Greenhouse Tea

[Timsel]

Greenhouse Tea

Dara had haar eerste week als professor erop zitten. Het ging haar nog best goed af, vond ze zelf, en ze merkte dat leerlingen de plottwist dat Geschiedenis wel leuk kon zijn enorm verraste. Ze was zeker niet de beste professor van de school, maar dat moest je blijven oefenen. Zij, als Dreuzeltelg, had ook niet geweten hoe alles zat met de Tweede Tovenaarsoorlog, hoewel dit best algemene kennis was. Leerlingen kwamen om iets nieuws te leren en dat moest je oefenen. Dus haar lessen zouden – hopelijk – wel beter worden.
Nu had ze haar surveillance-rondje door de school. Het was etenstijd en veel leerlingen zagen dit aan als de mogelijkheid om stiekem door de school te zwerven terwijl alle docenten en klassenoudsten in de Grote Zaal zaten. Tegenwoordig werden er professoren ingeroosterd die dan eens per maand moesten helpen zorgen dat dit rondsluipen binnen de perken moesten houden.
Dara had dit als leerlinge nooit geweten; zelf was ze altijd vrij braaf geweest. De enige professor die haar echt niet gemogen had was Van Detta geweest, maar dat zou wel iets met haar afkomst te maken kunnen hebben. Dat, of met het feit dat Dara soms wat brutaal was wanneer ze uit emotie handelde in plaats vanuit rationeel denkvermogen. En misschien die illegale uitstapjes met vriendinnen naar de kroeg, maar dat konden ze pubers s’avonds niet verbieden toch?
Tot nu toe was ze nog geen leerling tegengekomen. Nog geen ruzies met nachtelijke duels, nog geen stiekem rondspeuren naar de geheimen die het kasteel te bieden had… tot nu toe was alles normaal. De enige die ze tegenkwam was een jammerende Grijze Dame die ze vrolijk begroette maar straal door genegeerd werd.
Totdat ze bij de kassen kwam. Ze dacht even gerommel te horen en iemand die aan het praten was. Meteen was Dara paraat. Een leerling? Was dit het eerste moment dat ze iemand zou betrappen op gesluip? Nog wel in een schoollokaal? Misschien werden er wel planten of delen van planten gestolen om toverdranken te brouwen. Of voor andere doeleinden.
“Hallo?” vroeg ze terwijl ze de kassen betrad. “Is daar iemand?”

[Blossom]

Het diner iedere dag in de Grote Zaal was heerlijk, maar het duurde zo lang en het was ook best wel veel. Jo-Ann had het na een kwartiertje wel weer gezien en was ver voordat het dessert werd opgediend, alweer vertrokken. Terug de kweekkas in, lessen voor morgen voorbereiden en er was ook een teil vol bollen van Trampolinetulpen, die ze van mogelijk rottend materiaal moest ontdoen. Pas eind oktober moesten die worden gepoot, dus in de tussentijd moesten ze schoon en kurkdroog worden weggezet. 
Neuriënd was ze bezig, zoals haar hardwerkende aard haar ingaf, en ze betoverde potjes en schepjes, die als een legertje van tuingereedschap over de werkbanken marcheerde. Daarna knipte ze de zaaddoosjes uit het Langdradig Weekblad: die moesten weer gezaaid worden in de laatste week van maart. 
Plotseling hoorde ze een stem. Iemand die patrouilledienst had. 
“Hallo!” riep ze vrolijk terug. “Ik ben het!” Daaruit kon ze nog niet opmaken wie het was, maar wel dat ze zelf in ieder geval niks vreemds aan het doen was. Ach, die verplichte rondjes in-en-rondom het kasteel kende ze zelf ook, want zo af en toe was het haar beurt. Liever liet ze het aan collega’s over; dan kon zij tenminste met haar handen in potgrond wroeten.
“Pas op voor die zak met Drakenmest!” riep ze er nog achteraan.

[Timsel]

Oh, het was geen leerling! Dara stuitte op Jo-Ann, beter bekend als professor Davies. Ze verschilde enkel 3 jaar met de Kruidenkunde-docente, die vaak afwezig was bij sociale aangelegenheden, zoals het avondeten. Dara had zich al afgevraagd waar Jo-Ann dan was, terwijl de rest van de school aan het eten was. Nou, blijkbaar in de kassen. Niets was fijner als een docente die zich op zijn of haar fijnst voelde in het eigen lokaal.
“Hé, Jo-Ann!” zei ze vrolijk. Ze stak haar handen in haar mantel en liep met enig atletisch vermogen langs een hoop spullen die achteloos over de grond verspreid lagen – menig persoon zou het een rommeltje noemen. “Hier ben je dus. Lessen aan het voorbereiden?”
Ze zette haar bril af en veegde de condens die erop was gekomen er even af. “Ik was vergeten hoe warm het hier kon zijn,” zei ze met een grijns. “Ik kwam als leerling al vrij weinig in de kassen. Ik liet Kruidenkunde redelijk snel vallen. Niets persoonlijks, natuurlijk, maar het paste gewoon niet in mijn interesses,” voegde ze er snel aan toe.
Ze bekeek een van de plantjes van dichtbij. Ze stapte er wat van weg toen de blaadjes begonnen te ritselen en er een vreemd geluidje uit de bloem leek te komen.
Ze kende de professor Kruidenkunde nauwelijks; ze was vaak niet aanwezig tijdens gezamenlijke professor-activiteiten, bij het eten, of met andere dingen. Ook als leerlingen hadden ze, hoewel ze lange tijd samen op school gezeten hadden, elkaar nooit gesproken. Of tenminste, niet zover Dara zich kon herinneren.
“Ik was een surveillance-rondje aan het doen,” verklaarde Dara. “Je weet maar nooit wat die leerlingen stiekem uitvreten als wij ook pauze hebben,” grinnikte ze. Ze besefte zich dat ze zich niet tegenover andere docenten hoefde te verklaren; het was nog even wennen dat ze geen leerlinge meer was, maar een staflid. Desondanks was ze toch de jongste van het hele – menselijke – personeel en ging het een beetje automatisch bij collega’s die vroeger je docenten waren.

[Blossom]

Ah, het was die nieuwe docente voor Geschiedenis van de Toverkunst! Hoe het schoolhoofd erin geslaagd was om een spook weg te sturen, was Jo-Ann een raadsel, maar erg druk maakte ze zich er niet om. Geschiedenis moest kennelijk weer op de kaart gezet worden en een nieuwe frisse docent was daarbij wel gewenst. 
“Hai!” antwoordde ze enthousiast toen haar jongste collega dichterbij kwam. “Ja, beetje werk verrichten nog. Ik vind dat diner altijd zo lang duren.”
Ze luisterde hoe Dara van wal stak, duidelijk nog niet gewend aan haar rol als personeelslid en ook leek het erop alsof ze met haar gepraat een leegte probeerde te vullen. Op zich vond Jo-Ann dat prima, hoewel enkele Mandoragora’s een beetje chagrijnig in hun pot bewogen. 
“Iedereen zijn vak, hè?” viel ze Dara bij. “Ik viel altijd in slaap bij Geschiedenis van de Toverkunst, dus dan staan we vaktechnisch helemaal quitte.” Ze glimlachte in de hoop dat ze nu geen preek kreeg over hoe boeiend de geschiedenis van de toverkunst wel niet was (ze schatte de kans nogal hoog in) al zou ze zelf uit respect helemaal niks over plantjes vertellen als dat Dara niet boeide.
Zoals verwacht was Dara aan het surveilleren geweest. Nee, inderdaad, je wist maar nooit…
“Je klinkt alsof je zelf enkele jaren geleden nog heel wat uitvrat op Zweinstein,” lachte Jo-Ann. “Hmm? Vertel eens?”
Buiten dat wilde Jo-Ann nog meer weten, namelijk: “Hoe bevalt het je tot nu toe om terug op Zweinstein te zijn?”
Ondertussen leegde ze de mand met de bollen van Trampolinetulpen op de tafel en nam kratjes om ze netjes weer in weg te leggen nadat ze alle resten potgrond en dode wortels ertussenuit had gevist. Zo hier en daar sprongen de bolletjes op-en-neer. Dat waren de tulpen die het eerste uit zouden komen.
“Ik was vorig schooljaar voor het eerst in deze functie, en zou nu al niet meer zonder kunnen. Het is hier echt mijn tweede thuis.” Praten en werken kon best tegelijkertijd.

[Timsel]

Dara wist zeker dat leerlingen het goed konden vinden met Jo-Ann. Ze was kalm, vriendelijk, geduldig, alles wat een docente zou moeten zijn. Wat dat betreft had Dara nog wel wat te leren. Ze kon zelf erg druk zijn en heen-en-weer-springen door het klaslokaal en tegelijkertijd heel zakelijk en streng zijn. De balans met vriendelijkheid en rust moest ze nog even leren beheersen. Maar hé, het was pas net haar eerste week.
Jo-Ann vroeg of ze vroeger echt veel kattenkwaad uithaalde. ‘Niet echt,’ antwoordde Dara terwijl ze langs de bijtgrage plantjes liep. ‘Ik kon het wel vaak goed vinden met docenten. Had altijd mijn huiswerk af, nooit te laat, nooit lastig in de les, en na de les was ik vaak te vinden in de bibliotheek.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Soms kon ik wel in discussie gaan met docenten omdat ik hun antwoord te subjectief vond. Dan kon dat een hele les doorgaan. Dan had ik iets op een toets ingevuld wat, nou ja, waar was, maar zij wilden dat ik het dan zo verwoordde en dat was dus voor de rest niet goed.’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik viel niet heel erg op. We waren een drukke generatie. Morrison Craig, Damien Hathaway, James Taylor, dat soort gasten. Wel een leuke klas hoor, maar ze waren best… luid, zo af en toe. Dan viel ik niet heel erg op omdat ik dan vaak mijn boek opensloeg en verder ging werken terwijl de docent meer tijd gebruikte om de klas te kalmeren dan dat hij of zij les gaf.’
Ze glimlachte. ‘Zo af en toe sloop ik dan wel voor een drankje s’nachts naar de kroeg, als ik klaar was met huiswerk. Tegenwoordig doe ik dat alleen bij de vrijdagmiddagborrel. Ik wil niet dat ik leerlingen tegenkom terwijl ik iets te diep in het glaasje heb gekeken!’
Ze wierp een blik op de nu gekalmeerde Mandragoras. ‘Ik heb jou nog niet bij de borrel gezien. Kom je volgende week gezellig mee? En hoe was jij zelf als leerling?’

[Blossom]

Het viel mee: Dara vrat niet zoveel uit toen ze nog op Zweinstein zat. Ze noemde wat namen, die Jo-Ann niet kon plaatsen. Ze waren dan ook minstens vijf jaar jonger dan zij en mits ze oudere broers of zussen hadden, had Jo-Ann nooit contact gehad met Craigs, Hathaways of Taylors. 
Ze glimlachte toen Dara vertelde dat ze er destijds wel eens tussenuit kneep om naar de kroeg te gaan. 
“Ja, deed ik ook,” lachte ze. “De keukens of de kroeg. Als de Drie Bezemstelen dicht ging, was er afterparty bij de Zwijnskop.” Echt verstandig was ze destijds niet geweest.
“Ondanks dat heb ik geen les gemist, of tenminste… bijslapen bij Geschiedenis van de Toverkunst, zoals ik daarnet al zei. Dat was dan mijn rustpuntje van de dag, want verder was ik nogal druk.”
Ze was niet iemand die voortdurend op-en-neer sprong of iemand die snel verveeld was, maar ze bedoelde vooral dat ze haar dagen propvol stouwde met dingen-om-te-doen. Ze was gewoon altijd ergens mee bezig toen, en nu nog steeds. Dara vroeg of ze naar de vrijdagmiddagborrel kwam. 
“Jazeker!” zei ze toe. “De vorige keer was ik nog niet klaar met mijn werk, maar ik denk dat het deze week wel lukken zal. Daarbij - als ik er vroeger op uit trok om in Zweinsveld te gaan borrelen, was dat meestal met Yorick, dus hij begon er ook al over laatst.”
De Trampolinetulpen waren intussen bijna allemaal schoon en netjes met het kopje naar boven in de krat gelegd, waarbij een eigenwijze enkeling weer op zijn kop gesprongen was. Eventjes had ze geen tijd gehad om Dara in de gaten te houden, al verwachtte ze dat haar collega ook wel op zichzelf kon passen maar… 
“O! Pas op het langdradig weekblad! Als dat je te pakken krijgt, is de vrijdagmiddagborrel ineens heel ver weg, haha!” Ze nam haar toverstok en tikte de ranken die nogal interesse hadden getoond in Dara aan, waarna ze zich terug trokken. 
“Ik moet het hoognodig eens snoeien,” zei ze zacht, alsof de plant anders zou schrikken.