Final Destination

[Timsel]

Final Destination
George en Kina

Het was zover. Kina was het helemaal zat: alles. Alles wat gewoon ontzettend stom, niets schoot op, niets was zoals ze het zou willen. De wereld zou beter zijn wanneer zij er niet meer was, dat sowieso. Ze was nutteloos, waardeloos, nergens goed in en bovendien vond niemand het leuk om bij haar in de buurt te zijn; zelfs haar vader niet. De enige die haar ooit goed had begrepen was haar moeder geweest, en die was er niet meer. Dus waarom zou ze nog haar best te doen als het toch allemaal geen zin had?
Bovendien, uiteindelijk ging iedereen toch wel op een dag dood. Dus waarom niet nu? Dan hoefde ze geen onnodige pijn meer te leiden en kon ze er zelf ook niet voor zorgen dat anderen pijn leden. Iedereen zou er gelukkiger van worden als zij niet meer aanwezig was in het rijk der levenden en haar toevlucht had gezocht in een rijk dat ze nooit had gezien, maar waarvan ze het idee had dat ze zich daar gelukkiger zou voelen: het rijk der doden.
Dat was zo’n beetje wat er iedere nacht in haar omging als Kina probeerde te slapen in de slaapzalen van Zwadderich. Ze was een slechte slaper, en terwijl Tina al binnen vijf minuten in slaap viel was Kina al blij als ze langer dan drie uur slaap had per nacht. En nu had ze de knoop doorgehakt: ze had besloten dat het genoeg was. Genoeg van alles en iedereen, het moest en zou vanavond gebeuren. Ze hoefde niet eens een sigaret te roken om dat zeker te weten. Ze voelde dat de dood haar vanavond zou komen halen.  
Ze stond op, zachtjes, zonder dat anderen het zouden horen, pakte een mantel en sloop in haar pyjama de slaapzaal uit. Wat ouderejaars waren nog wakker en speelden een spelletje met elkaar. Ze waren, als Kina het zo kon inschatten, dronken, en merkten de derdejaars die stiekem de leerlingenkamer uitliep niet op.
Ze had niet veel nodig; enkel touw was wat nodig was. En een toverstok. Maar die had ze sowieso altijd bij zich.
Onderweg naar haar zogenaamde Final Destination zag ze niemand. Gelukkig maar, want dan zou ze diegene ook nog eens moeten vervloeken en waren de mensen gealarmeerd dat ze iets van plan was. Ze wist via geheime doorgangen via portretten sneller bovenin het kasteel te komen; bij de klokkentoren.
Eenmaal daar aangekomen, slaakte ze een zucht. Dit was het dan. Eindelijk. Met haar toverstok toverde ze het touw vast aan een balk boven haar hoofd. Ze draaide het rond, waardoor het strakker en strakker werd, tot het touw vast zat aan de balk en toen ze eraan rukte, hij niet los kwam. Ze knikte. Dit was het dan. Het lot had besloten dat ze hier was aangekomen zonder dat ze gezien was, wat al een teken was.
Met haar vingers maakte ze behendig een knoop in het touw tot er een kleine lus ontstond.
Haar hoofd stak ze de lus in, tot ze de lus om haar schouders had. Ze trok het touw wat strakker, zodat ze het in haar nekvel voelde. Ze trok hem zo strak mogelijk.
‘Vaarwel, ellendige rotwereld,’ fluisterde ze.
Daarna klom de op de reling, hief haar handen in de lucht… en liet zich vallen.
De val duurde niet lang; binnen enkele seconden bungelde ze door de lucht, met het touw strak om haar nek. Ze trachtte een poging te doen om adem te halen, maar dat ging niet door het strakke touw om haar nek en ze hapte gewoon zonder resultaat in de koude nachtlucht. De afgrond onder haar laarzen was mijlen- en mijlenver weg. Zelfs als ze zich zou bedenken en het touw los probeerde te maken, zou ze vallen en dan zou de val haar dood zijn. Niets zou haar vanavond nog kunnen redden van de dood. Zij was voor hem gekomen, en hij voor haar.
De klok boven haar hoofd sloeg 12. Haar laatste uur had geslagen. Het was mooi geweest.

[Nano]

George liep rustig door het kasteel heen. Hij moest vanavond de gangen in de gaten houden. Hoewel het normaal gezien rustig was en er normaal maar een enkele leerling aan het dwalen was, had George een naar gevoel in zijn maag. Alsof er iets ging gebeuren.
Met zijn handen in zijn zakken slomperde hij richting het binnenhof. Tijd voor een rookpauze. Misschien dat het nare gevoel dan weg zou ebben.
Onderweg groette hij de schilderijen die nog wakker waren. Dat leek hem nou echt akelig. Nagemaakt worden en dan opgehangen worden in Zweinstein. Als er al een hel zou bestaan zou dat het wel zijn.
Aangekomen op het binnenplein werd het gevoel alleen maar sterker en sterker. Snel keek hij om hem heen om te zien of dat er iemand anders was en haalde daarna een pakje sigaretten uit zijn zakken. Hij haalde een sigaret uit het doosje en stak deze aan met de punt van zijn toverstok.
Rustig nam hij een hijs en liet de rook bibberend zijn longen verlaten. Iets klopte hier niet.
Terwijl hij zijn tweede hijs nam schrok hij op van een harde "Ding!", waarna hij zijn sigaret in schrik liet vallen en begon te hoesten. Al hoestend keek hij naar de grote klokkentoren boven het binnenhof. Elke keer schrok hij er weer van.
Nu schrok hij echter nog een keer, er hing een meisje aan de klokkentoren. Een leerling. Het was duidelijk te zien dat het touw goed vast zat om haar nek. In paniek trok George zijn toverstok en richtte deze op het touw. "Diffindo" riep hij, waarna het touw knapte en het meisje recht op de harde tegels van de binnentuin begon te vallen. "Shit! Nee! Fuck! Wat was die spreuk nou!" Riep hij uit, waarna hij het net op tijd herinnerde: "Aresto Momentum!" riep hij, zijn toverstok op het meisje (wie nu zo'n 2 meter boven de tegels een snoekduik maakte) richtende.
Snel rende hij op de leerling af en haalde het touw van haar nek af, waarna hij direct haar hartslag controleerde in haar hals, die nog duidelijk aanwezig was.
Van dichtbij herkende hij Kina direct. George wist niet wat hij hier mee aan moest, dus gaf hij de 3ejaars maar wat tikjes in haar gezicht. "Kina, Hee, Wakker worde nu! Het is jouw tijd nog niet. Hup! Oogjes open!" zei hij half lachend van opluchting. Ze leefde nog.
Wat gaat er in hemelsnaam in de kop van dit meisje rond dat ze op zo'n jonge leeftijd dit al doet!?

[Timsel]

Hoewel Kina niet eens haar best deed om in leven te blijven, moest ze onwillekeurig naar adem happen. Het touw sneed in haar nekken en ze kon oprecht geen adem halen. Ze spartelde in de lucht, alsof haar voeten instinctief iets moesten vinden om op te staan. Maar er was niets. Ze hing alleen maar, happend naar lucht, maar het was er niet, en als het er was, liet het touw, dat onverbiddelijk tegen haar huid strak stond, dat niet toe.
Ze was er bijna. De dood. Rust. Eindelijk geen eindeloos piekeren meer over de onzin van het leven, geen pijn meer. Ze voelde hoe haar hoofd opzwol, de benauwdheid toenemen. Bijna verdween het maanlicht uit zicht…
En toen ineens voelde ze het. Lucht. Leven. Grond.
Boos sloeg de veertienjarige tegen de grond en keek op wie haar de armen van de Magere Hein had ontzien. Het was die mafklapper van Waarzeggerij. Ze had spijt dat ze het vak gekozen had; het had niet geholpen in het relativeren van de onzin van het leven.
Ze voelde de tranen in haar ogen branden en toen ze klaar was met boos tegen de grond slaan, plofte ze huilend en doodvermoeid op de grond. ‘Waarom heeft u dat nou gedaan?’ vroeg ze snikkend. ‘Ik was er bijna. Nog even en ik was eindelijk vrij van dit waardeloze leven, dit waardeloze bestaan.’
Ze veegde de tranen van haar wangen weg. ‘Ik was er bijna geweest,’ mompelde ze. Letterlijk en figuurlijk. Bijna dood. Maar nee hoor, ze moest vanwege deze eikel nog blijven leven.
Boos keek ze hem aan. ‘En wat als ik wél wil dat het mijn tijd is, professor?’ vroeg ze. ‘Wat als ik denk dat het mijn tijd is? Dat ik er geen zin meer in heb om elke dag in angst en stres te leven, afvragend waar ik het überhaupt eigenlijk voor doe? Wat als ik bang ben voor de toekomst? Ik zal net als mijn moeder eindigen,’ zei ze met trillende stem. ‘U weet best wat er met mijn moeder is gebeurd,’ snauwde ze voordat de professor zijn mond open kon doen. Het had immers overal in de krant gestaan: Hoofd van het Departement van Magische Samenwerking, Assistente van de Minister zelve: een Maledictus. Voor altijd opgesloten in het lichaam van een slang. En iedereen wist dat zij haar vloek op één van haar dochters – of misschien zelfs meerderen – had doorgegeven.
‘Mijn toekomst is één en al kommer en kwel,’ mompelde ze. ‘Ik heb het Gezien, professor, en u heeft het waarschijnlijk ook gezien. Ik zag enkel duisternis, pijn en dood om me heen hangen. Waarom zou ik dan überhaupt mijn best doen om wat dan ook te bereiken in het leven, als ik zo veel pijn zal leiden?’