Death by Dinner

[Nano]

Het was laat, 4 uur 's ochtends en Nyx had nog geen oog dicht gedaan. Hij had een groep dooddoeners op pad gestuurd naar een verlaten landhuis op het platteland om informatie op te doen over de Kamer des Doods. Er zou ooit een Verbloemist gewoond hebben die veel informatie achter liet in geschriften, echter is er nog geen een teruggekeerd. Het zat hem niet lekker. Zo moeilijk was het toch niet? 
Peinzend ging hij rechtop zitten in zijn bed en stapte er maar uit. Een zwiep van zijn toverstok en hij had zijn kleren weer aan. Heerlijk, magie. Hij begreep niet hoe dreuzels zonder konden overleven.
Hij verliet zijn slaapkamer en liep naar de grote hal. Hij had toch maar besloten het huis van John Smith, de ministeriemedewerker, voorlopig te gebruiken als schuilplaats. Zo wist Valarie heb ook altijd te vinden mocht ze hem nodig hebben, en hadden zijn dooddoeners ook een dak boven hun hoofd, want velen hadden geen huis meer.
Aangekomen in de hal liep hij direct door naar de slaapkamer van een van zijn rechterhanden, Tom, die hem had geholpen het huis de bemachtigen. Zonder te kloppen opende hij de deur. "Tom, jij al iets gehoord van ze?" vroeg hij op een kille toon. Toen het antwoord een slaperige "Nee" was, wist Nyx voldoende. Er klopte daadwerkelijk iets niet.
Het was hem bekend dat de laatste tijd steeds meer dooddoeners vermoord werden. Echter nog nooit op een simpele informatie missie.
Hij ramde de deur van de slaapkamer dicht en gaf een fluit, waarna zijn kraai Shadow uit de kroonluchter sprong en op zijn schouder landde. Als de informatie niet naar hem toe kwam, kwam hij wel naar de informatie toe.
Nyx stapte het landhuis uit en verdwijnselde naar de plek waar hij zijn dooddoeners naartoe gestuurd had. 
Hij keek even rond en zag al snel de lijken liggen. Het eerste wat Nyx opviel is dat ze gestorven zijn zonder gevecht. Twee van de zes dooddoeners had een toverstok in hun hand, ze liggen allemaal echter dicht bij elkaar, dus het moet iemand zijn geweest die ze kende, anders hadden ze allemaal hun toverstok in hun hand. Ook is het overduidelijk werk van de Vloek des Doods, want er is geen enkele vorm van verwonding te zien.
"Shadow. Het is tijd voor een Diner. Haal als eerste Dmitri er maar bij." zei Nyx, waarna zijn kraai zichzelf afzette en wegvloog om de eerste uitnodiging te versturen.
Nyx nam een aanloopje en veranderde zichzelf naar zijn faunaatvorm, een raaf, om terug te vliegen naar zijn landhuis. Iets met frustratie uitten, hij wist namelijk precies wat er gebeurd is.
'Alleen de bloedorde wist van deze missie. Ergens tussen mijn rechterhanden zit een verrader. Dit kan niet anders.'

[Timsel]

Dimitri verschijnselde op wens van Nyx, die Shadow op hem afgestuurd had. Hij was iets verderop geweest, op verkenning gegaan voor de zogenaamde Heer van het Duister, maar de kraai van hem had hem teruggeroepen.
Terwijl hij naar hem toeliep verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Wat wilde zijn meester van hem? Wie moest er koud gemaakt worden? Hij deed het met liefde. Net als dat hij die Dooddoeners van hem de keel van had opengehaald. Het bebloede mes had hij in een muis veranderd die hij vervolgens aan een straatkat in een dorpje verderop had gevoerd.
Nyx verdacht hem totaal niet. Of tenminste, daar ging Dimitri zomaar vanuit. Hij deed dit al een tijdje en tot nu toe had niemand hem ooit aangesproken over dit. Uiteindelijk zou Nyx zelf ook sterven. Maar eerst moest hij even heel erg lijden.
Hij maakte een stijve buiging toen hij bij Nyx was aangekomen.
‘Goedenavond,’ zei hij gladjes. ‘Ik werd… gesommeerd tijdens mijn missie. Wat kan ik voor je doen? Welke Dreuzels worden er vanavond gedood? Welke modderbloedjes vallen we vanavond aan?’
Hij keek zijn ‘meester’ met zijn enkele blauwe oog strak aan. ‘Zeg het maar, en ik doe het voor je.’

[Nano]

"Ah. Dimitri. Hoe gaat het met je kerel?" Zei Nyx, waarna hij zichzelf omdraaide en de doorliep richting de eetzaal. "Ik ga even direct een kogel door de kerk schieten. We hebben een mol."
Nyx wees naar een van de stoelen aan de tafel en knikte naar Dimitri, een stil teken om te gaan zitten. "Ik weet niet wie het is, maar wil al mijn vertrouwde mensen persoonlijk inlichten hierover, in de hoop dat jullie er misschien meer over weten."
Zelf ging hij tegenover Dimitri zitten en tilde zijn kelk op, waarna deze op een magische manier gevuld werd met rode wijn, en hij een slok nam.
"Weet jij er toevallig iets van. Jij als een van de meest vertrouwde leden zal vast en zeker wel een hoop horen."
Nyx vertrouwde Dimitri. Vond hem zelfs enigszins aantrekkelijk. Het is Dimitri geen interesse toonde in mannen. Anders had Nyx het wel geweten. Voor een avondje. Relaties waren niks voor Nyx. Niet met iemand die voor hem werkte.
Hij keek Dimitri recht aan in zijn ogen. "Dus. Drankje?"

[Timsel]

Hoewel Dimitri niet op mannen viel, had hij wel goed door wanneer iemand wel iets voor hem voelde. Vaak waren dat meisjes, omdat hij met hen flirtte, maar nu kon hij iets in de ogen van Nyx bespeuren.
Dat kan goed uitkomen.
Hij knikte geduldig naar Nyx. ‘Ja, een drankje zou wel fijn zijn. Ik moet even bijkomen van dit nieuws. Ik heb wat sterkers nodig dan die wijn.’
Met een zwiep van zijn toverstok verscheen er een fles elfenchampagne op de eettafel. Hij ging er even voor zitten. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Nyx. ‘Je kan mij vertrouwen. Ik zal eerst wel een slok nemen. Ik kan me goed voorstellen dat je niemand vertrouwt, en je moet ook niet blindelings van mij uitgaan.’ Met een grijns wees hij naar zijn ooglapje. ‘Laat dat maar aan mij over.’
Hij schonk een glas in en nam een slok. Er was niets mis mee; echte elfenchampagne. Hij haalde zijn schouders op. ‘Zie je?’
Hij keek Nyx aandachtig aan. ‘Maar goed… Een mol, zeg je? Jeetje. Maar je hebt gelijk; er kan geen andere manier zijn waarop onze mensen gestorven zijn.’ Hij haalde zijn neus op. ‘Ik zou niet weten wie dat zou kunnen zijn. Misschien Rasmus Rilling? Hij verdwijnt vaak dagenlang. Als ik hem dan vraag waar-ie was, snauwt hij altijd boos: “Gaat je geen donder aan!” Of misschien Astheda Ullich? Vertrouw dat mens voor geen meter. Of…’
Hij aarzelde. Of nou ja, deed alsof hij aarzelde. Hij zag dit als een goede kans om een grote slag te slaan. ‘Ik weet dat je… een zwak voor haar hebt. Maar… ik vertrouw haar echt niet. Misschien…’ Hij slikte. ‘Valarie Lingaard.’ Hij liet de naam even in de lucht hangen en analyseerde Nyx’ reactie. Wat zou hij denken?

[Nano]

Nyx nam uit beleefdheid een glas elfenchampagne aan en nam er een klein slokje van. Het smaakte normaal, maar toch liet hij het staan, elfenchampagne was niet bepaald zijn ding.
Toen Dimitri alle namen opnoemde luisterde Nyx aandachtig. Rasmus en Astheda waren beide vrij verdacht en op zichzelf, echter miste ze het doorzettingsvermogen om daadwerkelijk tegen hem te keren. Ze hadden er simpel gezegd de ballen gewoon niet voor.
Toen Dimitri echter over Valarie begon ging Nyx zijn gezicht over naar een stale, dodelijke blik. "Lingaard is absoluut geen bedreiging. Laten we zeggen dat Val en ik een hele speciale band hebben. Eentje die door dik en dun gaat." Zei hij, waarna hij achteruit ging zitten en zijn kelk met wijn oppakte. "Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat ze onze bondgenootschap niet zal verbreken."
Nyx nam een flinke slok van zijn wijn en plaatste de kelk weer voor zich. Hoe haalde Dimitri het in zijn hoofd om de enige bondgenoot die hij voor de volle honderd procent vertrouwde, als mogelijke mol te zien. "Ik vertrouw haar met mijn leven. Ze is geen gevaar voor ons."
Hij keek Dimitri recht aan in diens ogen. Hij kon natuurlijk Legilimentie gebruiken om Dimitri uit te lezen, echter wist Nyx niet zeker of dat Dimitri bedreven was in Occlumentie.
Nyx floot waarna een huiself binnen kwam lopen met twee borden gevuld met een flink stuk biefstuk en gestoofde groenten. "Ik hoop dat je van rood vlees houdt, schoenzool is namelijk niet te vreten"

[Timsel]

Dimitri hief zijn handen op. ‘Als jij zegt dat Lingaard te vertrouwen is… vooruit dan maar. Al zou ik het niet verkeerd vinden om een oogje op haar te houden. Sinds zij hier is geweest is het losgegaan met het aantal verdwenen of vermoordde Dooddoeners.’ Hij trommelde wat op de tafel. ‘Ik gaf eerst de Schouwers de schuld, maar er zou iets van een correlatie tussen die twee gegevens kunnen zijn. Maar, afijn, als jij zegt dat Lingaard te vertrouwen is, wie ben ik dan om daar mijn vraagtekens bij te zetten?’
Hij zette zijn vork en mes in het vlees dat hem gebracht werd en nam een hap. Hij knikte tevreden. ‘Niet verkeerd,’ zei hij. ‘Ik ben wel echt een vleeseter, dus ik ben er blij mee.’
Ze aten verder in stilte. Dimitri was verrast geweest door de felheid waarmee Nyx Lingaard had verdedigd. Hier moesten gevoelens in spelen. Nyx vertrouwde nooit iemand, dus er moest een intieme reden zijn waarom Nyx Lingaard zo verdedigde. Een reden die hij blijkbaar niet mocht weten. Die twee moest hij tegen elkaar opzetten, maar hoe?
Hij wilde zich niet opnieuw op glad ijs begeven bij degene bij wie hij bespioneerde; hij moest het vertrouwen houden van de zogenaamde Heer van het Duister om ervoor te zorgen dat hij zijn positie behield om een einde te kunnen maken aan de Dooddoenerterreur.
‘Ik vind het echt knap hoe je zo stand houdt met alles wat zich in de wereld afspeelt,’ zei hij. ‘Je leiderschap is geweldig. En nu, met deze mollensituatie, moet je harde beslissingen nemen.’ Hij fronste. ‘Ik vind het bewonderingswaardig. Mocht je ooit iets hebben waar je met iemand over wil praten, ben ik er voor je. Beloofd.’
Hij liet de woorden inzinken en at rustig verder. Daarna keek hij Nyx weer aan. ‘Wat ben je van plan met die mol te doen? Ik zou diegene nog niet eens de dood gunnen,’ beantwoordde Dimitri zijn eigen vraag.

[Nano]

Nyx sneed rustig een stuk van zijn biefstuk af en nam het in zijn mond. Hij moest even rustig worden van zijn Valarie rant. Waarom hij direct zo fel reageerde snapte hij ook niet volledig. Maar ach. Gevoelens zijn er om op een later moment achter te komen.
Hoe Nyx het compliment van Dimitri op moest nemen, was hem een raadsel. Het klonk niet sarcastisch, maar ook niet volledig gemeend. Eerder.. slijmerig.
"Ik ben geen leider Dimitri. Eerder een coördinator. Een leider is er voor zijn volk. Ik ben hier met een doel. Dat is een flink verschil." Snel sneed hij nog een stuk van zijn biefstuk af en begon ook daar op te kauwen toen Dimitri begon over het praten met hem. "Weetje wat het is Dimitri. In dit vak kan je niemand daadwerkelijk volledig vertrouwen. Ook je rechterhand niet. Maar bedankt voor het aanbod, ik zou er over nadenken." zei hij nadat hij het stuk doorslikte.
"De mol zou willen dat hij vermoord werd als ik eerlijk ben. Waarschijnlijk zit het ministerie er achter, en dan wil ik namen hebben. Dan is de Cruciatusvloek een start, maar ik zou het iets.. Persoonlijker aanpakken."
Hij prikte het laatste stuk van zijn biefstuk af en bekeek deze eens goed. "Zoals je weet ben ik enorm fan van ouderwetse martelmethodes die de dreuzels gebruikte. Daarnaast kan ik goed omgaan met een mes en weet ik waar ik wel of niet moet snijden. Deze mol heeft het zo ver gebracht dat het persoonlijk door mijzelf afgehandeld gaat worden" zei hij, waarna hij Dimitri recht in zijn ogen aankeek en het stuk vlees in zijn mond stak.
Nyx vond Dimitri altijd een aparte. Maar had wel het gevoel dat hij op de eenoog kon vertrouwen. De opmerking over Valarie zat hem echter nog steeds dwars. Wat wist deze cycloop van haar?

[Timsel]

‘Cruciatusvloek is te licht voor het doden van onze broers en zussen,’ zei Dimitri koel nadat hij nog een slok had genomen van zijn wijn. ‘Je zou er geen kort werkje van moeten maken.’
Hij veegde zijn mond af. Zijn afwezige rechteroogkas klopte een beetje; dat gebeurde bij stres. Hij wilde eigenlijk een magisch oog, zoals Dwaaloog Dolleman ooit gehad had, de beroemde Schouwer, die ook zijn oog aan een Dooddoener verloren had. Dolleman zou het vast eens zijn met zijn methode. Waarschijnlijk zou hij het doden van vijanden zelfs toejuichen, of het nou legitiem was of niet.
Hij dacht even na. ‘Wat weet jij van Lingaard? Sinds ze voor het eerst hier was, een paar weken terug, lijkt alles anders te zijn. Ze komt zo nu en dan voorbij, met die Terzieler van haar die dan in de lucht blijft zweven en gaat dan weer weg. Sindsdien zijn het aantal vermissingen gestegen – maar dat komt misschien ook omdat ik daarop let.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Je had haar doodgemaakt, toch? Vloek des Doods en alles? En toch leefde ze?’ Hij fronste. ‘Oeroude magie… Ik heb haar wel op school meegemaakt, soort van. Ik zat in Ravenklauw en zij pestte mijn klasgenootjes altijd… al waren wij altijd wel een makkelijk doelwit voor de Zwadderaars.’
Hij stak een sigaret op en blies een wolk uit. ‘Wil je ook?’ vroeg hij. Zonder op een antwoord te wachten toste hij een sigaret naar Nyx toe. ‘Ik beschuldig Lingaard van niets, zeker niet als jij haar vertrouwt, maar houd haar absoluut in de gaten. Ik wil niet dat zij je iets aandoet. Op fysiek vlak of mentaal vlak. Maar als jij zegt dat zij oké is, zal ik erover ophouden.’
Ik moet erachter komen of ze een Gruzielement heeft of niet. Volgens mij is Lingaard véél gevaarlijker dan Blishwick. Veel gewiekster. Er moet een reden zijn dat het Ministerie het verdomme nodig vond haar te hersenspoelen en te isoleren van de buitenwereld voor langer dan een jaar tijd. 
Hij sloeg met de vuist op tafel. ‘Hoe dan ook – lange dag. Ik ga maar eens slapen. Een oogje toedoen. Wat verwacht je morgen van mij? Moet ik iemand in de gaten houden? Of moet ik terug op mijn post? Of wil je dat ik aan jouw zijde blijf?’

[Nano]

Nyx nam zonder er bij naar te denken een sigaret aan van Dimitri en stak deze op. Aparte smaak, niet zijn merk. Maar nicotine is nicotine.
"Wat ik weet heeft ze geen Gruzielement" loog hij. "Ik heb haar inderdaad meerdere keren vervloekt met de vloek des doods, echter was dat een simpele kopie. Niet de dame zelf."
Hij had de belofte gemaakt aan Valarie haar Gruzielement geheim te houden, en Nyx is nou eenmaal iemand die zichzelf altijd aan zijn woord probeert te houden. "Heb je bij haar in de lessen gezeten? Apart. Ik kan me jou niet herinneren. Ik zat enkele jaren hoger dan Val." Zei Nyx, waarna hij nog een hijs nam van de sigaret. "Maar bedankt voor je zorgen. Ik zal haar in de gaten houden.
Hij liet de rook zijn lichaam verlaten door zijn neusgaten. "Ik denk dat ik jou voorlopig even hier wil houden. Niet dat ik het zelf niet aankan. Maar een extra persoon die ik kan vertrouwen kan geen kwaad". Zei Nyx. 'En een beetje extra uitzicht ook niet.' Maakte hij de zin af in zijn hoofd.
"En om terug te komen op je vraag. Ik en Valarie delen inderdaad vaak informatie uit over het ministerie. Zij heeft daarbinnen wat mensjes en ik ook. Op die manier helpen we elkaar een beetje."
Nyx nam nog een hijs en merkte op dat ook hij langzaam moe begon te worden. "Slaap klinkt inderdaad goed."

[Timsel]

De volgende dag gingen Neo-Dooddoeners allemaal op missies, op Dimitri en wat anderen na. Helemaal niet erg. Hij moest verder het vertrouwen van Nyx zien te winnen, op de één of andere manier. Maar hoe?
Hij was dus wel blij dat hij in het Dooddoenerfort mocht blijven. Hij bewaakte de gangen richting de verblijven van Blishwick. Hij was alleen; andere Dooddoeners waren elders gepositioneerd. Genoeg tijd om plannen te maken over hoe hij de Dooddoeners moest vermoorden. Nu kon het even niet; als hij van zijn post ging was dat natuurlijk enorm verdacht, en gezien hij ‘de laatste horde’ naar Blishwick was, ging hij ervan uit dat hij hoofdverdachte #1 werd als Nyx dood gevonden zou worden.
Maar wat dan? En hoe kon hij ervoor zorgen dat anderen de schuld kregen van zijn moorden?
Hij keek op toen hij de klanken van hakken hoorde echoën door de hal. Er kwam een grote, wat gezette, figuur op hem af, in een lange zwarte mantel en een kap. Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht.
Lingaard.
‘Goedendag, wie bent u, als ik vragen mag?’
De jonge vrouw deed haar kap af. ‘Valarie Lingaard. Jij bent… Dimitri, is het niet?’
Dimitri knikte. ‘Dat klopt, Lingaard.’ Hij had nog nooit zo dicht op haar gestaan. Haar gezicht was bleek, en haar ene oog was nog bleker; het was melkwit, alsof het blind was. Haar andere oog was donker, maar niet warm donker. Nee. Het lukte Dimitri, die naar zijn eigen oordeel een goede Legilimens was, niet, om haar gedachten te bereiken. Wat hij wel voelde, was dat deze meid één en al haat was.
‘Waarom wil je mijn meester spreken, als ik vragen mag?’
Lingaard lachte schamper. ‘Jouw meester, hm?’ zei ze. ‘En dat gaat je verder niets aan. Als ik jou een vraag terug mag stellen – hoe heet je van je achternaam, Dimitri?’
Dimitri knipperde. ‘Prism.’
‘Wie waren je ouders?’ vroeg Lingaard. ‘Geen gebruikelijke achternaam, maar er springt niemand echt naar boven.’
‘Dappere tovenaars die vochten voor wat goed is voor deze wereld,’ antwoordde Dimitri volhardend.
Lingaard snoof. ‘Sure.’ Ze bekeek hem van top tot teen. Toen kwam ze heel dicht op hem staan en fluisterde: ‘Ik vertrouw je voor geen meter, Dimitri.’
Ze stapte naar achteren en liep toen verder, zonder verder nog een woord te zeggen. Dimitri trok zijn kraag goed en keek haar verbijsterd na. Wat was dat dan allemaal? Had ze iets door?
 
Valarie liep de vertrekken van Blishwick in. Haar melkwitte oog viel meteen op Blishwick. ‘Je moet betere beveiliging nemen. De helft lette niet eens op me en die knappe blonde jongen voor de deur hield me ook al niet tegen. Voor hetzelfde geld was ik een Schouwer in vermomming.’
Zonder op een antwoord te wachten ging ze zitten. Ze sommeerde een appeltje uit het niets en zette haar tanden erin. Ze had al een tijdje niet gegeten. ‘Ik hoorde dat Dooddoeners van je uit het niets verdwijnen of dood gevonden worden? Cynthia vertelde dat. Is overgelopen naar mijn team, omdat ze bang was voor haar eigen veiligheid.’ Ze keek hem fronsend aan. ‘Enig idee wie of wat de reden daarvan is?’