Blame it on the Booze

[Nano]

Nyx kon zijn oren niet geloven. Hij had gefluister gehoord over een soortgelijk project, maar dacht altijd dat het een mythe was. Het ministerie heeft zich dus daadwerkelijk bezig gehouden met dit soort depersonalisatie magie. Direct had hij eigenlijk medelijden met Valarie. Dit soort afschuwelijke magie zou zelfs hij nooit gebruiken.
Hij wist even niet wat hij moest zeggen. "Dus je medaillon bepaalt wie je bent? Zonder die medaillon word je weer direct een kasplantje?" Nyx schudde met zijn hoofd. "Niet dat ik dat zou proberen. Des te meer reden om er voor te zorgen dat niemand er bij in de buurt komt."
Toen de ober weer langs hem en Valarie stond keek Nyx deze geërgerd aan. "Voor mij de biefstuk. Zo rouw mogelijk, gewoon een beetje dichtgeschroeid." zei hij, waarna hij de ober wegwuifde.
"Het ministerie is voor mij gewoon een obstakel." begon hij zijn verhaal als antwoord op de vraag waarom hij het Ministerie haat. "Al die regeltjes en protocollen, het zoenen van de voeten van Dreuzels. Ik heb er niks mee! We zijn magisch. De dreuzels horen voor ons te werken. We hoeven onszelf helemaal niet onder te duiken. Daarnaast houden ze veel te veel geheim. Zoals de Poort des Doods in de Kamer des Doods. Dat is overigens waarom ik het Departement van Mystificatie op wil. Grindelwald heeft al geprobeerd om de poort te onderzoeken maar werd vrij snel tegengehouden. Uit oud logwerk van hem heb ik iets gelezen over de Relieken van de Dood. Dat de Poort des Doods, of nouja, de sluier die er in hangt, de tegenhanger is van de Steen van Wederkeer." Nyx keek Valarie nog eens goed aan om te kijken of dat ze nog luisterde.
"Als ik die magie weet na te bootsen, en het moet mogelijk zijn, is het mogelijk om zo'n sluier op grote schaal los te laten. Over bijvoorbeeld heel Londen." Langzaam verscheen er een lugubere grijns op zijn gezicht. "als dat lukt, zijn we heel snel van alle Dreuzels af."
Hij keek even om zich heen, haalde zijn sigaretten uit zijn binnenzak en stak er een op, waarna hij er Valarie ook een aanbood. "En het Ministerie loopt mij een beetje in de weg met dit plan." Hij nam een flinke hijs en liet de rook via zijn neusgaten naar buiten komen. "Daarnaast staat er een flinke prijs op mijn hoofd. Wie haat de persoon of organisatie die de vrijheid van een individu met doorzettingsvermogen en een eigen weg af wilt nemen nou niet?"

[Timsel]

Valarie luisterde geïnteresseerd naar Nyx’ verhaal en moest desalniettemin een beetje gniffelen toen hij de ‘Relieken van de Dood’ noemde. Dat was toch maar een verzinsel? Van Bard de Bakker ofzo. Die sprookjesmaker. Iedereen kende dat verhaal en ze had wel vaker gehoord dat mensen erin geloofden, maar ze had Nyx niet voor een Reliekgelover gehouden. En toch was het dus blijkbaar wel zo. Ze zei echter niets; als het echt waar was dat de Relieken bestonden…
‘Denk je dat de Relieken van de Dood echt bestaan?’ zei ze nieuwsgierig. ‘Ik denk dat wanneer je Meester van de Dood bent misschien wel een kans hebt om te kijken wat er achter die sluiers van de Poort des Doods ligt,’ zei ze plagend. ‘Moet je alleen een onverslaanbare toverstok vinden, een steen die mensen uit de dood wekt en een mantel die je zo onzichtbaar maakt dat zelfs het scherpste oog daar moeite mee heeft.’
Een onverslaanbare toverstok… dat zou pas echt ervoor zorgen dat niemand het ooit tegen haar op zou kunnen nemen… misschien moest dat haar doel worden nadat ze haar geheugen had teruggevonden…
Ze praatten nog even door over hun duivelse plannen tot ze hun eten ophadden. Nadat ze nog een peperduur wijntje hadden gedronken zei Valarie: ‘Misschien zouden we naar zo’n Dreuzelclub kunnen gaan. Een beetje dansen. Een moord plegen in het toilet. Wat toverdrugs in de drankjes stoppen… goed plan?’ vroeg ze grijnzend.
Zonder op zijn antwoord te wachten bestelde ze de rekening. Ze fronste. ‘Honderdzestig pond? Dat is nogal wat.’
Toen de ober weg was, grinnikte Valarie echter. ‘Geen zorgen. Je hoeft niet te betalen – en ik ook niet.’ Ze pakte haar toverstok en richtte die op het plafond. ‘Incendio!’ Binnen enkele seconden stond het plafond in vuur en vlam. De vlammen kropen over het plafond, over de muren, naar de keuken – iedereen begon spontaan te gillen. Valarie dronk ondertussen rustig haar wijntje op terwijl ze toekeek hoe een kok in vuur en vlam stond en gillend naar buiten rende.
Ze stond toen op en greep Nyx’ arm. ‘Nou, toekomstig Meester van de Dood… waar gaan we heen?’

[Nano]

Nyx moest zijn best doen om niet in de lach te schieten toen Valarie de tent in de hens stak en daarna zijn arm vastgreep. "Ik zeg, op naar een club!" waarna hij een paar straten verderop verschijnselde.
Met Valaries arm door die van hem gehaakt liepen ze de steeds drukker wordende straat door. "De relieken bestaan. Potter had er sowieso twee. De onzichtbaarheidsmantel en de Zegenvlier. De mantel is nog steeds in bezit van zijn familie, wat er met de zegenvlier is gebeurt, is een raadsel." Nyx keek even om zich heen om te kijken of dat hij ergens een club zag waar het druk genoeg was om te kunnen klooien met dreuzels. "Waar de steen is, is een raadsel."
Verderop in de straat schenen felle gekleurde ledlampen. Daar moesten ze zijn. Langzaam liepen ze er op af. Van ver af was al te zien dat er een flinke rij stond voor de ingang, al was dat voor hun natuurlijk geen probleem. Nyx liet voorzichtig zijn toverstok alvast vanuit zijn mouw in zijn hand schieten. Die ging hij nodig hebben. "Grindelwald had het in zijn stukken over de tegenpool van de Relieken. Zo is er voor de Steen der Wederkeer, de Poort des Doods. Er stonden ook tegenpolen in voor de andere Relieken, echter ben ik die nog aan het ontcijferen."
Aangekomen bij de ingang liep Nyx de rij straal voorbij, wat nogal wat kreten vanuit de rij veroorzaakte. Rustig tikte hij op de schouder van de uitsmijter en bracht zijn gezicht dichter naar het oor van de man. "Imperio" zei hij koeltjes, waarna de hele uitstraling van de uitsmijter veranderde. Op diens beurt stapte hij opzij waarna hij Nyx en Valarie doorliet.
"Zeg. Wat is je plan? Genieten? Chaos? Moord?" vroeg Nyx aan Valarie terwijl hij eerst zijn jas uitdeed, om vervolgens Valarie's jas uit de doen en beide aan de medewerker van de garderobe overhandigde. "Laat op je minst je gedachtengang open. Mochten we gesplitst raken, hebben we toch nog een manier van communicatie.

[Timsel]

‘Mijn plan?’ zei Valarie toen ze haar jas met tegenzin had overhandigd aan een smerige Dreuzel. Haar toverstok stopte ze in haar decolleté. Ze keek Nyx glimlachend aan. ‘Een beetje lol hebben.’
Ze gingen de feestzaal in. Er werd gedanst – in de hoek stond een eh… Diezee? De lichten schenen met verschillende kleuren door de feestzaal en aan de bar werd gekletst. Valarie keek met opgeheven wenkbrauwen naar de dansende Dreuzels. ‘Als je ooit ziet dat ik zo belachelijk dans, moet je het echt zeggen. Het ziet er gewoon zielig uit. Kom,’ zei ze met een knikje naar de bar.
Ze knikte naar de barman. ‘Ik wil een vuurwhisky,’ zei ze, wetend dat de man dat niet zou kennen maar was benieuwd naar het resultaat. Toen Nyx zijn drankje had besteld, leunde ze tegen de bar aan, met Nyx erg dicht op haar. Ze haalde haar toverstok uit haar jurk en toverde ermee een bubbel tevoorschijn, zodat zij en Nyx gewoon tegen elkaar konden praten zonder dat ze de longen uit haar lijf hoefde te schreeuwen.
‘Oké, wat zullen we eens doen?’ zei Valarie grinnikend. ‘We kunnen iemand op de dansvloer laten dansen met een eigen toverspreuk… ouh, of we kunnen iemand dood laten neervallen! Maar we kunnen ook dat zoenende paartje elkaar laten opeten met Imperio… Zoveel opties…’
Haar drankje arriveerde. Het was een whisky geworden met allerlei smaken door elkaar. Ze knikte goedkeurend. ‘Proost,’ zei ze tegen Nyx. ‘Op een hele leuke avond.’

[Nano]

Nyx nam een slok van zijn Bacardi Cola die vrij lichtjes aangemaakt was en knikte. "We zijn hier vanavond dus voor plezier en leedvermaak. Ik heb er nu al zin in!"
Hij draaide zijn rug naar de barman en keek analyserend over de dansende menigte. Zijn ook viel direct op een jonge man die zichzelf op aan het dringen was aan een overduidelijk niet geïnteresseerd meisje. "Slachtoffer nummer 1 is gevonden." zei hij, waarna hij een knikje in de richting van het stel gaf. "Dat mannetje in zijn paarse T-shirt. Niet te missen."
Hij keek Valarie even aan om te zien hoe zij erop reageerde. "Dat soort mannen. Bah. Vind je het ook niet eens tijd om een goede daad te doen?" vroeg hij met een enorme grijs op zijn gezicht. Hij sloeg zijn drankje achterover en plaatste het lege glas op de bar neer, waarna hij zichzelf afzette en een knipoog gaf richting Valarie. "See you on the other side!"

Nyx wurmde zich een weg door de dansende dreuzels tot hij bijna aan de andere kant van de zaal was. Daar stond de jongen die nu wat losser werd en ook met zijn handjes aan het meisje begon te zitten. Hij leunde tegen de muur aan en haalde zijn sigaretten uit zijn broekzak. Hij zag dat er meerdere mensen binnen rookte, dus dan zou dat wel geen probleem zijn.
Voorzichtig haalde hij zijn toverstok uit zijn mouw en gaf en een tikje mee tegen de sigaret, waarna hij een flinke hijs nam. Hoe ging hij dit aanpakken. Het was natuurlijk veel leuker om die vent zichzelf voor paal te laten zetten.
Hij zag hoe Valarie ook langzaam zijn kant op kwam en gaf een knikje naar haar. Zijn toverstok wees hij op de vervelende dreuzel en met een zachte fluister van de spreuk "Imperio" kwam er een groene mist uit zijn stok, wat nauwelijks zichtbaar was door de actieve rookmachine's, die zichzelf via de neusgaten van de vervelende dreuzel naar binnen wurmde. De jongen stopte waar hij mee bezig was, en bleef het meisje glazig aankijken.
Nyx liep op het paar af en pakte een leeg bierflesje van de tafel, sloeg deze kapot op de rand, overhandigde deze aan de jongen en fluisterde in diens oor "Doe het maar. Kleed jezelf maar uit. Laat je verlangens toe. Ren de menigte en en ga hier maar op zitten als je klaar bent met het varkentje uithangen.".
Toen er langzaam weer wat leven in de jongen begon te komen die zichzelf langzaam uit begon te kleden, glimlachte Nyx naar Valarie die ondertussen achter het verbaasde meisje stond. "Mannen zijn echt net varkens. Toch jongen? Zeg maar Oink Oink." zei hij, terwijl hij met zijn elleboog tegen de jongen aan tikte, die begon te knorren als een varken.

[Timsel]

Enige tijd later zat Valarie op de bar, met in haar enige hand een wijntje in haar hand (dat ze uiteraard zelf had ingeschonken, want de barman dacht ondertussen dat hij een kip was en rende ondertussen hysterisch kakelend door de club, en in de andere een sigaret. De hele club was gevuld met oerdomme Dreuzels die dachten dat ze boerderijdieren waren. Schaterlachend keek ze hoe een dikke Dreuzel knorrend op de grond hobbelde, een ander met handen en voeten door de club snelde met een tuthola die dacht dat ze een ekster was en in de hoek een paar domme grietjes stonden die al blatend dachten dat ze schapen waren.
Grijnzend kwam ze van de bar af en gooide haar arm om Nyx’ schouder. ‘Kijk nou, allemaal boerderijdiertjes. Zijn ze niet schattig?’ Ze richtte haar toverstok op de barman. ‘Ik wil graag een omeletje,’ zei ze. ‘Poep een ei uit.’ De barman ging op de grond zitten en begon uit alle macht te persen tot zijn blanke gezicht zo rood als een biet was.
Ze kon zo genieten van dit spektakel. Net alsof ze al aan de macht was. Iets wat ze altijd had gewild. ‘Weet je wat nu nog mist? Een kampvuurtje.’
Ze pakte de schouder van een man die dacht een koe te zijn. ‘Je bent geen koe meer,’ fluisterde ze. ‘Vlieg in brand, je bent nu een kampvuur.’
Ze voelde de schouder van de man spontaan warmer worden en liet die los, vlak voordat er vlammen uit zijn schouders begonnen te vlammen. ‘Mooi, nu stil blijven staan.’
Glimlachend haalde ze haar schouders op naar Nyx en ging weer bij hem staan. ‘Vroeger, voordat ik besloot ons hogere doel als doel te hebben in mijn leven, wilde ik een eigen boerderij. Niet gedacht dat dat in een Dreuzeldiscotheek bewaarheid zou worden.’ Ze nam een trek van haar sigaret. ‘Het was een heel kneuterig idealistisch beeld. Dat van een kind. Met een gezinnetje, met blatende schapen in de achtergrond. Achteraf ontzetten naïef dat dat ooit zou kunnen gebeuren. Ondertussen ben ik erachter gekomen dat het leven hard is en dat je nooit krijgt wat je wilt en dat liefde een onzinnig en dom concept is voor de zwakken.’
Maar toen keek ze waar achterom. Ze had een boerderij, nu. Ze had iemand die ze wel als zielverwand zag – iemand met wie ze op gelijke hoogte stond. Ze hadden nu al best wel veel meegemaakt. Dingen die ze nooit met iemand anders zou kunnen meemaken. Wat als…?
Nee, wees niet zo dom. Je bent nu ouder, wijzer. Je weet dat dat niet bestaat.
Maar toch… ze kon het proberen, toch?
Ze keek Nyx heel lang aan. De boerderijdreuzels achter hen leken te verdwijnen. In de achtergrond het vage dreunen van die waardeloze smaakloze muziek. Het levende kampvuur verkoolde in de hoek van haar ogen. Maar het enige wat echt leek te stralen was Nyx. Haar sigaret liet ze vallen. Ze dronk haar glas wijn in één teug leeg, gooide het glas toen in scherven tegen de bar aan, legde toen haar ene hand op zijn wang en de andere op zijn rug en deed toen waarvan ze nooit gedacht had het ooit te doen: ze legde haar lippen tegen de zijne voor enkele tellen, die een soort explosie in haar leek te veroorzaken en liet na een moment dat een eeuwigheid leek te duren, los.

[Nano]

Flink aangeschoten zat Nyx naast Valarie op de bar te genieten van wat er om zich heen gebeurde, met in zijn linker hand een sigaret. Er was geen enkele helder nadenkende dreuzel meer in het pand. Enkele hadden geprobeerd te ontsnappen wat er voor zorgde dat er nu een klein stapeltje lijken rond de uitgang lag.
Naast hem stond een glas whiskey waar hij zo nu en dan een slok uit nam. Deze avond pas puur genieten.
Valarie sloeg haar arm om hem heen en begon te praten over hoe schattig de boerderijdiertjes om hen heen waren. "Dreuzels zijn zulke simpele zielen. Dit bewijst maar weer waarom wij aan de macht horen te zijn en dreuzels voor ons zouden moeten onderduiken." antwoordde hij, waarna hij in de lach schoot door de barman die zichzelf nog net geen aambei aan het persen was.
De dreuzel die spontaan in brand vloog zorgte ervoor dat Nyx toch een stapje opzij deed. Vuur, Alcohol en Valarie in een kamer zorgt er voor dat het wel heel warm werd.
Hij nam nog een hijs van zijn sigaret en luisterde aandacht naar het verhaal van Valarie over hoe ze vroeger een eigen boerderij wou hebben. "Jij op een dreuzel boerderij? Laat me niet lachen!" zei hij, waarna hij nog een slok van zijn whiskey nam. Het idee van het hebben van een rustig en simpel leven kon er bij hem niet in. Zal wel met de opvoeding te maken hebben dacht hij.
Hoe ze daar nu stonden, dat was een prima toekomst voor hem. Brandende dreuzels, iemand tegen wie hij ooit opkeek, maar nu meer als gelijke begon te zien en chaos. Pure chaos.
Het viel Nyx op dat Valarie hem aan aan het kijken was. Nyx wendde zijn ogen van de brandende dreuzel en keek ook Valarie recht aan waarna hij kort glimlachte. Ook voor hem leek alles rondom de twee doorgedraaide dooddoeners te vervagen. Hij nam nog een hijs van zijn sigaret en liet deze daarna uit zijn mond vallen toen hij zag dat Valarie glas wijn in een teug leegdronk en aanstalte maakte om haar hand op zijn gezicht te plaatsen.
Zijn hand plaatste hij op haar heup en trok haar tegen zich aan, waarna de tijd stil leek te staan toen hun lippen elkaar aanraakte. Een extra vlaag aan adrenaline schoot door zijn lijf en langzaam krulde zijn lippen om naar een glimlach zoals hij die nog nooit op zijn gezicht had gevoeld, totdat de lippen van Valarie langzaam loskwamen van die van hem.
Hij wist even niet wat hij moest zeggen en bleef Valarie aankijken met nog steeds diezelfde glimlach op zijn gezicht. Was het dan toch? Had hij gevoelens voor haar? Had zij gevoelens voor hem?
Ze hebben in korte tijd al zoveel meegemaakt met elkaar. Valarie was ook de enige die Nyx voor een volle 100% vertrouwde.
"Die.. zag ik niet aankomen." stamelde hij uit. Hij keek even weg en begon met een beetje te draaien aan het whiskeyglas wat hij nog in zijn hand had.
Hij keek Valarie nogmaals aan waarna de glimlach weer terugkwam op zijn gezicht en probeerde haar gezicht af te lezen. Was dit liefde?

[Timsel]

Valarie keek Nyx sprakeloos aan. Was dat alles wat hij te zeggen had? Dat hij dat niet zag aankomen? ‘Blame it on the booze,’ zei Valarie, die naar achteren stapte. ‘Teveel wijn gehad. Dat doet wat met je.’
De roes die haar had geleid tot het zoenen van Nyx, werd onderbroken toen er ineens een sirene klonk. Buiten hoorde ze hoe mensen de deur probeerden in te rammen. Ze zag toen pas dat de hele club in de fik stond. Verschillende Dreuzelboerderijmensdieren jankten terwijl de vlammen hun lichamen opnamen.
‘Ik denk dat we genoeg lol hebben gehad hier,’ zei Valarie koeltjes. Ze green Nyx bij zijn kraag en met een KNAL Verdwijnselden ze.

Het fort dat ze tijdelijk had ingenomen lag ergens middenin een bos, aan een meertje. Het was verlaten; het was helemaal voor haarzelf. Ze belandden bij de voordeur. Valarie tolde wat om zich heen toen ze hier belandde. Ze balanceerde wat op haar benen. Ze pakte Nyx stevig vast om niet om te vallen, maar liet snel los.
‘Nou, dat was een leuke avond,’ zei ze zo koel mogelijk. ‘Ik ga nu maar weer eens naar binnen. Ik ben… best moe. Ik ga gewoon slapen, of zo.’ Ze keek Nyx doordringend aan. ‘Wat ga jij doen? Naar huis? Je kunt hier niet vandaan Verdwijnselen, je moet een stukje verderop gaan staan…’
Ze beet op haar lip. ‘Oké, nou, tot volgende keer, oké?’