De mussen vallen van het dak, daar

**Rowace** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 16/09/2020, 00:05 door Rowace.)

- De mussen vallen van het dak, daar

En niet van de hitte

Voor geen goud ga ik terug

Zei ik, maar er lag goud

En ik ging -

Wat: Wanneer iemand veroordeeld wordt voor samenzwering en oorlogsmisdaden, verdwijnt hij voor eeuwig naar Azkaban. Maar zijn huis vol spullen blijft achter voor zijn dochter. Wat kan die anders doen dan professionele hulp in te schakelen om de duistere geheimen van haar ouders te ontrafelen?
Wie: Elfoy Surgens, Zwadderaar en Dooddoenersgebroed (Snuffles)
Trevor Hathaway, ex-Zwadderaar en verstoten Puurbloedgebroed (Rowace)

Het zal allemaal in zijn hoofd, maar toch dacht Trevor dat hij de naargeestige, onheilspellende sfeer in golven van het landhuis af kon voelen slaan. Willekeurige Dreuzels zouden waarschijnlijk niets geks opmerken aan de villa. Zij wisten immers niet dat er hier Dooddoeners hadden gewoond. Volgens de geruchten had de dochter des huizes, Elfoy Surgens, haar bloedeigen vader aangegeven, die nu veilig wegrotte in een privécel in Azkaban. Dat hachelijke feit had miss Surgens vast graag in de doofpot willen stoppen, maar er was maar heel weinig wat de zuidelijke Puurbloedfamilies van Groot-Brittannië ontging – dat wist Trevor uit jammerlijke ervaring.
Toen hij deze opdracht had aangenomen, had hij dan ook besloten dat haar verleden en zelfs haar politieke overtuigingen hem niets aangingen. Hij kwam naar villa Surgens om de familiekluis te openen, meer niet. Zelfs al brandde hij van nieuwsgierigheid, zou hij dat Elfoy niet laten merken. Niet alleen omdat hij ergens wel sympathie voelde voor dit meisje, dat ook niet gevraagd had om in een geschifte, geradicaliseerde familie op te groeien – hij had haar weleens gezien op chique feestjes toen het geheim van haar ouders nog niet was uitgelekt en de onorthodoxe opvoeding had duidelijk zo haar sporen nagelaten – maar ook omdat hij deze klus hard nodig had.
Huisbezoeken betaalden flink. Hij schaamde zich ervoor dat hij, ondanks zijn voorname afkomst, moeite moest doen op zijn financiën op een rij te houden. Zelfs Lila wist er niet van, en dat hield hij liever ook zo. Ze had al genoeg aan haar hoofd zonder dat ze medelijden moest hebben met haar mislukking van een vriendje.
Trevor liep de brede oprijlaan van het afgelegen landhuis op. Sommige Puurbloeden hielden dieren op hun erf om indruk te maken op hun gasten – pauwen, fazanten, vossen of jackalopes – maar hier was het verlaten. De schemering viel al; de lange zomeravonden lagen nu definitief achter hen.
Hij belde aan. Onwillekeurig vroeg hij zich af of Elfoy hier eigenlijk nu zelf nog woonde, helemaal alleen in dit overmaatse huis dat aan landverraders had toebehoord. Hij hoopte voor haar dat ze ergens een flatje had gevonden, of misschien een degelijke oom had die haar opving. Maar als dat laatste het geval was, dan had Elfoy deze afspraak niet met hem gepland. Dat had die degelijke oom dan wel voor zijn rekening genomen. Toch alleen, dus.

**Snuffles** · 15/09/2020, 20:55

Een landhuis ver weg van alle beschaving, weg van alle nieuwschierige ogen en verborgen voor dreuzelgebroed. Zo leefde Elfoy sinds een jaar. Sinds haar ouders naar Askaban werden gestuurd voor mishandeling, verwaarlozing en dooddoenerschap. En het was een grote opluchting. Ze kon doen wat ze wilde, ze kleedde zich hoe het haar behaagde en ging slapen wanneer het haar beliefde. Geld was er genoeg in goudgrijp en door haar bijbaantje als barvrouw in de discotheek van het dorp kon ze alles kopen wat haar hart begeerde. En terwijl ze op zweinstein zat deed Gammel de huiself al het huishouden. Het landhuis zelf had ze helemaal heringericht. Ze had zich ondaan van allerlei duistere spullen en deze netjes verstopt in een luik onder de keukenvloer. Tijdens haar opruimklus of zoals zij het noemde 'operatie Eksteroog' vond ze een merkwaardige ruimte. Het bevond zich achter de boilerkamer onder het huis, perfect verdedigd met verschillende spreuken. Ze kon de ruimte maar niet betreden wat ze ook probeerde. Het enige wat ze kon zien was een grote ijzeren deur, net als dat van een bankkluis. Na dagen proberen besloot ze na het zien van een advertentie in de ochtendprofeet om er een spreukzoeker bij te halen. Ze stuurde meteen een uil en al gauw kreeg ze antwoord. Een man genaamd Mr. Hathaway zou haar zo snel mogelijk een bezoekje brengen om even naar de kluis te kijken. Dus wachte Elfoy af. Op een avond eind augustus hoorde ze het alarm afgaan. Ze was zo stom geweest om deze niet uit te zetten. Vlug greep ze haar toverstok, riep "Finite" en het alarm stopte abrupt. "Wel dat zal Meneer Hathaway zijn." Ze deed haar leren jas aan met op de achterkant een haar afdelingsmascotte, een kronkelende slang en stapte naar buiten toe. Er stond een zacht avondbriesje en in de verte hoorde ze het geluid van aankomende voetstappen. Ze gooide haar zilvere haar met blauwe punten naar achteren en stapte galant maar kordaat naar de man toe. "Mister Hathaway, wat een aangename verassing. Ik ben Elfoy Surgens."

**Rowace** · 15/09/2020, 22:36

Diep in het huis hoorde hij een alarm afgaan. Als dat al gebeurde als hij op de bel drukte – die toch was bedoeld om bezoekers op beleefde wijze aan te kondigen – kon dit nog wel een lange klus worden. Acuut baalde Trevor dat hij deze opdracht zo laat had ingepland. Wellicht was het beter geweest als hij dit huis als eerste op zijn ronde moeten plaatsen, maar andere klanten hadden liever aan het begin van de middag hun klusjes geklaard en Elfoy had geen voorkeur aangegeven.
Het alarm werd abrupt de mond gesnoerd en werd vervangen door het geklik van hakken op marmeren tegels. Enkele momenten later opende de voordeur. Trevor voelde de statische elektriciteit in de hal hangen; het leek om hem heen te knetteren. Dat huis zat duidelijk vol magie. Hopelijk was het niet alleen afwerend en duister.
Elfoy Surgens stapte naar buiten met de air van een rijke weduwe die haar man hoogstpersoonlijk had vermoord en er niet mee gepakt kon worden. Haar zilveren haren golfden om haar – waren de punten nou blauw? Ze zag er bepaald niet uit als een ongelukkig, verloren vogeltje, zoals hij onbewust blijkbaar had verwacht. Ze leek sterker nog helemaal op haar plek te zijn hier. Hij had er zelf niet aan moeten denken om hier te blijven wonen als hij zich in haar situatie bevond – hij stelde zich voor dat hij plotseling in het huis van zijn oom moest leven – maar haar leken de herinneringen die ongetwijfeld aan de villa kleefden niet te deren.
Trevor glimlachte haar beleefd toe. Het viel hem op dat ze hem niet uitnodigde om naar binnen te komen. In plaats daarvan stapte ze zelf naar buiten. Met al die magie die in het huis hing, was hij niet van plan om zomaar naar binnen te gaan. Als de bel al een alarm af liet gaan, wat zou er dan gebeuren als hij zonder expliciete uitnodiging probeerde het pand te betreden? Afgaand op de verhalen die hij van zijn leermeester Whittaker had gehoord, was het niet ondenkbaar dat hem een fikse vervloeking wachtte.
‘Miss Surgens. Heeft mijn uil je niet bereikt?’ vroeg Trevor toen ze zijn komst een verrassing noemde. ‘Ik had je een bericht gestuurd om te zeggen dat ik vanavond zou komen. Ik hoop dat er geen uilwerende bezweringen zijn in deze omgeving? Die zijn erg schadelijk voor die beesten, naast het feit dat ze natuurlijk de post belemmeren.’ Hij wierp een blik op de vallende avondlucht boven hen en keek haar toen weer aan. ‘Hoe dan ook, waar kan ik je mee helpen?’

**Snuffles** · 16/09/2020, 19:21

De man, gemiddeld iets in de 20 met bruinzwart haar leek haar van kop tot teen te keuren. Elfoy deed hetzelfde terwijl de man begon te spreken. "Een uil? Hmmm, Gammel heeft me niks vertelt over een uil. Ik ben gisteren dan ook laat thuis gekomen. Om het beter te verwoorden pas deze morgen." begon ze terwijl ze haar ogen van de man afhield. "Ik zal Gammel er later naar vragen, sorry van het alarm. Ik heb niet graag ongewenst bezoek weet je." Ze wees naar de voordeur en stapte terug richting het landhuis. "Ik heb je laten komen, meneer Hathaway omdat ik een probleem heb. Maar laten we dit bespreken met een kopje thee? Of had u liever wat sterkers?" Ze wachte niet echt op een antwoord en wenkte alleen maar, wat ongeveer -Volgt u mij maar- betekende. Ze stapte speels naar de keuken, knipte met haar vingers en Gammel verscheen. "Maak ons eens wat lekkers klaar liefje." De huiself knikte en verdween weer. "Neemt u alstublieft plaats." zei ze terwijl ze naar de stoel rechtover zich wees. Zelf gooide ze haar leren jack af en drapeerde deze aan de stoel waar ze ging zitten. "Waarvoor ik je dus heb gecontacteerd. Hoeveel weet u over duistere kluizen?"

**Rowace** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 26/03/2021, 11:45 door Rowace.)

Miss Surgens verklaarde dat ze zijn uil had gemist omdat ze pas vroeg in de ochtend thuis was gekomen, en ondanks zichzelf wekte die opmerking nieuwsgierigheid op bij Trevor. Waar kon een alleenstaande puber naartoe, midden in de nacht? Een feestje? Ze rook niet naar alcohol, zweet, kots of andere tienerfeeststank. Onwillekeurig vroeg hij zich af of ze naar zo'n geheime, illegale Neo-Dooddoenersbijeenkomst was geweest, ook al was dat precies de misdaad waar ze haar ouders bij had verlinkt. Zo heel ruimdenkend was Trevor dus ook niet. Het viel hem van zichzelf tegen.
Hij zette de gedachte van zich af terwijl hij Elfoy mee naar binnen volgde, waar ze hem 'thee of iets sterkers' aanbood. Wat hem betrof ging hij meteen aan het werk, maar klanten hielden nu eenmaal van een beleefd praatje ter kennismaking. Hij had geleerd er maar gewoon in mee te gaan; ze betaalden hem er immers voor.
In de keuken verscheen met een harde knal een huiself.
'Thee is prima,' zei Trevor, waarop de huiself verdween en na enkele tellen weer opdook met in zijn rimpelige knuisten een dienblad waar thee en een schaal koekjes op stonden.
Trevor trok zijn neus op, maar zei niets. Hij had het niet zo op de wezens, met hun enge, doordringende tennisbalogen en zenuwachtig makende gedienstigheid.
Terwijl hij zijn reismantel afdeed - die de huiself prompt aannam om aan een kapstok te hangen - en aan de keukentafel plaatsnam, vroeg Elfoy naar zijn kennis over duistere kluizen, de reden dat ze hem had ingeschakeld.
'Wel, de meeste worden gefabriceerd met een unieke combinatie van beveiligingsmechanismen, zodat ze kraakveilig zijn,' legde hij uit. 'Maar ik ben een uitstekende slotenkraker. Het is een van mijn lievelingsspecialismen. Toch kan ik pas zeggen wat ik voor deze klus nodig heb en hoelang het precies zal duren als ik de kluis zelf gezien heb. Al zou het natuurlijk helpen als je me wat informatie zou kunnen geven.' Hij nam een slok van zijn thee, die nog veel te heet was en zijn tong verbrandde. 'Weet je bijvoorbeeld iets over de makers, of welke vergrendelingen aanwezig zijn? Sleutels en codespreuken zouden al helemaal van pas komen, mocht je die hebben. Maar ook zonder kom ik er wel uit.'

**Snuffles** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 29/01/2021, 11:44 door Snuffles.)

De man was nieuwschierig. Hij wilde alles weten over de kluis terwijl Elfoy enkel meer over hem wilde weten. Hoe kon een man, zo jong al zo machtig zijn. Magische kluizen kraken als werk moest vast veel kracht vragen, veel ervaring. "Uhum, wel veel weet ik eigenlijk niet over de kluis zelf. Hij ligt achter de boilerkamer. Hij moet van mijn ouders zijn geweest. Zoals ik vermeld had in de brief die ik je stuurde, heb ik alles geprobeerd om hem te openen." zei ze met een nogal theatrale toon. Ze kon inderdaad weinig over de kluis vertellen behalve dat het eruit ziet als een normale kluis zoals die bij Goudgrijp maar dan helemaal in het zwart, zonder sleutelgat, cijferslot of wat dan ook. Enkel letters die op de deur zijn ingekerfd 'Kluis der' en dan vage letters die ze niet kon lezen. "Mijn nieuwschierigheid is gewekt hierdoor en ik wil echt weten wat er daarachter zit. Als he dat lukt zal ik je goed belonen. Je krijgt zelfs alle duistere spullen die hier in het huis verstopt lagen erbij. Voor een prijsje natuurlijk." Ze dronk haar thee op en stond op. "Zullen we maar eens gaan kijken?" zei ze terwijl ze haar eleboog uitstak.

**Rowace** · 26/03/2021, 22:00

Trevor tikte met zijn staf tegen zijn mok, zodat de temperatuur van de thee daalde tot een drinkbare warmte. Terwijl hij dronk, legde Miss Surgens uit dat ze niet veel over de kluis wist. Ze had van alles geprobeerd om hem zelf te openen, maar dat was haar duidelijk niet gelukt. Met een samenzweerderige blik beloofde ze hem dat hij de duistere voorwerpen in de kluis kon overkopen, als hij dat wilde. Trevor beantwoordde dat aanbod met een afgemeten glimlach; hij ging er verder niet op in. Hij kreeg wel vaker dat soort voorstellen, vaak omdat zijn cliënten niet wisten wat ze zelf met de ontdekte voorwerpen aan moesten of omdat ze bang waren dat ze in de problemen kwamen als het Ministerie erachter kwam dat zij in het bezit waren van verboden magie. Soms was het inderdaad de moeite waard om die spullen over te kopen; andere keren was het logischer om de cliënt kosten te rekenen om de boel onschadelijk te maken en te laten verdwijnen.
‘We zullen zien,’ zei Trevor. ‘Laten we het voor nu houden op het uurloon.’ Hij had geen zin in gekonkel over prijzen.
Gelukkig vond Surgens dat hun kennismaking nu wel lang genoeg had geduurd. Haar nieuwsgierigheid maakte haar ongeduldig en ze stond duidelijk te popelen om erachter te komen wat haar ouders al die jaren verborgen hadden gehouden in die boilerkamer. Trevor kon zich er iets bij voorstellen; zelf was hij ook niet bepaald immuun voor de thrill die dit soort klussen met zich meebrachten. Het was een stuk spannender dan een routineklusje om behekste toiletdeuren te heropenen. Ook leek het hem niet dat de Surgens het type mensen waren dat pikante familieschandalen wegstopten – hij hoopte, waarschijnlijk evenals het tienermeisje tegenover hem – dat de souvenirs aan hun Neo-Dooddoenersverleden eerder van krachtige magische aard waren.
Elfoy hield haar ellenboog op, alsof ze in een kostuumdrama speelden en hij haar bij de arm zou nemen. Trevor sloeg dat aanbod subtiel af door voor hen uit te gebaren. ‘Na jou,’ zei hij.
Hij volgde haar naar de boilerkamer. Onderweg spiedde hij onopvallend om zich heen, maar aan niets bleek dat dit huis toe had behoord aan beruchte Dooddoeners. Wellicht was het beeld van duistere magiërs die hun onderkomen versierden met schedels en slangen nogal stereotiep. Of misschien had Elfoy de boel opnieuw ingericht nadat haar ouders waren vertrokken met een enkeltje Azkaban op zak.
In de boilerkamer knetterde de statische elektriciteit nog sterker dan toen hij het huis had betreden. Het licht in de boilerkamer was zwak, maar de kluis was niet te missen. Er was een dikke, ijzeren deur in de muur gebouwd. Trevor had gedacht dat het om een handzame kluis ging, maar blijkbaar was het eerder een kleine kamer; een kluis zoals je kon verwachten in Goudgrijp.
‘Lumos maxima,’ zei Trevor, en hij liet de lichtbol uit het puntje van zijn toverstok voor de kluisdeur zweven. In het sterkere licht van zijn spreuk kon hij met moeite enkele woorden ontwaren. Lagen vuil maakten de tekst vrijwel onleesbaar. Trevor wierp een blik over zijn schouder naar zijn cliënte. ‘Weet je wat daar staat?’