Swipe Right

[Cindy]

De paar seconden van ongemak en verlegenheid die haar hadden overvallen, waren verdwenen zodra Aaron zijn mond opentrok en haar aansprak op een toon alsof ze oude kennissen waren. Lydia trok haar wenkbrauwen omhoog, alsof ze diep moest nadenken over zijn vraag.
“Waarom heb ik het gevoel dat dit een strikvraag is en je mij aan het testen bent?” Lydia keek haar Tinderdate met half dichtgeknepen ogen plagerig aan. Maar het was lastig om lang naar zijn ogen te staren, zonder dat haar wangen zouden gaan gloeien, dus wenkte ze een serveerster en bestelde de pannekoek met nutella. Bij twijfel zou ze altijd voor chocolade gaan, later zou ze wel een extra blokje omlopen om de extra calorieën eraf te lopen.
“Oh, en doe er een cappuccino bij!” riep Lydia naar de serveerster voordat deze buiten gehoorsafstand was en keerde zich toen weer terug naar Aaron.
“Wat?” zei ze zichzelf al verdedigend voordat hij iets zou kunnen zeggen, “je bent niet de enige die moe is. Ik zweer, ik had de hele dag in bed kunnen blijven liggen. Volgens mij ben ik nog steeds niet helemaal hersteld van mijn examens, al zijn die alweer een paar weken geleden.” Dat was behoorlijk melodramatisch en overdreven, maar het afgelopen jaar was wel het eerste jaar waarin Lydia enige moeite had moeten doen om haar uitstekende cijfers te behouden. Toen ze nog lessen op S.L.I.J.M.B.A.L-niveau kreeg, was ze door het lesmateriaal gevlogen met minimale inspanning, maar dat P.U.I.S.T-niveau was zelfs voor haar af en toe pittig genoeg dat ze een tekst twee keer moest lezen. Lydia had wel door dat ze nog altijd de helft minder leerde dan haar jaargenoten, al was het maar omdat ze regelmatig lessen miste en nooit onder de Boven Verwachting scoorde. Maar dat zou ze nooit aan iemand toegeven. Zelfs haar beste vriendin Nathalie had geen idee van haar cijfers, Lydia deed altijd alsof ze haar examens met een magere acceptabel had gehaald. Bijna was ze door de mand gevallen, toen ze bij Bezweringen, dat de Griffoendors afgelopen jaren samen met de Zwadderaars hadden, een Uitmuntend terugkreeg voor een essay en Nathalie de U al op haar vel perkament had zien staan. Lydia had toen beweerd dat ze een deel van iemand anders had overgeschreven en het andere deel blijkbaar goed bij elkaar had verzonnen.
Haar armband maakte een rinkelend geluid toen ze haar hand op de tafel legde en Lydia wees met de wijsvinger van haar andere hand naar de jongeman tegenover haar.
“Wat is jouw excuus? Maak je het altijd laat in het weekend, of had je vannacht iets te vieren?”

[Ramon]

Pas op het moment dat haar stem plagerig werd en haar blik ietwat speels, besefte Aaron zich dat hij nu daadwerkelijk een date aan het hebben was. Waarom dat besef niet eerder was doorgedrongen, wist hij niet echt. Zou het zijn omdat zijn laatste date al een aantal maanden geleden was, of omdat vorige vrouwen niet de ondeugendheid uitstraalden als haar blik deed? Zo was zijn laatste slachtoffer – nou ja, gekeken naar haar persoonlijkheid vond Aaron dat hij het slachtoffer geweest was – een bloedmooie brunette geweest in oktober, maar al binnen twee minuten was hij afgeknapt. Een date eerder was in las calles de Barcelona, met een temperamentvolle Baskische, maar zij zag eruit alsof ze zo uit bed gestapt was en had overduidelijk geen moeite willen steken om er enigszins toonbaar uit te zien. Jezelf verkopen moet je doen met een full package, en helaas kwam het vaker voor dat iemand toch niet de inhoud had die Aaron in een vrouw zocht, dan dat het wel het geval was. Aaron wist niet of dat kwam omdat hij simpelweg te hoge eisen stelde, of omdat het aan het vrouwelijk wezen lag. Hij had altijd het eerste vermoed.
Ze had voor nutella gekozen. Natuurlijk was het een beetje een test geweest, maar niet om haar goed- of af te keuren, meer om te bepalen wat voor type tegenover hem zat. Stroop zou basic betekend hebben, niet gewend aan verandering, nog altijd pannenkoeken eten volgens hetzelfde recept als in de kindertijd. Bacon betekende comfort, niet echt een elegante eerstedatekeuze, maar dat zou hem gezegd hebben dat zij zich bij hem op haar gemak voelde. Als ze zalm gekozen zou hebben, was hij het meest teleurgesteld geweest. Iedereen wist dat de man de eerste date zou betalen, en het zou verwende prinses-achtig zijn overgekomen als zij het allerduurste item van de menukaart zou kiezen. Nee, ze koos zoet, zoals zijzelf overkwam. Het stelde hem gerust.
“Vannacht liep een beetje uit de hand,” probeerde hij haar eerdere vraag onder het tapijt te schuiven, niet omdat hij daar niet op wilde antwoorden, maar omdat dit hem een makkelijkere ingang bood om meer aan haar te vragen. “Ik ben met collega’s wat gaan drinken. We bereikten gisteren eindelijk een akkoord over een dossier dat al wat langer op tafel lag en waar we, eerlijk gezegd, graag vanaf wilden.”
Hij nam een slok van de koffie, die net gebracht was, en probeerde met alle stalen zenuwen die hij in zich had te verbergen dat hij zojuist zijn tong verbrand had. Aaron zette het kopje terug op de schotel en positioneerde zijn handen aan beide kanten van het porselein.
“Maar je had dus examens?” toonde Aaron interesse in het leven van de schoonheid tegenover hem, “en nog altijd moe na een paar weken, dat moeten beestachtige toetsen geweest zijn. Wat studeer je eigenlijk?”

[Cindy]

Lydia probeerde een grimas te verhullen toen haar date vroeg wat ze studeerde door haar hand van tafel te halen en een voorzichtig slokje te nemen van haar cappuccino. Het was behoorlijk warm, maar de melk was niet zo heet, waardoor ze haar tong niet verbrandde. Ergens was ze geneigd om hem een hint te geven over de magie die door haar aderen stroomde en kijken hoe hij erop reageerde. Misschien kon ze de naam van een professor noemen? Als hij ook op Zweinstein had gezeten, moest hij daar wel op reageren, toch? En als Aaron een Dreuzel was, zou hij nog niet eens knipperen met zijn ogen en denken dat ze over een of andere professor van haar universiteit sprak.
“Aaron,” zei ze, terwijl ze de eerste lettergreep iets langer uitrekte dan gebruikelijk was, “ik overdrijf, natuurlijk. Meneertje je-herkent-me-aan-de-slaapzak.” Lydia nam nog een slokje van haar cappuccino en legde haar andere hand op de tafel, in de hoop dat haar date de hint dit keer wel zou begrijpen en in een veel te doorzichtige, maar daardoor niet minder gewaardeerde, move zijn hand nét iets te dicht tegen de hare zou leggen, zodat hun vingers elkaar zouden strijken.
“Al moet ik zeggen dat de examens van professor Brøndsted vrij beestachtig zijn.” Ze nam nog een slok om haar glimlach om de dubbele betekenis te verbergen en keek haar date toen weer geïnteresseerd aan. Lydia merkte dat het onmogelijk was om naar hem te kijken, zonder verrast te worden door hoe knap de jongeman was. Aanvankelijk dacht ze dat het aan die vriendelijke ogen lag, maar nu viel haar blik op zijn lippen, die een bijna volmaakte cupido-vorm hadden en gekruld waren in een ontwapende lach. Hoe lang zou ze deze date volhouden, zonder zich naar voren te buigen en hem domweg naar zich toe te trekken om die lippen van dichtbij te bestuderen. Te voelen hoe zacht zijn mond op de hare was?
Lyd! Houd die innerlijke Glamorgana bij je.
Lydia dwong haar ogen weer naar haar kopje cappuccino te kijken, die inmiddels alweer bijna leeg was. Toen ze voelde dat de blos op haar wangen, verhuld door een dikke laag foundation, verdween, keek ze haar date opnieuw aan. 
“Dat dossier van jou klinkt ook behoorlijk beestachtig, als je daarna een hele nacht nodig hebt om het te vieren. Wat voor werk doe je eigenlijk?”

[Ramon]

Het vervelendste aan daten was toch altijd dat mensen zich ietwat anders voordoen dan ze daadwerkelijk zijn. Zowel mannen als vrouwen hadden de gewoonte om hun flaws te verbergen en hun sterke kanten te accentueren, terwijl dat eigenlijk een heel vreemde sociale constructie was: aan de ene kant was dit logisch, want niemand valt direct op de jongen met een vreemde hobby, of op het meisje met een postzegelverzameling, maar tegelijkertijd kon dat niets anders betekenen dan dat geliefden elkaars onvolmaaktheden pas zouden opmerken na verloop van tijd, vaak al nadat de eerste stappen richting een relatie reeds lang en breed gezet waren. Aaron hield er niet van om ook maar iets van zich te verbergen, maar hij moest wel bij dit dreuzelmeisje. Ze mocht niet weten dat hij in zijn vrije tijd graag keek naar veertien mensen op bezems, die probeerden een gouden balletje te vangen, of dat hij in dronken buien zijn bankstel wel eens in een nerts veranderd had.
“Ik werk voor de overheid,” antwoordde hij haar vraag waarheidsgetrouw, “nou ja, werken, ik loop stage.”
Hij nam een slok koffie, waarbij opviel dat haar hand wel erg ver op zijn helft van het tafeltje lag. Nu was Aaron een man, wat automatisch betekende dat hij signalen van vrouwen zelden oppikte en hints dan ook echt niet begreep, maar zelfs hij durfde de constatering te stellen dat zij zocht naar een aanraking, een klein gebaar om zijn interesse in haar te tonen. Zoals een roofdier zijn prooi markeert, zo moest hij haar laten weten dat ook voor hem de chemie tussen hen beide duidelijk voelbaar was.
“Het stelt niet veel voor, ik ben maar een klein onderdeel op de afdeling van buitenlandse zaken. Ik ben verantwoordelijk voor het Mediterraan gebied, ongetwijfeld omdat ik daar zelf ook vandaan kom.”
Hij nam haar uitnodiging aan en plaatste zijn vingers op de hare. Haar huid was zacht, zoals zijn aanraking, en onwillekeurig begon een glimlach rond zijn lippen te spelen. Lydia was leuk, leuker dan hij misschien wel toe wilde geven op dit moment. Op dit moment kon Aaron nog niet zeggen waar het aan lag, of het nu haar blonde lokken, haar glimlach, haar sprekende ogen of haar benen, in een panty gehuld, maar ze had iets wat de vlinders in hem wakker schudde.
“Wat ben je eigenlijk van plan te doen na je examens? Je gaat toch hopelijk niet dezelfde richting op als ik, waardoor je naar het buitenland verdwijnt?”

[Cindy]

Tot haar genoegen begreep haar Tinderdate de hint dit keer wel. Dat betekende twee dingen: ten eerste was hij niet sociaal hopeloos zoals sommige jongens van haar leeftijd, ten tweede vond hij haar leuk genoeg om haar aan te willen raken. En o, bij alle heiligen, haar lichaam reageerde op zijn aanraking. Het was bijna alsof ze statisch waren en hij haar een elektrische schok gaf, zoveel moeite moest Lydia doen om haar hand niet giechelend weg te trekken. Ze besefte dat ze het mis had. Het meest aantrekkelijke aan Aaron waren niet zijn lippen, noch zijn ogen. Het was zijn hand, die de hare praktisch had vastgepakt. Jongens van haar leeftijd hadden dat nooit zo direct gedurfd.
“Een diplomaat?” kirde ze, iets hoger dan haar stem normaal zou zijn. Lydia knipperde een paar keer met haar ogen, zodat ze weer terug op aarde kon komen van haar dagdromen waarin hij een stuk minder fatsoenlijk gekleed was dan nu. “Ik wist wel dat je niet van hier kwam,” zei ze op haar normale toonhoogte. “Je komt uit Spanje, toch? Iedereen vindt Italiaans de meest romantische taal, of anders Frans. Maar ik moet bekennen,” ze boog zich dichter naar haar date toe, alsof ze bang was dat iemand anders haar woorden zou horen, “Ik vind Spaans de meest sexy taal op de wereld.”
Lydia liet haar rug weer tegen de rugleuning van haar stoel leunen en gaf Aaron een speels knipoogje. Ondertussen probeerde ze een antwoord te verzinnen op zijn vraag aan haar. Het was immers overduidelijk dat haar Tinderdate een complete Dreuzel was, zeer waarschijnlijk erger dan haar moeder, die in ieder geval wist van het bestaan van de magische wereld.
“Geen zorgen, ik ben niet van plan om als diplomaat te gaan werken. Ook niet om naar het buitenland te verhuizen. Al zeg ik geen nee tegen een reis naar Spanje. Waar kom je precies vandaan? En hoe lang-”
Haar stem stierf weg toen de serveerster aankwam met de pannekoek en Lydia kon het niet laten om in haar handen te klappen van opwinding. Hoe lang was het geleden dat ze pannekoek ophad? Kon ze het maken om het hele ding zelf op te eten? Maar nee, ze had immers al gezegd dat ze het zou delen met Aaron, dus pakte ze mes en vork en sneed de pannekoek door de helft. Geheel per ongeluk expres was een helft groter dan de ander.
“Ik heb gesneden, dus jij mag kiezen,” grinnikte ze. Het was een methode die haar moeder altijd gebruikte bij de Tweeling. Tessa was er net zo vernuftig in als zijzelf en wist op de een of andere manier altijd met het grootste stuk weg te komen. Al durfde Lydia haar toverstaf erom te verwedden dat Will zijn zusje liet winnen.

[Ramon]

Haar hand had zo zacht aangevoeld. Hij had de aanraking nog langer willen voortzetten, maar waar het gezegde luidde dat de liefde van de man door de maag gaat, had zij het contact tussen hun beide handen verbroken op het moment dat de geur van een warme pannenkoek zijn neusgaten binnendrong, recht naar de plaats waar zojuist nog de zoete geur van haar parfum was beland, nadat Lydia zich richting hem gebogen had. Ook voor die test was ze geslaagd. Niet te veel, maar subtiel, alsof een kleine lentebries langs hen beiden was gestreken, had de bloemige geur hem afgeleid van alle vragen die zijn richting in gevuurd werden. Aaron had het geluk dat hij ergens één vraag onthouden had, om hem later te kunnen beantwoorden, anders zou zij hem ongetwijfeld bestempelen als weer zo’n arrogante jongen die zichzelf belangrijker vindt dan wat zij te vertellen heeft.
“Ik denk dat ik dit stuk neem,” wierp hij haar speelse knipoog terug in haar schoot. Zijn vork prikte in het gebakken deeg en zijn mes vermeerderde het aantal stukken op het bord naar drie. Nou ja, één aanzienlijk veel groter stuk en twee kleine babypannenkoekjes on the side. Aaron had best honger, maar zou zeker niet in de veel te overduidelijk gezette val van zijn date trappen. Hij nam een hap.
Terwijl hij kauwde, echode het stemgeluid van de blondine na in zijn gedachten. Ze had Spaans sexy genoemd, maar dios mío, waarom sprak zij het dan niet? Hij had manieren geleerd, dus dat specifieke compliment over haar uiterlijk zou hij vast en zeker nog een lange tijd voor zich houden, al zou de femme fatale aan de andere kant van de tafel het ongetwijfeld al van zichzelf weten. Het kon niet anders of haar zelfvertrouwen moest zich spreiden van elk puntje van elke vinger tot haar kruin, en van haar fluwelen lippen tot de killer legs die uitmondden in de (zonder twijfel dure) hakken die ze voor deze gelegenheid gekozen had.
“Ik kom uit Barcelona,” herinnerde hij zich slechts één van de vragen die zij in haar woordenwaterval had laten lopen. “Nou ja, een voorstadje. Prachtig aan het strand, zwemmen tot de maan je komt halen en heerlijk eten en drinken tot de zon weer opkomt. Een beetje cliché is het wel.”
Natuurlijk was de waarheid iets genuanceerder en hoefde zij niet direct te weten van zijn gezinssituatie. Dat hij juist degene was die zorgde voor het eten, en uit het raam zijn broertje met zijn vriendjes op het witte zand zag spelen. Dat hij degene was die zijn moeder elke avond van het strand plukte, uit de armen van haar nieuwe man, die nooit echt een eerlijke kans van hem gekregen had. Maar hij was daar gelukkig geweest, het had geen zin om hen achteraf nog iets te verwijten. Hij had immers nooit aan deze tafel gezeten met miss Atomic Bomb, als hij niet alle stappen precies zo gezet had als nu het geval geweest was.
“En hoe zit het met jou? Je gaat me toch niet vertellen dat zo’n elegante uitstraling tot stand kan komen in een metropool als Londen?”

[Cindy]

Lydia deed niet eens moeite om haar glimlach te verbergen toen de knappe Spanjaard voor de kleinere helft ging, al maakte ze er wel een hele show van om haar ogen met geveinsde verlegenheid neer te slaan als reactie op zijn flirterige blik. Vanochtend had ze niet voor mogelijk gehouden dat ze überhaupt voor het eerst een Tinderdate zou hebben, laat staan dat het om zo’n charmante jongen zou gaan. Het was maar weer eens een bewijs dat de datingpoule op Zweinstein te klein was. De jongens uit haar jaar had ze nog in snottebellen door de gangen van het kasteel zien lopen en ze was al in haar vierdejaar uitgekeken op de ouderejaars. Voor een laatstejaars zou er al helemaal niets over blijven, dus kon ze maar beter van deze zomer genieten. Wellicht met Aaron.
Blijf cool, Lyd.
“Een beetje cliché?” Lydia schudde met haar hoofd en trok een speelse wenkbrauw op. “Ik zou bijna gaan denken dat je je ware identiteit geheim wil houden en het plot van een Romcom misbruikt voor arme schapen als ik. Tenzij je een schrijver bent, natuurlijk.” Ze prikte met haar vork in haar eigen helft van de pannenkoek, sneed een piepklein stukje ervan af zodat haar lippenstift niet aan het deeg af zou geven en stopte het in haar mond. Gezien haar situatie was haar opmerking hypocriet, maar ze wuifde het weg en genoot van de chocolade, haar heimelijke genoegen. Dat en een goede Romcom waarbij het plot leek op Aaron’s beschrijving van Barcelona. Haar Tindermatch leek ook even stil gevallen, al was de stilte alles behalve ongemakkelijk en gebruikte Lydia het om nog zo’n stukje zalige pannenkoek in haar mond te steken.
“Elegante uitstraling, klinkt best boers, niet? Hoe zou je dat in het Spaans zeggen, señor?” Misschien moest ze hem na deze spontane lunch bij haar in het appartement uitnodigen, dan kon hij wat Spaanse woorden in haar oren fluisteren. Grappig hoe ze eerder nog blij was met de volle koffietent en nu al wenste dat ze alleen met hem was. Misschien had Nathalie gelijk en stortte ze zich altijd te snel in een nieuwe fling.
“Geloof het of niet, maar ik ben geboren in Londen en hier ook opgegroeid. Met mijn familie kan dat ook bijna niet anders, ik denk niet dat mijn vaders een kind hadden willen opvoeden in een stad met bekrompen traditionele gedachten.” Ze voelde dat haar hele lichaam zich alvast klaarmaakte om haar vaders en zichzelf te verdedigen, mocht dat nodig zijn.  Dit was het, de ultieme test waar ze jongens normaal gesproken pas in een tweede of derde date aan onderwierp. Zijn reactie in de volgende paar minuten zouden bepalen of Lydia zo snel als ze hierheen was gekomen weer weg zou stormen, of dat ze Aaron nog aantrekkelijker zou gaan vinden.

[Ramon]

Haar stem klonk zo zoet als een kan ijskoude sangria op een zwoele zomeravond in zijn geboortestreek. In zijn gedachten kon Aaron de zee zacht horen ruisen, zich vermengend met de ademhaling die zijn borstkas op en neer deed gaan, terwijl het getijde zich koest hield aan de randen van het maagdelijk witte strand van zijn geboortegrond. Het fijnste aan deze nachten vond hij niet per se de zilte lucht die de golven meebrachten van ver overzees, noch de lichtjes en silhouetten die de reusachtige stad van Barcelona lieten schijnen in het duister, maar het liefst lag hij daar. De volgende ochtend zou hij zich pas druk maken om het ellendige zand dat zich genesteld had in zijn haardos en broekzakken, maar tot die tijd was er niets beters dan eindeloos genieten van alle sterren die aan de donkere hemel stonden. Aaron kende alle sterrenbeelden, ondanks dat hij zich daar nooit echt voor had hoeven inspannen, maar tegelijkertijd moest hij eerlijk bekennen dat, hoe veel lessen Astronomie hij ook zou volgen, hij nooit de prachtige lichtjes in haar ogen zou kunnen benoemen. Lydia had een betoverende werking, net zoals ze zomernachten van destijds, net zoals alle herinneringen aan zijn verleden die hij altijd zou koesteren. Zou zij daar deel van kunnen uitmaken?
"Ik kan niet schrijven," bekende hij eerlijk. Dansen op papier was niet voor hem weggelegd en de enige goocheltrucs die hij met woorden en taal kon maken, bleken vaak flauwe woordgrapjes die in zijn hoofd beter klonken dan op het moment sûpreme. "Het spijt me als dat je teleurstelt, señorita elegante."
Met twee happen had Aaron zich ontdaan van zijn lunch en daar had hij direct spijt van. Het kiezen voor het kleinste stuk had een valkuil voor hem neergelegd en zonder het te beseffen, was hij er met open ogen ingetrapt: ofwel kon zij nu denken dat hij er snel vandoor wilde en daarom zijn deel van de pannenkoek in recordtijd weggewerkt had, of hij werd betrapt op het hebben van enorme zenuwen, wat daadwerkelijk het geval bleek. Aaron was niet het type dat snel zenuwachtig werd, maar van háár kon hij nu al geen genoeg krijgen. Hij nipte van zijn koffie, zodat hij niet direct ook nog zonder drankje zou komen zitten, en luisterde naar wat zij hem toevertrouwde over haar verleden. Verbazing was de eerste emotie die hem overspoelde; niet zozeer omdat ze twee vaders bleek te hebben, maar vooral omdat ze daadwerkelijk uit Londen bleek te komen. Lydia presenteerde zich niet als het afstandelijke stadsmeisje, maar eerder als een onafhankelijke, jonge vrouw die menselijk contact hoog in het vaandel had staan. Natuurlijk rezen er vragen bij hem: hoewel Spanje (en eigenlijk het hele mediterrane gebied) nog niet zo ver was als een wereldstad als Londen op heb gebied van acceptatie van homoseksualiteit, deerde dat hem niet, hij wilde gewoon weten hoe ze was opgegroeid in een drukke stad, en hoe ze uitgegroeid was tot de prachtige dame die nu, door een toevallige applicatie van Dreuzels, tegenover hem aan een tafeltje zat in een stereotiep café.
"Wauw, ik had echt niet verwacht dat je echt een Londense zou zijn. Misschien ben jij wel degene met een geheime identiteit," schonk Aaron haar een klein glimlachje, "dus, guapa, wat mag echt niet ontbreken in een gesprek over je verleden?"