgezel te blijven?’
Hij lachte, schudde zijn hoofd, wist even niet wat hij moest zeggen, en hield het daarna bij: “Blijkbaar!”
Eh… was er nou echt geen gemakkelijker gespreksonderwerp?
“Wat gaat iedereen doen met de kerstvakantie? Blijft iemand van jullie nog op Zweinstein, of gaan jullie naar familie of… iets?” Hij was werkelijk benieuwd, omdat hij zelf op Zweinstein zou blijven, maar misschien was hij dan wel moederziel alleen. Of samen met huis-elfen, wat ook nog best gezellig kon zijn, en de enkele leerling die om meestal ietwat trieste redenen op school bleef.
Ondertussen nam hij een glas wijn ter hand; het was donkerrood van kleur en Yorick vermoedde dat het Elfenwijn was. Het eerste slokje bevestigde dat vermoeden; het was zijn favoriet! Het kon nog wel eens een zalige avond worden zo.