Decode

[CartoonJessie]

Do you see what we’ve done
We’re gonna make such fools of ourselves
 
Hij zat als verlamd achter zijn bureau, starend naar de deur die ze niet had gesloten.
Ze was weg.
De woede die hij in haar stem had gehoord... De snauwen, de schreeuwen...
Het gaf hem de akelige indruk dat iedere kans die ze nog hadden gehad nu voorgoed kwijt was. Het was zijn eigen schuld want hij had haar van zich weggejaagd. Zijn woorden van haat hadden haar uitgestoken hand verschroeid en niet enkel had ze haar hand teruggetrokken – ze had het op een lopen gezet. Sneller, verder, tot ze voor hem compleet onbereikbaar was.
Nooit meer zou ze hem een tweede blik werpen – hij had voorgoed zijn kansen verkeken. Er was geen reden tot hoop. De situatie was uitzichtloos.
Hij overwoog het of hij zichzelf kon toestaan om te treuren. Zijn hart schreeuwde uit in pijn en uit frustratie met zichzelf. Weeral had hij wat hij liefhad van zich weggejaagd en de kennis dat dit in zijn natuur lag, maakte zijn hart enkel zwaarder. Het liefste zou hij op de kille kerkergrond gaan liggen en één worden met de koude steen. Want warmte zou hij nooit meer voelen – daar was hij zeker van.
Hij had zichzelf helemaal belachelijk gemaakt, daar bestond geen twijfel over.
Er waren meerdere momenten in zijn hoofd die hij probeerde af te schilderen als belachelijk: het moment dat ze hadden gezoend aan de buitenmuren van Zweinsveld. Het moment dat hij haar de huid had volgescholden. Het moment dat zij hem had toegesnauwd en was weggevlucht.
Hij kon de schuld leggen bij drie zaken: zijn wanhopige hart, zijn eigen duistere karakter of haar kinderachtige gedrag. Onzeker woog hij de drie zaken tegenover elkaar af, maar hij vond geen conclusie. Er was geen overgewicht.
Hij schaamde zich voor zijn eigen gedachten. Voor de zieligheid waarin hij zichzelf durfde wentelen. Hij was bespottelijk.
Als hij hier snel vanaf hoopte te geraken, was er maar één oplossing: hij moest haar zo snel mogelijk vergeten.

[CartoonJessie]

How did we get here
When I used to know you so well
But how did we get here
When I used to know you so well
I think I know
 
Het leven zag er stralend uit voor Nymphadora. De zaken waren veranderd.
Met een lading aan fantastische beoordelingen voor haar PUISTen, liet ze zich door haar moeder en vader omhelzen op het grasveld voor Zweinstein. De afstudeerceremonie zat er bijna op en Tops was zo ontzettend opgelaten over het feit dat ze nu aan haar Schouwersopleiding kon beginnen, dat haar haar er spontaan rose van kleurde.
Er waren slechts een paar leerlingen die er raar van opkeken. Een maand eerder had ze opgebiecht dat ze een Transformagiër was. En sindsdien waren er geen twee dagen voorbij gegaan dat ze met dezelfde haarkleur had rondgelopen. Ze genoot van haar vrijheid en was zelfzekerder dan ooit. Het fiasco met Severus had haar diep geraakt, maar ze was er enkel als een sterker persoon uitgekomen.
Ze keek nog een keer naar het perkament waarop haar punten stonden opgeschreven en fronste even haar voorhoofd. Iets voelde niet juist aan de Uitmuntend die ze had behaald voor Toverdranken en ze nam voor een kort moment afscheid van haar ouders terwijl deze het gezelschap opzochten van Yvonne’s ouders.
Ze vond hem in het gezelschap van professor Anderling en de oude heks trok even haar wenkbrauwen op bij het zien van Tops haar kauwgomrose haarkleur. Hij zag de uitdrukking van het hoofd van Griffoendor en volgde haar blik. Zijn eigen gelaat verried geen enkele emotie terwijl hij zijn ogen in die van Tops liet rusten.
“Zou ik professor Sneep even van u mogen lenen? Ik heb een vraag.”
Professor Anderling knikte en er kon een kleine glimlach vanaf. “Uiteraard.”
Terwijl professor Anderling het gezelschap van andere professoren opzocht, staarden ze elkaar aan. Hun blikken waren beiden leeg en tegelijkertijd ijskoud.
“Ik had een vraag over mijn punten voor Toverdranken,” begon ze zakelijk.
“U weet net als mij dat ik niet degene ben die over de punten voor de PUIST’en gaat.”
Hij wilde haar wegwuiven, maar ze ging onmiddellijk verder.
“En u weet net als mij dat u degene bent die de flesjes heeft verzameld en gecatalogiseerd. En wat u misschien niet weet, is dat ik het toverdrankje van meneer Lievens heb gezien en de kleur ervan was perfect. En ik kan niet verklaren waarom hij maar net een Voldoende heeft en ik een Uitstekend – terwijl mijn toverdrank misselijkmakend groen was!”
“Als meneer Lievens klachten heeft over zijn punten, stel ik voor dat u hem zelf tot bij mij – of nog beter – tot bij de examencommissie stuurt. Ik zie niet in waarom u zou klagen. Had u deze PUIST dan niet nodig voor uw Schouwerstudies?”
Wat hij zei rolde zo gladjes over zijn tong dat Tops hem met een frons in haar voorhoofd aankeek en haar mond een beetje openhing terwijl ze nadacht.
Meneer Lievens zou niet gaan klagen. Toverdranken interesseerde hem geen moer – ondanks zijn uitzonderlijke talent voor het vak. Nee – dit kon niet betekenen wat zij dacht dat het betekende. Had hij haar... geholpen?
Ze staarde in zijn ogen en rilde toen ze dacht dat ze haat zag.
Nee. Niet hij.
“Laat maar,” zei ze en ze keek van hem weg. “Ik wil het al niet meer weten.”
Ze hoopte met heel haar hart dat ze dit rare moment zo snel mogelijk zou vergeten. Ze had gedacht dat ze hem kende – en het idee dat hij tot iets aardigs in staat was, wilde ze niet langer geloven. Dan negeerde ze nog liever de feiten.
Ze wandelde terug tot bij haar ouders, maar zijn blik verliet haar figuur niet.
Het zou nooit goed komen tussen hen beide, dat wist hij ook. Maar door haar op deze manier te helpen, had zijn geweten eindelijk weer een beetje rust. Als dit betekende dat hij haar nooit meer zou zien, dan was het maar zo. Hij had gedaan wat hij kon om haar een beetje geluk te verzekeren, zelfs als hijzelf nooit van eender welk geluk zou mogen proeven. Hij had gedacht dat ze hem misschien nog een laatste teken van aardigheid zou geven, maar zulke voorspoed had hij niet. Vandaag niet, nooit niet.
Wat ze ooit hadden gehad, was voorgoed voorbij.  

[CartoonJessie]

There is something I see in you
It might kill me
I want it to be true
 
Ze stootte bijna een vaas om terwijl ze zich in de veel te kleine woonkamer naar een lege plaats begaf. Ze kon maar nipt de vaas opvangen en zette deze voorzichtig terug op het tafeltje. Ze zag nog net hoe haar neef speels naar haar knipoogde en vervolgens grijnsde.
Dolleman wuifde naar haar en Tops haastte zich naar zijn rechterzijde om te gaan zitten. Nieuwsgierig keek ze naar de heksen en tovenaars rond de tafel.
De Orde van de Feniks. Velen van hen had ze nog nooit eerder ontmoet en ze voelde zenuwen gieren door haar lijf bij de gedachte dat ze zich voor deze mensen zou mogen waarmaken.
De deur zwaaide open en Tops dacht dat op datzelfde moment een baksteen in haar maag geslagen werd. Ze had veel mensen hier verwacht, maar niet... hem.
Hij was ouder geworden. Zijn expressie zag er vermoeid uit, gepijnigd, maar nog steeds even mysterieus als toen...
NEE!
Ze verbood zichzelf om hem nog een gedachte waardig te schenken. Ze zou geen medelijden voor de man voelen. Nooit meer. De tragedie die aan zijn schouders leek te hangen, was daar vast met een terechte reden. Hij verdiende niets minder. Nooit meer zou ze aan hem denken met de gedachte dat hij een arme puppy was die gered moest worden. Hij was – zonder twijfel – de vreselijkste persoon in deze ruimte.
Ze was zo diep in gedachten verzonken, dat ze opschrok toen een man zich naast haar zette en ze hem bijna een bloedneus sloeg. Hij kon haar nog net ontwijken en nam zacht haar pols vast.
“Voorzichtig,” zei hij stil terwijl hij in zijn stoel naar voren schoof. “Er is geen reden tot angst, de Dooddoeners zijn hier niet binnengevallen.”
Tops keek de man met grote ogen aan. Hij glimlachte vriendelijk en zijn ogen waren warm – ondanks de verse littekens die over zijn gezicht liepen, alsof iets met lange nagels naar hem had geklauwd..
Dat kon maar één ding betekenen: hij had gevochten met weerwolven!
Tops voelde opeens sympathie voor de man en bleef iets te lang in zijn bruine ogen staren.
“Jij bent Tops, juist?”
Ze knikte, een tikje ademloos dat haar reputatie haar vooraf was gegaan. Hoe kon hij dat weten?
Hij merkte haar verwarde blik op en klopte haar even geruststellend op haar hand. De warmte van zijn vingers deed haar huid even tintelen en ze merkte dat ze bloosde.
“Geen zorgen, Sirius had me al gewaarschuwd voor je oogverblindende haarkleur. Ik ben Remus Lupos.”
Hij hield zijn hand uit en Tops sloeg de kans niet af om nogmaals zijn warme hand te mogen voelen. Ze glimlachten beiden terwijl ze elkaars hand schudden, en Tops wilde iets zeggen, maar voelde opeens twee priemende ogen in haar nek. Ze draaide even haar hoofd en zag hoe Severus haar aankeek. Zijn ogen waren verbiedend – mogelijks zelf waarschuwend – alsof er gevaar dreigde.
Snel draaide ze haar hoofd weg.
Nee – nooit meer zou ze hem aandacht geven – nooit meer zou ze hem geloven.
En als deze man – Remus Lupos – haar enig kwaad kon doen, dan was het maar zo. Nog liever zou ze sterven in de armen van deze vreemdeling, dan dat ze ooit nog zou luisteren naar Severus Sneep.
“Je haar is zonet van kleur veranderd,” merkte Lupos geamuseerd op en ze zag haar haarpunten rood worden voor haar ogen.
Hij leek het helemaal niet erg te vinden dat ze Transformagiër was en het maakte de genegenheid die ze voelde voor deze vreemdeling enkel groter.
Ze glimlachte.
“Ik beken – schuldig.” 

EINDE