I Challenge You

[PinkyTonks]

I Challenge You...

Starring Anthony & Maria

"Anthonio!" lachte Maria en ze plofte neer in een fateuille en gooide haar benen op tafel: "Ik heb een plan."
Ze grijnsde breed naar Anthony. Ze kende Anthony al sinds haar eerste jaar hier op Zweinstein en ze konden best goed met elkaar opschieten. Toen Maria in het derde zat en Anthony in het vierde hadden ze een spelletje bedacht. Op random momenten mochten ze elkaar uitdagen om wat te doen en de andere persoon had de keuze om de uitdaging te accepteren. Ze hielden een score bij en na 10 geslaagde uitdagingen moest de ander iets trakteren. Ze daagden elkaar uit in het midden van de gang of tijdens een uitje naar Zweinstein, in De Grote Zaal of hier in de Leerlingenkamer van Griffoendor. Maar Maria wist dat vandaag een sublieme uitdagingsdag ging worden, het was namelijk 1 april.
"We doen vandaag een marathon 'ik daag je uit'", stelde ze vrolijk voor: "Diegenen die op het einde van de dag de meeste uitdagingen behaald heeft koopt de ander een... wel, dat zien we dan nog wel!"
Maria had zich voorbereid en had een lijstje gemaakt met dingen die ze Anthony wou laten doen.
"Je hebt het recht om zoals altijd een uitdaging te weigeren, maar dat is een stapje terug van de overwinning. Ik begin."
Maria schraapte haar keel en zei plechtig: "Anthonio Evergreen, ik Maria Larosa daag je uit om het Spaanse volkslied uit volle borst te zingen of te bespelen op een instrument, hier in het midden van de Leerlingenkamer. Ik beoordeel op enthousiasme en eventueel uitspraak."
Ze gaf een knipoog en haalde vervolgens een papiertje tevoorschijn.
"Aangezien het Spaanse volkslied officieel geen tekst heeft, heb ik zelf een tekst geschreven. In het Spaans natuurlijk. Wat het zou betekenen, mag je zelf invullen! Je hebt een kwartier de tijd om de uitdaging aan te gaan."
Genietend zakte Maria nog wat dieper weg in haar zetel. Dit optreden wou ze voor geen geld van de wereld missen!

[Blossom]

Eigenlijk moest Anthony altijd lachen als hij Anthonio genoemd werd, want de enige die dat deed was zijn vrolijke afdelingsgenote Maria. Dat meisje was prettig gestoord, en op de één of andere manier waren ze aan elkaar gewaagd. Het was nogal een aparte vriendschap, speciaal toegespitst op hun beider competitiedrang. Uitdagend keek ze hem nu weer aan. Hij moest een volkslied ten gehore brengen. 
“Een marathon?” vroeg hij lachend. “Met eenzijdige voorbereiding zeker?” Ze had er natuurlijk al een tijdje op zitten broeden. 
“Oké, een volkslied.” Hij nam zowel de uitdaging als het papiertje aan en bekeek het. “Daar moet ik éven op oefenen, dat mag toch wel?”
Hij mocht het zingen, óf op een instrument bespelen. Niemand in Griffoendor wist dat hij eigenlijk best nog muzikaal was aangelegd, dat hij klassieke stukken uit zijn hoofd kende en ook met zijn viool kon spelen. Dat geheim liet hij liever liggen daar waar het lag; bij Aster, die meer van hem wist dan wie ook. 
Nee, alles wat hij deed, moest in zijn ogen stoer zijn, dus geen vioolgejank, hoe mooi hij dat stiekem ook vond. Hij kreeg een kwartier de tijd. EEN KWARTIER? Snel dacht hij na en besloot dat hij liever compleet voor paal stond dan dat hij de uitdaging zou verliezen.
“Deal,” antwoordde hij. 
Zijn ogen walsten over de tekst. Hij kende geen Spaans, al had hij wel ooit eens geleerd hoe hij een biertje moest bestellen. Het zou dus sowieso een fiasco worden om een Spaanstalige tekst te zingen, aangezien hij ook niet kon zingen, en eigenlijk wist hij de melodie ook niet. Lekker, dan. 
Toch leerde hij de tekst (al wist hij ook de uitspraak van al die woorden niet) zo’n beetje uit zijn hoofd en probeerde er ritme in te vinden. 
Dertien minuten lang bleef hij naar het briefje staren. Daarna liep hij naar de jongensslaapzaal, waar hij zijn zonnebril uit zijn hutkoffer diepte. 
“Dames en heren,” zei hij toen hij met een gangsterloopje de leerlingenkamer weer betrad. “Ik ga een door Maria geschreven lied voor u rappen. Het klopt als u er geen bal van verstaat.”
Human beatboxen kon hij ook niet, maar hij deed een poging, en blikte nog weer eens op het briefje.
“Dos cervezas por favor,” rapte hij gewichtig. “Esta es una canción escrita por una chica dura. Ella baila flamenco y come paella.” 
Zo, dat klonk als een baas.

[PinkyTonks]

Met een grote grijns keek Maria de volle tien minuten toe hoe Anthony haar Spaanse tekst vanbuiten leerde. Af en toe hielp ze hem even met de uitspraak van een moeilijker woord, maar het meeste mocht hij zelf uitzoeken. Na dertien minuten sprong Anthony plots op en haastte zich naar de jongensslaapzaal. Maria hoopte maar dat hij zich toch niet bedacht had, want dit optreden wou ze voor geen geld van de wereld missen. Gelukkig verscheen hij een minuut later met een zonnebril en grootse entree terug in de gemeenschappelijke ruimte. Maria zakte genietend achterover, dit zou de show van de eeuw worden. Iets waar de andere Griffoendors hopelijk nog jaren over gingen praten.
Na Anthony's eerste zin, lag Maria al strike. En nog geen zin later liepen de tranen langs haar wangen. Van het lachen natuurlijk! Ze probeerde niet te gieren om Anthony's optreden te verpesten, maar wanneer zijn prachtige Spaanse rap gedaan was, moest ze happend naar adem bijkomen van het lachen.
Terwijl ze probeerde om haar slappe lach te overwinnen, gaf ze een daverend applaus aan Anthony die terug haar richting uitkwam.
"Perfecto!" gilde ze gierend uit: "Hoewel ik het Spaanse volkslied niet echt terug vond en aan de uitspraak nog wat gesleuteld kan worden, heb ik me ontzettend vermaakt! Opdracht geslaagd!"

[Blossom]

Ze lag in een deuk en daardoor kon hij er ook wel echt om lachen. Het was ook een achterlijk idee, toch? In ieder geval was hij met vlag en wimpel geslaagd voor deze opdracht, en dat gaf hem het gevoel dat hij zo’n beetje de hele wereld aankon. Hij boog als een echte artiest voor de luid applaudisserende Maria.
Daarbij: rappen was stoer. Zijn ouders zouden het kansloos noemen, nou, dat zei dan toch genoeg? Desondanks was het zijn genre niet.
“Het is je geraden om deze opdracht te laten slagen!” lachte hij. “Want tja… tegenprestaties, hè?”
Het was toch zo, dat als hij een opdracht had aangenomen en uitgevoerd, de volgende opdracht door hem verzonnen moest worden, en dat Maria die dan moest uitvoeren?
Het probleem was echter, dat Maria zich had voorbereid en hij niet.
Met zijn armen in elkaar geslagen richtte hij zich op en wist… niks. Jeetje, hier moest hij even een tijdje over nadenken - en probeer nog maar eens creatief te zijn na het opratelen van een Spaanstalige tekst! Hij kon beter even naar de Ravenklauwtoren rennen en Aster vragen om met hem mee te denken… O, wacht! rennen!
Sporten was zijn tweede natuur en net zoals de opdracht van Maria duidelijk op haar lijf geschreven was, was het uitvoeren van een sportieve uitdaging typisch iets voor hem om te verzinnen.
“We gaan naar de begane grond, bij de eerste bewegende trap. Vanaf daar loop je helemaal naar boven, maar pas op: je mag slechts twee keer op een trap staan die zich in beweging zet. Alle andere trappen die je neemt, moeten op het moment dat je erop loopt, stilstaan.”
Dat was eigenlijk een beetje zoals levend schaken, maar dan levend Mario - ha, dan speelde ze geen Mario, maar Maria - voor bonuspunten en andere challenge-onzin.
“Deal?” vroeg hij. Hij ging niet bij voorbaat de concessie doen dat hij anders eerst al haar tien opdrachten zou doen voor dat zij aan de zijne zou beginnen.

[PinkyTonks]

Met een brede grijns op haar gezicht, wachtte Maria Anthony's opdracht af. Aangezien hij waarschijnlijk niets voorbereid had, in tegenstelling tot Maria, zou hij misschien iets ter plekke verzinnen. Waarschijnlijk een wraakplan ofzo, om Maria nog belachelijker te maken. Het tegengestelde bleek waar en Maria keek Anthony met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Dat vind ik nu eens een hele fijne opdracht, Antonio," ze stond recht uit de rode fateuille en gaf Anthony een klopje op zijn schouder: "Iets sportiefs, waarmee ik mijn ochtend goed kan beginnen. Perfecto!"
Ze glimlachte lief naar hem: "Geef me even de tijd om een jogging aan te trekken, dan zie ik je zo dadelijk beneden!"

Een kwartiertje later stond Maria beneden aan het trappenhuis. Ze had haar geblondeerde haar in een hoge paardenstaart gebonden, een zwart, kort sport shortje aangetrokken en een rode T-shirt.
"Estoy lista!" riep ze opgewonden en ze ging klaarstaan aan de onderste trede van de trappen. Maria wist dat het geen gemakkelijke opdracht zou worden. Vooral omdat Anthony er nog snel aan toegevoegd had dat ze zeven minuten had om de leerlingenkamer terug te bereiken. Maar Maria hield wel van een sportieve uitdaging en ze zou het uiterste geven om die tot een goed einde te brengen.
Het volgende moment klonk het startschot en begon ze aan haar spurt. Maria's conditie zat wel goed, dus de eerste drie trappen lukten best goed. Ze had haar ademhaling nog steeds onder controle en als ze dit tempo aanhield zou ze ruim op tijd de leerlingenkamer bereiken zonder problemen. Dat was natuurlijk niet gerekend op de volgende trap. Maria was nog maar drie treden verder of de trap maakte het kenbare geluid dat hij ging bewegen. Voor dat ze het wist, werd Maria door de trap in een andere gang afgezet. Een omweg dus... en al één bewegende trap dichter tegen verliezen. Maria besefte dus dat ze haar tempo moest opdraven, wou ze de zeven minuten halen. Ze versnelde haar pas, liep een stukje door de gang van de derde verdieping om aan een ander trapplatform uit te komen. Gelukkig kwam er net een trap aan, die haar naar de vierde verdieping kon brengen. Zonder te aarzelen sprintte ze de trap op en ook de volgende. Ze zat nu halverwege de vierde en de vijfde verdieping. Maar de eerste steken in haar zij begonnen door te komen. Daarbij had ze nog maar drie minuten. Ze vloekte, want er stond geen enkele trap klaar aan het platform waar ze nu uitgekomen was. Misschien zou ze de uitdaging toch niet halen. Ze sloot haar ogen voor een tel en nam eens diep adem. Er was nog niks verloren en die uitdaging verliezen zou ze ook niet. Toen ze haar ogen terug opende, kwam er inderdaad een nieuwe trap aan en waren de steken in haar zij al een stuk minder. Met nieuwe goede moed liep ze de trap terug op... die niet bleef stilstaan.
"MIERDA!" riep ze luid, want ze besefte dat als ze nog eenmaal op een bewegende trap stond, de uitdaging sowieso afgelopen was. Waarom kon die trap niet gewoon stoppen? Gelukkig kwam ze wel terecht op de juiste gang van het vijfde verdiep. Van hieruit moest Maria nog drie trappen nemen en dan was de uitdaging binnen. Ze had nog anderhalve minuut. Haar kuiten begonnen te branden, maar Maria haastte zich nog een trap omhoog, zonder problemen gelukkig. Het was de trap die daarop volgde, die moeilijker werd. Een groepje derde of vierdejaars stonden doodnormaal een babbeltje te maken in het midden van het gangpad.
"AAN DE KANT TONTOS!" riep Maria uit volle borst, en ze wurmde zich een baan tussen de leerlingen door. Dat ze daarbij een meisje per ongeluk een elleboog in het gezicht gaf, kon Maria niet zoveel schelen.
"LO SIENTO!" riep ze nog snel, terwijl ze verder de trap op holde. Of het meisje haar überhaupt begrepen had, wist ze niet, maar in stresssituaties nam haar Spaans altijd de bovenhand. Nog één trap. Die moest ze halen.
Ze rende de laatste trap op, het portret van de Dikke Dame was al in zicht. Ze was halverwege en toen begon de trap geluid te maken om in beweging te komen.
Nee, ze was er bijna, ze zou niet door een stomme trap de uitdaging verliezen. Met haar brandende kuiten en stekende zij gaf ze nog een laatste eindspurt. En met die laatste krachten, gooide ze zichzelf voorover, zodat ze op de gladde grond terecht kwam, voor de trap onder haar voeten verdween.
"Gehaald," hijgde ze opgelaten: "Ik...hijg, stond niet meer, hijg... op de trap."
Ze probeerde terug op adem te komen op de koude vloer buiten de leerlingenkamer. Ja, ze zou Anthony straks ook nog een opdracht geven die de moeite waard was... maar eerst ontbijt!
Oh nee, dan moest ze weer helemaal naar beneden!

[Blossom]

Maria was best wel een bootcamp-meisje. Ze kon in ieder geval prima trappen op rennen en haar conditie was toch redelijk goed. Anthony had het wat minder goed verwacht, al wist hij niet precies waarop hij die verwachtingen baseerde. Joggend ging hij achter haar aan, op een afstand waarop hij goed kon beoordelen of ze in de opdracht ging slagen, en moest hard lachen toen ze zowat andere leerlingen omver liep.
“Ze bedoelt ‘SORRY!’” riep hij tegen de leerlingen toen Maria allerlei Spaanse zaken riep. “Laat Miss Sangría er even door alstublieft!”
Ze maakte wel de weg vrij voor hem, zodat hij een stuk ontspannender achter haar aan kon gaan, met uitzondering van het allerlaatste stukje, want toen de trap zich juist in beweging zette terwijl zij net de laatste trede had verlaten, werd het voor hem te gevaarlijk om door te lopen en dus een behoorlijk aantal verdiepingen naar beneden te vallen.
“Gered, hoor!” riep hij. Nee, hij ging om een spelletje niet in discussie of de trap nu wel-of-niet bewoog op het moment dat zij eraf sprong. Het was geen kwestie van een grote berg Galjoenen (dat nam hij tenminste aan) en ook niet van leven-of-dood. Daarbij: hij had ook wel zin in ontbijt.
“Nou, meid, dat was de ochtendgymnastiek! Is het je bevallen? Het staat 1 tegen 1!”
Hij ging daarna niet direct ontbijten, maar nam eerst een snelle douche. Hopelijk hoefde hij zich niet in marathon-vorm telkens in het zweet te werken (hoewel hij geen hekel had aan zweten) want dan was die douche vrij nutteloos.

Even later zwaaide hij vrolijk naar Aster toen hij de Grote Zaal inliep. Hij was aan de late kant en een full Englisch breakfast met spek en witte bonen in tomatensaus zou het wel niet meer worden, maar hij zou eveneens niet met een lege maag in de les verschijnen.
“Zo,” zei hij toen hij tegenover Maria ging zitten. “Wat is je volgende plan?”

[PinkyTonks]

Maria was blij dat Anthony zich ook even wou opfrissen. Zo voelde ze zich niet verplicht om in bezwete sportkleren de Grote Zaal binnen te wandelen. Daarbij was ze nog steeds wat uitgeput van haar loopwedstrijdje en klom ze met moeite de trappen op richting de meisjesslaapzalen. Maar door een koude douche en fris ruikende kleren zat Maria weer vol nieuwe energie. Vrolijk, maar op haar gemakje, daalde ze de trappen terug af richting de Grote Zaal en zette zich met grote trek aan het ontbijt. Gelukkig was er nog wat ei en toast over en een bosbessenmuffin voor nadien. 
Maria was er als eerste, maar twee minuten later zag ze ook Anthony fris gewassen aan het ontbijt verschijnen. Hij wuifde even richting zijn saaie vriendinnetje, waarvan Maria de naam vergeten was (maar dat ging ze heus niet toegeven), vooraleer hij bij haar aanschoof. Maria grijnsde breed, want ze had ergens gehoopt dat hij interactie met zijn vriendin zou hebben. Dat maakte haar prachtige, nieuwe opdracht leuker om aan te kondigen.
"Wel," zei ze dramatisch en ze legde haar hoofd op haar handen en keek Anthony indringend aan: "Ik daag je uit om een supermelige liefdesbrief voor dat vriendinnetje van jou te schrijven, maar het moet wel uit het hart komen natuurlijk," ze knikte richting de tafel van Ravenklauw: "Vervolgens keur ik het goed en dan moet je dat op de meest romantische manier ooit aan haar voordragen, bv. met roze duiven ofzoiets.
Maak er maar wat creatiefs van. Je krijgt tot na de middagpauze om de opdracht te voltooien!"
Maria was benieuwd of Anthony haar opdracht wel zou aannemen. In tegenstelling tot dat ene Ravenklauwkoppel dat geen enkel moment links liet liggen om aan elkaar te plakken en hun liefde te verklaren, leek Anthony's vriendin eerder een type dat niet graag al te veel aandacht kreeg. Maar het zou toch hilarisch zijn als Anthony haar één of andere superkleffe tekst voorbracht met wat publiek om hen heen.
"Als je me in de tussentijd ook een opdracht wil voorschotelen, ga je gang hoor," glimlachte ze. Oh, wat kon single zijn toch handig zijn!
"Maar nu ga ik eten, ik rammel, buen provecho!"

[Blossom]

“Een LIEFDESBRIEF VOORDRAGEN?” Anthony verslikte zich zowat in zijn toast met marmelade. Snel keek hij achter zich - daar zat Aster - en weer terug naar voren. “Dat kost me mijn relatie.”
Natuurlijk wilde hij de uitdaging wel aangaan, maar… het was wel Aster. Zijn meisje. Het liefste en leukste meisje van heel Zweinstein, de persoon die hij voor geen goud (en dus ook niet voor het winnen van een uitdaging) kwijt wilde. Hoe zou hij het vinden als zij in opdracht van iemand anders hem een liefdesbrief zou voordragen?
Afgezien van het feit dat ze dat echt nooit zou doen, zou hij het best wel stom vinden, tenzij… het dan toch echt recht uit haar hart kwam.
Hij moest erover nadenken, hoe hij dit aan zou pakken, wat zijn mogelijkheden waren en hij moest zichzelf blijven: stoer en niet te klef… en hij kreeg een idee.
“Ik heb een opdracht voor je,” zei hij vlak voordat hij het laatste stuk toast in zijn mond stak en een glas pompoensap voor zichzelf inschonk.
“Je hebt acht uren de tijd om een mannelijke Zwadderaar te vinden, en met hem hier in de Grote Zaal de Pasodoble te dansen.”
Zo, veel succes.
“Dan neem ik dezelfde acht uur om mijn opdracht uitgevoerd te krijgen.”
Een kleine kom met yoghurt en muesli kon nog net voordat de lessen begonnen - en omdat het niet zijn bedoeling was om te spijbelen ten behoeve van een opdracht, zette hij de marathon even op pauze.

Tijdens de lunch was hij al zo ver dat hij een idee had.
“Al een Zwadderaar gevonden?” vroeg hij met een knipoog toen hij zich op een driedubbele sandwich trakteerde. Toen hij Aster de Grote Zaal in zag lopen, liet hij zijn maag nog maar even rommelen omdat hij iets belangrijkers te doen had dan eten. Snel liep hij op zijn vriendinnetje af en vroeg haar of ze direct na het laatste uur naar de Leerlingenkamer wilde gaan om daar uit het raam te kijken.
Terug bij zijn Sandwich en Spaanse afdelingsgenote schudde hij lachend zijn hoofd. “Die weet niet wat ze mee gaat maken.”

[PinkyTonks]

Maria kon een lachje niet onderdrukken toen Anthony zich haast verslikte. Ze had goed gegokt, dat Ravenklauwmeisje was te verlegen voor een liefdesbrief. De kans dat Anthony de challenge niet accepteerde was dus groot en dan had Maria een groot voordeel, anderzijds wou ze Anthony ook dolgraag een liefdesbrief zien voordragen.
Maria keek hem indringend aan, gewoon om de spanning op te bouwen. Maar in plaats van antwoord te geven op haar challenge, stelde hij er eentje in de plaats.
"Oké, prima! Challenge accepted," knikte Maria op zijn uitdaging. Ze zou vast wel een Zwadje vinden, desnoods was het een eerstejaars. Hoewel, vond Maria zelf, zou het de challenge te makkelijk maken. Wel keek ze Anthony met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het was best indrukwekkend dat hij zomaar een stijldans uit zijn mouw kon schudden en dan zeker de Paso Doble. Het was duidelijk dat hij haar een Spaanse dans wou laten doen, aangezien haar roots, maar Maria ging er vanuit dat niet kenners voor de flamenco ofzo zouden gaan, dat wist iedereen. Maar de Paso Doble? De enige reden dat ze de dans zelf überhaupt kende, was omdat ze tot haar twaalfde typisch Spaanse danslessen van haar moeder moest volgen. Gewoon om een beetje mee te blijven met haar cultuur...
Kende Anthony wat van stijldansen? Maria vroeg er niet achter, maar gaf hem enkel een mysterieus glimlachje. Ze zou hem er wel op een later tijdstip mee confronteren.
Oké, hij nam haar opdracht toch aan, maar vroeg om meer tijd. Eerst wou Maria protesteren, maar bedacht toen dat meer tijd wel interessanter kon zijn.
"Oké," knikte ze: "Maar dan veranderen we alles. In de plaats van in één dag zoveel mogelijk uitdagingen te doen, doen we er een week over. En als u me nu even wilt excuseren, dan ga ik me een date voor vanavond zoeken!"

Tijdens haar eerste les van de dag kreeg Maria genoeg tijd om over een mogelijk danspartner na te denken. Veel Zwadderichjongens vielen uit de boze. Jongens zoals Tymon, Trevor, Jack, Mason of andere eikels kwamen niet eens in haar op om te vragen. Eerstejaars zou ze gemakkelijk kunnen overhalen met wat van haar charmes, maar dat zou er pas belachelijk uitzien. Zij, de Paso Doble dansen met een elfjarige lilliputter? 'HA! Ik dacht het niet!'
In gedachten verzonken schudde Maria haar hoofd. De minimumleeftijd moest wel een 14-jarige zijn, sommige van hen waren tenminste al groter dan haar.
Plots klapte er een hand voor haar op tafel en kreeg ze een strenge blik van professor Lumans. Als ze geen aandacht aan de koboldenoorlog kon besteden, dan mocht ze tijdens de eerste pauze maar even langer blijven. Ja, dan ging haar plan om een knappe Zwadderaar aan de haak te slaan voor de middag helemaal de mist in. Dat moest ze natuurlijk niet aan Anthony laten weten, ze had toch nog tijd.

"Anthoniooooooo!" riep Maria luid en het kon haar niet schelen dat een aantal mensen zich geïrriteerd naar haar toe draaiden. Na haar kwartiertje langer nablijven, had ze echt razende honger gekregen. Ze plofte naast Anthony aan de tafel van Griffoendor, waar de lunch al uitgebreid uitgestald stond. "Die Zwadderaar komt helemaal inorde," loog ze met een glimlach: "Maar maak je toch geen zorgen om mij! Hoe lukt het met jouw liefdesverklaring?"

[Blossom]

“Natuurlijk maak ik me geen zorgen om jou,” lachte hij vlak voordat hij een hap nam. Wegens mond-vol-sandwich en gigantische honger sprak hij verder niet over zijn plannen: dan was de verrassing eraf. Zij vertelde toch ook niet gelijk met welke Zwadderaar ze had afgesproken? Of misschien… had ze helemaal geen afspraak en blufte ze? Hij zou het niet durven zeggen, want zo goed was hij niet in het doorgronden van extraverte Spaanse dames.
“Nou, ik ben héél benieuwd waarmee je straks komt,” zei hij aan het einde van de lunch. “Zullen we mijn uitdaging het eerste doen en daarna die van jou?”
Hij wist ook wel dat het godsgruwelijk moeilijk was om überhaupt een jongen te vinden die binnen een half uurtje een Spaanse dans onder de knie zou krijgen, laat staan dat het er eentje uit Zwadderich zou zijn. Dit ging ze verliezen!

En hij eh… ging natuurlijk geen liefdesbrief voordragen. Nee, want zo zat hij niet in elkaar en hij wilde voor geen goud de glans van zijn relatie halen. Het was Aster: Aster was belangrijk voor hem. Ook al was Aster heel anders dan hij, en ook heel anders dan Maria, kon hij niet zeggen dat Aster niet van grapjes hield. In de afgelopen maanden dat hij samen was, hadden ze, tussen de romantische en lieve momenten door, samen vaak zo hard moeten lachen dat ze er tranen van in hun ogen gekregen hadden.
Wat hij nu nodig had, was geen liefdesbrief, maar een show! Zoals professionele Zwerkbalspelers deden bij het begin van een belangrijke wedstrijd - maar dan op zijn Asters. Ze zou het prachtig gaan vinden! Hoopte hij.

“Goed!” zei hij tegen Maria na het laatste lesuur. “Je hebt een Zwadderaar gevonden, toch?”
Hij was gehuld in een driedelig kostuum; een net pak dat hij afgelopen jaar voor het kerstbal had aangeschaft. Hij had zich moeten haasten om zo kort na de laatste les feestelijk voor de dag te komen, maar een liefdesverklaring was schooluniform-ongeschikt. Punt uit.
Tussendoor had hij allerlei dingetjes geregeld; zaken waarvan hij wist dat ze op school aanwezig waren en andere zaken waarvoor er leerlingen in de gangen liepen die een wandelende Toverfopshop waren.
“Nou; dit is mijn voordracht van een onbestaande liefdesbrief!” zei hij met een glimlach en keek hoopvol op naar de Ravenklauwtoren. Toen pakte hij zijn bezem, steeg op, en tekende met magische, rode confetti, vuurwerk en toverrook een groot hart in de lucht, gevolgd door een pijl erdoorheen, met zowel aan de ene als aan de andere kant een sierlijke A.