Stones and Storms

[Merdyff]

 

 
 
 
Robyn stond tegen het hek van de herberg geleund in het kleine dorpje bij het stuwmeer, terwijl ze wachtte op haar 'klant' voor vandaag. Ze had deze opdracht gekregen via het bureau waarbij ze haar vakantiejob als gids deed. Het was een beetje ongewoon dat ze één enkele klant had in plaats van een groepje wandelaars, maar het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Haar bijbaantje was evenveel een hobby dan werk, dus of ze er nu veel mee verdiende of niet, was niet het belangrijkste. Wat haar nu aansprak in deze opdracht, was dat het een wandeling was die ze eigenlijk zelf nog niet gedaan had. Maar de klant had heel specifiek om deze wandeling gevraagd en er was geen enkele collega vrij die ervaring had met de route, dus was er aan haar gevraagd of ze het zag zitten. Ze kon prima kaartlezen, dus ze zag niet in waarom het niet zou lukken. Gewapend met kaart, routebeschrijving en kompas keek ze om zich heen of ze hem al zag. Owen Linderflick zou zijn naam zijn, een naam die haar vaag bekend voorkwam, maar ze kon hem niet meteen plaatsen. Misschien had ze de man al eens eerder gegidst.
Ze wierp een blik op de hemel. Momenteel was het droog, ze zag hier en daar een stukje blauwe lucht tussen de wolken door. Prima wandelweer. Hopelijk sloeg het niet al te snel om. Ze droeg haar wandelschoenen, met nog wat modder eraan van een vorige wandeling, een afritsbare donkerblauwe trekkingbroek en een okergele softshell. Haar regenjas had ze voorlopig in haar rugzak zitten, ze hoopte dat ze die niet zou nodig hebben, maar je kon niet in de Brecon Beacons gaan wandelen zonder. Ze hoopte maar dat haar klant daar ook aan gedacht had.
Ze hoopte maar dat haar klant niet ín de herberg op haar zat te wachten. Voor zover ze wist was er áán de herberg afgesproken. Met haar 15 jaar mocht ze er nog niet binnen, dus ze kon er ook niet gaan kijken. Nu was ze goed op tijd gekomen, dus het kon ook perfect dat Mr. Linderflick er gewoon nog niet was. Ze had een bordje met het logo van het wandelbureau naast haar tegen het hek staan, dus in principe zou hij geen problemen mogen hebben om haar te herkennen.

[Timsel]

Standing stones. De eerste sporen van magie in het Verenigd Koninkrijk. Een legendarische vondst, volgens sommigen van onschatbare waarde, maar moeilijk te vinden door de beveiligingsspreuken die de aloude druïden van weleer hadden uitgesproken over de stenen. Owen was ervan overtuigd dat deze supersonische, ultrazeldzame stenen hem verbazingwekkende en megakrachtige nieuwe magie konden geven. En hij was vastberaden om er een te vinden.
Owen had zich erop gekleed om een lange wandeling te maken; speciale wandelschoenen, een cape die je tot een capuchon kon omvouwen als het ging regenen en een grote, superzware tas met allerlei gereedschappen om door de bergen te kunnen trekken. Je wist maar nooit wat er allemaal ging gebeuren. Het gebied stond erom bekend om supersonische ultragevaarlijke stormen te hebben waardoor het megagevaarlijk werd om zomaar door het landschap te trekken. Maar het was het waard. Hij wilde de beste tovenaar ter wereld worden en dan had je dat er wel voor over.
Hij had gelogeerd in de herberg – het had hem het echte gevoel gegeven dat hij een jonge versie van Gandalf was of zo, die onderweg was om wat orcs uit Mordor een pak rammel te geven. Hij miste alleen de baard en de wandelstok. Hij probeerde al tijden een baard te groeien omdat hij zeker wist dat dit hem nog intimiderender zou maken dan zijn geweldige verschijning al vertoonde.
Helaas was een held op sokken niet zo cool; hij zocht een halfuur naar zijn wandelschoenen, tot hij zich besefte dat hij die al aanhad. Oh, wat vond hij het spannend. Met een wildvreemde het gevaarlijke en heuvelachtige terrein verkennen… maar het was het waard.
Hij was echter verbaasd toen hij buitenkwam en de persoon in kwestie al kende. Of nou ja, van uiterlijk. En van naam. Het was een meisje. Owen slikte. Dat hadden ze niet gezegd! Hij verloor altijd zijn coolheid wanneer er meisjes bij kwamen kijken. Behalve bij Selena, maar hij had op de één of andere manier deze uit een vorig leven te kennen.
Hij schraapte zijn keel. Kom op, Owen. Wees de superheld die je diep van binnen bent! Je kunt dit! Je bent megacool, flex als een flinster en superscherp.
Het scheelde wel dat dit meisje lesbisch was. Of nou ja, dat zeiden zijn afdelingsgenoten. Maar toch!
Hij stapte dapper naar voren en knikte haar gewichtig toe. ‘Hee daar, meid van Zweinstein! Wat fijn dat ik een bekend gezicht hier tref in de legendarische en superbijzondere omgeving van dit prachtige gebied! Ben jij ook opzoek naar de standing stones, milady?’
Nou, dat kon toch niet beter gaan?

[Merdyff]

Zodra de man - of eerder jongen - de herberg buiten kwam, wist ze dat hij haar klant voor vandaag was. En niet alleen omdat hij duidelijk gekleed was op een tochtje in de wilde Welshe natuur, maar ook omdat ze hem wel degelijk kende. En niet van een eerdere wandeling, nee, van Zweinstein. Owen Linderflick was een Griffoendor van een jaartje ouder dan zijzelf, nu ze hem zag, klikte de vaag bekende naam op zijn plaats in haar hoofd. Hij was geen Zwerkballer, anders had ze het wel meteen geweten.
De blonde jongen was niet onaantrekkelijk om te zien en meteen was ze extra gemotiveerd voor de komende wandeltocht. Hij stelde zich voor en gebruikte hierbij iets te veel woorden, maar het was goed om te weten dat hij haar ook herkende van Zweinstein.
“Ik ben Robyn,” zei ze, al vermoedde ze dat hij haar naam wel had doorgekregen van het wandelbureau. Hij zei iets over standing stones en ze wierp een blik op de kaart. Daar stond inderdaad een ‘inscribed stone’ gemarkeerd. Was dat de reden dat hij absoluut deze wandeling wilde doen? Had hij een speciale interesse in overblijfselen uit het stenen tijdperk?
Bijna giechelde ze toen hij haar ‘milady’ noemde met zijn Schotse accent.
“Ik ben vooral hier om ervoor te zorgen dat u niet verdwaald, milord,” zei ze. Ze probeerde ook Schots te klinken, maar faalde daar keihard in. Snel sprak ze verder op een normale manier (al zou Owen haar Welshe accent misschien helemaal niet normaal vinden).
“We gaan eerst over de dam van het stuwmeer naar de andere kant van de rivier,” schetste ze de route. “Er is een pad dat ons van de weg af zal leiden, onder het spoor van de Brecon Mountain Railway door. Aan de hoogtelijnen te zien, wordt het een flinke klim.”
Ze wees naar de heuvels aan de andere kant van het stuwmeer.
“Daar ergens moet de standing stone te vinden zijn,” zei ze. “Hopelijk blijft het droog, want veel beschutting zal er daar niet te vinden zijn.”
Ze glimlachte.
“Gras, rotsen en vooral veel schapen is wat ik verwacht aan te treffen. Zullen we gaan?”