Swipe Right

[Cindy]

Swipe Right

Lydia en Aaron

Lydia gromde toen het zonlicht door haar gordijn piepte. Het liefst wilde ze haar deken weer over haar hoofd trekken en doen alsof de wereld niet bestond. Wie zou haar missen? Nathalie sowieso niet, die was sinds het begin van de zomervakantie niet weg te slaan uit de nieuwe studio van James. Haar vader was op reis voor zijn werk, haar moeder had haar handen vol aan de tweeling. Als ze de gespannen sfeer bij het familiediner van dit weekend goed had begrepen, was Tess de duivel aan het daten en moest Will zomerschool volgen, wilde hij het jaar niet opnieuw doen. Soms was het Lydia een raadsel dat ze dna deelden, ook al was het alleen van haar moederskant.
Haar voornemen om voorgoed in bed te blijven, werd echter verstoord door een gerommel in haar maag. Dat zou ze op zich nog kunnen vermijden, als haar mobieltje in de woonkamer niet op dat moment begon te trillen. Met een zucht pakte ze haar toverstaf op van haar nachtkastje en sommeerde ze het ding dat ze vorige zomer van haar moeder had gekregen. Het maakte Aimee niet uit dat de technologie nutteloos was op Zweinstein, of op welke magische plek dan ook.
Een Tinder-match? Op dit tijdstip van de dag?
Lydia opende de app die ze in een dronken bui had geïnstalleerd op aandringen van Nathalie. De haat tegen deze dag verdween als sneeuw in de zon bij het zien van de foto van Aaron, 21 jaar. Ze kon zich al niet meer herinneren dat ze hem naar rechts had geswiped, waarschijnlijk ook toen ze een drankje te veel op had. Moest ze wachten tot hij eerst iets zei? Maar de kleine beetje ervaring die ze tot nu toe op Tinder had, was dat mannen het leuk vonden als zij het initiatief nam. Eigenlijk was dat niet anders dan in het echte leven.

Lydia: Een Tinder-match nog voor mijn ontbijt? Ik voel mij vereerd. Hoi!

Omdat Lydia niet wanhopig naar haar mobiel wilde staren totdat hij zou antwoorden, veel van haar matches reageerden immers helemaal niet, legde ze het ding weg. Haar maag rommelde nogmaals. Dit waren van die momenten dat ze wilde dat haar familie rijk was en een huiself om een ontbijtje kon vragen. Met lichte tegenzin sloeg ze haar veel te comfortabele deken van zich af en liep met blote voeten naar de keuken om dan zelf maar muesli en een scheut melk in een kom te gooien.

[Ramon]

Het was laat geworden gisteravond. De vrijmibo was ietwat stilletjes van start gegaan op de afdeling, maar rond etenstijd had het gedruis zich verplaatst naar Soho, de uitgaanswijk van Londen. De foto’s op de mobiele telefoon vertelden het verhaal dat hij zich grotendeels niet meer herinnerde: een start bij Ronnie Scott’s Jazz Club, na sluitingstijd door naar XOYO en pas toen de club zijn deuren sloot, was hij met één collega in zijn appartementje beland, waar hij wakker werd met een enorme kater en spierpijn van het liggen op de vloer. Vannacht waarschijnlijk een goed idee, deze morgen bleek het een vergissing.
Ik drink nooit meer.
Met een geeuw tilde Aaron zich van de vloer en nam hij de schade in zich op. Een tafel bezaaid met lege bierflessen en de bijbehorende dopjes, twee lege borden met boordkruimels, de geur van gebakken eieren met de lege pan nog op het gasfornuis. Gelukkig hadden ze nog besloten iets te eten voor het slapengaan, anders was hij deze hoofdpijn nooit meer te boven gekomen. Een lichte plof, waarna hij zichzelf in het bankstel en zijn hoofd in zijn handen liet wegzakken. Eén minuut diep ademhalen, twee glazen water drinken, drie gemiste oproepen van een andere collega om kwart over vijf ’s nachts. Of ’s morgens, net hoe je het bekeek. Aaron bestudeerde de meldingen op zijn telefoon, negeerde de appjes die bij de gemiste oproepen hoorden (allemaal in de strekking ‘Waar zijn jullie? Kom terug!’), tot zijn oog viel op de melding van een app waarvan hij zich niet kon herinneren dat hij hem afgelopen nacht geopend moest hebben. Alcohol made him do it.
Oké, misschien drink ik toch nog vaker.
Het was de eerste gedachte die hem besprong bij de aanblik van de nieuwe Tindermatch die hij in een onbewuste opwelling rond zeven uur deze morgen naar rechts geswipet had. Vrijwel meteen had een berichtje van haar kant gevolgd, maar Aaron vermoedde dat dat het moment was dat hij in slaap gevallen moest zijn. Een blik naar de linkerbovenhoek van het schermpje. Half elf. Hij kon niet weten of ze zijn online-status gezien had, dus het zou een gok worden: ofwel zou ze denken dat hij haar berichtje genegeerd had en kwam hij nu als de wanhoop zelve over, ofwel was hij casually late met het reageren op haar tamelijk standaard openingszin.

Aaron: ¡Hola señorita! Voor jou misschien voor het ontbijt, voor mij vlak voor het slapengaan. En dat op nog geen drie kilometer afstand. Hoe is je dag begonnen?

Een emoji? Met een glimlach? Nee, te wanhopig. Knipoog? Nah, te gladjes. Dan maar even niets. Voor nu zou de wonderschone blonde het nog even zonder smileys moeten doen, ook al speelde er een kleine glimlach rond zijn lippen.

[Cindy]

Ping. Lydia kreunde, reikte met gesloten ogen naar haar mobiel, besefte dat ze haar ogen dicht had, en schoot omhoog. Het was de bedoeling geweest dat ze alleen eventjes haar ogen zou sluiten, maar aan het zonlicht te zien was het allang niet eventjes meer.
Alle harige kobolden aan toe!
Toegegeven, het kwam wel eens vaker voor dat ze hele dagen in bed lag. Maar sinds die nieuwe psycholoog, waar haar vader haar zo goed als naartoe had gesleept, werden dat soort dagen meer uitzondering dan regel. Gefrustreerd schoot ze op uit haar bed om kleren aan te trekken. Haar hoofd bonkte alsof ze die avond was uitgegaan. Er was maar een medicijn die tegen de koppijn zou werken.
Tien minuten later liep Lydia de koffiezaak op de hoek binnen. Het was zeker niet haar favoriete, dat was een tent gerund door Dreuzels en zat zo’n beetje aan de andere kant van Londen, zo lang kon ze vandaag echt niet wachten op caffeïne. Het voordeel van deze zaak was echter wel dat er geen bediening aan te pas kwam. Zodra ze plaats nam aan een tafeltje dicht bij het raam, verdwijnselde er een kop. Ze legde 9 Sikkels en 5 Knoeten neer, gaf met haar toverstaf een tikje tegen de kop en blies over haar cappuccino, alvorens een slokje te nemen. Een ander voordeel van deze tent was dat het een van de weinige magische zaken in haar wijk was waar haar mobiel werkte en snel vergrendelde ze het apparaat om te zien wie of wat haar wakker had gemaakt. Tot haar verbazing was het Aaron, die blijkbaar Spaans was? Lydia piekerde er niet over om hem te vertellen dat ze de hele ochtend in bed had gelegen, dat zou hij immers gemakkelijk verkeerd kunnen interpreteren.

Lydia: Ik had een beetje een langzame opstart, maar zit nu te genieten van een kopje koffie. Jeetje, dat moet me een nacht zijn geweest als je de zon hebt zien opkomen. Enorme kater of valt het mee?

[Ramon]

Elk laatje, kastje, deurtje of andere verstopplek voor voedsel had Aaron inmiddels aan een grondige inspectie onderworpen, om tot de schokkende conclusie te komen dat er eigenlijk niets eetbaars – althans, niet ontbijtgerelateerd – meer te vinden was in dit appartement. Het enige appetijtelijke aan dit woonadres op drie hoog bleek het uitzicht op Piccadilly Circus, al zou dat de honger van de jongen op geen enkele wijze kunnen stillen. Met meer maaginhoud en minder hoofdpijn zou hij ervan genoten hebben, maar nu stak een van Londens meest fameuze bezienswaardigheden flets af.
Op zich had de Spaanse stagiair zich daar best mee kunnen verzoenen, mits er een dosis van het zwarte goud op het menu zou staan, maar al snel zweefde de gedachte aan koffie weg met de hoop om een kopje ervan te krijgen: in dit huis was niet eens een koffiezetapparaat te vinden. Aaron zuchtte en beende zich een weg naar de badkamer. Een snelle douche, even opfrissen, voordat hij richting zijn eigen stekkie zou vertrekken voor een leftover quesadilla van het diner van gisteravond.
Niet veel later verschenen met een zwiep van zijn toverstaf de woorden die hij mompelde op papier. Niets spannends, maar het was wel zo netjes om te laten weten dat hij ervandoor was gegaan. Aaron pakte zijn jas, sloeg hem om zijn schouders en trok de deur zo zacht mogelijk achter zich dicht. Misschien was het daarom dat de melding van zijn telefoon klonk als een donderslag. Hij viste het ding uit zijn broekzak en met een blik op het scherm werd het apparaatje ontgrendeld. Ingenieus, vond hij, hoe Dreuzels hun best deden om op hun eigen manier magie te ontwikkelen.
Opnieuw betrapte hij een kleine glimlach op zijn gezicht. Een knipoog van haar kant. Openlijk zou hij het nooit toegeven, maar hij was een weekdier als het op vrouwelijke charme aankwam. Dat haar boodschap niet veel spanning met zich meedroeg, deerde hem niet per se.

Aaron: Had erger gekund, al kan mijn hoofd nu wel wat frisse lucht en een ontbijtje gebruiken. Heb jij niet toevallig nog koffie over, of moet ik zelf op zoek?

Een vluchtige blik op het schermpje waarop hij weer even haar foto had geprojecteerd, daarna verdween het mobieltje weer in zijn broekzak. Aaron ademde de frisse buitenlucht dankbaar in, alsof zij de bonzende wolken rond zijn hoofd verdrijven kon.

[Cindy]

Langzaam, heel langzaam, voelde Lydia de knallende koppijn wegtrekken bij elke slok die ze van de cappuccino nam. Hopelijk was haar therapeut later deze week trots op het feit dat ze naar buiten was gegaan en niet de hele dag in haar appartementje had doorgebracht. Opnieuw pingde haar mobieltje, tot haar aangename verrassing zag ze dat het Aaron weer was. Eigenlijk had ze niet verwacht dat hij zo snel weer terug zou appen, de vorige keer hadden er immers ook meerdere uren tussen gezeten. Al was dat hem vergeven, nu ze wist dat hij tot in de kleine uurtjes had doorgefeest. Zou hij er in het echt net zo aantrekkelijk uit zien als op de foto? Of was dit een gevalletje waarin een nerd goed om kon gaan met… Hoe noemden de Dreuzels dat ook weer, photoshop? Misschien werd ze zelfs wel gecatfished. Hoe zou dat kapsel van hem eruit zien als hij net uit bed was?
Blijf cool, Lyd.
Voordat ze haar mobieltje pakte om zijn bericht te lezen, dronk ze eerst tergend langzaam de restanten van haar koffie op. Helaas was dat voornamelijk de melk, dus heel sterk was het niet meer. Pas toen ze de laatste slok op had, pakte ze haar mobiel van het tafeltje en klikte ze met haar vinger op de notificatie van Tinder. Zijn antwoord bracht een glimlach op haar gezicht. Was het gek dat ze zo intens kon genieten van een gesprek op een mobiel?

Lydia: Koffie? Heb jij eigenlijk al wel geslapen? Of ga je gewoon in een keer door?

Ze beet op haar lippen en dacht na. Eigenlijk had ze wel zin in een spontane date, al zat haar kapsel voor geen meter en had ze geen make-up op. Misschien dat ze met een glamour het een en ander kon verhullen?
Oh. Shit.
Lydia kon zich wel voor haar hoofd slaan, hoe had ze dat detail over het hoofd kunnen zien? Tinder was voor Dreuzels. Zij zat in een magische koffietent, waar alleen tovenaars kwamen. Dreuzels en magie is gelijk aan problemen met het Ministerie van Toverkunst. Het was onmogelijjk om Aaron hier uit te nodigen. Hoe kon ze zich hier nou weer uitlullen, zonder dat hij zou denken dat ze hem afwees?

Lydia: Toevallig heb ik mijn kopje net leeg. Al zeg ik geen nee tegen een tweede ontbijt. Had je iets in gedachten?

[Ramon]

Het was het vreselijkste soort films dat men zich maar kon indenken. Wezens van de nacht, gehuld in schaduwen, bij wie het bloed nog van de hoektanden droop. In niets hadden vampiers nog langer het bad-ass imago van een bloeddorstig monster, een spoor van lijken achterlatend, met het vuur in de ogen, maar weer verdwenen zodra de eerste stralen van de allesverzengende zon aan de horizon prijkten. Zelfs de weinige overgebleven vampiers in de non-fictionele wereld schaamden zich nog bij de voorstelling die de laatste jaren in derderangs pulpfictie van hen gemaakt was. Tienerjongens die nooit oud worden, hopeloos verliefd op een sterveling tot zij ook in één van hen omgedoopt zou worden. Niet levend verbranden in de zon, maar enkel irritatie ondervinden en beginnen te schitteren.
Al kon hij zich voor de verandering wel vinden in het kleine deel rondom de irritatie. Zijn hoofd verdroeg het zonlicht voor geen meter en onwillekeurig betrapte Aaron zichzelf erop dat hij elke mogelijkheid tot schaduw aangreep alsof het een reddingsboei op open zee was. Het enige licht dat hij accepteerde, was het ledschermpje van zijn mobiele telefoon, waarop kort na elkaar twee berichtjes elkaar opvolgden.

Aaron: Sleep is for the weak

Kort wikkelden zijn gedachten zich om het voorstel dat van haar kant gekomen was. Zijn sneakers droegen hem immers in de richting van zijn appartement, aangezien hij nul komma nul verwacht had dat dit meisje ook interesse in hem zou tonen, laat staan dat er zich op deze termijn een mogelijkheid tot een date zou voordoen. Liep hij te hard van stapel? Dit was toch te mooi om waar te zijn? Hoe groot is de kans dat deze schoonheid ook echt iets in hem zou zien? Welke koffietentjes zitten er eigenlijk op de route naar huis?
De laatste vraag paste op geen enkele manier bij de voorgaande drie, maar het was de enige die zou blijven hangen. Geen berekening van risico’s, geen kans op een blauwtje of een gebroken hart, maar de impulsiviteit nam, zoals zo vaak, de overhand.

Aaron: Notes? Covent Garden, in de buurt van Charing Cross Station. Ik ben er over een kwartiertje, zie ik je daar?

[Cindy]

Lydia had het appje nog maar net verstuurd, of er kwam een reactie binnen. Al ging dat nog over haar vorige bericht. Als ze iets had geleerd van het kleine beetje ervaring met Tinder, was het wel dat gesprekken soms moedeloos verwarrend konden worden als je te veel achter elkaar appte. Stom dat ze daar niet aan had gedacht.

Lydia: Aaron! We hebben elkaar nog niet eens ontmoet of je noemt me al weak? :O.

Voordat ze zich kon bedenken, had ze het berichtje al verzonden. Hopelijk had de jongen een beetje humor en zou hij het niet te letterlijk opnemen. Op het schermpje kon ze zien dat haar Tinder-match en mogelijk zeer spontane date een berichtje aan het tikken was. Zou hij op haar uitnodiging ingaan? Of had ze weer eens met zo’n gast te maken die alleen maar aan één ding kon denken en niet in was voor een ontmoeting in een openbare ruimte? Al was hij begonnen over de koffie… Hoewel, nu ze er nog even over nadacht, kon dat ook een retorische vraag zijn en had zij er een daadwerkelijke uitnodiging in gezien. Bah, ze haatte een gesprek op een mobiel. Door gezichtsuitdrukkingen weg te halen was het nog moeilijker om de acties en woorden van een knappe jongen te analyseren.
Ping.
Lydia kneep haar ogen dicht en blies langzaam uit. Als hij zo’n gast was, dan zou ze hem blokkeren, als hij op haar uitnodiging zou ingaan, zou ze voor het eerst een Tinderdate hebben. In beide gevallen zou ze het overleven. Lydia deed haar ogen open en las zijn berichtje. In Londen waren misschien wel tien Notes-zaakjes, maar degene die Aaron voorstelde lag dichtbij de Lekke Ketel en vanwege die locatie was het ook een populaire koffietent voor magische klanten. Al hadden de Dreuzels natuurlijk geen idee. Zou Aaron misschien ook…
Maar nee, het was haast onmogelijk dat hij net als zij was. En als het wel zo was, dan zou ze daar alleen achter kunnen komen door hem te ontmoeten.

Lydia: Alleen als je belooft niet in slaap te vallen, want dat is 1 niet cute en 2 behoorlijk beledigend

Hoe snel zou ze terug naar huis kunnen gaan, haar make-up fixen, een kam door haar haren laten glijden, of een spreuk, en naar Notes lopen? Zo ver was ze er niet van verwijderd, toch? Misschien twintig minuten? Hooguit een half uur? Een snelle blik op haar scherm leerde haar dat het tien voor elf was.

Lydia: Ik kan er rond half twaalf zijn. Houd je dat vol, hottie?

[Ramon]

Hij had de deurknop van het zaakje nog net niet in zijn hand genomen op het moment dat zij hem liet weten nog wat extra tijd nodig te hebben. Dat kon twee dingen betekenen: ze woonde iets verder van hem dan hij gedacht en gehoopt had, of ze bleek de typische vrouw die nog even nodig had voor haar uiterlijke verzorging. Aaron prees zich gelukkig om het feit dat hij een man was, iemand die uit de douche stapte, zijn haar fatsoeneerde, een crèmepje op zijn gezicht smeerde en, in het geval van vanmorgen, een luchtje leende van zijn collega, voordat hij op pad kon. Nog geen vijf minuten voor de spiegel en toch meteen klaar om de dag tegemoet te treden.
Hij draaide zich om en daalde de drie treden van het taluudje voor de koffiezaak weer af, om vervolgens om de hoek in een supermarkt te verdwijnen. Hij zou twintig minuten hebben om de boodschappen in te kopen die hij wellicht voor zichzelf deed, maar die ook konden dienen als een verrassing na de koffie. Bij de kassa liet hij de levensmiddelen in een papieren tasje zakken, en even later stond hij, vijf voor half twaalf, wederom bij de deurklink die hem een krap halfuurtje daarvoor al aangestaard had. Dit keer ging hij wel naar binnen.
“Een tafeltje voor twee, alsjeblieft,” gokte hij erop dat zijn tinderdate nog geen voet in Notes gezet zou hebben. Zijn blik gleed soepel over de verschillende gezinnen, stelletjes en yuppen aan de tafels en zijn vermoeden werd bevestigd. Aaron koos voor de stoel die minder comfortabel oogde dan de bank tegen de muur aan de andere kant van het tafeltje, maar als hij één ding geleerd had van daten met West-Europese vrouwen, was het dat zij een soort vreemde obsessie hadden met de mogelijkheid om het restaurant in te kunnen kijken om vervolgens geïrriteerd te raken als de man aan de tafel geen serveerster kon wenken om de rekening te vragen, omdat zij simpelweg niet in zijn blikveld viel. Hoewel vrouwen de meest prachtige wezens op aarde waren, zouden zij altijd hun eigenaardigheden houden.
In de weerspiegeling van het scherm van zijn telefoon pleegde hij nog even de laatste ijdelheden, voordat Aaron besloot nog een laatste berichtje te sturen. Tenminste, als zij geen catfish bleek, want eerlijkheid gebood hem te zeggen dat ze tot nu toe wel te leuk leek om waar te zijn. Zonder na te denken verscheen de boodschap dat hij aan zijn tafeltje zat op zijn scherm, vergezeld door een vleugje luchtigheid en plagerij:

Aaron: Ik ben er! Je kunt me herkennen aan de slaapzak en het kussen, en, als je me nog langer laat wachten, aan de gesloten oogleden

[Cindy]

Zo snel en zo gracieus als maar ging op hakken rende Lydia de Saint Martin’s Lane op. Dat halfuurtje had ze gemakkelijk kunnen halen, ware het niet dat ze op het laatste moment besloot haar spijkerbroek te verruilen voor een rokje. Maar dat rokje liet eigenlijk te veel van haar benen bloot en zag er bovendien uit alsof ze te hard probeerde, dus trok ze haar zwarte jurk met witte stippen aan. Alleen daarvan was de hals te bloot om zonder sieraad te stijlen, dus had ze nog minstens vijf minuten nodig om vier gouden kettingen van verschillende lengtes om haar nek te hangen.
Toen ze eindelijk - eindelijk - Notes had bereikt, viste Lydia haar mobiel uit haar zak om te kijken of Aaron zich toch nog bedacht had en toch liever naar bed ging. Haar telefoon gaf aan dat het 11:40 was en dat haar Tinderdate een kwartiertje geleden al was gearriveerd. En zij maar denken dat Spanjaarden nooit op tijd waren, die theorie kon ook weer uit het raam.
Voordat Lydia naar binnen stapte, deed ze een poging om met de camerafunctie van het apparaatje haar make-up te checken, trok ze haar jurkje recht en haalde een paar keer diep adem. Als Aaron er in het echt niet zo hot uitzag als op zijn foto en het een of andere freak bleek te zijn, dan waren er in ieder geval genoeg mensen om haar heen. Hij zou echt niet de kans zien haar te dwingen iets te doen wat ze niet wilde, met zoveel ooggetuigen. En als hij er wel zo hot uitzag op de foto, en net zo gemakkelijk was om tegen te praten als op de app… Wie weet waar ze vandaag zou belanden, ze had immers geen plannen gemaakt. Sterker nog, de kans was groot geweest dat ze zonder de match de hele dag in bed was gebleven.
Blijf cool, Lyd.
Lydia stapte naar binnen en was opgelucht om te zien dat er inderdaad genoeg mensen in het koffietentje zaten. Dat gezin bij het raam was duidelijk net terug van de Wegisweg, het zoontje had de brede grijns op zijn gezicht die alleen kinderen hadden na het ontvangen van hun eerste toverstaf. Haar ogen gleden verder en even dacht ze dat Aaron of gelogen had dat hij hier was of totaal niet op zijn foto leek, maar toen zag ze iemand alleen zitten aan een tafeltje. Aan zijn achterhoofd te zien had hij bruine haren, dat gaf haar moed dat dit inderdaad haar match was. Lydia liep het trappetje af, ontweek een serveerster en schraapte haar keel alvorens ze op de stoel tegenover hem plaats nam.
“Hoi,” zei ze zenuwachtiger dan ze had gewild. Hoe was het mogelijk dat Aaron in het echt nog veel knapper was dan op zijn foto? Haar blik werd direct naar zijn ogen getrokken, die een warmte en hartelijkheid uitstraalden die haar deden denken aan haar vader.
Zich ervan bewust dat ze verlegen overkwam, ging Lydia verzitten en schonk hem een glimlach. “Ik had wat moeite je te herkennen, zo zonder slaapzak. Heb je al iets besteld? Ik lust wel een granola bowl, of… misschien een pannekoek, mits je wilt delen want anders krijg ik het nooit op.”

[Ramon]

De serveerster had hem al twee keer gesommeerd iets te bestellen en bij voor de derde maal, wanneer Aaron opmerkte dat haar glimlach voor de tweede keer minder breed was en hij iets van irritatie opmerkte, had hij toch alvast een koffie besteld. Hij was een type dat liever vijf minuten te vroeg was dan één minuut te laat. Dat was misschien het enige wat hem onderscheidde van de meest gemiddelde Spanjaard op deze aardbol.
De kleine ergernis die de jongedame had laten zien, werkte lichtjes in op de jongen die nog wachtte  op zijn koffie. Natuurlijk waren er duizenden redenen waarom iemand te laat kon zijn, maar iemand ’s ochtends ontmoeten en nu al op een date gaan, was natuurlijk ook te mooi om waar te kunnen zijn. Waarschijnlijk was hij gewoon in haar val getrapt, of had ze zich bedacht. Misschien was ze wel compleet iemand anders en werd hij gecatfisht. Of, al leek die optie hem minder logisch, stond ze gewoon nog voor de spiegel. Hij besloot te wachten tot hij zijn koffie kreeg, en als ze er dan nog niet was, zou hij hem in één keer opdrinken, wat geld op tafel leggen en zijn weg naar huis vervolgen.
Plotseling verscheen opnieuw een blonde gedaante in het zwart in zijn ooghoek. Het was logisch als het opnieuw de serveerster zou zijn die zijn koffie kwam brengen, maar al zijn twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon toen Lydia ook daadwerkelijk voor zijn neus stond.
Het kostte Aaron moeite om zijn gezicht in de plooi te houden, maar damn, wat een moordvrouw. Die hakken. De jurk die ze droeg, onthulde iets van haar benen en de witte stippen op de zwarte jurk accentueerden haar vrouwelijke vormen nog meer dan op de foto’s op Tinder al te bewonderen was. Zijn vermoeden dat ze nog even haar make-up in orde had gemaakt, had niet meer juist kunnen zijn, en ook al was zij het type vrouw dat het echt niet nodig had, vond hij het op geen enkele manier nog erg dat zij hem had laten wachten.
“Eh – ja, ik heb koffie besteld, anders wilden ze het tafeltje terug,” schrok Aaron wakker uit zijn dagdroom van een milliseconde. Natuurlijk was hij niet helemaal onbekend op dategebied, maar het was lang geleden dat hij zo betoverd leek te zijn door het voorkomen van de jongedame tegenover hem.
“Een pannenkoek lijkt me prima, al ben ik wel benieuwd wat je kiest als topping. Stroop, bacon, zalm of nutella?”