Vraag niet waarom

**Rowace** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 21/08/2020, 12:34 door Rowace.)

Vraag niet waarom

- De padden schreeuwden

tegen mijn glazen muren

Noem het wat je wilt

Vechten

Vluchten

Verdwijnen

Wachten tot de woede geluwd is

Het maakt niet uit

Ik ben terug -

Wat: Na jaren rondgezworven te hebben in de buitenlanden op zoek naar zichzelf, is Elli Gerralt eindelijk terug in Londen. Ze studeert in het St. Holisto en probeert wat vriendschappen op te bouwen met haar medestudenten. Maar een van haar gastdocenten is een oude bekende...
Wie: Elli Gerralt, ex-Zwadje en student in het St. Holisto (HpLovies)
Trevor Hathaway, ex-Zwadje en gastdocent in het St. Holisto (Rowace)

Ze had haar haar laten groeien en het leek een slag donkerder dan in zijn herinnering, maar toch herkende Trevor haar onmiddellijk toen hij het kleine collegezaaltje van het St. Holisto binnenliep. Een schok zetelde zich in zijn borstkas, maar hij kon niets met alle vragen die zich aan hem opdrongen; het zaaltje zat vol met andere student-Helers en hij had allesbehalve zin om Elli Gerralt na al die jaren in het bijzijn van haar vrienden te confronteren.
Dus deed hij alsof er niets aan de hand was en richtte zich op de zorgen die hij had over de mogelijkheid om te netwerken met deze leerlingen in de hoop dat nieuwe connecties binnen het hospitaal zijn slechtlopende Spreukzoekerswinkel op gang zouden helpen. Het was belangrijk dat hij zichzelf presenteerde als een kundig Spreukzoeker, en essentieel dat hij de twijfel wegnam die mensen hadden bij zijn jonge leeftijd en weinige ervaring.
Trevor stalde zijn attributen uit en begon aan zijn presentatie. Hij boorde zijn ogen in die van zijn toehoorders, alsof hij ze op die manier kon dwingen om hem serieus te nemen, ook al waren de meeste van zijn voorbeelden gebaseerd op het werk van zijn inmiddels gepensioneerde leermeester, Lionel Whittaker. Veel duistere voorwerpen waren hem nog niet toevertrouwd, en juist daar ging dit college over: wat er gedaan kon worden wanneer mensen in aanraking kwamen met opzettelijk duistere objecten. Spreukzoekers stonden vaak aan het begin van het waarnemingssysteem, omdat zij degenen waren die contactpersoon vormden voor onbekende, potentieel onbetrouwbare voorwerpen. Zij waren daardoor ook degenen waar ook Helers op de afdeling voor Materiële Miskleunen op konden terugvallen voor specialistisch advies. Veel Helers van de oude stempel hadden echter weinig Spreukzoekers in hun netwerk, iets waar de huidige opleiding blijkbaar verandering in wilde brengen.
Aan het einde van zijn presentatie stuurde hij zijn visitekaartje rond met een zwaai van zijn staf. Hij herhaalde dat hij de week erop nogmaals zou spreken, maar dan over de gevaren van magische voorwerpen waarvan de houdbaarheidsdatum was verlopen. Het klonk knullig, truttig bijna, dat er zo veel problemen ontstonden doordat men de adviezen op verpakkingen negeerden en tegen beter weten in probeerden om verlopen producten te gebruiken. Toch keek hij uit naar het college, vooral omdat hij alle cases die hij in die les zou bespreken, zelf had meegemaakt. Dan zouden de studenten hopelijk écht zien dat hij ook zelf nuttige kennis in huis had, en niet slechts spreekbuis speelde voor een bejaard genie.
Terwijl de zaal leegstroomde, liep hij zo nonchalant mogelijk naar de rij waarin Elli zat. Hij had geen idee wat hij tegen haar wilde zeggen, want hij wist nog nauwelijks hoe hij zich voelde over de situatie. Tijdens zijn presentatie had hij een paar keer haar kant op gekeken, maar ze had hem geen enkele keer aangekeken. Was dat expres, of keek hij gewoon telkens op het verkeerde moment, als zij toevallig druk was met haar aantekeningen?
‘Ik wist niet dat je terug was in Londen,’ begon hij neutraal, maar alle beleefdheden overslaand. ‘Ik ga zo lunchen. Heb je zin om met me mee te gaan? Of heb je het druk?’
Er zat een scherp randje aan die laatste zin, alsof hij eigenlijk vroeg of ze een beter excuus had om hem de afgelopen drie jaar niet te contacteren, ondanks dat ze blijkbaar al lang genoeg terug was in Groot-Brittannië om de studie als Heler op te pakken. Het was ook niet alsof dit de eerste studieweek was. Ze was wel vaker verdwenen, maar nog nooit was ze zo lang weggeweest zonder iets van zich te laten horen.

**HpLovies** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 31/08/2020, 19:00 door HpLovies.)

Enkele dagen eerder...

‘…

‘He Gerralt, weet jij ook al weer wie die ene Speurzoeker ging vervangen nu die man op pensioen gaat?’

Elli had haar hoofd geschud terwijl ze geïrriteerd had opgekeken van de opdracht waaraan ze aan het werken waren. ‘Ik dacht dat op het aanmeldingsblad niets meer dan enkele initialen stonden. Ene T.H. of zo?’

‘En meer stond er niet op het blad?’

Opnieuw had ze haar hoofd geschud, ‘Nee, enkel dat.’

Haar gesprekspartner had de schouders opgehaald en gezegd: ‘Hmm, oké dan.’

Ze had kort met haar ogen gedraaid en begon zich terug te focussen op het perkament dat voor haar op het tafeltje lag…’

Nu…

Van alle T.H. ’s op de wereld nog aan toe had ze nooit in haar leven kunnen raden wie er nu tegenover haar aan einde van het lokaal stond. De confrontatie, die hoe dan ook ooit ging moeten gebeuren, had ze op haar eigen tempo willen aangaan, op een zelfgekozen moment, en al zeker niet in het midden van het klaslokaal waarin ze zich nu bevonden.
Voor een ogenblik dacht ze terug naar het begin van de nu-net-afgelopen les. Druk met andere dingen, had ze niet opgekeken toen hun gastdocent het lokaal in was gestapt. Tot één van haar vrouwelijke klasgenoten al giechelend tegen haar had gefluisterd dat er wel vaker knappe, jonge docenten mochten komen. Dat was het moment dat Elli voor het eerst had opgekeken. Zacht had ze naar adem gehapt toen zijn stem doorheen het klaslokaal had gegonsd. Haar hart was tot onder de begane grond van het St. Holisto gezonken en was daar tot nu blijven liggen. Een poging tot opletten en opschrijven tijdens de les was dan ook maar bij een poging gebleven en het notitieboek had al die tijd onaangeroerd voor haar gelegen. Nauwelijks had ze zich op een woord kunnen concentreren en was dan ook lichtjes opgeschrokken toen zijn visitekaartje vanuit de lucht op de lege bladzijden van haar schrift was gevallen. Dat was zo’n tien minuten geleden gebeurd.
Nu stond hij voor haar, met de vraag of ze samen wilden lunchen. Of ze het druk had.
Het klonk veroordelend. En ondanks dat ze hem geen ongelijk gaf om zich zo te gedragen –zíj was steeds diegene geweest die niets van zich had laten horen en dàt voor drie jaar – knepen zijn woorden de lucht uit haar longen.
‘Ik he-..,’ ze schraapte haar keel, ‘Natuurlijk, geen probleem. Ik heb tijd.’
Terwijl ze samen de gang in liepen vertraagde Elli haar pas lichtjes zodat Trevor een beetje voor haar uit liep. Met een schuine blik keek ze haar oude vriend – waren ze eigenlijk zelfs nog vrienden? – aan. Er waren duizend-en-een-dingen die ze nu had willen zeggen om die stilte te onderbreken. Een verontschuldiging. Een uitleg. Een reden om haar niet te haten. Iets. Maar ze zweeg. Ze had er een hekel aan wanneer haar tong tegen haar gehemelte kleefde alsof iemand een Boe-noch-Ba-bezwering over haar had uitgesproken.
De allereerste keer dat ze zo uit het niets was verdwenen had hij het misschien nog ergens kunnen begrijpen waarom ze niets had gezegd. Hij was boos en teleurgesteld geweest, maar hij probeerde het haar te vergeven. Maar nog nooit was ze langer dan een halfjaar uit het zicht geweest en ze wist niet hoe vergevingsgezind hij nu ging zijn. Om eerlijk te zijn, er was ook geen reden groot of uitleg goed genoeg zodat hij haar ook maar enerzijds zou kunnen vergeven. Dat beseffen deed pijn. Misschien was dat ergens ook wel de reden geweest waarom ze nooit meer afscheid van hem had durven nemen. Een gevoel van schaamte vond langzaamaan een weg naar haar wangen.
Ze was een rotslechte vriendin voor hem geweest en dat ondanks hij er altijd voor haar was geweest. Elli slikte bij de gedachte aan al die keren dat hij haar – al dan niet uit de problemen – had geholpen. Ze had zoveel belangrijke momenten van zijn leven gemist door er niet te zijn. Zijn relatie met Lila, de grote ruzie met Jareth, de rechtszaak in het Ministerie... Tijdens haar reis door Afrika was ze zo bezig geweest dat het afblokken van die gevoelens en herinneringen een eitje waren geweest al verdwenen (schuld)gevoelens niet zomaar besefte ze nu. Maar hoe, in Zalazars naam, ging ze dit ooit tegen hem uitleggen.
‘Sorry,’ ze keek hem voor de eerste keer die dag echt aan, ‘Voor alles.’
Maar vraag me alsjeblieft niet waarom.
‘Ik weet dat ik me egoïstisch heb gedragen en ik weet dat ik het recht niet heb om van je te vragen om me te vergeven… maar weet dat ik mezelf even hard haat dan jij nu.’
Haar rechtermondhoek trok zachtjes naar boven in de hoop dat hij de stilte die langs zijn kant had gehangen eindelijk verbrak. De stille afstand die tussen hen hing maakte haar stilletjes aan nerveus.

**Rowace** · 08/08/2020, 12:38

Even had Elli op het punt gestaan om zijn aanbod af te wijzen. Ze was al aan haar zin begonnen, toen ze zich herpakte en zich bedacht. Waarom ze zo plotseling van gedachte veranderde wist Trevor niet, maar in ieder geval liepen ze samen de zaal uit. Trevor sloot de deur achter zich en uit een natte klik bleek dat het lokaal zichzelf vergrendelde. Hij haatte dat geluid.
Elli liet hem voorop lopen, alsof hij degene was die de route hier beter kende dan zij. Gelukkig was dat niet het geval; hij had de afgelopen jaren maar weinig redenen gehad om het hospitaal te bezoeken. De kleine wegwijzertjes die bij het plafond zweefden hielpen hem echter om moeiteloos de centrale hal terug te vinden.
Ze praatten niet tijdens het lopen. Trevor wist niet zo goed waar hij het over zou moeten hebben; normaliter was Elli degene die het gesprek op gang bracht en om de een of andere reden had ze er nu geen zin in of geen behoefte aan. Of misschien vond ze het wel net zo ongemakkelijk als hij. Uiteindelijk opende ze haar mond toen ze de draaideur bereikten die hen uit zou spugen op de straten van Dreuzel-Londen.
Hij had gehoopt dat ze over iets luchtigs zou beginnen, maar dat was duidelijk niet haar intentie. Ze vroeg hem vergiffenis voor… alles. En ze verzekerde hem dat ze zichzelf net zo haatte als hij momenteel blijkbaar deed.
Trevor zuchtte. Boven al haatte hij dit soort gesprekken. Hij voelde nooit echt de behoefte om over zijn gevoelens te praten, zoals andere mensen. Maar hij wist dat als hij dat nu tegen Elli zei, ze het als een afwijzing zou opvatten. Ze keek hem met haar grote, zwaar opgemaakte ogen aan. Vol verwachting.
‘Aan je eeuwige zelfkastijding heeft niemand iets, Gerralt,’ zei hij. ‘Ik weet dat je het moeilijk hebt met jezelf en daar heb ik alle respect voor, maar je kunt jezelf daar niet achter blijven verschuilen. Het was nog steeds jóúw beslissing om weg te gaan en geen contact op te nemen. Ik weet niet waarom je telkens het idee hebt dat je jezelf moet vinden in een ver land en daarvoor je vrienden – je familie – in de steek laat, maar…’ Hij wist eigenlijk niet waar hij wilde dat die zin eindigde, dus hij liet zijn stem wegsterven en haalde zijn schouders op. Erg vergevingsgezind was hij niet, maar dat was hij nog nooit geweest, dus dat wist Elli. Waarschijnlijk had ze zijn aanbod om te lunchen daarom willen afslaan.
Hij hield halt voor een cafeetje en keek haar vragend aan. Het maakte hem niet echt uit waar ze aten, maar voor haar was het waarschijnlijk handig om dichtbij het St. Holisto te blijven, zodat ze op tijd terug kon zijn voor een eventueel middagcollege.
‘Maar, verpleegkundige, dus?’ vroeg hij, iets toeschietelijker. Hij had geen zin in ruzie. Hij had haar niet gevraagd om een confrontatie aan te gaan, maar eerder omdat hij ergens in de afgelopen vijf jaar had ontdekt dat sociale contacten meer werk vergden dan hij er al die tijd in had willen steken. Dat het geheel zijn eigen schuld was dat hij altijd weinig vrienden had.

**HpLovies** · 31/08/2020, 18:22

Elke vezel in haar lijf had een tegenantwoord willen schreeuwen, willen ontkennen wat hij juist naar boven had gebracht. Maar hij had niet meer dan gelijk gehad. Het was élke keer haar eigen beslissing geweest om te verdwijnen van de aardbol zonder iets van contact te houden. Dus hield ze haar mond.
Elli knikte bevestigend naar Trevor toen hij halt hield voor het kleine cafeetje. Een belletje rinkelde opgewekt toen de deur van zelf open zwaaide. Binnen was het een stuk donkerder dan buiten en haar ogen moesten kort wennen aan het verschil aan licht. Ze zochten een tafeltje uit, Elli verkoos er eentje dicht aan het raam zodat het warme licht van de lentedag nog steeds op haar huid kon raken doorheen het glas. Het cafeetje had van die typische altijd-plakkerige-houten tafeltjes en een zweepje muziek galmde door het vooral-houten-interieur heen. Nog voor ze goed en wel aan het tafeltje zaten, verscheen een vod vanuit de lucht om de tafel af te kuisen. Niet veel later belande zowel de drank- en eetkaart en een bosje vergeet-me-nietjes in een glazen bokaaltje op tafel, dat laatste als poging tot gezelligheid.
‘Maar, verpleegkundige, dus?’ vroeg Trevor na een tijdje.
‘Verpleegkunde dus,’ Elli lachte kort, ‘Ja, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen maar het voelt… juist? Ik wil iets kunnen betekenen, mensen helpen.. ik zorg graag?’
Dat laatste was er eerder als een vraag uitgekomen, alsof ze niet zeker was dat ze graag voor mensen zorgde. Terwijl ze haar schouders al glimlachend ophaalde, bladerde ze doorheen het boek en haar blik bleef even hangen bij de dranken.
Koffie.
Elli keek in de richting van de vrouw die achter de toog stond, maar die bleef verveeld in de nieuwe Ochtendprofeet bladeren en leek niet eens te merken dat er nieuwe klanten in haar café waren komen zitten. De nood aan het zwarte goedje was nochtans hoog, maar het kon uiteindelijk nog wel wat wachten. Elli liet haar blik weer afdwalen en glimlachte aarzelend naar de jongen tegenover haar. Het voelde vreemd aan, alsof ze elkander nog maar net kenden ondanks dat de vriendschap met Trevor één van haar langste vriendschappen ooit was (geweest?) . Ze schraapte haar keel zachtjes als poging om het ongewone, awkwarde en nerveuze gevoel dat ze voelde, uit haar lichaam te schrapen. Het bleef koppig zitten.
‘Maar, Spreukzoeker, dus?’ haar mondhoeken deden een poging tot glimlachen, ‘Enneuh, hoe is het met Lila? Je ouders? Damien?’
Heel even betrok haar glimlach maar ze verbeterde haar houding snel.
‘Hoe is het met jou?’

**Rowace** · (Dit bericht is het laatst bewerkt op 17/08/2021, 20:15 door Rowace.)

Trevor had gedacht dat hij een willekeurig cafeetje had uitgekozen, maar toen ze binnenstapten, bemerkte hij de magie die in de lucht hing. Hij had altijd al gevoel voor de statische energie die stevige beschermende spreuken achterlieten. Waarschijnlijk waren ze zojuist door iets Dreuzelwerends gelopen.
Elli had nog niets gezegd op zijn verwijten. Allicht wilde ze zich niet nogmaals verontschuldigen, en blijkbaar was er weinig wat ze tegen zijn woorden in kon of wilde brengen. Dus leidde ze hem zwijgend naar een plakkerig tafeltje voor het raam.
Een poetslap schaatste over het houten oppervlak, maar Trevor betwijfelde of het daar veel schoner van werd. Terwijl de drank- en etenskaarten verschenen, veegde Trevor dan ook zijn staf over tafel. Hij hield niet van smerigheid, vooral niet als het om eten ging.
Even keken ze elkaar afwachtend aan. Geen van hen wierp ook maar een blik in de richting van de menukaarten en Trevor speelde een beetje met een onderzettertje in de vorm van de Big Ben, dat sinds zijn spreuk zijn nieuwverworven schoonheid vierde door zachtjes zijn miniatuurklokje te luiden. Uiteindelijk begon Elli over haar studie. Ze lachte een tikje nerveus naar hem en haar zinnen eindigden in vraagtekens, alsof ze wilde dat hij haar studiekeuze goedkeurde. Trevor knikte.
‘Ja, dat past bij je,’ zei hij toen ze hem ietwat verloren aankeek en verlegen haar schouders ophaalde.
Hij kon zich nog goed herinneren hoe ze hem en Jareth door de zombie-uitbraak op Zweinstein had gesleept, toen ze geen enkele medische middelen tot haar beschikking hadden gehad dan wat verband en schoon water. Het had hem dan ook verbaasd dat het Abigail Fox was geweest die aansluitend aan hun eindjaar een plaats had veroverd als assistent in de ziekenzaal van madame Pleister. Fox had hem liever voor dood achtergelaten, terwijl Elli tot het gaatje was gegaan om te zorgen dat iedereen levend uit het kasteel zou kunnen vluchten.
Maar in plaats van de opleiding tot verpleegkundige te volgen, een gedachte waar ze ook toen al mee had gespeeld, was ze van de aardbodem verdwenen. Het was alsof ze zijn gedachten had gehoord, want ze verlegde de aandacht vlug naar hem. Elli kennende zou het nog wel even duren voordat ze eraan toe was om te vertellen wat ze had meegemaakt tijdens haar afwezigheid.
‘Spreukzoeker dus,’ herhaalde Trevor en hij grijnsde. Zijn winkel was zijn trots, ook al liep het nog niet bepaald storm. Dat pand representeerde alles wat hij voor elkaar gekregen had, puur op eigen kracht, zonder gebruik te maken van zijn familienaam. Zelfs het familiegeld dat hij had gebruikt om de zaak te kopen, zou hij terugbetalen. ‘Ik was in de leer bij Whittaker, hier in Londen. Op de Acassia Alley, volgens mij ben je er nog niet geweest? In ieder geval heeft hij een halfjaartje geleden de zaak aan mij overgedaan omdat hij onderzoek wilde doen in Zuid-Amerika. Het loopt nog niet bepaald storm, want ik moet me nog erg bewijzen. En dat er nog zo’n drie volleerde Spreukzoekers te vinden zijn in de stad helpt niet echt. Maar het komt nog wel. Ik ben goed in wat ik doe.’
De lunchkaart viel met een besliste klap open. Trevor trok zijn wenkbrauw op en zag over Elli’s schouder dat de barvrouw met een professioneel lege blik naar hem keek, waarin zo veel irritatie verscholen zat dat ze eruitzag alsof ze hen de tent uit zou jagen als ze niet binnen een minuut iets zouden bestellen. Het was lunchtijd, dus rush hour, en deze vrouw wilde duidelijk geen betalende klanten mislopen.
‘Volgens mij moeten we wat bestellen,’ zei hij. ‘Ik zou gaan voor de tonijnsandwich, maar ik weet niet of vis wel zo’n slim idee is als ik deze tent zo zie. Wat denk jij?’

**HpLovies** · 11/04/2021, 22:55

Elli had hem altijd al graag horen praten. Nochtans was Trevor geen sociale vogel en was het vaak een iets of wat stille jongen geweest, maar als hij praatte – al ging het nu over plannetjes smeden toen ze zich nog in Zweinstein vertoefden of zoals nu, over zijn huidige werkplaats – dan was dat altijd vol met passie geweest. In zijn ogen zag ze kleine schitterende sterretjes van trotsheid en die vertrouwdheid deed de knoop die zich nog steeds in haar maag had gesetteld een beetje meer lossen.
‘Ik ben er nog nooit geweest nee, maar het lijkt me alsof je daar op je plek zit?’
Elli toverde een zachte glimlach tevoorschijn.
Niet veel later betrok deze toen Trevor over een broodje vis begon, en schudde haar hoofd.
‘Die zou ik niet riskeren,’ ze haalde zacht haar neus op, ‘Ik ga zelf voor dit slaatje gaan, denk ik. Maar ik weet niet goed of dat jouw smaak is?’
Eigenlijk was ze er zelf ook niet zo heel zeker van. En het was ook niet één van haar eerste keuzes geweest maar de knoop in haar maag vertelde haar dat een zwaardere maaltijd niet een al te best idee zou zijn. Verder bestelde ze een koffie, zwart met één klontje suiker. Na dat ook Trevor zijn bestelling door gaf draaide de vrouw zich hoorbaar zuchtend om en verdween samen met de lunchkaarten, die achter haar aan zweefden, de keuken weer in om de bestelling door te geven.
Elli had haar handen op de tafel voor hen gelegd en was, zonder ze het besefte, met ondefinieerbare en eigenlijk-niet-bestaande stofdeeltjes beginnen te friemelen terwijl haar blik naar die van Trevor afdwaalde. Ze keek hem voor het eerst sinds die dag écht aan en zag in een glimp de jongen van enkele jaren terug voor haar zitten. De gedachte aan vroeger maakte haar een beetje week. Hij was in die paar jaar tijd enorm veranderd en toch op een manier ook weer hetzelfde gebleven.
Elli glimlachte opnieuw, zacht.
‘Vertel me, wat is je favoriete opdracht tot nu toe al geweest?’

**Rowace** · 17/05/2021, 21:06

Trevor grijnsde toen ook Elli haar neus ophaalde voor de tonijn. Heerlijk om weer eens met meisje te praten dat niet met grote ogen excuses zou bedenken om te verklaren waarom dit tentje niet aan de keuringsdienst van waren voldeed en toch door zeer lieve, aardige, echt-hun-best-doende mensen met dromen en passies werd gerund. Bij Elli hoefde hij niet bang te zijn dat ze zieke hamsters zou fantaseren in een poging hem medelijden te doen voelen voor onhygiënisch en weinig subtiel horecapersoneel. Een poging die toch geen enkele kans van slagen zou hebben gehad.
Met duidelijke twijfel gaf Elli haar bestelling op aan de chagrijnige barvrouw, die inmiddels naast hun tafel was verschenen. Trevor volgde haar voorbeeld, maar liet dat klontje suiker achterwege. Terwijl de vrouw weg stampte, vroeg hij zich lijdzaam af of de koffie wel te zuipen zou zijn.
Er viel weer een stilte tussen hen, maar niet een vervelende. Het was alsof ze nooit weggeweest was, zoals ze daar dromerig voor zich uit zat te staren. Toen hun blikken elkaar kruisten, krulden haar mondhoeken om in een nieuwsgierige glimlach.
‘Wat, heb je niet opgelet tijdens mijn college?’ vroeg Trevor spottend. ‘Ik heb net drie kwartier staan praten over m’n werk. Als je me nog een béétje zou kennen, zou je weten dat ik niet veel meer in me heb; ik heb mezelf nu wel lang genoeg horen praten voor vandaag. Vertel jij maar eens wat, mysterieuze verdwijneling.’ Hoelang ben je alweer in Londen? Hij slikte de vraag in, verving hem door een minder confronterende. Omdat ze soms zo op hem leek, kende hij haar goed genoeg om te weten dat een rechtstreekse aanpak soms hielp en andere keren alleen maar voor meer afstand zorgden. Het was de kunst om te weten welk feit wanneer waar was. ‘Hoe is het met je?’ Gevolgd door een makkelijker, afzwakkender: ‘Heb je nog onderzoek kunnen doen naar toverstokloos toveren? Als ik het me goed herinner, was dat wat je wilde leren toen ik je voor het laatst sprak. Toch?’

**HpLovies** · 14/07/2021, 21:33

Elli betrapte zichzelf er op – nu Trevor het zelf aanhaalde – dat ze inderdaad niet had geluisterd naar zijn college. Op dat moment was ze zo in de war geweest dat ze compleet vergeten was één woord te onthouden én dat hij eigenlijk een belangrijke introductie gaf op leerstof die ze volgende colleges zouden behandelen. Ze lachte wat ongemakkelijk en haalde een tikkeltje nerveus haar vingers door haar haren.
Goeie indruk die je weer achterlaat, El, goed zo.
Trevor stelde daarna een beetje lachend maar ook een beetje niet wat vragen, hoe het eigenlijk met haar ging en… of ze nog onderzoek had gedaan naar toverstokloos toveren. Dat laatste maakte de knoop in haar buik weer iets losser en ze voelde hoe haar tot-nu-toe opgetrokken schouders lichtjes ontspannen.
‘Ja, enorm veel onderzoek,’ ze knikte enthousiast, ‘Ik ben een paar dagen na ons afstuderen naar Afrika vertrokken, naar die therapeute die me daar had geholpen enkele jaren terug, na de zombieplaag,’ ze rilde kort, elke keer opnieuw als die herinnering naar boven kwam, ‘Weet je dat nog? Daar kon ik opnieuw terecht.’
Elli beet zachtjes op de binnenkant van haar onderlip. Ze wist dat ze nu verder moest doorgaan, verder eerlijk moest zijn om het vertrouwen van haar oude, beste vriend ooit weer te kunnen krijgen. Dus voor het éérst in de drie jaar dat ze de jongen voor haar niet had gezien, was ze eerlijk. Elli begon over haar reis naar Oeganda, waar ze oorspronkelijk maar een maand of twee had willen verblijven en die uiteindelijk uitdraaide op een verblijf van een halfjaar. Vervolgens vertelde ze hoe ze in contact was gekomen met enkele studenten uit de toverschool Uagadou, die samen met haar nog verder hadden gereisd naar Kameroen en Mali om daar toverstokloze magie te beoefenen. En hoe ze van daaruit in haar eentje verder door had gereisd naar onder andere Spanje, Portugal en Frankrijk. Om dan te eindeigen bij Italië waar ze het laatste halfjaar voor haar terugkeer naar Engeland had verbleven.
‘Italië is echt een heel erg mooi land, en de tovenaarsgemeenschap is daar echt enorm aangenaam. Ik denk dat jij en Lila het daar misschien ook wel mooi zouden vinden,’ eindigde ze haar verhaal waarna ze naar haar mok met koffie keek die, na haar lang uitweiden over haar reizen, zo goed als koud was geworden. Zonder iets te zeggen hief ze haar hand een beetje boven haar mok en binnen de kortste keren begon het koffiegoedje zachtjes te dampen.
‘Een beetje magie zoals je je het inderdaad nog herinnert.’
Elli knipoogde naar hem nadat ze van haar kopje hete koffie dronk en lichtjes nerveus streek ze de haarlok van eerder weer achter haar oor. Beiden waren ze nooit echt grote praters geweest en het feit dat ze nu al tien minuten achter elkaar aan het praten was maakte haar een tikkeltje ongemakkelijk (alsof ze dat eerder ook niet al was). Haar blik dwaalde ondertussen van het kopje naar hun tot nu toe lege tafel af.
‘Euhm, denk je dat we dat eten nog gaan krijgen?’

**Rowace** · 17/08/2021, 22:39

Er trok een rilling over Trevors rug die hij niet kon onderdrukken. Dat woord ontweek hij het liefst; het riep herinneringen op die op zijn zachtst gezegd afleidden. Weet je nog? Alsof hij het kon vergeten. Ook Elli’s gezicht vertrok en even leek ze moeite te hebben om haar ogen te focussen. Ze leidde het gesprek vlug terug naar de toverstokloze magie, een veilig onderwerp dat hen beiden interesseerde.
Toch merkte Trevor dat de vermoeidheid die het college geven met zich meebracht, zijn opwachting maakte. ‘Als het nog veel langer duurt, mis je je volgende bijeenkomst nog,’ zei hij, met een scherpe blik richting de toonbank.
Haar voorlaatste opmerking, over Lila en een vakantie naar Italië, hing tussen hen in. Elli had al een keer eerder naar haar gevraagd, maar Trevor had dat genegeerd. Hij staarde naar haar vingers, die een subtiel patroon boven Elli’s koude koffiekop tekenden. Damp kringelde op.
‘Lila en ik zijn uit elkaar,’ zei hij plompverloren.
Hij had het nog niet gezegd, of een serveerster verscheen naast hun tafel met twee diepe borden met een salade en een zielig hoopje lauwe frietjes. Trevor wierp haar een geïrriteerde blik toe en moest er niet aan denken om ook maar iets van het eten aan te raken.
Toen de serveerster zich weer had teruggetrokken, kostte het hem moeite om opnieuw woorden te vinden. Het was zo veel gemakkelijker geweest om dit aan Damien uit te leggen. Maar aan vrienden scheen je nou eenmaal dingen te moeten vertellen die in je leven speelden, ook als je totaal geen zin had om dat te doen.
‘Ze doet mee aan een trial in Amerika; een of andere coach beweert dat hij haar van haar onvermogen om te vliegen af kan helpen. En hij heeft haar een aanstelling aangeboden. Eerst voor een halfjaar, maar misschien wel langer. Blijkbaar kende haar oom die gast en had hij hem over haar verteld. Hoe dan ook leek de lange afstand haar niet ideaal voor… ons.’ Hij tekende aanhalingstekens in de lucht om dat laatste woord en rolde met zijn ogen. ‘Ze is een paar dagen geleden vertrokken.’
Drie dagen en zeven uur. Je hebt haar net gemist.
Hij had geen zin om terug te keren naar het lege appartement. Maar hoelang kon hij Elli nog ophouden? Ze zag er moe uit en hij was wel zo’n beetje uitgepraat voor de middag. Vooral wat dit onderwerp betrof.
Trevor gooide het laatste restje van zijn koffie achterover, die inmiddels steenkoud was. De kop maakte een kring op de beierende onderzetter. Hij stond op.
‘Ik moet er weer vandoor.’ Voor hij er spijt van kon krijgen, schoof hij een visitekaartje over tafel. Als ze niet naar zijn presentatie had geluisterd, had ze vast ook geen kaartje van de stapel gepakt. ‘Als je vanavond niets te doen hebt, kun je langskomen. Als je wilt. Ik woon boven de winkel.’ Hij gebaarde naar het adres dat in witte inkt op het effen zwarte visitekaatje was gedrukt, naast het draakje dat momenteel opgekruld lag te slapen.
Zonder op antwoord te wachten, pakte hij zijn jas en liep naar de chagrijnige barvrouw om af te rekenen.